Íslendingaþættir Tímans - 08.10.1970, Page 19

bæjarins að erinda fyrir heimilið
og gisti alltaf hjá foreldrum mín
um, hve mikill kraftur og hugur
var í Hirti að ljúka sínum erind
um í bænum sem fyrst og kom
ast heim afiur, því heima beið
konan með barnahópinn og verk
efnin óteljandi, sem þurfti að leysa
áður en sláttur hæfist, eða vetrar
veðrin skyllu á. Nei, það var áreið-
anlega ekki verið að eyða tíman
um til einskis hjá sveitabóndanum,
sem vildi sækja fram á við. Um
það leyti sem þau Hjörtur og Guð
laug hættu búskap að Dalbæ,
kenndi hann sér lasleika og mun
ekki hafa verið álitið honum hollt
að stunda sveitarstörfin lengur.
En þó hygg ég að hugurinn hafi
oftar reikað til sveitarinnar. en
borgarlífsins. Eftir að Hjörtur var
fluttur á höfuðborgarsvæðið, starf
aði hann mestmegnis að fiskverk-
un, lengst hjá Sænska frystihús
inu, em nú síðast hjá Sjófang.
Þau Hjörtur og Guðlaug eign
uðust fimm börn, fjóra syni o-g
eina dóttur, allt myndar börn og
góðir þjóðfélagsþegnar. Auk þess
reyndist Hjörtur sonum Guðlaug
ar frá fyrra hjónabandi góður
stjúpfaðir.
Kæri frændi, ég og mín fjöl
skylda sendum þér og þínum böm
um og öðrum ættingjum, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Kæri vinur, far þú í friði, frið
ur guðs þig leiði.
Jón Guðjónsson.
f
Heim, hvar sem Hjörtur var,
leitaði hugurinn ætíð heim. Hann
var heimakær maður, heimilið var
honum kærast, útþráin ekki mjög
rík.
Hann mat bækur, sérstaklega
ínnlendar, þangað sótti hann bæði
skemmtun og fróðleik. Hann var
iðjusamur maður, ósérhlífinn og
kröfuharður við sjálfan sig, vann
því oft meir en kraftar leyfðu á
seijimi árum, að ég hygg.
Ég minnist hans þakklátum
huga er hvíld var tekin frá amstri
daganna og komið var saman á
góðri stund. Þar skorti ekki um-
ræðuefnin, þjóðmál, fróðleikur
eða glettnar frásagnir frá fyrri
tímum, þá gleymdist timinn, en
eftir lifir minningin um liðnar
ánægjustundir, og mann sem
unni móður jörð alla tíð og hvílir
nú i hennar náðarfaðmi.
NNING
BJARNI M. JÓNSSON
NÁMSSTJÓRI
Fæddur 23. júlí 1901.
Dáinm 1. ágúst 1970.
Veröld kveðja vinir kærir,
virðist lítt um aldur spurt.
Mannlíf tíminn með sér færir,
markvisst þar er rutt á burt.
Seggur nærri sjötíu ára,
síðast hvarf úr lestinni.
Hýsa margir harminn sára:
Horfinn Bjami námsstjóri.
Frömuður í fræðslumálum,
festi ýmsar nýjungar.
Og til handa ungum sálum
ekkert skyldi spara þar.
Bæði menntun huga og handa
hefja þjóð og efla kann,
hana þarf því vel að vanda.
— Víst það Bjarni skildi
og fann.
Vitur maður var hann sjálfur,
víðlesinn í margri grein,
og við störfin aldrei hálfur,
ónákvæmni fannst ei nein.
Vildi skila verki hreinu,
víst fannst sumum nóg um það.
Fannst ei ráð að fresta neinu,
fékk því miklu afkastað.
Undir hljóðu yfirbragði
ofur viðkvæmt hjarta sló.
Fléstir vissu, þegar þagði,
þungi og festa í svipnum bjó.
Fimur málafylgjumaður,
flestum drýgri þótti í raun,
þegar íhaldsandinn staður
aðeins reri og blés í kaun.
Anda skálds hann átti i barmi,
enda glöggt þess merki sjást.
Alltaf leikur yndisbjarmi
um þá, sem við þetta fást.
Höllu bæði og hreysi lágu
hugljúft bar sitt andans full.
Krakka lengi kæta smáu
Kóngsdóttur og Álfagull.
★
Síðast skal það saman draga,
sem fékk Bjarna auðkennt
mest:
að hann sína ævidaga
engu verki sló á frest.
Þeir, sem Bjarna þekktu
og muna,
þeir, sem kynntust honum
bezt,
þakka tryggð og trúmennskuna.
— Tvennt það mun í hugann
fest.
Auðunn Bragi Sveinsson.
Lán er að finna lífsins lind
leita fram við kynni,
mörg í henni mildast mynd
myrk í veröldjnni.
Vöktust mér oft viðhorf ný
við þinn arinn heima,
hjartað hreint og höndin hlý
höfðu þrótt að geyma.
Þig skeytti meira um skjöld
en sverð
þó sköp vilji andann lama
með hirðinum bezta var
heimför gerð
því hjartalagið var sama.
S.S.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
19