Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Side 42

dvaldi viö nám á Voss þrjá vetur,
en fdr þá I tækniskólann Skien-
fjordens Mekanisk Fagskole i
Porsgrunn viö Skienfjöröinn og
stundaöi þar raffræöinám næstu
þrjá vetur. Eftir aö námi lauk,
fluttist Gunnar aftur til tslands og
hóf störf i rafmagnsiön hjá ýms-
um verktökum i Reykjavlk, starf-
aöi hann viö þaö, þar til hann
keypti jöröina Reyki á Reykja-
strönd áriö 1937 og fluttist þang-
aö. Þann 2. ágúst árinu áöur,
haföi hann kvænzt Ingibjörgu,
dóttur Arna prófasts Þórarins-
sonar og lifir hún mann sinn.
Kynni Gunnars af þessari jörö
sem hann haföi nú fest kaup á,
höföu orkaö sterkt á hann allt frá
æskuárum, hann haföi aö visu
ekki af rniklum eignum aö segja
ogti'marnirvoru erfiöir, en Gunn-
ar lét ekkert aftra sér og jöröin
varð hans. Ef til vill var þaö of-
dirfska af honum aö ráöast i þessi
kaup, jöröin var nær húsalaus,
ræktun litil, búrekstraraöstæöur
erfiöar og margt sem þurfti aö
bæta og laga. Vinnufólkstimabilið
var að liða undir lok og forsendur
fyrir sjósókn útvegsbænda
brostnar, en sjávarafli haföi löng-
um veriö grundvöllur afkomu
Reykjabænda.
Gunnar hefur ef til vill ekki skiliö
tilhlitar þá alla þessa erfiðleika,
en hann var þó maöur þeirrar
geröar, aö han stæltist viö hverja
raun og féll vel inn I hlutverk ein-
yrkjubóndans.
Færni hans til allra þeirra
verka er þvi hlutverki fylgdu var
sérstök og þaö var nánast sama
hvaö aö höndum bar, hann haföi
næga þekkingu og hæfileika til aö
mæta þvi og sigraöist á hverjum
vanda.
Þar sem efni voru litil i upphafi
búskapar, þurfti aö vonum meira
til aö leggja I fjárfestingu en það
sem búiö gaf af sér.
Þaö var þvi lengi framan af
sem Gunnar starfaöi utan bús og
sótti vinnu — jafnvel til Reykja-
vikur, fyrstu árin. Eftir aö hann
kom frá Noregi þá haföi hann
byrjað aö syngja meö Karlakór
Reykjavikur og hélt hann þvi
áfram þar til hann fluttist aö
Reykjum. var hann í Noröurlanda
för kórsins 1935 og i Alþingishá-
tiöarkórnum 1930. Hefur hann
sungiö inn á hljómplötur meö
báöum þessum kórum. Eftir aö
Gunnar kom aö Reykjum tók
hann ýmislegt fyrir, var verk-
stjóri viö hreppa og sýsluvegi
sveitarinnar, flokksstjóri og túlk-
ur viö lagningu þrýstipipu fyrir
Rafveitu Sauöárkróks, ennfrem-
ur kom hann sér upp smiöju og
eignaöist álitlegt safn verkfæra,
var hann þvi oft fenginn til smiöa
viö byggingar og ýmislegt innan
sveitarinnar. Hann smiöaði einn-
ig mikiö af skeifum og seldi þær.
Er þvi óhætt að segja, aö Gunn-
arlagöi gjörva hönd á margt, og
þaö var sama hvaö hann fékkst
viö, allt bar manninum fagurt
vitni.
Eitt af þvi sem mun hafa staðið
einna mest i vegi fyrir þvi, aö
Gunnar nyti fjárhagslegrar vel-
gengni var þaö, að einmitt á þeim
árum þegar hann haföi þokaö
fjárstofninum i þaö horf, aö hann
heföi átt aö geta staöiö undir
rekstrinum, þá skall mæðuveiki-
fáriö yfir.
Gunnar gat ekki samgangna
vegna snúið yfir i mjólkurfram-
leiöslu, eins og velflestir bændur
geröu þá. Að lokum flutti hann frá
Reykjum inn á Sauðárkrók. Þar
bjó hann siðustu árin I húsinu
Borgarey ásamt konu sinni.
Arin á Reykjum höfðu veriö
ánægjuleg og veitt honum rika
gleði, hann haföi aldrei látiö nein
áföll á sig fá og alltaf verið stefnu
sinni trúr. Þótt aö hann væri flutt-
ur á Sauðárkrók, þá var hugur
hans aldrei fjarri Reykjum —
jöröinni sem hann unr.i svo heitt.
Eg kynntist Gúnnari og Ingi-
björgu konu hans, þegar ég
dvaldist hjá þeim sem leigjandi
meöan ég var i iönskólanum á
Sauöárkróki. Þau hjónin, Arni
sonur þeirra og fjölskylda hans,
sýndu mér bráöókunnum mann-
inum þvilikan vinarhug, aö þaö
mun mér aldrei úr minni liöa.
Þær stundir sem ég dvaldi hjá
þessu ágæta fólki veröa mér þær
hugljúfustu rninningar sem hjart-
aö getur átt.
Sonur Gunnars og Ingibjargar,
Ami, býr á Sauöárkróki og er
fiskmatsmaöur þar, kvæntur er
hann Elisabetu Beck Svavars-
dóttur og eiga þau sex börn, átti
Arni barn fyrir sem er dóttir og
búsett i Eyjafiröi.
Stjúpsyni sinum Gisla Geir
Hafliöasyni gekk Gunnar i fööur-
staö i hvivetna, en Gisli er nú raf-
virk jameistari i Reykjavik,
kvæntur ölöfu Jónsdóttur, og eiga
þau þrjú börn. Áöur en Gunnar
kvæntist Ingibjörgu, eignaðist
hann son, Helga Guömund, sem
nú er forstööumaöur vinnuhælis-
ins aö Litla—Hrauni. Gunnar lézt
aökvöldi 30. júli 1976. Þegar sýnt
var aö hverju fór, komu synir
hans Gisliog Helgi norður — til aö
kveöja hann hinztu kveöju.
Skömmu áöur haföi Jón Niels,
sonur Gisla, komiö sömu erinda.
Hann haföi komiö til aö kveöja
afa sinn — sem honum þótti svo
undur vænt um.
Aö siðustu vil ég láta i ljós min-
ar persónulegu hugsanir i sam-
bandi viö Gunnar Guömundsson.
Þaö skeöur oft i lifi manns, aö
hugurinn hrekkur upp við eitt-
hvaö sem er svo fjarlægt, svo
óskiljanlegt og óhugsandi, aö þaö
finnast engin svör viö þvi. Þaö er
eins og hjól timans stöövist eitt
andartak og allt sköpunarverkiö
standi öfugt fyrir sjónum manns.
Sú tilfinning sem kallar fram slik
Eg man þá stuttu daga — þær stundir er viö sátum
og stilltum okkar sálir á æðri vonarsviö,
svo lengi þannig unaö i yndiog ró viðgátum
og andar beggja trúðu á kærleika og frið.
En nú ert þú mér horfinn til himinblárra sala
og hörpusláttur engla þér blfður fagnar þar,
við munum ekki framar um fegurð lifsins tala
og fullur trega leitar minn hugur þess sem var.
Ég hlustaði á orð þin sem áttu i' kjarna sinum
þann ægisterka sannieik sem bindur gleöi og sorg,
þú kveiktir skilning djúpan i dulum huga minum
og dreifðir björtu ljósi um myrka hjartaborg.
Þú hlúöir að þvi smáa og baðst með blfðum rómi
um blessun fyrir alla og varðir hverja sátt,
sú auðlegð sem þú geymdir i andans ljúfa hljómi
var ávöxtur sem bar þér með réttu á allan hátt.
Þín hugsun þræddi brautir sem leiddu ljós i anda
og leiðsögn þin og viti var jafnan birta sú,
þótt lifs sé vegur allur — þá eftir merkin standa
um ævi sem var fögur og byggð á sterkri trú.
Þótt timinn væri stuttur — þá er svo margs aö minnast
og mynd þin verður alltaf i huga minum skir,
þvi betri manni er ekki neinn kostur á aðkynnast,
að kveðja þig er erfitt og tregi i' huga býr.
Svo einlæg gleði rikti I brjóstum okkar beggja,
þar bjuggu lifsins straumar við önnurkjörenskort,
og mér er heilög skylda á leiði þitt að leggja
það ljóð sem þó mun aldrei til hlitar verða ort.
Rúnar Kristjánsson
islendingaþættir