Íslendingaþættir Tímans - 08.10.1970, Qupperneq 4

MINNING
Sverrir Jóhannesson
Góður er hver genginn, er
mæl't, og átt við, að keppzt sé við
að lofa látna og það jafnvel, þótt
varðleikar séu ekki á marga fiska.
Ekki er það ætlunin með þess-
um fáu og fátæklegu orðum að
fara að hefja lofsöng um Sverri
heitinn Jóhannesson og verðleika
hans umfram það, sem skjalfest
er, heldur viljum við í stjórn KR
nu, þegar hann er allur, flytja
þökk þeirri forsjón, sem gaf
■félagi okkar Sverri á sínum tíma.
Sverrir Jóhannesson tók ungur
ástfóstri við íþróttir, og hann var
tvímælalaust í alfremstu röð ís-
Ienzkra hlaupara á árunum fyrir
heimsstyrjöldina síðari — árunum,
sem kennd voru við kreppu og
neyð.
Þegar Sverrir var í Iðnskóla-
num í Reykjavík til undirbúnings
ævistafi sínu, tók hann tvívegis
þátt í Skólahlaupinu, víðavangs-
hlaupi skólasveina, og hann bar
sigur úr býtum í bæði skiptin.
Seinna árið, 1934, varð hann
íslandsmeistari í 5000 m hlaupi 1
fyrsta sinn, árið eftir varð hann
íslandsmeistari í 1500 m hlaupi
árið 1936 aftur í 5000 m hlaupi,
og loks varð hann íslandsmeistari
á báðum þessum vegaléngdum
árið 1938 og náði þá sínum bezta
árangri, 4; 19 2 mín í 1500 m hlaupi
og 16:34,4 mín. í 5000 m hlaupi,
árangri, sem nægja mundi til verð
launa á frjálsíþróttamótum hér-
lendis enn í dag.
Þá sigraði Sverrir í Víðavangs-
hlaupi ÍR á sumardaginn fyrsta
fjögur ár í röð, 1936—1939.
Hlaupastíll Sverris var sér-
kennilegur, kröftugur, en þó
léttur, og hann var furðu skref-
langur af ekki hærrí manna að
vera.
Lundin var, eins og hlaupa-
stíllinn, létt, og hann átti ekki til
vol eða víl, þótt ekki væru að-
stæður til íþrótta upp á það bezta
á þessum árum. Hann var þess
vegna góður félagi. Það stafaði
frá honum þessi hlýja, sem bætir
þá sem umgangast slíka menn.
Hann var ekki aðeins afreksmaður
hann var sannur íþróttamaður.
Fyrir þetta ber okkur að þakka,
en jafnframt færum við öllum
hans nánustu dýpstu samúð okkar
við fráfall hans.
órn KR
byggðina með valdboði sínu. Hér
blómgaðist bú þeirra hjóna og
munu þau hafa átt um 300 fjár
eftir 4 ára veru á staðnum. Mátti
á sjá að hér var einn hinna miklu
bænda af ætt síra Vigfúsar Orms-
sonar og líklegur til að verða
höfðingi með kynsmönnum sínum
á Austurlandi. En síra Þorvarði
fannst unað prestsstarfsins vanta í
Hofteigi, hljómgrunninn, sem
hann hafði vænzt að mildaði og
lífgaði árniðinn. Erfiðar ferðir
taldi hann ekki eftir og minntist
þessara ára með fögnuðu allt um
laklegri ytri skilyrði, en öðrum
prestum voru um þær mundir
'búin á íslandi. En nú hurfu síðustu
prestshjónin fra Hofteigi. Enginn
prestur sótti framar um þetta
gámla setur og hina miklu fjár-
jörð. Brauðið var loks lagt niður,
er því hafði verið þjónað frá
Kirkjubæ í 28 ár og Eiðum í eitt
ár.
Laufás.
Elzti sonurinn var fæddur og
fluttist með að Laufási við Eyja-
fjörð síðla vors 1928. Bar hann
nafn afa síns í Geitagerði og varð
verkfræðingur í Reykjavík. Hinir
tveir fæddust nyrðra: Halldór
dr.scient, lífeðlisfræðingur í
mikilli ábyrgðarstöðu í Banda-
ríkjunum og Hörður, efnaverk-
fræðingur í Reykjavík. Barna-
lán er meira en önnur gæfa. En í
ævitryggðum þeirra hjómanna er
einnig fólgin 30 ára hamingjusaga
í Laufási, sem minnir á kveðskap
síra Björns Halldórssonar, er sagði
„Laufás minn er Iukkubær“. í
prestsstarfinu nutu þau sín bæði
til fulls, búið gagnsamt á góðri
hlunnindajörð og sveinarnir uxu
að vizku og vexti. — En þó að
kvöldsólin iskíni á fallegan staðinn
fram á vonmorguninn var samt satt
það, sem síra Matthías kvað um
lukkunnar hjól og daglofið.
Aðeins liðlega sextugur sá síra
Þorvarður til baka yfir starfsdag-
inn.
Kvöldið.
Síðan eru 13 ár. Þau iiðu á
elskulegu heimili í Reykjavílk. Er
svo var komið hafði hann verið
þjáður af Parkinson-veiki um ára-
bil og vonlaust um bata, allt um
uppskurð í Kaupmannahöfn og til
raunir vísindarlegrar leitar. Kvöld
þreytan varð að langri bið. Þó
gátu þau hjónin ferðazt nokkuð á
sumrum, komu seimast að Laufási
á 100 ára afmæli kirkjunnar 1965,
og heimsóttu dr. Halldór vestur
um haf fyrir rúmu ári. Allir
synirnir og fjöls'kyldur þeirra
sýndu foreldrunum mikla um-
hyggjusemi í hinum langæju
veikindum, en vinirnir mörgu út
í frá dáðust að þreki frú Ólínu og
æðruleysi síra Þorvarðar. Hann
var gæddur mildri luind sem
stafaði af áhrifum hinna fögru
morgna bernskunnar við Lagar-
fljót allt til síðustu andrár kvöld-
sinis.
Hann var svo mikill gæfumaður,
að hann notaði áfallandi kvöld-
húmið til að þakfca Guði birtuna
um morguminn og daginn.
Friðurinn frá minningunni um
slikan mann er vinargjöf, sem
aldrei getur horfið.
Ágúst Sigurðsson,
1 Vallanesi.
4
fSLENDINGAÞÆTTIR