Íslendingaþættir Tímans - 16.12.1981, Blaðsíða 9

eiga þau 4 börn. Jónatan fæddur 1. júni
1928 framkvæmdastjóri i Bolungarvik,
kvæntur Höllu Pálinu Kristjánsdóttur
verkamannsá Isafirði Magnússonar, eiga
þau 5 börn. Guðmundur Páll fæddur 21.
desember 1929 verkstjóri frystihússins i
Bolungarvik, kvæntur Kristinu Marseli-
usddtturskipasmiðs á Isafirði Bernharðs-
sonar, eiga þau 5 börn. Jón Friðgeir fædd-
ur 16. júli 1931, byggingarmeistari i Bol-
ungarvik, kvæntur Ásgerði Hauksdóttur
prentara Einarssonar i Reykjavik. As-
gerður dó 3. júli 1972, eiga þau 3 börn.
Kvæntur Margréti Kristjánsdóttur iæknis
i Rvik Þorvarðssonar, eiga 1 son. Pétur
Guðni fæddur 20. ágúst 1937, bifreiðar-
stjóri i Bolungarvik, kvæntur Helgu Aspe-
lund, dóttúr Harald Aspelund bókara á
tsafirði, eiga þau 3 börn. Helga átti dóttur
áður og Pétur 2 börn. Auk þess ólst að
mestu leyti upp á heimili þeirra Halldóra
Pálina Halldórsdóttir, fædd 27. janúar
1929, gift Isleifi bifreiðarstjóra Magnús-
syni sjómanns i Bolungarvik Einarsson-
ar, eiga 2 dætur. Barnabarnabörn þeirra
hjóna eru 22.
Eins og áður er sagt hófu þau hjónin
sinn búskap i Hnifsdal, strax þá urðu mik-
il umsvif hjá þeim og var svo alla tið.
Arið 1920 taka þau systur Einars, Guð-
rúnu móður mina til sin. Þau vildu að hún
nyti skólagöngu allan veturinn, en um það
var ekki að ræða i sveitinni. Vera hennar
á heimilinu varð lengri en upphafiega var
ætlað, þvi faðir þeirra systkina drukknaði
þennan vetur, og dvaldi hún þvi áfram á
heimili þeirra til fullorðins ára. Hún hefur
sagt mér, að þar hafi hún lært sin fyrstu
oghaldbestu störf, þvi Elisabet var strax
ákaflega reglusöm og myndarleg hús-
móðir og á þessari stundu þakkar hún
henni allt frá fyrstu tið. Þeirra sambúð
varð löng og man ég ekki eftir að skuggi
félli á þeirra vináttu. Á þessum árum
þeirra i Hnifsdal kom til þeirra Hrólfur
Einarsson og var hann hjá þeim um
margra ára skeið.
Til Bolungarvikur flytja þau 1925. Þá
strax flytur til þeirra Hildur móðir Elisa-
betar, sem þá var orðin ekkja og með
henni Kristjana dóttir hennar. Hildur var
á heimilinu þar til hún dó, og Kristjana
þar til hún varð sjúklingur og fór á
sjúkraskýlið.
Siðustu ár Halldóru ömmu minnar,
móður Einars, annaðist Elisabet um hana
og eftir lát hennar varð Kristján E. Krist-
jánsson, sem búið hafði með ömmu,
heimilisfastur hjá þeim hjónum, og með
honum fluttu einnig Halldóra Pálina
bróðurdóttir Kristjáns, er hún áður nefnd
og Una H. Halldórsdóttir dóttir Guðrúnar
systur Einars og var hún þar, i nokkur ár,
en mikill vinskapur hefur alla tið haldist
milli Unu og þessa fólks. Gisli bróðir
Elisabetar og Guðjón bróðir Kristjáns
voru heimilisfastir þar um árabil og i
mörg sumur dvaldist Valgerður Hrólfs-
dóttir systurdóttir Elisabetar þar. Af
■ I I M M M
Engilbert
Jónsson
byggingafulltrúi
fæddur 25. júni 1906,
dáinn 25. okt. 1981.
Hinn 31. okt. fór fram útför hans frá
Grindavikur-kirkju, að viðstöddu miklu
fjölmenni.
Engilbert var fæddur að Sunnuhvoli i
Þorkötlustaðar-hverfi i Grindavik. Hann
var sonur þeirra sæmdarhjóna Gróu
Eiriksdóttur og Jóns Engilbertssonar
trésmiðameistara. Hann ólst upp i for-
eldrahúsum, var næst elstur af sex syst-
kinum, hin eru öll á li'fi.
Eftir fermingu fór hann að vinna við
sjóróðra og vegavinnu og öll almenn störf
er þá tiðkuðust. Hann ólst upp á þeim tim-
um, sem litið var um skólagöngu, nema
barnaskólanám. Engilbert kvæntist 5.
des. 1931 eftirlifandi eiginkonu sinni
Jóhönnu Einarsdóttur frá Reykjadal I
Hrunamannahreppi og hefðu þau átt 50
ára hjúskaparafmæli núna á þessu ári
hefði hann lifað. Milli þeirra rikti alltaf
ástúð og gagnkvæm virðing.
Þau byggðu sér hús i' Grindavik sem
þau skiröu Amarhvol, þau byggðu það úti
Nesi sem kallað er, ég hygg að það hafi
verið draumur Engilberts að sjá þar risa
byggingar og blómlega útgerö, en það
varð nú ekki þvi uppúr 1940 lagðist trillu-
og smábáta útgerð aö mestu niður i
Grindavik, bátarnir stækkuðu og útgerð
og athafnalif fluttist yfir i Járnstaöa-
hverfi, flutti þá Engilbert hús sitt og
þessu má sjá að ætið var fjölmennt i
kringum þau.
Mig langar að minnast Betu minnar
eins og ég kallaði hana ævinlega, eins og
ég man hana best. Þá var hún glöð og kát
og stjórnaði sinu stóra og myndarlega
heimili með skörungsskap.
Sá siður hélst lengi frameftir að skrif-
stofu- og verslunarfólk kæmi tvisvar i
kaffi ,,yfir”. Beta min naut þess að hafa
fólk I kringum sig og taka á móti gestum
hvort heldur var til lengri eða skemmri
tima. Alltaf var nóg pláss i Einarshúsi, en
svo var heimili þeirra kallað. Ein er sú
minning sem ég aldrei gleymi, en það eru
jólaboðin, þá var ættingjum og vinum
boðið heim, gengið i kringum jólatré, far-
ið i leiki,notið góðgætis fram á kvöld.
Beta min var mikil félagsmanneskja og
tók virkan þátt i félagsstarfi staðarins.
Oft þurfti hún að vera að heiman, en aldr-
ei kom það niður á heimilinu, hún hafði
alltaf góðar stúlkur sér til hjálpar, en þá
kom vel i ljós stjórnsemi hennar og skipu-
lagshæfileikar sem voru henni rikulega i
blóð bornir. Ég hefi hugsað um það sem
fullorðin hversu dýrmætur timi það hlýtur
að hafa verið fyrir þau hjónin en það voru
kvöldgöngur þeirra, en þann sið höfðu þau
árið um kring meðan heilsan leyfði. Af þvi
sem áður er sagt má sjá að þetta hefur
næstum verið eini timinn sem þau voru
tvö saman. Sjaldan mun hafa verið mess-
að svo i Hólskirkju, að þau væru ekki þar
og þeim sið héldu þau einnig meðan heils-
an leyfði.
Að leiðarlokum er mér efst i huga
hversu gott mér þótti alltaf að koma i Ein-
arshús og þá gjarnan hlaupa i fang Elisa-
betar og finna þá miklu hlýju sem frá þér
streymdi.
Elsku frændi minn, Guðrún systir þin og
við hjónin sendum þér og þinu fólki sam-
úðarkveðjur við fráfall lifsförunautar
þins.
Kristin Sigurðardóttir,
íslendingaþættir
9