Íslendingaþættir Tímans - 23.03.1972, Side 4
Guðmundur Guðmundsson
Uröið bóndi var allt til hinztu stundar
i huga og vitund Guömundar i Múla-
koti tákn viröingar og manndóms. En
hann varð bráökvaddur aö heimili sinu
aöfaranótthins 9. þ.m., 71 árs að aldri.
Viö fráfall Guömundar er horfinn af
sviðinu einn snyrtilegasti og jafnframt
einn bezti búhöldur Fljótshliðarhrepps
á siðari árum: maður grandvar og
hógvær, óáleitinn við aðra, traustur og
drengilegur i viðskiptum, glaöur og
reifur á aö hitta, og þvi skemmtilegur i
jamræöum.
Guömundur Guðmundsson fæddist
aö Múlakoti 28. jUni áriö 1900, og var
þvi kominn hátt á sjötugasta og annaö
aldursár, er hann lézt. Foreldrar hans
voru hjónin Guðmundur Jónsson frá
EyvindarmUla og kona hans Þórunn
Ölafsdóttir, MUlakoti, bæði fædd og
upprunnin Ur Fljótshliöinni, og kann
ég ekki aö rekja ættir þeirra.
Guömundur Jónsson dó á bezta aldri
frá konu og fjórum börnum. Hefur það
vafalaust veriö hinni ungu konu og
börnum þeirra mikið áfall. Þórunn
giftist svo aftur ArnaEinarssyni frá
Stóru-Mörk. Arni var mikill persónu-
leiki og i öllu hinn mesti sóma og
drengskaparmaður. Þau Þórunn og
Arni bjuggu i MUlakoti alla sina bU-
skapartiö, en þeim varð ekki barna
auöið. Guömundur mat og virti Arna
stjUpföður sinn mikils og leit á hann
sem fööur.
Með móöur sinni og stjUpföður,
ásamt systkinum sinum, ólst hann upp
og starfaöi aö bUi þeirra, þar til hann
sjálfur, i janUar 1926, kvæntist Guö-
rUnu Halldóru Nikulásdóttur frá Kirk-
julæk, og þá um voriö byrjuöu þau bU-
skap á Amundakoti, nU SmáratUn, og
bjuggu þar myndarbUi þar til þau
fluttust bUferlum aö MUlakoti vorið
1942. Þar hafa þau bUið siðan meö
rausn og viö vinsældir sveitunga og
annarra, er hafa sótt þau heim. En fáir
staöir á landi hér munu vera eins fjöl-
sóttir, og MUlakotsbærinn, og ber þar
margt til. öviða er jafnfágurt og þar,
og þar hefur mannshöndin prýtt staö-
inn með byggingum og ræktun á alla
lund. Er óþarft aölýsa þeim staö, hann
er svo þekktur af þorra landsmanna,
og þótt Ut fyrir landsteina sé farið.
Þótt Guömundur væri jafnan glaður
Múlakoti
og reifur á að hitta og léttur i tali, þá
var hann alvörumaður og raunsær i
hugsun, að hann sá venjulega fram Ur
erfiðleikum á bjartan og skemmtileg-
an hátt. Þaö er litið dæmi, að þegar
Heklugosiö dundi yfir og og vikurregn-
iö buldi á hUsþökum og tUniö i MUla-
koti fór i kaf, sagöi hann i simtali við
kunningja sinn þessi orð: Þegar
þessum ósköpum linnir, set ég ýtuna á
traktorinn og reyni að ýta af tUninu
niður fyrir bakkann.
Svona var kjarkur hans og Urræða-
semi. Og konan, hUn var heldur ekki
að vila. Þegar á reyndi stóö hUn viö
hliö hans eins og bjarg, sem ekkert
getur bifaö, og þaö fann hann og mat.
Þau voru eitt i þess orðs bezta skiln-
ingi.
Guðmundur og Halldóra eignuöust
fimm börn. Fyrsta barnið, dóttur,
misstu bau nvfædda. hin eru talin eftir
aldri: Nikulás bilstjóri hjá Kaupfélagi
Rangæinga, bUsettur á Hvolsvelli,
kvæntur SigrUnu Jóhannesdóttur frá
Teigi.
Arni flugmaður, ókvæntur heima i
MUlakoti. Ingibjörg hUsfrU, bUsett á
Selfossi, gift Sigurði S. Sigurðssyni
verzlunarmanni hjá kaupf. Höfn.
011 eru þau systkin greindar- og
manndómsfólk.
Auk bUstarfa gegndi Guðmundur
ýmsum trUðararstörfum. Hann var
lengi eftirlitsmaður Nautgripafélags
Fljótshliðarhrepps og sinnti þvi starfi
af alUð. Einnig var hann virðingar-
maður hUsa og fleira.
öllum þótti gott að vinna með Guð-
mundi sökum glöggskyggni hans og
Urræðasemi. Guðmundur var orðinn
slitinn og heilsan farin að bila. Hann
hafði þurft að reyna þung veikindi, og
það er flestum ofviða að byggja upp
tvær jarðir á 46 árum. Hann tók
Amundakotiö i niðurniðslu og byggði
þaö upp af myndarskap, og hann tók
við MUlakotinu komnu aö falli og skildi
við það uppbyggt á nUtíma visu. Sliku
Grettistaki sem hér um ræðir, lyfta
ekki nema afburöamenn og dugnaði.
Jarðneskar likamsleifar hans voru
lagðar til hinztu hvilu i kirkjugarðin-
um á Hliðarenda. Frá kiukkum kirkj-
unnar barst hinzta kveðja yfir feg-
urstu byggð Rangárþings, Fljótshlið-
ina, sveitina, þar sem hann, sem
kvaddur er, óx og starfaði allt sitt lif.
Vinir og vandamenn geyma og blessa
minningu hans um ókomin ár.
Lárus Ag. Gislason
Fæddur 8. júni 1900.
Dáinn 9. febr. 1972.
Kveðja frá Kristjáni Gislasyni:
Aldrei hverfa Ur muna mér,
Mummi, okkar kynni,
þvi beztur vinur varstu hér
vist á lifsbrautinni.
Hamingjuna hef ég gist-
hana réð ég fanga,
er mér bauðstu, bóndi, fyrst
i bæinn þinn að ganga.
Ég munaðar- og móðurlaus
mann að átti fáa,
en ykkar hjóna hugur kaus
að hressa drenginn smáa.
Ekki burtu aftur fór
Ur ykkar heima ranni,
fyrr en ég var orðinn stór
og að hraustum manni.
Lifsins skilja leiðir hér,
mig langar i fáum orðum
4
islendingaþættir