Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Síða 7

Sigrún Júlíusdóttir
Hiin var fædd i Syöra-Garöshorni 3.
nóv. 1894. Foreldrar hennar voru JU-
lius Danielsson bóndi i Syöra-Garös-
horni og kona hans Jóhanna
Björnsdóttir. Var Július annálaöur
atorku- og dugnaöarmaöur bæöi á sjó
og landi. Jóhanna var mikil húsmóöir
og þekkt fyrir greiöasemi og gjaf-
myldi. Nokkur voru börn þeirra, sem
uröu mannkosta og geröarfólk. Efna-
hagur heimilisins var betri en almennt
geröist, þó aö ekki væri um allsnægtir
aö ræöa og aögát yröi aö beita til aö sjá
mannmörgu heimili vel farboröa.
Sigrún sleit barnsskönum i foreldra-
húsum. Hún fékk hollt og gott uppeldi
og nautmeiri uppfræöslu en titt var um
stúlkur á þeim tima. Ekki var þó um
aöra skólagöngu aö ræöa en kennslu i
heimahúsum. Fyrir tvitugsaldur fór
hún á saumanámskeiö á Akureyri.
Kom þaö henni að góöu haldi siðar, þvi
aö marga spjörina saumaöihún á fjöl-
skyldu sina. Snemma fór Sigrún aö
hjálpa til viö bústörfin, enda var syst-
kinunum haldið aö vinnu, þegar kraft-
ar þeirra leyföu. í glaöværum hópi
systkina og viö ástriki foreldranna leið
æska hennar. Geröist hún brátt gjörvi-
leg, glaðlynd og skemmtilegur félagi,
sem n aut vinsælda. Hún tók virkan
þátt i félagslifi unga fólksins. Siöar,
þegar ungmennafélagiö Þorsteinn
Svörfuöur var stofnaö, veitti hún þvi
margháttaö liö og vann geysimikiö
fyrir það.
Ariö 1915 giftist Sigrún Gesti
Vilhjálmssyni frá Bakka. Voru þau
jafnaldra. Þau hófu búskap á Vé-
mundsstööum i ólafsfirði. En aö tveim
árum liönum sneru þau aftur heim f
Svarfaðardalinn og dvöldu eitt ár á
Bakka. En 1919 fluttu þau i Bakkagerði
og hefur heimili þeirra veriö þar æ siö-
an. Bakkageröi var um þessar mundir
vesælt grasbýli, byggt úr Bakkalandi.
Túniö var smákragi umhverfis bæinn
og annaö slægjuland sárah'tiö.
En nú ákvað Vilhjálmur, faöir
Gests, að talsveröur skiki af Bakka-
landi skyldi lagöur undir Bakkageröi.
Bætti þetta stórum, þó aö býliö væri
enn rýrt. En nú var tekið til höndunum
og ræktunarframkvæmdir hafnar og
hefur tööufengurinn tólffaldast i bú-
skapartiö þeirra hjóna. Þessi breyting
kostaöi erfiöi og atorku, en var eina
leiöin til aö framfleyta búi og börnum.
Og hjónin voru samtaka um aö bjarg-
ast.Það reyndistdálltið strangt fyrst i
staö, en blessaöist svo aö allt komst i
höfn og um hægöist eftir þvi sem árin
liöu.
Arið 1919 var reist timburhús i
Bakkagerði og stækkaö 1935. Vafa-
laust þykir þetta hús ekki svara kröf-
um timans nú og gefa lltið rúm fyrir
meöal fjölskyldu. En þarna undi fjöl-
skyldan i Bakkageröi vel hag sinum.
Enda rikti jafnan innan dyra sam-
heldni og kærleiksþel. Og þó aö ekki
væri vitt til veggja hefur oftsinnis setiö
þar margt gesta og enginn látiö
þrengsli draga úr ánægju og gleði. Þess
háttar hlaut lika að vikja þar sem
gestrisni og alúö húsbændanna var svo
innileg og sönn og þeir lögöu sig fram
um að gera hverjum gesti dvölina
skemmtilega. Þaö var hjartarúm
þeirra hjóna, sem einkum olli notaleg-
heitunum á návist þeirra og orkaði
svo, að flestir vildu gjarnan lita sem
oftast inn i Bakkageröi.
Húsfreyjan I Bakkageröi var einkar
hjartahlý og brjóstgóö. Hún fann til
með þeim, sem minnimáttar voru eöa
áttu um sárt aö binda og lagöi sinn
skerf til hjálpar, ef hægt var. Þessi
góðviljikom glöggt fram I viðbrögöum
hennar gagnvart börnum og ungling-
um. Þaö voru ekki eingöngu hennar
eigin börn, sem nutu ástúöar hennar.
og umhyggju heldur aðrir þeir, sem
komust i snertingu viö hana. Hverjum
smælingja, sem að garöi Sigrúnar bar
var tekiö tveim höndum og vikið góðu
með orðum og gjöröum. Og þeir ung-
lingar sem voru i sumardvöl i Bakka-
geröi, lööuöust aö 0100! og gleymdu
henni ógjarnan. Og margirhöföu sam-
band við hana árum saman.
Það ræöur aö likum, aö svo kær-
leiksrik kona, sem Sigrún var, hafi átt
fúsleika tilað vinna aö mannúöarmál-
um. 1 kvenfélaginu Tilraun gafst henni
tækifæri til þeirra hluta. HÚn gerðist
þar félagi timanlega og var þaö til
hinztu stundar og mun aldrei hafa hlift
sér viö erfiöi til að vinna góöum mál-
um brautargengi.
Sigrún var afar félagslynd og haföi
óblandna ánægju af að vera I hópi
góðra félaga. Liklega átti hún veruleg-
an þátti þvi, að nokkrar nágrannakon-
ur tóku upp þá venju aö koma saman
viö og viö aö vetrinum og þá til skiptis
hver hjá annarri. Höföu þær meö sér
handavinnu, sem þær gripu í, spjöll-
uðu saman, spiluöu á spil og höföu
ýmislegt gaman á prjónunum. Þetta
varö konunum mikill gleðigjafi,
treysti kunningsskapinn og jók sam-
heldni og nágrannahlýju. Gestur,
maður Sigrúnar gaf þessum kvenna-
samtökum nafniö hjartasjöiö, en kon-
umar sem þarna áttu hlut aö, voru sjö.
Þessi háttur hélzt i marga vetur og
bættust fleiri konur i hópinn.
Þau Gestur og Sigrún liföu rúm
sextiu ár Ihjónabandi. Ég efast um aö
farsælla hjónaband geti átt sér staö,
svo vel entist þeim elska og umhyggja
hvors i annars garö, aö likast var sem
þau væru nýtrúlofuö allan hjúskapar-
timann. Þeim varð fimm barna auðið.
Þau eru: Hlif húsfreyja I Reykjavík,
gift Sigurgeiri Sigfússyni, eignuöust
fimm börn, Björn bóndi á Björgum I
Mööruvallasókn, kvæntur Sigriði
Magnúsdóttur. Þau eiga fjöur börn.
Rikarður heima i fööurhúsum,
ókvæntur. Jóhanna Maria húsfreyja I
Reykjavik, gift Grétari Guöjónssyni.
Þau eiga tvo drengi. Kristin húsfreyja
á Dalvik gift Friðþjófi Þórarinssyni,
eiga tvo drengi.
Sigrún var heilsuhraust og kenndi
sér einskis meins fram á efri ár. Þó
varð hún að þola erfiöleika og áhyggj-
ur, sem veikindi hafa ávalt i för meö
sér. Gestur bóndi hennar hefur um
áraraöir átt viö vanheilsu aö striöa.
Hefur hann oftsinnis legiö á sjúkrahúsi
Stundum svo langt leiddur aö til
beggja vona gat brugöist um lif hans.
EnSigrúnkvartaöiekkieöa lét sér fat-
ast rósemdin, þó aö ástvinurinn lægi
milli heimsog helju. Og þar sem henni
Islendingaþættir
7