Tíminn Sunnudagsblað - 30.12.1973, Blaðsíða 19

Benedikt Gislason frá Hofteigi:

Séra
Jónmundur
Séra Jónmundur sa» á Staö,
sveitin ætti að muna þaö,
klökkur i anda klerkur baö,
Kristur gekk lfka fyrst i hlaö.
Sátu klerkar á sinum staö,
sagan greinir að margt var aö.
Margur af hjarta köldu kvaö.
Kristur vildi ekki heyra það.
Gangið þið, klerkar, heim á hlaö,
helgið allt, sem er þ r á Stað,
eins og Jónmundur 1 empan kvaö.
Kristur er lika með a það.
Séra Jónmundur sat á Staö,
siöastur bænda auövitað,
komi þar einhver heim á hlað,
hljómar sagna i eyði um þaö.
Séra Jónmundur sat á Staö
sáiin hans rika skiidi þaö,
að tilveru manns er tileinkað
töfrandi líf — hið græna blað.
Ef það gæfist nú gull á Stað,
græfu margir að finna það,
en gæta þess ei — hið græna blað
er gull, sem þarf ei að leita að.
Guð lét vaxa hið græna blað,
gerði sólinni að annast þaö.
Mæta þeir sizt i miklum stað
menn, sem það hafa forsmánað.
Gakktu svo, vinur, heimy á hlað,
horfðu á blómin, sem vaxa á Staði
af alhug skyldi þaö athugaö,
ekkert llf vanti hið græna blað.
Blikinn og kollan
Framhald af bls. 739
Við hliðina á hreiðrinu þeirra hafði
staðið autt hreiður lengi eftir að þau
voru farin að búa. En nú voru þarna
komin hjón, sem höfðu orðið siðbúin
eða máske misst hreiðrið sitt annars
staðar Kollunni og Blikanum var ekki
rétt vel við þessa nágranna, húsbónd-
inn á þvi heimili var dálitið ráðrikur,
og Blikinn, sem við skrifum með
stórum staf, mátti varla teygja sig, þá
fór nágranninn að ýfa fjaðrirnar. Einu
sinni þegar Blikinn og Koilan fóru að
fá sér að drekka, varð hann heldur
seinni heim. Hann settist spöikorn frá
Kollunni, en þegar hann nálgaðist
hreiðrið hægur og hljóður, fór nágrann
inn að reigja sig og gargaði á móti
honum. Blikinn var litið gefinn fyrir að
lenda i ófriði, svo hann beið lengi,
nágranninn kom á mo’ti honum og
hafði i hótunum. Blikinn mændi til
Kollunnar, hann langaði til að sitja við
hreiðrið. Hann vissi að henni var óhætt
fyrir nágrannanum, en það var svo
gaman að tala við hana um sumarið
og sólskinið, og hve gaman yrði að láta
öldurnar vagga sér og ungunum,
þegar þar að kæmi.
Nóttin varð Blikanum og Kollunni
löng og leið, af þvi þau gátu ekki verið
saman, en undir morguninn barst
þeim óvænt hjálp. Bliki nokkur, sem
þau ekki þekktu, kom svifandi og
settist nálægt. Nágranninnn sneri sér
undir eins að honum. og notaði Blikinn
þá tækifærið og labbaði til Kollunnar
sinnar. Þau nugguðu saman nefjum og
þá urðu þau aftur hamingjusöm
Þannig var hver dagur öðrum likur
hjá Kollunni og Blikanum, oftast var
veðrið gott, sól hækkaði á lofti og ilmur
kom úr grasi. En eins og oft á vorin
komu nokkrir kaldir dagar, en um
vorhret var ekki að ræða.
Eftir þvi sem lengur leið áásetutima
æðarfuglsins, fór hvitu og svörtu lit-
unum i varplandinu að fækka, og það
leið allt af lengri og lengri timi á milli
þess, sem blikarnir heimsóttu
kollurnar sinar. En Blikinn, sem átti
stóran staf, kom allt af aftur þó að
hann stingi sér stundum eftir æti,
þegar hann fylgdi Kollunni sinni að
vatnsbólinu.
Einu sinni varð hann eftir úti á sjó að
ná sér i æti, þegar hann var að fylgja
Kollunni. Hann lofaði að verða stutt,
en það fer oft öðru visi en ætlað er.
Einu sinni þegar hann kom úr kafi ,
varð hann allt i einu fastur, og gat
varla rekið nefið upp úr til að anda.
Hann hafði lent i hrognkelsaneti,
hvernig sem hann reyndi gat hann
ekki losað sig, hann reyndi að kafa
aftur en gat það ekki, að lokum varð
hann uppgefinn, en reyndi þó að halda
nefinu upp úr til að geta andað.
Heima i hreiðrinu lá Kollan, og
hugsaði mikið um Blikann sinn. Hvers
vegna var hann svona lengi, hún var
orðin hálf hrædd og henni leiddist.
Skyldi hann nú hætta að koma aftur
eins og hinir blikarnir, skyldi hann
vera búinn að yfirgefa Kolluna sina,
hugsaði hún, og þannig leið þessi
nóttin.
Þegar sólin fór að hækka á lofti um
morguninn, sá Blikinn stórt ferlíki
nálgast, og var nærri drukknaður við
að reyna að losa sig. Þarna voru
mennirnir komnir á leið í varplandið,
og þeir höfðu séð lifandi fugl i netinu.
Þeir losuðu hann varfærnum höndum
úr netinu, og létu hann niður i bátinn.
Hann var bæði hræddur og máttvana
svo að hann hreyfði sig ekki. Bátnum
var lent i vörinni niður undan gamla
kofanum, og mennirnir báru Blikann
upp að kofaveggnum og skildu hann
eftir. Hans fyrsta hugsun var, að
reyna að fljúga til Kollunnar sinnar,
en honum var svo ósköp illt i öðrum
vængnum að hann gat ekki flogið, en
labbaði af stað i áttina heim og hvildi
sig annað slagið.
Kollan var orðin dauðhrædd um
Blikann, og augun voru orðin vot, hana
iangaði svo til að fara að leita að
honum en hún mátti ekki yfirgefa
eggiti am, þa gæiu ui,^uiiiii .' þeim
dáið. En þegar fólkið fór að ganga um
varpið varð hún að fara af hreiðrinu,
og þá fór hún að leita. Hún kom fljót-
lega auga á blika, sem kjagaði áfram
ósköp þreytulegur og úfinn. Og Kollan
var fljót að þekkja Biikann sinn og
settist hjá honum, og þar urðu
fagnaðarfundir. Þegar þau höfðu
stungið saman nefjum dálitla stund fór
hún að laga til á honum fjaðrirnar.
Flutt á bls. 758
Sunnudagsblað Tímans
755