Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Qupperneq 6

r
Arni Max
Haraldsson
Hún skapaöi börnum sinum og móö-
ur þar heimili, meöan þau þurftu og
áttu ekki sitt eigiö, og þangaö gátu þau
og barnabörn ætiö leitaö. Þar eignaö-
isthún marga nýja vini og kunningja
meöal fólksins i nágrenninu, þvi hún
var fljót aö kynnast og viömótiö þann-
ig, aö fólk laöaöist aö henni. Hún starf-
aöi um árabilá Elliheimilinu Grund og
varö vinsæl, þar sem annars staöar,
bæöi sakir dugnaöar sins og þeirri
skilningsriku og hlýju framkomu, sem
henni var töm.
Saga Nönnu Jónsdóttnr er ótrúleg
hetjusaga, henni var mikiö gefiö af líf-
inu, en frá henni var einnig svo mikiö
tekiö, aö hver,sem til þekkti, hlýtur aö
undrast, og þaö mun ég ætíö undrast,
hvernig hún gat boriö þaö eins og hún
geröi án þess aö bogna eöa bresta, eöa
tapa trú sinni á lifiö, án þess aö missa
glaöværö sina og bjartsýna guöstrú.
Nanna var glæsileg kona I sjón og
miklum hæfileikum búin, hún giftist
ung séra Þormóöi, glæsilegu prúö-
menni, og fannst fólki, aö meö þeim
væri jafnræöi. Heimili þeirra varö
fljótt vinsælt svo og þau bæöi af störf-
um sinum meöal sveitunga og sóknar-
barna. Á Vatnsenda rikti glaöværö,
sem lengi mun minnzt. Nær öll ferm-
ingarbörn séra Þormós, sem hann tók
til spurninga, bjuggu hjá þeim á
Vatnsenda, meöan á uppfræöslunni
stóö, auk þess tók Þormóöur oft til sin
unglinga til kennslu undir skóla.
Ég þori aö fullyröa, aö frá þessum
vordögum viö vatniö ljósa eiga öll
þessi fermingarbörn fagrar og bjartar
minningar, sem ekki feliur á, þó aö
timinn mái margt. Þormóöur var einn
úr hópi hinna „frjálslyndu nýguöfræð-
inga,” sem komu i prestastétt á þess-
um árum. Uppfræösla hans var fööur-
leg handleiösla, þar sem mest áherzla
var lögö 'á siöfræði og kærleika boö-
skaparins, en minna lagt upp úr yfir-
heyrslum og utanaölærdómi. Hlutur
Nönnu var ekki minni til aö gera dvöl-
ina ánægjulega og fagra i minning-
unni. A kvöldin settist hún viö orgeliö
og þá var oft slegiö upp balli í Vatns-
endastofunum. Þó aö árin þar
væru hamingjurik og björt og þau nytu
þar barnaláns og vinsælda fólksins,
voru þau ekki án erfiðis, ekki sizt fyrir
Nönnu, — heimiliö varö fljótt stórt og
auk þess gestasælt og kjörin á kreppu-
árunum ekki rúm, allir uröu aö vinna
mikiö.Nanna vardugleg og mikil hús-
móöir, börnum sinum umhyggjusöm
móöir, og hlýleika átti hún aö veita öll-
um ungum sem eldri, sem hjá þeim
dvöldu.
En þaö var þó fyrst, þegar veikindi
þjökuöu, og siöar viö endurtekinn ást
f. 25.03.29. d. 13.12. 76
Þvi veröur ei breytt, aö eitt af þvi
fáa, sem öllum er ætlaö, er aö kveöja
þetta jarölif. Þó á ég svo bágt meö aö
viöurkenna aö hann Arni sé dáinn.
Hann sem bar meö hetjulund margra
ára sjúkdóm án þess aö hans glaöa
lund hætti aö senda bros og hlýjar
kveðjur til þeirra er hann umgekkst,
hvort sem hann var heima eöa
heiman. Mér kom fyrst I huga er ég
frétti lát hans, — þaö er seint aö þakka
nú allar þær stundir, er hann og hans
fjölskylda og viö frá Núpi áttum
saman, — þó kannski ekki of seint.
Arni er mér ofarlega i huga er ég
hugsa til þeirra fyrstu Húnvetninga er
ég kynntist. Traust og hlýju bar hann
meö sér en hóf sig ekki hátt. Hann
vinamissi, sem hinn dýri málmur
skýröist, og viö, sem vorum henni ná-
kunnug, fundum þennan ótrúlega
styrkleika skapgerðarinnar.
Siguröur Jón veiktist skömmu eftir
fæöingu, svo aö tók fyrir eölilegan
þroska, hann var öll árin, sem hann
liföi, á höndum og þurfti nákvæma og
eljusama hjúkrun, sem nú mundi ekki
lögö á fólk f heimahúsum. Aldrei var
þó kvartað eöa dregiö úr nákvæmri
umhyggju. Þegar hann dó, var
söknuðurinn sár. En siöar uröu höggin
fleiri og sköröin i átvinahópinn stærri.
Nanna æöraöist þó aldrei, varö aldrei
beisk og spuröi aldrei: Hvers vegna er
þetta lagt á mig, sem aörir þurfa ekki
aö þola! Hún var trúuö, og trúin var
henni styrkur, hún efaöist aldrei um
endurfundi viö ástvinina, sem hún
missti. Jafnvel á stærstu sorgarstund-
unum kom bjartur vonarglampi i aug-
un, og hún gat brosaö viö þeim, sem til
sannaöi þaö aöbetra er aö teljast þeim
mestu meö, er„maöur I reynd aí
vera”. Arni myndi ekki vilja marga
dálka upptalningu um æviferil sinn,
þvf vil ég aöeins þakka þér vinur ótal-
margar stundir, sem þú meö þinni
fjölskyldu áttir meö okkur. 011 þau
handtök er þú vannst fyrir okkur af
þinni alkunnu snilli skulu einnig þökk-
uö. Viö erum rikari af samfylgdinni
viö þig, og minningarnar eru þaö sem
enginn frá manni tekur, þaö er auöur
hvers og eins sem ekki svo auðveld-
lega glatast.
Konunni þinni og börnum þinum
varstu mikið, þú ert þeim þaö enn, þó
aö þú hafir kvatt, og himininn yfir
Spákonufelli grét yfir gröf þinni. Þú
lifir áfram I þeim vegna þess sem þú
varst þeim og verður þar til endur-
fundir veröa þvi „anda sem unnast fær
aldrei eilifö aöskiliö”.
Laufeyju og fjölskyldunni allri sendi
ég og fjölskylda min innilegar
samúöarkveöjur. Megi minningarnar
um þig veita þeim þrek til aö ganga á
vit framtfðarinnar án þin. Megi góöur
guö létta þeim sorgina svo aftur birti á
ný.
Aö leiöarlokum Arni.hljót þú eilífa
þökk. GeröafráNúpi
hennar komu, og sjálf huggað þá, sem
hugga áttu.
Nanna bjó hér I Reykjavfk I tuttugu
ár. Þó aö vinir og frændur að noröan
litu tiöum inn i Sörlaskjóli 64, er þeir
áttu leiö suöur, fór ekki hjá þvi, aö
sambandið yröi minna viö fjöldann af
gömlu sóknabörnunum. Þegar lát
hennar fréttist, og aö hún yrði borin til
grafar á Ljósavatni, báöu sóknar-
nefndirnariprestakallinuum aö mega
sjá um útförogerfisdrykkju.sem var I
Stórutjarnaskóla.
Fjölmenni kom svo mikiö úr öllum
sóknunum, aö glöggt var, aö árin
höföu ekki grafiö gamlar vinsældir i
gleymsku.
Eftir einmunagott sumar kom eitt
hiö veöursælasta og fegursta haust,
sem menn muna. „Hundraölitur
haustskógarsinnfónninn” lék um heið-
ar og fell, og hliöar Skarösins voru
baðaöar 1 kvöldsólinni, þegar Nanna
var kvödd.
6
islendingaþættir