Tíminn Sunnudagsblað - 04.07.1971, Qupperneq 2

Vorið, sem nú er orðið að
sumri, hefur verið einkar milt
öllum landsins gróðri, þótt
þurrkar syðra og nokkur kuldi
nyrðra hafi dregið úr sprettu
síðustu vikurnar. Nú munu tíu
eða fimmtán ár síðan tún
hænda mega heita laus við nýtt
kal, og gömlu kalsárin gróa óð-
um, einkum ef að þeim hefur
verið gert með réttum hætti.
Við höfum fengið gott sumar
eins og við minnumst þeirra frá
árunum fyrir 1S50.
Þeir, sem áttu leið um Rang-
árvelli um síðustu helgi — og
þeir voru býsna margir —
fengu að sjá í sólvindinum kvik
mynd af því, hvernig landið eyð-
ist og grær í senn. Um sand-
ana bylgjuðust öx og föx í þeyn
um, en samt átti þessi gróður
fullt í fangi með að verja jarð-
veg sinn, og sást sums staðar
rjúka úr sæmilega grónu landi.
Þar sem enginn gróður var, skóf
sandana eins og snjój vetrarbyl.
Að morgni sunnudags voru
jöklar spegilheiðir og fjallasýn
töfrum slungin. En þegar leið
á dag breyttist myndin. Fjöll
og jöklar huldust moldarmósku,
og loks var sem sæi í mórauð-
an vegg inn til landsins. Þetta
mistur lagðist alveg niður und-
ir byggðÍT. Landið var að fjúka.
Þannig sýndi þessi kvikmynd
náttúrunnar okkur hin stór-
brotna leik þeirra afla, sem
skapa og eyða, byggja og rífa
niður, hina átakamiklu baráttu
eyðingar og sköpunar, sem þó
fellur stundum í sama farveg.
Ef gróðrarstarf síðustu ára
á söndunum hefði ekki verið
unnið, hefði allt Rangárþing
verið í einu kófi þennan dag
eins og óbyggðirnar innar. Þá
hefðu engin græn og bylgjandi
sandatún glatt augað, engar
bústnar nautahjarðir reikað þar
um og safnað holdum. Hið
mikla landgræðslustarf síðustu
ára er sigursælt varnarstríð,
sem bendir hiklaust til þess, að
þeir sigrar geta tífaldazt, ef
við göngum aðeins feti framar.
En þrátt fyrir augljósa sigra
þessarar varnarbaráttu, segja
gróðurfræðingar, að við höld-
um ekki í horfi og landið sé
að fjúka frá okkur. Sá sem
horfði til fjalla úr Rangárþingi
á sunnudaginn var, þarf varla
að láta segja sér það tvisvar,
svo hrikaleg sem sú sönnun
var. Staðreyndin mun þó vera
sú, að þótt við höldum ekki í
horfi í heild, vinnur gróðurinn
ótvírætt á á láglendi. Og sú
sókn, sem Ungmennafélög ís-
lands og landgræðslan hafa
-----
sameiginlega hafið á hálendinu,
mun von bráðar snúa taflinu
við.
Þá má augljóst telja, að þetta
verði mikið og gott skógarár.
Vorið var ungskógi milt um allt
land, engar frostnætur eftir |
hörpuvorið. Þeir sem leggja
leiðir sínar um skógargirðingar
sbógræktarfélaganna víða um
land þessa daga, hljóta að fyll
ast bjartsýni um framtíð ís-
lenzkra skóga. Víða eru nú all-
stórir lundir nýrra skóga, sem
komnir eru úr frumbernsku og
yfir erfiðasta og hættulegasta
hjalla vaxtarskeiðsins og hljóta |
að verða að myndarlegum skóg |
um, sem það Jiafn bera með |
fullum rétti, á næsta áratug. |
Trúin á sitkagrenið hlýtur nú
að vaxa að nýju.
Margir aðilar og félög vinna
nú að gróðurmálum. Þeir þurfa
að samhæfa krafta sína, og eitt
brýnasta verkefni þeirra allra
er að sannfæra þjóðina og Al-
þingi um það, að skylt sé að
verja ákveðnum hundraðshluta
þjóðartekna til landsins, til
verndar því og viðhalds gróðri
til varðveizlu fegurðar þess og
baráttu gegn spillingaröflum
mengunar og yfirgangs. Meta
verður, hver sá hundraðshluti
á að verða, en Alþingi á síðan
að setja hann sem sjálfsagðan
hlut á ríkisfjárlögin. Þetta á
ekki að draga úr áhugamanna
starfi, heldur efla það og marg-
falda afköst þess. Um þetta eiga
gróður- og verndarfélög lands
ins að sameinast í harðri bar-
áttu fyrir þessum sjálfsagða
rétti landsins og framtíðarinn- |
ar. — AK.

sn
T 1 M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ