Íslendingaþættir Tímans - 08.10.1970, Side 20

BENEDIKT ODDSSON
BÓNDI
Benedikt bóndi Oddsson í
Tungu í Gaulveriabæjarhreppi
lézt hinn 1. maí sl., eftir löng veik-
indi. Af langri og farsælli við-
kynningu minni við þann mæta
anann er mér ljúft og skylt að
minnast hans nokkrum orðum.
Benedikt fæddist hinn 14. júlí
1913 að Tumastöðum í Fljótshlíð
og bjó þar í föðurgarði til ársins
1929, að hann flyzt með foreldr
um sínum til Reykjavíkur, þar
sem fjölskyldan dvaldist til ársins
1934. Þá flyzt hann með foreldr-
um sínum að Tungu og bjó þar
næstu fimrn árin. En árið 1939
GÍSLI MÁR EINARSSON
Fæddur 22. júlí 1951.
Dáinn 6. september 1970.
Tregt er nú tunguna að hræra,
treginn vill fjötur í færa
orð hvert og athöfn til enda.
Alfvana þankinn vill lenda.
Ó, Drottinn, þú öllu sem
stjórnar!
Hví æsktirðu þessarar fórnar?
Ó, gef þú oss greind til að
skilja:
hví gjörðist þetta1 að þínurn
vilja.
Æ, virztu að veita oss huggun
og víkja burt harmanna
skuggum.
Leyfðu að ljósin þín björtu
lýsi hin sorgmæddu hjörtu.
Ó, frændi, hve Ijúft má þín
minnast.
Hví megum við lengur ei
finnast?
f hel varstu hrifinn af foldu
og hjúpur þinn vígður moldu.
Þú varst svo ungur að árum
er örlögin slógu þig fárum —
og alfögur æskusól skína
ævina virtist á þína.
En nú ertu frá okkur farinn —
og fölnaður lífs þíns arinn.
Hve svíður nú sorgarundin,
og sár er skilnaðarstundin.
En sorg þó að svíði í hjarta,
sjáum við vonina bjarta,
að síðar þig fáum að finna,
er förum við ljóss heims til inna.
Við munum þitt blik sem af
bróður,
hve blíður þú varst og góður.
Þín ástúð kom innst frá hjarta.
Þú áttir hlýju svo bjarta.
Nú biðjum við Guð þig að
geyima
og greiða til Ijóssins heima
för þína1 og fraimlífs trúa
fegurð þér jafnan búa.
Frændi.
flyzt hann búferlum til Reykja
víkur, þar sem hann í fyrstu stund
ar algeng störf, unz hann haustið
1940 ræðst til Bifreiðastöðvar
Steindórs og vann þar rúm fimm
ár við góðan orðstír og dóm hús
bóndans, sem jafnan kunni
að meta traust og dugnað í störf
um. Eftir það tekur Benedikt að
vinna hjá fyrirtæki Ósvalds
Eyvindssonar hér í borg, bæði við
smíðar og önnur verk. En „römm
er sú taug,_ er rekka dregur föður-
túna til“. Árið 1954 flyzt hann aft
ur að Tungu og tekur til við bú-
skap, þá eftir bróður sinn Guð-
mund. Þar bjó hann svo með at
orku og dugnaði til æviloka.
Þetta er í fáum dráttum ytri
æviferill Benedikts, — ekki ósvip
aður ferli svo fjölmargra íslend
inga við brauðstrit og gleði og
sorg i daglegu lífi. En menn eru
ekki í sama svipmót felldir, og
það er persónan sjálf og einkenmi
hennar, maðurinn sjálfur, sem eft
ir lifa í minningunni eftir hérvist-
ina.
20
ISLENDINGAÞÆTTIR