Íslendingaþættir Tímans - 08.10.1970, Síða 16

MINNING
SNORRI ARNFINNSSON
FYRRVERANDI HÓTELSTJÓRI
Hinn 28. júní s.l. barst sú fregn
á öldum Ijósvakans að Snorri Arn-
finnsson væri dáinn. Þó andláts-
fregn sé ein þeirra fregna, sem
allir eiga vísa, virðist hún alltaf
söm við sig í því, að menm setur
hljóða. Hún beinir þá hug þeirra,
er hún snertir, til baka. Bregður
þá oft ljósi minninga yfir liðna
ævi, yfir kynni þau, sem atvik og
ár hafa oftast slævt á marga lund.
Snorri Arnfinnsson er einn
þeirra manna, sem samferðamenn
gleyma ógjarnan. Geymsla hans í
minningum þeirra hvílir ekki á
því, að hann væri sí og æ að ota
sínum tota að þeim. Hún á miklu
fremur rætur í leit þeirra til hans,
í hinni furðulegu fimi hans að
leysa hvers manns vandræði, og
þó ekki sem hinn háttvísi og fág-
aði þjónn. sem atvinnu sinnar
vegna blasti við auðmjúkur og
stroki-nn, heldur sem samferða-
maðurinn, er til þess var settur að
greiða götu þeirra, sem í lestinni
lenda, — og á í þeirri greiðasemi
þann hluta af lífsgleði sinni, sem
sízt verður til landaura metinn.
Snorri fæddist í Brekku í Naut-
eyrarhreppi við ísafjarðardjúp 19.
júlí 1900. Foreldrar hans voru Arn
fin-nur Guðnason og kona hans
Jónína Jónsdóttir, er þar bjuggu
þá. Ættir þeirra verða ekki rakt-
ar hér frekar. Þau munu ekki
hafa verið auðug talin, enda voru
þau gæði ekki almenningseign þá.
En þau munu hafa verið sæmilega
bjargálna og er ekki ólíklegt, að
sú tegund ef-nahags sé mörgum
unglingnum vænlegri til þroska en
sá fjárhaur, sem enga virðingu
vekur fyrir verðmætum. En þær
ástæður skila ungmennum sjaldan
með digra sjóði úr föðurhúsum.
Mun Snorri hafa í því efni átt sam-
leið með öðrum jafnöldu-m sínu-m.
Hann átti ek-ki heldur k-ost langr-
ar skólagöngu. Farskóli í sveitinni,
fátæklegur og skammvinnur, var
undirstaðan þ.e. tveggja mánaða
námskeið um þriggja vetra bil, þeg
ar frá er talið hið sjálfsagða heima-
nám 1 lestri og skrift. Þetta heitir
ekki menntun í dag. En á þessari
menntun varð Snorri að byggja
nám sitt á Hvanneyri. Það hóf
hann haustið 1919 og lauk þvi
1921 með góðum vitnisburði.
S-norri hóf búskap á Brekku vor
ið 1925 — og bjó þar til vors
1928. Vorið 1927 réðist hann til
Búnaðarfélags Nauteyrarhrepps og
vann hjá því m-eð dráttarvél að
jarðabótum um sumarið jafnhliða
búrekstrinum. Þetta varð svo til
þe-ss, að hann stundaði jarðyrkju
með dráttarvélum næstu þrjú sum
ur í þrem hreppum við innanvert
ísafjarðardjúp. Varð han-n því einn
af fyrstu dráttarvélastjórum ís-
lendinga og því einn af brautryðj-
endum vélavinnu í jarðrækt, en
óskólagenginn með öllu í þeim
fræðu-m, eins og fiestir fru-mherj-
ar þeirra mála voru. En honum
tókst að sigra þá byrjuinarörðug-
íeika -svo farsællega, að þeim minn
ingum -fylgir -en-ginn skuggi óhappa
né slysa og mun þó fjarri því, að
þau viðfan-gsefni, sem honum voru
fengin, hafi verið auðleyst alls stað
ar. En sú sa-ga verður ekki sögð
hér og hefur þó oft orðið mun
minna að tilefni sögugerðar hér á
landi, en upphafssaga dráttarvél-
anna.
Sumarið 1932 réðst hann austur
á Langan-es og skyldi hann kenna
þar jarðvinnslu með dráttarvélum.
Vann hann að þessu mikimn h-luta
sumars, en hvarf vestur og
heim um haustið.
8. maí 1932 kvæntist hann Þóru
Sigurgeirsdóttur skipstjóra á ísa-
firði, valkvendi og skörungi. Lifir
hún mann sinn. Þau réðust til
Siglufjarðar -næsta vor og tófcu að
sér rekstur kúabúsins á Hóli, sem
kaupstaðurinn rak þá. Réðu þau
þar um sex ára skeið og fórst það
vel úr hendi.
Vorið 1939 keyptu þau Hótel
Borgarnes og ráku það í þrjú ár.
Þá keyptu þau Hótel Blönduós og
ráku það til 1962 við vaxandi vin-
sældir og virðingu. Snorri missti
heilsuna 1960. Mátti hann teljast
óvinnufær eftir það. Var það því
mjög að ólíkindum, að þau skyldu
geta rekið hótelið næstu tvö ár,
einku-m þó þegar þess er gætt, að
þá var í smíðum viðbót við hótel-
ið. Sýnir það vel hversu í Þóru er
spunnið. Hitt er víst að sársauka-
laust varð það ekki þessum ókvik-
ula og sívakandi áhuga- og starfs-
manni, að vera á svo léttu skeiði
dæmdur til að vera fatlaður áhorf-
andi að baráttu samtíðarinnar og
þó löngum með hugsjóni-r sínar og
hugarþel jafnvakandi og áður, því
fátt var honum fjarlægara en hlut-
leysi þegar um þau mál var að
ræða. Önn hennar átti hug hans
allan.
Snorri komst ekki hjá að
vera kvaddur til, þegar leysa skyldi
dægurmálin og k-om það mest
fram á Blönduósi. Hann var alla
ævi vinur Ungmennafélagshreyf-
ingarinnar og var rneðal stofnenda
U.M.F. H-uId í Nauteyrarhreppi.
Hann var og einn helzti hvatamað-
ur að endurreisn U.M.F. Hvöt á
Blönduósi 1946 og formaður þess
frá byrjun til 1954. Hann var og
16
ÍSLENDINGAÞÆTTIR