Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Síða 16

enginn, hvorki skyldur né vandalaus,
hafi séö hann skipta skapi. Hann gat
veriö fastur fyrir og lét þá ekki hlut
sinn þó að eftir væri leitað.
Þorkell var hlédrægur að eðlisfari,
fámáll hversdagslega og þagmælskur,
en gamansamur gat hann verið og
alltaf hlýr í viðmóti.
I vinahópi var hann glaðastur allra, '
enda gæddur sérstæðu og persónulegu
skopskyni, hnyttinn i svörum og
spaugsamur.
A sinum yngri árum iðkaði hann
taflmennsku nokkuð og var vel
liðtækur á þvi sviði, hefði vafalaust
getað náö langt á þeirri braut, ef hann
hefði lagt meiri rækt við þá iþrótt.
Þorkell tók ekki mikinn þátt i félags-
málum,enda áttu þau störf, sem hann
stundaði oftast nær óskipta atorku
hans.Hann varþóáyngri árum virkur
félagi i Ungmennafélagi Bolungavikur
og starfaði í þvi félagi um skeið.
Samborgarar hans höfðu þó auga
fyrir starfshæfni hans og kvöddu hann
til starfa i almenningsþágu og þá stóð
ekki á honum að svara kallinu, þegar
til hans var leitað.
Hann var kosinn i hreppsnefnd Hóls-
hrepps á lista Sjálfstæðisflokksins árið
1958 og sat i hreppsnefnd til ársins
1966.
I einkalifi sinu var Þorkell
hamingjumaöur, hann kvæntist 24.
desember 1944, Margréti Þorgils-
dóttur ætaðri úr Bolungavik. Hún bjó
honum einkar hlýlegt og smekklegt
heimili á Skólastig 7 i Bolungavik og
þar hafa þau búið lengst af sinum
búskap.
Hjónaband þeirra hefur verið
ástúðlegt og farsælt, enda hefur hún
staðið ótrauð við hlið hans i nærfellt
þriðjung aldar. 1 langvinnum veik-
indum hans hefur hún bezt sýnt, hve
mikilhæf hún er og hvað i henni býr,
með sinum óbifanlega kjarki og
dugnaði.
Margrét lifir mann sinn ásamt 5
börnum þeirra, en þau eru þessi:
Guðlaug Málfriður gift Guðbrandi
Benediktssyni rafvirkjameisatara.
Helga Jóna kennari, gift Stefáni
Þórarinssyni lækni á Egilsstöðum.
Katrin lögreglukona gift Berki Skúla-
syni lögreglumanni. Bjarni Jón, 19 ára
i menntaskóla og Anna Sigriöur 12 ára
i foreldrahúsum.
Dóttursynirnir eru orðnir þrir og
tveir þeirra heita nöfnum afa sins.
Þeir voru honum mjög kærir og ég
hygg að þeir hafi verið skærustu sólar-
geislarnir, sem skinu á sjúkrabeö afa
sins.
Þorkell var mikill heimilisfaðir,
góður faðir barna sinna og heimilið
var honum allt. Þar vildi hann helzt
vera i faömi fjölskyldunnar, þær stop-
Steinberg
F. 14. júli 1928
D. 3:. janúar 1977
Fáein kveðjuorð
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörö-
in.
Einir fara og aörir koma i dag.
Þvi alltafbætast nýir hópar i sköröin.
Feröalagi Steinbergs vinar okkar er
lokiö hér á jörðinni, fyrr en nokkurn
varði. Það má vera, ef á heildina er
litið, að nýir hópar komi i sköröin og
maður i manns staö.
En skarðið sem komið er i litla
feröahópinn okkar frá undanförnum
sumrum stendur autt. Minningarnar
frá þeim ferðalögum fylla hugi okkar
allra og söknuðurinn gripur mann.
Söknuöur þess sem var og kemur
aldrei aftur.
Við minnumst góðs nábýlis frá Sól-
völlum 19og síðar i Dalsgeröi, ekki sizt
er við vorum að koma i stand ibúöun-
um okkar hérna, hve hann var áhuga-
samur og nákvæmur við aö hafa hvert
verk sem unnið var sem vandaðast og
nákvæmast. Þvi vandvirkni og sam-
vizkusemi Steinbergs var við brugðiö
af öllum þeim sem þekktu hann. Þar
hallaöist ekki á með þeim hjónunum,
enda bar heimili þeirra þess gleggst
vott.
Ætlunin er ekki að fara aö rekja
hvorki ætterni né æviágrip Steinbergs,
þvi hafa aðrir gert góð skil. Aðeins aö
tina fram nokkrar glefsur úr minning-
unum og þakka forsjóninni fyrir að
hafa átt samleið með honum, bæöi i
hversdagslífinu og eins um fagrar
sveitir, fjallvegi og óbyggðir þessa
ulu stundir, sem hann átti frá umsvifa-
miklum og erilssömum §törfum.
Þorkeli frænda minum á ég skuld að
gjalda, sem héðan af verður ekki
goldin til fulls. Ég átti þvi láni að fagna
að búa á barns og unglingsaldri i þrjá
vetur á heimili móður hans og þeirra
systkina, ekki þarf að orðlengja það,
að mér hefði ekki liðiö betur i foreldra-
húsum.
Mest hændist ég samt að þessum
stóra og hlýja frænda minum sem
alltaf var heima og var mér svo góöur,
aö mér fannst hann vera stóri bróðir
Ingólfsson
lands, og notið með honum og fjöi-
skyldu hans nærveru viö islenzka
náttúru.
Minnisstæður er dagurinn 6. ágúst
1975, einn af þeim fáu sólskinsdögum,
sem Suðurlandið haföi upp á aö bjóöa
það sumariö. En þann dag voru 26 ár
liðin siðan hann kvæntist Vildisi Jóns-
dóttur, sem ætiö hefir staöið traust við
hliö hans og veitt þeim Steinberg og
einkadótturinni Ingibjörgu Kristinu þá
hlýju og notalegheit, sem hvert heimili
þyrfti aö vera aönjótandi, enda mat
hann störf hennar að verðleikum.
Við sendum þeim mæðgum innilegar
samúðarkveöjur og biðjum Guð aö
styrkja þær og bera smyrsl á sárin.
Hafi nokkur maður veriö undir það
búinn aö vera hrifinn til annars heims
á snöggan hátt, þá var það Steinberg.
minn, liann tok mér lika eins og aö eg
væri litli bróðir hans.
Allt þetta og ótalmargt annað þakka
ég og fjölskylda min nú að leiðar-
lokum.
Við biðjum honum allrar blessunar
handan við móðuna miklu.
Margréti, börnum hennar og barna-
börnum, systkinum hans og öðru
venzlafólki sendum við innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum hinn hæsta
höfuðsmið, að styðja þau og styrkja i
raunum þeirra og sorg.
Guð blessi þig frændi minn.
Jón ólafur Bjarnason
16
islendingaþættir