Íslendingaþættir Tímans - 16.12.1981, Blaðsíða 16

Íslendingaþættir Tímans - 16.12.1981, Blaðsíða 16
 Jón H. Björnsson frá Hrófbergi F. 27. janiíar 1887 -D. 18. október 1981. Þegarhringt var til mín og mér sagt lát þessa frænda mins og vinar, komu mér i hug þessi alkunnu orð: Þetta eru örlög þin og min, þau eru eins viö alla. öldnum og sjdkum, sem búnir eru aðmissa alla heilsu, sjón og mátt, eru þau örlög góð sem dauðinn veitir en auðn- ast þá nýja sýn til þeirra ljósheima skap- ara vors sem lifið oss gaf i upphafi og tekur aftur, en ef spurt er: „Hvað er lifiö, logi veikur? þó geti lýst um langan veg. En er slitnar hjarta strengur þá loginn helgi slokknar við”. Sjálfsagt má segja með réttu að ekki veröi neinn héraðs brestur þótt öldungur úr alþýðustétt falli frá. Þó er mér svo farið að hljóðleiki sækir á hugann og minningar gera vart viö sig frá liðnum samverudögum og árum og vist er um það, að gengnu sporin fenna ekki alltaf strax i kaf þótt timans tönn slétti yfir þau að lokum. Jón Hallfreður Björnsson, eins og hann hét fullu nafni, var fæddur 27. janúar 1887 á Svarfhóli i Geiradal. Foreldrar hans voru Björn Bjarnason og kona hans Ast- riður Jónsdóttir. Fátæk munu þau hafa veriö og búið við þröngan kost með fjöl- skyldu sina. Þvi var það að ráði að bróöir Björns, Bjarni Bjarnason og kona hans Blansenflúö Helgadóttir, sem bjuggu þá á Klukkufelli I Reykhólasveit, tóku litla drenginn fl jótlega i fóstur og h já þeim ólst hann upp fram yfir fermingaraldur. Þessa fósturforeldra sinna minntist Jón ávallt með virðingu og þökk fyrir ástriki og umönnun þeirra öll barnsár sin. En fljóttdró ský fyrir sólu þvi siðar á ferm- ingarári létustbáðir fósturforeldrar hans. Þá var að vonum fátt til að ráða fyrir litt (Foskaðan ungling. A þeim árum var oft- ast eina úrræðið aö fara i' vist og reyna að vinna fyrirsér sjálfur eftir getu . Það var þvi umkomulaus og vinafár unglingur sem lagði i langa göngu út á vegu þess óráðna sem framundan var. Sjálfur hafði hann orö á þvi við mig siöar á æfinni að veganesti það sem fóstra sin hefði veitt sér.vartrúá hiðgóða og bænarorð til föð-1 ur lifsins og það veit ég að veganesti þaö átti hann til trausts og halds tii siðustu stundar. Fyrsti verustaður hans á þessari nýju vegferð mun hafa verið á Kollabúðum viö Þorskafjörð hjá Kristjáni Sigurössyni bónda þar. Traustur góðgerðarmaöur sem öllum reyndist vel. Þvi kynntist ég mörgum árum siðar af eigin reynslu. Næstu árin var hann á ýmsum stöðum þar i' sveitinni fram yfir tvitugsaldur, en þá lá leiðin noröur I Strandasýslu að Vatnshorni til Ragnheiðar Magnúsdóttur, ekkju séra Hans Jónssonar frá Staö i Staðardal, en er ekkjan fluttist að Hro'f- bergi þá fór Jón þangað einnig og var áfram vinnumaður hjá henni i samfelld 37 ár. Eftir að Ragnheiður lést, tóku þau Halldór Halldórsson og kona hans Svava Pétursdóttir, sem ólst þar upp frá barns- aldri, við búskap. Fyrstu hjúskaparár þeirra var Jón hjá þeim svo alls urðu árin 42 á þessum stað. Þau Hrófbergshjón minnast lika Jóns heitins sem hins trú- veröuga þjóns, sem öllsin störf haföi ætið leyst af hendi hjá þessari fjölskyldu svo lengi og ekki mun það hafa veriö hans áhugamál að alheimta öll dagiaun að kveldi 1954. Fór það svo að hann fluttist aftursuður iGeiradalinn á slóðir þar sem hann steig sin fyrstu bernsku spor. Kom hann þá til min og konu minnar Halldóru Guðjónsdóttur á Ingunnarstööum og var hjá okkur i 11 ár, en þá höguðu örlögin þvi svo, aö við hættum búskap og fluttum til Reykjavikur vegna veikinda konu minnar og fylgdi Jón okkur þangað og dvaldi hjá okkur Helgu dóttur minni næstu 5 árin, en fór jafnan á sumrin heim i sveitina og norður að Hrófbergi. Með þessu gat hann notið sumarsins betur og hitt þar vini sina sem ávallt tóku honum tveim höndum, en siöustu árin var hann á Hrófbergi og þegar heilsa hans fór þverrandi þá dvaldi hann á sjúkrahúsi Hólmavikur tæp siðustu 4 árinþá algerlega blindur og far- inn heilsu. Ég hef hér i stórum dráttum rakið ævi- feril hans. Alla sina tið vann hann við hin venjulegu heimilisstörf eins og gerðust á hans dögum til sveita, fjárgæslu, heyskap og yfirleitt öll þau verk sem til féllu og þurfti að sinna og áreiðanlega er það ekki ofsagt að ávallt vann hann sér traust og velvild allra, sem hann átti samleið með og hvarer betri viðurkenning á manngildi einstaklingsins að leiðarlokum? Einn rikur eölisþáttur Jóns var hve fljótur hann var að læra ljóð, og stökur. Það hefði verið langur listi ef þaö væri komið á blaö, en með þessu skemmti hann oftvinum sinum og kvað þá oft viö raust. Bóknám hans hefur ekki verið tiltækt á þeim árum fram yfir hinvenjulegu fyrir fermingu þótt hæftieikar væru fyrir hendi. NU þegar liður að lokum þessara fáu minningarorða þá er það jafnan ein af þeim staðreyndum sem minna oss á viö fráfall hvers og eins að: Dauðaklukkan enn þá slær ókunna á landið liggur leiðin eins i dag og gær. Þakkir frá mér og fjölskyldu minni skulu hérframfærðar til þessa vinar mins fyrir allar hans kærleiksri'ku hugsanir og umhyggju sem Jiann bar til okkar og: Hvort horfum vér ei i hugvana leiðslu er vinir hverfa oss á braut. Þá vil ég leyfa mér i nafni þess fram- liöna að senda öllum vinum hans þakkir fyriröll liðnu árin og sérstaklega vill hann þakka þeim Hrófbergshjónum Svövu og Halldóri ásamt fjölskyldu þeirra fyrir veitta umönnun alla og þá mest er hann var þrotinn að likamskröftum og hjálpina þurfti mesta. Þá skulu sendar þakkir og kveðjur til allra á sjúkrahúsinu á Hölmavik, til lækna og alls starfsfólks þar fyrir ágæta hjúkrun og hjáip honum veitta og siöast Framhald á bis. 15 16 Islendingaþættir

x

Íslendingaþættir Tímans

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Íslendingaþættir Tímans
https://timarit.is/publication/303

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.