Íslendingaþættir Tímans - 01.09.1971, Blaðsíða 8

Þorsteinn Guðmundsson
fyrrverandi bóndi á Skálpastöðum.
Kveðja á sjötugsafmæli hans, 31. maí 1971
Þú komst með öldinni — rétt þegar roðaði af degi
og rökkurskuggum áþjánar bægt var frá.
Þú greiddir, ungur, umbótum nýja vegi,
því æskuglóðin brann í æðum þér — þá.
Þú sóttir gæfu og nám þitt vestur að Núpi,
— hinn nýji tími bar straumhvörf í fangi sér.
Við skynjum fæstir hvað dylst í forlaga-djúpi,
en dýr var perlan, sem ungum hlotnaðist þér.
Þú reistir bú á æsku-óðali þínu,
með ærnum stórhug var þegar að marki sótt.
En móðir jörð þér miðlaði af brauði sínu.
Frá morgni hverjum var unnið — og fram á nótt.
Svo líður tíminn — og öldinni áfram miðar,
þín umsvif vaxa, og fjölskyldan verður stór.
Og heimili ykkar varð uppspretta gleði og friðar,
þar eining, vilji og dugnaður saman fór.
Sem bændur eruð þið, feðgar, í fremstu röðum,
í faðmi dalsins er ykkar heimbyggð og skjól.
— Það dylst víst engum, sem skyggnist að Skálpastöðum,
að skapað hafið þið glæsilegt höfuðból.
Það er gleði og stolt ykkar, stórmerku, góðu hjóna,
hve sterkur meiður hér hefur rætur fest.
Að eiga hugsjón — að kunna að kenna og þjóna,
er kjörorð þeirra, sem rækja hlutverk sitt bezt.
Það leynist fjöregg við brjóst hinna byggðu jarða,
en bregðist gæzlan, er þjóðar-menningu hætt.
Það reisa fáir sér merkari minnisvarða,
en margir þeirra, sem landið sitt hafa bætt.
í skjóli dalsins hér skín hinn flosgræni faldur,
og fegurð vorsins blessar hið hljóða starf.
Já — hvílík gifta að geta við sjötugs-aldur,
greitt af höndurn til niðjanna slíkan arf!
Þú komst með öldinni — öld hinna glæstu vona,
og áttir þátt í að skapa hinn nýja heim.
Svo gefst þér nú, í nábýli þinna sona,
að njóta hvíldar — og fagna sigri með þeim.
Það hverfa margir sporlaust af sjónarsviði,
— í sandinn skráðu þeir oft sína duldu rún.
En merki hinna, sem urðu landinu að liði,
S
Iætur sagan blakta við efsta hún.
Jón Sigurðsson.
Hestamaður hækka brár
harma, ef þú grætur.
Viljugur og vakur klár
veitir raunabætur.
Ég á ljúfar og sólbjartar minn-
tngar um nokkra útreiðatúra, sem
við Steindór áttum saman. Ber þar
einna hæst samferðaminning á
fögrum, sólbjörtum og heit-
um sumardegi frá Reykjalundi í
Grímsnesi til Valhallar á Þingvöll-
um. Ekki dró það ferðagleðina nið-
ur, að flaska víns var með í för,
en ég tek sérstaklega fram, að
mihalds flöskunnar var neytt af
mikillj varfærni með Gutemplara-
legri gát.
Steindór átti löngum góða gæð-
inga og var afbragðs tamninga-
maður.
Steindór Gunnlaugsson lögfræð
ingur, átti marga vini og kunn-
ingja. Það sannaði dagurinn, þeg-
ar hann varð áttræður, því þá sam-
glöddust honum á dásamlegu heim
ili hans og góðrar eiginkonu hans,
Bryndísar, á annað hundrað gestir,
og það veit ég, að þar voru veit-
ingar í mat og drykk fullkomn-
unin sjálf. Bæði voru þau auðug
af gulli gestrisninnar.
Steindór vildi allra vanda leysa
og var alveg sérstakui mannvinur.
Ilann var svo mjög ekki af þess-
um lieimi, að ég man ekki eftir
einu skipti, þegar við hittumst, að
hann minntist einu orði á stjórn-
mál.
Þótt Steindór Gunnlaugsson
elskaði og dáði söng, tónlist og
list yfirleitt og til dæmis mynd-
list, þá kom oft i ljós, að hann
unni Ijóðalistinni sérstaklega, og
ég held mest. Varð ég oft var við,
að uppáhalds skáld hans var þjóð-
skáklið góða, Hannes Hafstein, fyrr-
verandi ráðherra íslands.
Ifjónaband Steindórs og Bryn-
dísar var fyrirmynd, mönnum til
gleði og guði til dýrðar.
Ég tel Steindór Gunnlaugsson,
lögfræðing, sem var alla tíð frá
því að ég var drengur alveg sér-
stakur vinur minn, afar mikinn
gæfumann. Og hátindur hamingju
Steindórs var hin óvenjufagra eig-
inkona hans, prestsdóttirin Sigríð-
ur Bryndís Pálmadóttir. Það
leyndi sér aldrei að hún var „Sól
hans og rós“.
Þótt gangur lífsins sé að deyja,
er alltaf jafn sárt að kveðja ást-
vin að lokinni langri samleið. Ég
votta ástvinum Steindórs sáluga
f
sérstaka samúð við fráfall dásam-
legs eiginmanns, föður, afa og
bróður. Steindór Gunnlaugsson,
lögfræðingur, sannaði með öllu
sínu lifi, að þar sem góðir menn
ganga eru guðs vegir.
Kjartan J. Gíslason
frá Mosfelli.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR