Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Qupperneq 33

MINNING
Ingibjörg Jónsdóttir
28. jan. sl. var til hinztu hvflu borin
ástkæra tengdamóðir min, Ingibjörg
Jónsdóttir, Grettisgötu 96, en hún and-
aöist i Landspitalanum 23. þ.m.
Ingibjörg var fædd aB Alfhólum I
Landeyjum 20. júli 1887 og voru for-
eldrar hennar sæmdar- og dugnaöar-
hjónin Sigrfður Siguröardóttir og Jón
Nikulásson. Ingibjörg ólst upp á Alf-
hólum i stórum systkinahópi, en árið
1920 giftist hún Inga Gunnlaugssyni
frá Kiöjabergi i Grimsnesi. Bjuggu
þau 2 fyrstu árin I Danmörku, þar sem
Ingi haföi veriö við nám og i Kaup-
mannahöfn eignuöust þau sitt fyrsta
barn, Sigurö. Ariö 1922 flytjast þau
heim og hefja búskap aö Berg-
þórshvoli I Landeyjum.en flytjast áriö
1925 aö Vaönesi I Grimsnesi, þar sem
þau bjuggu I 20 ár. Þeim varö 4 barna
auöiö sem öll eru á lifi. Þau eru
Sigurður Gunnlaugur, Sigurjón og
Soffia.
Ingibjörg var rómuö af ’öllum er til
þekktu fyrir dugnaö. Hún gekk allan
sinn búskap aö hverju verki sem
þurfti aö sinna hvort heldur þaö
var úti eöa inni. Hún aöstoöaöi
mann sinn viö heyskap á sumrin
og skepnuhirðingu á vetrum, enda
lék allt i höndum hennar. Mér er
sagt, aö ekki hafi þurft aö sækja dýra-
lækni aö Vaönesi þau 20 ár sem
tengdaforeldrar minir bjuggu þar.
Ingibjörg var gædd þeim eiginleika aö
vita hvaö aö var og bæta úr því. Einnig
kom þaö fyrir aö hún var sótt af næstu
bæjum til aöstoöar, ef eitthvaö var þar
aö. Ingibjörg var sérlega hjálpfús og
vildi allra götu greiöa og átti hún ekki
langt aö sækja þá góöu kosti, hún
vandist þeim á uppvaxtarárum sinum
i foreldrahúsum, þar sem gjafmildi og
hjálpsemi sátu jafnan I fyrirrúmi.
Ingibjörg læröi karlmannafatasaum I
Reykjavik og nutu margir góös af
þeirri kunnáttu hennar i gegnum árin.
Einnig prjónaöi hún marga flikina á
litlu prjónavélina sina og gaf þær
flikur oftast til ættingja og vina.
Ariö 1945 hættu þau Ingi og Ingibjörg
búskap I Vaönesi og fluttust til
Reykjavikur. Þar áttu þau lengst af
heima á Grettisgötu 96, ásamt Sofflu
dóttur sinni. Var Soffia styrk stoö for-
eldra sinna, þegar aldurinn færöist
yfir þau og kraftarnir tóku aö þverra.
Annaöist hún móöur slna af ein-
stakri alúö og gaf henni hverja stund,
islendingaþættir
i
sem hún átti frá sinum skyldustörfum.
Ég átti þvi láni aö fagna aö búa hjá
tengdamóöur minni um tima og haföi
hún þá oft orö á þvi, hve vel sér heföi
liöiö I Danmörku og söng þá stundum
danska þjóösönginn þvf til staöfesting-
ar, en þótti Ingibjörg ætti góöar minn-
ingar frá Danmörku, þá elskaöi hún
samt Island og allt sem islenzkt var.
Mest dáöi hún islenzka voriö, blómin i
haganum, fuglasönginn og kvakiö i ló-
unni. Þaö heyröi ég oft á henni, aö á
vorin heföi hún ekki þurft mikiö aö
sofa þau ár, sem hún bjó i Vaðnesi, þá
vildi hún vaka og vera úti, vinna á tún-
um eöa lita eftir ánum um
sauöburöinn. Mér finnst, aö I þá daga
hafi húsmóöirin I Vaönesi heyrt grasiö
gróa, svo nátengd var hún náttúrunni
og umhverfi sinu.
Ingibjörg var mjög sterk persóna,
sem vissi hvaö hún vildi, hún vildi
hjálpa og gefa öllum, sem hún vissi aö
voru hjálpar þurfi, en aftur á móti var
erfitt aö ætla aö gefa henni gjafir. Hún
átti alltaf nóg, sagöi hún. A henni
sannaöist spakmæliö —■ ,,sá hefur nóg,
sér nægja lætur”, þvl I Vaðnesi var
enginn auöur. Þaö var fátækt alþýöu-
heimili, eins og flest önnur á landinu á
árunum 1925 til 1945. En Ingibjörg var
jákvæö gagnvart lifinu og undi glöö viö
sitt, eins og DavIB Stefánsson segir i
einu ljóöa sinna:
Giæðir nokkur gleöi meiri yl
en gleöin yfir þvi aö vera til
og vita alia vængi hvlta fá.
sem vfösýniö og eiliföina þrá.
Ingibjörg var farin aö þrá hvildina,
þá hvfld, sem henni hefur nú hlotnazt.
Hún skilaöi þessu lífi löngum starfs-
degi og var oröin lúin. Nú tekur hún til
starfa á nýjum og bjartari heimkynn-
um, meö endurheimt sitt fyrra starfs-
þrek.
Far þú i friði, friöur guös þig blessi,
haföu þökk fyrir allt og allt.
Helga Guömundsdóttir
f
Hvf skyldi ég yrkja um önnur fljóö,
en ekkert um þig, ó móöir mln góö?—
Upp þú minn hjartans óöur!
Þvi hvaöerástar og hróörar dls.
og hvaö er engill úr Paradis.
hjá góöri og göfgri móöur?
Svo kvaö lárviöarskáldiö Matthfas
um móöur sina látna. Nú hljóma þessi
sömu orö frá börnum Ingibjargar, sem
nú eru I sárri sorg við móöurmissinn.
Og þá er vitanlega margs aö minnast
einkum frá 20 ára dvöl 1 Vaönesi. þeg-
ar börnin voru aö alast upp i skjóli for-
eldra sinna, sem þar bjuggu þá góöu
búi.
Ingibjörg var fædd aö Álfhólum i
Landeyjum 20. júll 1887, dóttir hjón-
anna Jóns Nikulássonar, bónda og for-
manns þar, og Sigriðar Siguröardóttur
frá Miökoti. Hún var ein úr nlu barna
hópi, en nú er aðeins eitt þeirra á lifi,
ValcPimar sem býr á Álfhólum eftir
föður sinn.
Áriö 1920 fluttist Ingibjörg til Kaup-
mannahafnar ásamt tilvonandi eigin-
manni sinum Inga Gunnlaugssyni frá
Kiöjabergi. Þau giftust þar sama ár,
en fluttust heim til Islands aftur 1922
og settust aö á Bergþórshvoli og
bjuggu þar I 3 ár, þar til þau fluttust
1925 aö Vaönesi I Grimsnesi þar sem
þau bjuggu i 20 ár sem fyrr getur.
Börnin eru Siguröur skrifstofustjóri í
pósthúsinu I Reykjavlk, kvæntur Ernu
Jónsdóttur, Gunnlaugur, bygginga-
meistari i Hafnarfiröi, kvæntur Helgu
Guömundsdóttur, Sigurjón, lögreglu-
þjónn kvæntur Soffiu Jónsdóttur og
Soffia fulltrúi á Hagstofunni, gift
Tryggva Arnasyni.
Eiginmaður Ingibjargar lézt 10.
33