Íslendingaþættir Tímans - 01.09.1971, Blaðsíða 3

Minning þeirra er fórust
með v/b Sigurfara
Minning þeirra, sem fórust með
v/b Sigurfara SF 58 Hornafirði,
flutt í Hafnaridrkju 21. júlí 1971,
af sr. Skarphéðni Péturssyni, pró-
fasti í Bjamarnesi.
t
Lofa þú Drottin sála mín,
Og allt, sem í mér er, hans heil-
aga nafn.
Undir þessi orð viljum vór öll
taka nú, er vér erum hér saman-
komin á sorgarstundu, til að minn
ast skipverjanna 8, er hurfu í haf-
ið með vélbátnum Sigurfara .7.
apríl síðastl. En sá atburður verð-
ur enn minnisstæðari sökum þess,
að hann bar að um hádegisbil, og
mátti segja að mjög margir þorps
búa horfðu á, þótt þeir gætu engu
ráðið um atburðarásina. Þegar Ing
varsstrandið við Viðey er undan-
skilið, þá er tæplega, að í annað
sinn hafi svo margt fólk horft á
jafnsviplegan atburð hérlendis. —
Og þungt áfall mundi Reykjarvík-
ingum nú, þykja ef þeir hefðu
þurft að horfa á 700 unga menn,
frændur og vini hverfa í hafið við
bæjardyrnar hjá sér, en það er
hlutfallslega jöfn missa og hér
varð. — Víst er, að hver, sem
verður áhorfandi að þvílíkum at-
burði, er annar maður eftir en áð-
ur. — Og hvað getur sá maður
annað gert en snúið sér til Guðs,
að lofa nafn hans og handleiðslu
í hljóðri tilbeiðslu.
Drottinn gaf, Drottinn tók,
Lofað sé nafn Drottins.
Vér minnumst Halldórs Jóhann-
esar Kárasonar, er fæddur var að
Syðra-Firði 13. marz 1939, sonur
hjónanna Önnu Albertsdóttur og
Kára Halldórssonar. Hann fór ung
ur að sinna skyldustörfum og
sýndi strax árvekni, dugnað og
skyldurækni. Á unglingsárum fatl
aðist hann við skyldustörf á sjó
en lét það lítt fyrir vinnu standa.
Hann fór í Stýrimannaskólann,
lauk þaðan góðu prófi og var nú
sem skipstjóri á Sigurfara að verða
einn veiðisælastur hornfirzkra
skipstjóra. Öldruðum foreldrum
var hann stoð og stytta, en í þessu
slysi misstu þau einnig tengdason,
en höfðu áður misst tvö börn af
slysum. — Á þeim sannast nú og
áður, sú lífsspeki að mestu hetj-
urnar er vér hittum, hafa aldrei
á vígvöll komið, og mestu sigrar
þeirra eru áföllin.
Framkoma og drenglyndi Hall-
dórs var á þann veg, að allir, sem
kynntust honum, löðuðust að hon
um. Enda ýmsir kostir hans frá-
bærir, svo sem trygglyndi og vin-
festa. Og þótt meðalhófið, sé að
sögn, einn vandrataðasti vegur, er
menn feta, þá veit ég ekki til að
Halldór sálugi bæri út af þeirri
braut. Hann var ókvæntur og barn
laus. Líkamsleifar hans eru
ófundnar.
Vertu ekki hróðugur af morgun-
deginum,
Því að þú veizt ekki hvað dagurinn
í dag ber þér.
Vér minnumst Heimis Ólasonar,
er fæddist hér á Höfn 15. des.
1945, sonur Hildar Benediktsdótt-
ur og óla Sveinbj. Júlíussonar.
Hér ólst hann upp hjá móður sinni
og móðursystkinum ásamt tvíbura
systur sinni Steinunni og fóstur-
bróður Sigtryggi. Þar í húsi ræður
eindrægni og samheldni lögum og
lofum. Þess vegna varð uppeldi
þessara barna, svo gott, sem raun
ber vitni um, þótt margir stæðu
að því, það sakar ekki þegar allir
stefna í sömu átt. — Hér lauk
Heimir skyldunámi, fór síðan að
stunda sjó og í Stýrimannaskól-
ann. Á Sigurfara var hann stýri-
maður er dagurinn hans og þeirra
allra, bar hann burt frá þeim
morgundegi, er bæði hann og aðr-
ir væntu sér svo mikils af. Það
var auðfundið í viðtali, að hann
var hvorki meðal- né meðal-
mennskumaður, og myndi seint
hafa látið berast með neinum
straumi, nema þeim, er hann vildi
sjálfur ráða. — Hann var ókvænt-
ur og barnlaus. Líkamsleifar hans
eru ófundnar.
Rannsaka sjálfan þig á undan
dómi,
Þá færðu uppgjöf drottins er hann
vitjar þín.
Vér minnumst Víðis Sigurðsson-
ar. Hann fæddist á Djúpavogi 26.
janúar 1940, sonur Guðlaugar Sig-
urðardóttur og Sigurðar ívarsson-
ar. Hann ólst upp á Djúpavogi og
byrjaði ungur sjómennsku heima
hjá sér og í Sandgerði, en nokkr-
ar vertíðir, líklega 6—8, var hann
búinn að stunda sjó frá Höfn.
Hann var, ásamt konu sinni Ás-
dísi Árnadóttur frá Krossavík í
Þristilfirði, búsettur að Baldurs-
haga á Mýrum og með þeim stjúp
dóttir hans, Freyja Sigurjóna. —
Víðir var myndarlegur maður og
dugmikill til verka og að honum
mikill skaði, auðvitað þeim mest-
ur, er þekktu hann bezt. Hér
kynntist hann fáum en kynnti sig
vel. Kunningjar blessa minninguna
um góðan dreng og harma hve
ævin varð stutt og endirinn óvænt
ur, og að því, er oss fannst, í miðj
um kafla. En hafa ber í minni, að
flestar góðar sögur eru skammar,
en ekki er þar með sagt að minna
efnt sé í þern en öðrum lengri.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
3