Tíminn Sunnudagsblað - 11.04.1971, Síða 20

' . valdaformum, sem stundum séu
beinlínis skaðleg,
Meðal þeirra, sem skrifuðu í
blaðið, er læknir að nafni Níels
Jakob Bang Nielsen. Hann skír-
skotar til þess, að Danir eru með-
al ivsilbrigðustu og langlífustu
þjóða. Eigi að síður eykst kostnað-
ur við heilsugæzlu hröðum skref-
um, og það hlýtur að vekja þann
grun, að eitthvað sé ekki sem
skyldi. Samtímis því, að þetta ger-
ist, segir hann, eru velviljaðir
menn, sem með litlum tilkostnaði
og alveg óskaðlegum aðferðum eru
að leitast við að liðsinna fólki, er
snýr sér til þeirra, gersamiega
hundsaðir, ef ekki ofsóttir, þótt
ýmsir, er reynt hafa, haldi því
fram. að viðleitni þeirra sé ekkl
ætið árangurslaus. Fari þeir þess
á leit, að lærðir menn fylgist með
því og rannsaki. hvers þeir kunna
að vera megnugir, er þeim vísað
á dyr, og læknar, sem með ein-
hverjum árangri hafa haft við þá
samstarf. þora ekki að gangast við
því opinberlega vegna þeirra við-
urlaga, sem þeir eiga þá yfir höfði
sér. Yfirvöldin skeyta um þá eina,
sem þau gera sér vonir um. að
unnt sé að sakfella. Hvers vegna
má ekki gefa þessum mönnum
gaum? spyr Bang Nielsen. Það
ætti að minnsta kosti að vera auð-
veldasta leiðin til þess að afhjúpa
þá.
Þetta blað læknanemanna er að-
eins upphafið. Þeir ætla að fvlgja
eftir þeirri kröfu. að vinnubrögð
náttúrulækna verði rannsökuð til
hlitar og starfshættir við heilbrigð-
isþjónustuna endurmetnir. í maí-
mánuði á að koma út heil bók um
þessu efni. í þessu felst ekki, að
læknanemarnir hafi mikla trú á
því. að þorri náttúrulækna búi yf-
ir kunnáttu, sem einhvers er verð,
heldur hitt, að þeir telja almenna
hundsun varhugaverða, einkan-
lega þegar svo virðist, að sumir
hafi einhverjum árangri náð. Það
er víðar en í Danmörku, að brydd-
ir á svipuðum viðhorfum. í Eng-
landi hefur fjölmennur hópur
læknanema tekið að kynna sér,
hvernig sjúklingum sumra þekkt-
ustu náttúrulækna þar í landi reið-
ir af. Hugsunin bak við afstöðu
þeirra er hin sama og í Danmörku:
Það er varhugavert að neita því
að órannsökuðu máli, að þessir
menn séu allir getulausir, jafnvel
þótt flestir þeirra kunni að reynast
það, þegar til kastanna kemur.
VIÐ GLUGGANN
Ástralíumenn sæta um þess-
ar mundir hörðum dómum fyr-
ir meðferðina á landi sínu og
náttúru þess. Viðbjóðslegast er
þó hvernig þeir murka niður
kengúrurnar. Að minnsta kosti
ein milljón þessara dýra fellur
ár hvert, og hefur svo blint og
hemjulaust útrýmingaræði ekki
átt sér stað í heiminum síðan
Ameríkumenn stráfelldu vís-
undana á sléttum lands síns.
Driffjöðrin er peningagræðgi.
Skinnið af kengúrunum er not-
að til iðnaðar, einkum í skauta-
skó og fótbóltaskó, og kjötið er
soðið niður og selt sem hunda-
fóður, mest til Vestur-Þýzka-
lands. Veiðiskapurinn fer fram
með hrottalegum hætti. Skytt-
ur aka um slétturnar í jeppum
eða flutningabílum og hafa á
þeim föst skotvopn, sem snúa
má í allar áttir. Kengúrurnar
eru mest á ferli um nætur, og
þegar ljóskösturum er beint að
þeim, verða þær ringlaðar og
gæta þess ekki að flýja. Þannig
geta þessir óhugnanlegu skytt-
ur útrýmt heilum hjörðum á ör-
skammri stundu. Þess eru
dæmi, að tíu þúsund kengúrur
hafi verið skotnar í Drottningar-
landi á einni viku og allt að
tultugu þúsund i Nýja-Suður-
vels. Veiðimennirnir flá dýrin,
þar sem þau hafa hnigið niður,
og höggva afturpartinn af
skrokknum, því að annað hirða
þeir ekki. Er nú svo komið, að
kengúrum hefur víða verið ná-
lega útrýmt. Eftir sem áður
státa Ástralíumenn þó með
kengúruna sem þjóðartákn sitt,
líkt og fálkinn er þjóðartákn
okkar.
Ástralskir náttúrufræðingar
hafa hafið baráttu gegn þessari
ósvinnu. en litla áheyrn feng-
ið, þvi að stjórnmálamennirnir
vilja ekki missa atkvæði þeirra,
sem græða á kengúrumorðun-
um. Áhrifameira kann að verða,
að háttalag Ástralíumanna hef-
ur vakið viðbjóð víða um heim,
megnastan þó í Svíþjóð og
Þýzkalandi, þar sem mótmæla-
bréfum rignlr yflr sendlráð
Ástralíumanna og lagt er fast
að fólki í blöðum að kaupa ekkl
ástralska skautaskó eða fótbolta
og velja hundum annan mat en
kengúrukjötið, sem stundum
hefur líka viljað brenna við, að
væri bæði úldið og maðkað.
Allt bendir til þess, að keng-
úrudráp Ástralíumanna sé að
verða jafnillræmt og aðfarir sel
veiðimanna í selalátrunum á ísn-
um í norðurhöfum. Og það er
verðskuldað.
Á Jótlandi er háð kartöflu-
stríð. Józkir bændur hafa lengi
verið harla óánægðir með kart-
öfluverðið, sem þeim býðst, og
hafa þeir nú uppi þá ráðagerð
að aka á dráttarvélum til Vejle,
þar sem þrír höfuðvegir mæt-
ast, og stöðva alla umferð í því
skyni, að vekja athygli á mál-
stað sínum og fá tækifæri
til þess að koma röksemdum
sínum á framfæri við blöð. út-
varp og sjónvarp. Mest af öllu
sárnar þeim, að dönsk stjórnar-
völd hafa leyft innflutning á út-
lendum kartöflum, þótt nægar
birgðir danskra kartaflna sé til
í landinu. Yfirvöldin hóta aft-
ur á móti að senda lögregiu-
sveit á vettvang, ef bændur
gerast aðsópsmiklir.
Á undanförnum misserum
hafa verið að því nokkur brögð,
að portúgalskir flóttamenn biðj-
ist hælis í Svíþjóð. Menn þess-
ir hafa flúið úr portúgalska
hernum í nýlendunum í Afríku,
þar sem lengi hefur verið bar-
izt af grimmd. Síðasti flótta-
maðurinn, sem til Svíþjóðar
hefur komizt, er hálffertugur
höfuðsmaður, sem leitaði und-
ankomu eftir að hafa neitað að
framfylgja þeim fyrirmælum
yfirmanna sinna að kveikja í
þorpi blökkumanna og myrða
fólkið, sem þar bjó. Hann seg-
332
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ