Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Qupperneq 21

þrettándi. Ekki var laust viö lítil-
lækkandi bros á sumum
leiöangursmanna, — fannst hon-
um, — þegar hann kom i hópinn.
Hann hlóö byssu sina vand-
lega og hafði skotið stórt.
Leitin fór fram, en varö
árangurslaus. Strax degi seinna
fannst dauður gemlingur, nasbit-
inn og holrifinn suður i Hverfi.
Lömb hurfu.----
Timinn leiö. Niunda vika sum-
ars var byrjuö og fráfærur
skammt undan. Bændum hraus
hugur við að taka lömbin undan
ánum og reka þau til vargsins i
heiöina. Hvaö var til ráöa?
Nú gef ég Arna orðið:
„Byssan min, sem ég hlóö i
Sköröum, var ennþá meö skotinu
i. Ég haföi ekki timt aö skjóta þvi
til æfingar og ekki heldur viljaö
draga þaö upp úr byssunni, —
einkum af þvi, aö ég áleit aömír
heföi tekizt hleöslan vel.
Morgun einn, þegar hér var
komið, tek ég byssuna og labba
niöur meö Skógaá. Hugsa mér aö
leita færis við straumandir eöa
stokkandir, sem þar voru oft. En
ég sá þar engan slikan fugJ aö
þessu sinni.
Akveð ág þá aö skreppa upp i
svonefndan Geldingadalskjaft til
þess aö stugga heimleiöis lamb-
ám, er búast mætti viö aö strykju
til heiðar um þá tiöförnu fjárleiö.
Suövestan hlývindi var á og dálit-
iö mistur.
Þegar ég er staddur i dæld, sem
er austan viö svonefndan Grýlu-
hól, sé ég kindur koma meö
styggö vestan yfir melhrygg, sem
er þar skammt frá, — og á eftir
kindunum er, — jú, mér missýnist
ekki, — á eftir þeim er tófa. I
dældinni, sem ég var staddur i,
voru grafningar nokkrir og
moldarbörð. Fól ég mig snarlega
undir moldarbaröi og fer að
gagga, eins og faöir minn haföi
sagt mér, að refaskyttur geröu
oft, til þess aö blekkja tófur og
láta þær halda, aö tófa væri aö
tala til þeirra.
Eftir örlitla stund gægist ég upp
yfir barðbrúnina. Og hvaö sé ég?
Tófan er komin I svo sem 18
faöma nálægö. Hún stendur þar
meö framfæturna uppi á annarri
baröbrún og horfir i áttina til min.
Er á gægjum eins og ég. Hausinn
og hálsinn sjást vel. Ég haföi
byssuna spennta — og lét skotið
riöa af. Um leið var ég lostinn
ógnarhöggi — og veröldin hvarf
mér.
Ekki veit ég, hve lengi ég lá i
roti, en þegar ég raknaði við,
hafði ég stundarkorn ekki hug-
mynd um, hvar ég var staddur .
Svo fór smátt og smátt aö rofa til i
huganum. Ég var uppi i heiði. Og
ég hafði skotið á bölvald Reyk-
hverfinga. En hvar var skolli?
Hann var horfinn. Ég reikaöi
þangaö sem hann haföi veriö. Og
hvilikt gleöiefni! barna lá hann
undir barðinu steindauður.
Ég greip i skottið á rebba og
veifaði honum i kring um mig, en
aðeins einn hring. Mig svimaöi
svo undarlega og ég fann svo sár t
til i öxlinni. Það draup blóö úr
andlitinu á mér. Ég settist niöur
til þess að jafna mig betur, — og
brátt hresstist ég nokkuö. Skoöaöi
tófuna i krók og kring. Þetta var
mjög stór refur. Hann var
kiistraður fitu og gömlu, storknu
blóði aftur fyrir bóga, — þaö
sýndi að hverju hann haföi unnið.
Ég hefi aldrei á ævi minni séö
eins útlitandi tófuskrokk, enda
aldrei haft kynni af jafnskæðum
dýrbit.
Nú var að halda heim meö veiö-
ina og lýsa vigi á hendur sér — og
njóta sigursins meira en i ein-
rúmi.
Byssuna tók ég auövitaö. Hún
lá þar sem ég skaut. Þegar ég fór
að athuga hana, sá ég aö ekki var
allt meö felldu. Pinninn og púöur-
þúsið, sem var skrúfað utan á
hlaupið var fariö og þar komið
glottandi gat inn i hlaupið.
Jæja, skotiö haföi samt drepiö
refinn!
Þegar ég kom heim i Skóga,
stóö svo á, aö allir heimamenn
voru i baðstofu. Ég gekk til baö-
stofunnar meö veiðina aftan við
bakið.
Fólkiö baö guö fyrir sér og mér,
þegar ég kom i baöstofu dyrnar
og þaö sá framan i mig, þvi aö ég
var svartur af púöurreyk og
blóöistorkinn i andliti.
En þegar ég kastaöi mel-
rakkanum á gólfiö, var hrópaö af
undrun sem snerist brátt i fögnuö
og hrós.
Þetta þótti mér skemmtileg
stund, Ég man ekki aðra öllu
skemtntilegri, þó að oft hafi ég
skemmt mér vel á minni löngu
ævi. En i einrúmi á eftir veitti
móðir min mér alvarlegar
áminningar fyrir ógætilegar að-
farir. Þær umvandanir átti ég
vist fullkomlega skilið. En aö
endingu kyssti hún mig samt— og
sá koss hafði miklu meiri áhrif á
mig en oröin.
Fiskisaga flýgur, — og sagan
um að ég hafði unniö bitvarginn
mikla var ekki lengi aö berast um
hreppinri og viðar.
Margur vék vinsamlega aö mér
á eftir. Um tima leit helzt út fyrir,
aö ég væri oröinn allþýöingar-
mikil persóna fyrir mannfélagiö!
Ekki fékk ég neitt fyrir skinnið
af refnum. Skotiö haföi eyöilagt
það sem' söluvöru. En fjórar
krónur voru mér greiddar úr
sveitarsjóði fyrir aö vinna dýriö.
Þótti mörgum þaö ekki vel borg-
aö, þar sem ég haföi oröiö fyrir
tjóni á byssunni. En ég var harö-
ánægöur. Hvað var byssan sem
eign, — borin saman viö happa-
skotiö, sem hún var búin aö skila?
Ég var fermdur þetta blessaö
vor. Svo leiö eitt ár.” (Hér lýkur
beinni ivitnun).
Næsta vor fréttir Árni það, aö
á vorfundi hreppsbúa, sem aö
fastri venju var haldinn á Húsa-
vik snemma i mai ár hvert, hafi
hann verið kosinn grenjaskytta
syðri hluta Hús ivikurhrepps.
Þóröur Guöjohr.sen, örum &
Wulffs-verzlunarstjóri, sem
kunnur er m.a. fyrir stórbrotna
baráttu gegn Kaupfélagi Þingey-
inga, var um þetta leyti hrepps-
nefndaroddvititi og yfirmaöur
refaveiöa, haföi beitt sér fyrir
þessari kosningu af venjulegri
röggsemi. Með honum i hrepps-
nefndinni var meðal annars Sig-
urjón Jóhannesson á Laxamýri,
einn af mestu stórbændum lands-
ins á þeirri tiö. Báöir höföu þeir,
Guðjohnsen og Sigurjón hvor i sin
skipti legið á grenjum með fööur
Arna, og Guöjohnsen sjálfur var
annáluð skytta. Töldu þeir nú viö
eiga aö strákurinn, sem skaut
hinn torsótta dýrbit áriö áöur,
erföi skotmannsstööu föður sins.
Ama var hverft viö, er hann
frétti þetta. Hann fór ofan að
Laxamýri — forðaöist aö hitta
Sigurjón — en fann að máli Egil
son hans og rakti fyrir honum
raunir sinar og embættiskviöa.
Sagöist meira aö segja enga not-
hæfa byssu eiga.
Egill gerði ekkert úr erfiöleik-
unum. Stappaði i hann stáli lét
hann hafa byssu, sem hann mætti
prófa, og kaupa siðan, ef hann
vildi.
Egill var framúrskarandi
hjálpsamur og úrræöagóöur.
Árni fór bjartsýnni heim meö
byssu á öxlinni. Seinna um voriö,
i ónota veðri, er Arni rifinn upp úr
rúminu um hánótt. Vinnumaður
frá Laxamýri er kominn meö
strengileg boð frá Sigurjóni stór-
bónda til Arna grenjaskyttu um
að hann eigi samstundis aö koma
og leggjast á greni i Laxamýrar-
landi i hrauninu vestan Laxár,
þar hafi refahjón tekiö sér ból-
festu, séu byrjuö aö drepa lömb
Laxamýrarbónda, — og æöar-
varp hans sé einnig i hættu.
Arni dreif sig af stað, þótt hon-
um fyndist þetta koma yfir sig
eins og reiðarslag, Sigurjón sjálf-
ur tók á móti honum, er til Laxa-
mýrar kom og fylgdi honum á
greniö. Þar skyldi hann viö hann
og aðstoðarpilt 17 ára, sem hann
haföi útvegað — og mælti þá
siöast oröa:
,,Þú kemur ekki heim, Arni
litli, fyrr en þú hefur unniö bæöi
dýrin. Lömbin á Laxamýri eru öll
i voða, ef bæöi dýrin veröa ekki
drepin. A morgun sendi ég mann
hingaö, til að vita hvernig ykkur
liður og færa ykkur meiri mat.”
Nú verö ég að gera langa og
21
Islendingaþættir