Íslendingaþættir Tímans - 12.08.1977, Blaðsíða 52

Guðný
Fædd 21.7.94
Dáin 11.1.77.
Þann 11. jan. s.l. andaðist i
Borgarspitalanum Guftný Jónis-
dóttir frá Siglufiröi, kona Haraldls
Gunnlaugssonar fyrrv. sildar-
matsmanns. Guöný náöi háurn
aldri og átti siöustu misserin viö
aö striöa þunga vanheilsu, sern
hún bar af meöfæddum kjarki,
sem aldrei hafði brugöizt henni i
skóla langrar lifsreynslu. Frá-
bærrar hjúkrunar naut hún hjá
starfsfólki spitalans. Þaö skal
hérmeö þakkaö i hennar nafni og
allra hennar vandamanna.
Guöný Jónsdóttir var Aust-
firöingur aö ætt og uppruna, f. i
Gilsárteigshjáleigu 21. júli 1894.
Fullu nafni hét hún Guöný Guö-
laug. Voru foreldrar hennar þau
Jón Eyjólfsson úr Eiöaþinghá og
Guörún Björg Jónsdóttir frá
Skjögrastööum. Þau eignuöust
sex börn, sem upp komust. Eru
þau nú öll látin nema Þórir, bú-
settur i Keflavik. Hin systkini
Guönýjar voru: Vilborg hús-
freyja á Hofi i Alftafiröi, Þórunn,
giftist i Færeyjum og á þar
marga afkomendur, Eyjólfur,
bóndi á Báröarstööum i Loö-
mundarfiröi, Þorsteinn, smiöur i
Hafnarfiröi o.v.
Ariö eftir aö Guöný fæddist.
fluttust foreldrar hennar niöur S
Seyöisfjörð, þar sem þau bjuggu
á ýmsum stööum, siöast i Vest-
dal. Þar andaöist Guörún rúmi.
fimmtug áriö 1910. Næstu árin
dvaldi Guöný á Seyöisfiröi. Arin
1914 og ’ 15 eignaöist hún tvær
dætur meö unnusta sinum, Valdi-
mar skipstjóra Kristmundssyni,
siöar i Keflavik. Sú eldri, Unnur,
andaöist úr spönsku veikinni, en
sú yngri, Asta Þóra, er húsfr. i
Reykjavik.
1 Vestmannaeyjum kynntist
Guöný manni slnum Haraldi
Gunnlaugssyni gagnfræöingi á
Eyrarbakka á Svalbarösströnd
viö Eyjafjörö. Fluttist þá Guðný
þangaö og voru þau Haraldur gef-
in saman i Svalbaröskirkju áriö
1920.
A Svalbarösströnd bjuggu þau
fyrstu 5 árin, siöan á Akureyri
þar sem Haraldur stundaöi jöfn-
um höndum sjómennsku og
skipasmiöar. Þá lá leiöin til
Siglufjaröar, þar stóö heimili
þeirra um tveggja áratuga skeiö.
Siglufjaröarárin er sá kafli i ævi
Guönýjar Jónsdóttur, sem minnir
Jónsdóttir
á hiö bjarta, starfsrika hádegi
hvers sólarhrings. Þar sá hún um
sitt stóra heimili af hógværri
festu og trúrri umönnun meðan
börnin voru aö vaxa úr grasi,
ljúka skólagöngu og búa sig undir
llfiö, en húsbóndinn vann aö ýms-
um félagsmálum samfara störf-
um sinum viö sildarverkunina.
Þau Guöný og Haraldur eignuö-
ust 9 börn og komust 7 þeirra til
fulloröinsára: Hörðurverkamaö-
ur f Rvik, Unnur húsfr. i Rvik..
Þuriöur húsfr. á Siglufiröi,
Agústa húsfr. i Hafnarf.,
Gunnlaugur sildarm.m. á Siglu-
firði, Lorelei húsfr. i Rvik. og
Herdis heyrnl. kennari i Kópa-
VOgÍ.
Ariö 1959 fluttu þau hjón heimili
sitt til Reykjavikur, enda var
Haraldur þá farinn aö vera lang-
dvölum aö heiman aö störfum
fyrir Sildarútvegsnefnd. Siöustu
árin bjuggu þau i Kópavogi. Var
þá hjá þeim Herdis, yngsta dóttir
þeirra, mátti segja aö Guöný
gengi bornum hennar tveim i
móöurstaö. Þaö var raunar eitt af
einkennum Guönýjar hve barn-
góö hún var. Börn sóttu mikið til
hennar og táknrænt er þaö aö litiö
stúlkubarn var lagt i kistu henn-
ar.
Guöný Jónsdóttir var i lægra
meöallagi á vöxt, handsmá og
fótnett, frið sýnum og vel á sig
komin. Hún var frekar dul I skapi
ogalvörugefin en bauö af sér góö-
an þokka. Hún varvel verki farin,
t.d. ágæt saumakona, afburöa
þrifin eins og fagurt heimilihenn-
ar bar ljósan vott. Hún var afar
gestrisin og ekki var gestur fyrr
kominn inn fyrir dyrnar en hún
fór aö finna honum góðgeröir.
Meö söknuöi og þökk minnist sá,
er þetta ritar, margra glaöra og
góöra stunda á heimili hennar í
hópi vina og vandamanna. Guöný
Jónsdóttir var þeirri gáfu gædd
aö njóta þess, sem fagurt er I lit-
um og tónum og lesmáli. Hún var
lestrarfús og i banalegu sinni
lagði hún ekki frá sér bókina
meðan hún fékk valdiö henni.
Guöný Jónsdóttir öölaöist
mikla lifsreynslu á sinni löngu
ævi, þvi þaö er eins og gengur aö
margt skeöur á langri leiö. En
öllu þvi, sem aö höndum bar, tók
hún meö æörulausri ró og af
þeirri kjarkmiklu festu, sem ekk-
ert fékk haggaö. Sjálfsagt hefur
hún stundum kosiö að sitthvaö
heföi fariö á annan veg en raun
varö á, áföllin færri, sigrarnir
stærri.
En skyldi hún samt ekki, þegar
á allt var litiö, hafa verið sam-
mála eyfirzku skáldkonunni,
Kristinu Sigfúsdóttur, er hún
kveöur:
En væri mér boöið, aö burt væri máð
þaö, sem bjó mér sárastan harm,
og ljómandi gleöi á leið mina stráö
og lagt mér i skaut, allt, sem hefi ég þráð
og vakti mér vonir i barm.
Þá kysi ég heldur inn harðsótta leik,
sem ég hefi við andstæður þreytt,
þvi nú hef ég fundiö, þótt vörn min sé veik
og vængjatak stutt i blekkingareyk,
að I baráttu er blessun mér veitt.
Nú er þessari baráttu lokiö. Viö
þökkum Guönýju Jónsdóttur ævi
hennar og störf og biöjum öllum
ástvinum hennar blessunar i
söknuöi þeirra.
G. Br.
islendingaþættir