Tíminn Sunnudagsblað - 11.04.1971, Síða 2

m
★ ★ Handritamálið er til
lykta leitt. Einhvern góðan veð-
urdag verður á ný send yfir haf
ið sú hin fræga bók, sem Jón
bóndi Finnsson bar forðum til
skips í Flatey og lagði í fang
Brynjólfi biskupi, er seinna
sendi hana konungi sínum að
gjöf. Flateyjarbók er á heim-
leið, ásamt öðrum dýrgripum
og handritum fjölmörgum, sem
haft hafa langa útivist. Þess-
um handritum verður feginsam
lega veitt viðtaka, ætti maður
að vona. En í fögnuði sínum
skyldu íslendingar ekki gleyma
því, hvað það er sem þeir fá
til umsjár og varðveizlu. Það
er ekki svo lítill hluti norrænna
menningarerfða, sem okkur verð
ur senn hvað líður trúað fyr-
ir, og þann trúnað getum við
ekki rækt með hugarfari kaupa
héðna og lukkuriddara, gín-
andi við hverju agni, sem sveifl
að er fyrir framan okkur. Þess
er að minnast, sem er mála
sannast, að við höfum ekki hald
ið vöku okkar nema miðlungi
vel síðustu áratugina, og veit-
ir satt að segja ekki af því, að
Eyjólfur hressist, svo flöt sem
við höfum oft legið fyrir mörgu
því, sem engan veginn fær sam
samast skyldum okkar við okk-
ur sjálf og frændþjóðir okkar
austan hafs. Amerískur út-
skækill getur ekki uppfyllt þær
skyldur.
★ ★ Annars megum við líka
minnast: Breytni Dana er einstæð
í samskiptum þjóða. Lagalegan
rétt áttum við ekki til handrit-
anna góðu, þótt við höldum
hinu iram, að siðferðilegur og
söguiegur réttur okkar hafi ver
ið ríkur'. Enginn hefði samt get-
að kastað rýrð á Dani, þótt þeir
hefðu ekki orðið við óskum okk
ar. Viðbrögð þeirra eru fagurt
dæmi sannsýni og tillitssemi
í vondri og ofstopafullri ver-
öld, þar sem sá, er máttinn þyk-
ist hafa, skirrist sjaldnast við
að knésetja hinn, er minna má
sín., Við skulum ekki dyljast
þess, að margt fer úrskeiðis á
Norðurlöndum. Afhending hand
ritanna er þó enn nýr vitnis-
burður um það, að sambúðar-
hættir norrænna þjóða eru til
sannrar fyrirmyndar. Veröldin
á sér ekki aðra fyrirmynd holl-
ari og liklegri til farsældar.
★ ★ Einmitt þessa sömu
daga og^Danir réðu handrita-
málinu til lykta með þeim sóma,
sem okkur er skyldast að róma,
gerðust annars staðar í heim-
inum hroðalegir grimmdarat-
burðir. Ofan á þá’ veraldarsví-
virðu, sem Vietnam-stríðið er
(réttara væri að kenna það við
Indó-Kína nú orðið), rufu stjórn-
völd í Vestur-Pakistan grið á
austurhluta ríkisins með svika-
brögðum. Þjóðhöfðinginn, sem
þóttist vera að semja við for-
svarsmenn langkúgaðra þegna í
Austur-Pakistan, notaði þann
frest, er hann fékk með þessum
hætti, til þess að koma á vett-
vang óvígum her, er síðan stofn
aði til hryllilegs blóðbaðs. Og
svo ógæfusamlega hefur brugð-
ið við, að lítið virðist á því bóla,
að þetta atferli vekji nefnandi
reiði í veröldinni, svo svívirði-
legt sem það er. Þess sjást að
minnsta kosti tæpast merki er
þetta er skrifað. Hvað slævir
nú samvizku þeirra, sem orð-
hvatastir hafa verið, þegar her-
sveitum hefur verið teflt fram
annars staðar, er í odda hefur
skorizt? Þess eru þó ekki mörg
dæmi sem betur fer, að jafn-
lævíslega hafi verið að farið og
í Austur-Pakistan. Hvers vegna
sefur réttlætiskenndin? Jafnvel
hundavinafélagið í Reykjavík
telur sig þó geta gert sér von-
ir um liðveizlu frá öðrum lönd-
um til þess að bjarga lífi heim-
ilisrakka félagsmanna.
★ ★ En það er sitthvað í
veröldinni, sem örðugt er að
skilja í fljótu bragði. Eitthvað
af því getur jafnvel skotið upp
kollinum hér hjá okkur. Fyrir
skömmu voru fregnir birtar í
blöðum um föðurbætur, sem
fjórum börnum höfðu verið
dæmdar. Eitt þeirra fékk hundr
að og sextíu þúsund krónur, en
hin sextíu til níutíu þúsund.
Lögfræðingum tveimur voru
aftur á móti ákvarðaðar hundr-
að og fimmtíu þúsund krónur
hvorum fyrir málflutning _ í
héraði. Að því var látið liggja
í fréttinni, að málinu kynni að
verða skotið til hæstaréttar.
Haldist þar svipuð hlutföll á
milli föðurbóta og málflutnings
launa, er nokkurn veginn ein-
sýnt, að lögspekin hrósar fræg-
um sigri i krónum talið enda
mjótt á mununum, að hún
gerði það þegar í fyrstu lotu.
Me* lögum skal land byggja,
segir þar.

£
314
T ! M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ