Íslendingaþættir Tímans - 17.03.1971, Blaðsíða 30

HSUiffi
Birgir Fanndal
Bjarnason
Fæddur 10. nóv. 1948
Dáinn 29. des. 1970.
Oft kem'ur í hug okkar sú spurn
ing, hvaða tilgang lífið hér í heimi
hafi. Hvaða hlutverk okkar sé, og
hvenær við höfum það af höndum
leyst.
Svo fór mér, er ég frétti um
hinn sviplega dauða Birgis Bjarna-
sonar. Því var hann kallaður brott,
þegar lífsstarf hans virtist aðeins
vera að hefjast, og langt ætti að
vera til leiðarloka? Kynni okkar
hófust er við stunduðum saman
nám við barnaskólann í Búðardal,
og dvaldist ég þá einnig vetrar
langt á heimili foreldra hans.
Ófst þá sá vináttuþráður, sem
aldrei slitnaði, þó hin síðari ár
liði oft langt milli samfunda. Nú
er hann horfinn yfir til landsins
sem enginn fær að sjá fyrr en að
leiðarlokum, en eftir lifir minning
in um góðan dreng og tryggan vin.
Þessi fátæklegu orð megna lítt
að tjá hug minn. Ég bið þess að
Guð veiti foreldrum hans, systkin-
um og unnustu styrk og blessun
sína.
Jón Heiðar Magnússon.
varð jafnframt skólastjóri iðnskól-
ans þar.
ísfirðingar fundu brátt, að þar
sem þau Jónína og Björn voru, þar
fór fólk mikilla hæfileika, dreng-
skapar, dugnaðar og gáfu-mann-
eskjur.
Jónína varð einnig kennari við
barnaskólann á ísafirði, er þau
komu þangað 1925, og 1930 varð
Björn Hermann skólastjóri við skól
ann. Störfuðu þau bæði við skól-
ann í 27 ár við hinn bezta orðstír.
Það var á ísafirði, sem ég kynn
ist þeim skólastjórahjónunum Jón-
ínu og Birni, þegar ég ungur og
óreyndur nýkominn úr skóla réð-
ist kennari að barnaskólanum á
ísafirði, haustið eftir að Björn tók
við skólastjórn hans.
Við vorum þrír nýliðar, er kom-
um að skólanum það haust, og
mér mun óhætt að fullyrða að all-
ir erum við sammála um það, að
það hafi verið mikil gæfa okkar í
kennarastarfinu að mótast í því
undir handleiðslu jafnmikilshæfs
starfsliðs og þar var þá, og er þá
skólastjórinn ekki hvað sizt hafður
í huga.
Mér varð fljótlega Ijóst, að
Björn skólastjóri var sérstæður
persónuleiki gæddur fjölhæfum
gáfum, hugsjónaríkur og h<ug-
myndaauðugur.
Kona hans Jónína Þórhallsdóttir
kom mér strax þannig fyrir sjónir
að yfir henni hvíldi reisn mikiL
Hvar sem hún fór, hlaut hún að
vekja eftirtekt fyrir fríðleik og
glæsta framkomu. Síðar, er kynni
mín við skólastjórahjónin urðu ná
in og vinátta tókst með okkur, vin-
átta, sem aldrei hefur fallið skuggi
á, kynntist ég þeim eiginleikum
beggja, að þau voru gott fólk, heið
arleg, góðhjörtuð, veiviljuð, gest-
risin, rausnarleg, gamansöm og
glaðsinna, þegar því var að skipta
og hinir ágætustú félagar.
Þetta er kannski mikið sagt, en
þótt þau um sumt væru ólík, þá
tel ég að bæði tvö eigi með réttu
það, sem sagt er hér að framan
og nefni ég þau því bæði samtím-
is hvað það snertir.
Jónína annaðist kennslustörf um
fjóra áratugi. Þau eru því orðin
æði mörg börnin, sem hafa notið
tilsagnar hennar og handleiðslu
gegnum árin og það tel ég mig
geta fullyrt bæði af kynnum mín-
um af kennarastörfum hennar á
ísafirði og umsögn Vestmanna-
eyinga, að hún naut mikils trausts
í starfi sínu og var dáð af nem-
endum sínum. Hæfileikar hennar
til starfsins voru ótvíræðir, vel-
vilji, góðvild, mildi og dugnaður
fór saman hjá henni og renndu
stoðum undir góðan starfsárangur.
Meðan Jónína var á ísafirði, tók
hún virkan þátt í starfi góðtempl-
arareglunnar og átti oft sæti á
þingum Stórstúku íslands sem full-
trúi stúku sinnar.
Jónína og Björn eignuðust fjög-
ur börn. Elzt var Ólafur fæddur
1915. Hann nam læknisfræði og
var síðast héraðslæknir á Hellu í
Rangárþingi frá 1956 til æviloka.
En hann l'ézt langt fyrir aldur
fram í janúar 1968. Hann var mik-
ilsmetinn læknir og hlaut lofsyrði
allra, er kynntivst honum.
Næst var Svava fædd 1921. Hún
var sjúklingur alla ævi, og í um-
önnun fyrir henni komu ef til vill
bezt í Ijós, þeir miklu mannkostir,
sem Jónína býr yfir. Svava andað-
ist 1965.
Þriðja barn Jónínu og Björns er
Jón, rafvirki í Hafnarfirði, fædd-
ur 1924, mikill atorku- og dugnað-
armaður. Fjórða barnið var svo
Haraldur fæddur 1926 en hann
andaðist 1963. Hann var listrænn
mjög og áhugasamur um Ijósmynd
un. Þegar þess er minnzt, að iát
manns Jónínu, Björns skólastjóra,
og barnanna þeirra þriggja ber að
með fárra ára millibili og að and
lát allra feðganna átti í hverju til-
felli stuttan aðdraganda þá gefur
auga leið, að mjög var að Jónínu
þrengt hverju sinni, og dáðust all-
ir að þreki hennar í þeim raunum,
er hún við þetta hlaut. Sýnir það
ásamt fjölda mörgu öðru í lífi
Jónínu að hún býr yfir óbugandi
sálarþreki og styrkri skaphöfn.
Þetta voru eiginleikar, sem börn
hennar jafnt og óskyldir mátu og
meta mikils í fari hennar.
Ég minnist þess, er við Ólafur
læknir sonur hennar, sem vorum
góðir vinir, ræddum eitt sinn sam-
an um skólamál og áhrif heimil-
anna á uppeldi barna og unglinga,
að hann mælti á þessa leið:
„Ég leita oft til hins ljúfa hug-
arheims, sem foreldrar mínir
og þá ek'ki sízt móðir mín gaf
mér, þegar ég var á barnsaldri. Ég
þykist geta tekið undir með Matt-
hiasi, að hafa „setið við listalind-
ir og menntabrunna“. En „engin
kenndi mér eins og þú“ og ein-
hvern veginn finnst mér, að enginn
geti hafa átt slikt æskuheimili sem
ég. Þaðan á ég myndabók endur-
minninganna, sem mér er ævin-
lega jafn mikil unun að blaða í,
og þar er sólskin og ylur á hverri
síðu“.
Þannig fórust hinum mikilhæfa
gáfumanni orð um æskuheimili
sitt og túlkar það nokkuð mat
hans á ástríkri móður, er vann
börnum sínum allt er hún mátti.
Þegar Björn Hermann lét af
skólastjórn á ísafirði vegna heilsu-
brests 1957 fluttust þau Jónína að
Ásgarði 6 í Garðahreppi og þar
býr Jónína nú.
Hinir fjölmörgu vinir Jón-
ínu fjölmenntu til hennar og fluttu
henni árnaðaróskir á merkum tíma
mótum ævinnar, og þótt húsrýmið
30
ISLENDINGAÞÆT7IR