Íslendingaþættir Tímans - 16.12.1981, Blaðsíða 15

EZ E NG
Þorsteinn Jóhannesson
bifreiðastjóri
Þorsteinn Jóhannesson bifreiðastjóri
andaðist aðfaranótt föstudagsins 13. nóv-
ember, eftir langa baráttu við þann sjúk-
dóm, sem sigraði að lokum. Þannig er lif-
ið, eitthvað sigrar það jarðneska að lok-
um, en við getum glaðst yfir að það sem
virðist dauði, er i raun upphaf annars og
betra lifsog oft lausn frá þungri baráttu.
Otför Þorsteins var gerð 19. nóvember.
Þeir sem fæddust rétt fyrir og upp úr
seinustu aldamótum, eru nú óðum að
kveðja okkur að sinni, enda aldurinn orð-
inn hár. Þorsteinnfæddist að Hvassafelli i
Norðurárdal 1. mai 1901, og var þvi rúm-
lega áttræður, er hann lést. Hann og hans
kynslóð hafa borið hitann og þungann af
uppbyggingu lands okkar, frá kotbýlalifs-
kjörum yfir i það allsnægta- og velferðar-
þjóðfélag, sem við lifum i nú i dag. Þessi
kynslóð lifði stórstigari breytingar á at-
vinnuháttum, og meiri breytinguar á llfs-
kjörum til batnaðar, en allar aðrar kyn-
slóðir á Islandi áður samanlagt. Hún
þekkti vissulega fyrst og fremst vinnu,
sem oft nálgaðist þrældóm, en gerði
stærstar kröfur til sjálfrar sin. Hún getur
litið yfir farinn veg með fullvissu um, að
stritið hefur borið rikulegan ávöxt.
Þorsteinn ólst upp i Borgarfirði. Hann
stundaði þar algeng bústörf frá barns-
aldri fram á þritugsaldur, en þá breytti
hann til og stundaði sjósókn i nokkur ár,
bæði frá Siglufirði og Suðurnesjum.
Um 1930 hóf Þorsteinn akstur leigubif-
reiða i Reykjavik, og stundaði það starf i
27 ár, en gerðist þá starfsmaður hjá
hreinsunardeild Reykjavikurborgar,
lengst af sem bifreiðastjóri, þar til sum-
arið 1974, að hann varð að hætta vinnu
vegna heilsubrests.
Þorsteinn var tvikvæntur. Fyrri konu
sinni, Guðlaugu Þorláksdóttur kvæntist
hann árið 1930. Þau eignuðust tvö börn,
Hrefnu Svövu og Ragnar Hilmar. Guð-
laug lést árið 1946.
Siðari eftirlifandi konu sinni, Guðriði
Þeir sem skrifa
minningar- eða af-
mælisgreinar i ís-
lendingaþætti, eru
eindregið hvattir til
þess að skila vélrit-
uðum handritum.
Sæmundsdóttur, kvæntist Þorsteinn árið
1947, og gekk um leið i föðurstað dóttur
hennar frá fyrra hjónabandi, Sigriði
Theodóru Guðmundsdóttur. Þeim Guðriði
varð ekki barna auðið. Barnabörn Þor-
steins og Guðriðar eru nú 10, og barna-
barnabörn orðin sjö.
Þeim sem kynntust Þorsteini* duldist
ekki að þar fór góður, réttsýnn og traustur
maður. Hann var rólegur að eðlisfari,
gekk ekki á hlut neins/en var jafnframt
fastur fyrir er þvi var að skipta. Hann á-
vann sér traust og vináttu þeirra, sem
kynntust honum og gilti einu, hvort um
var að ræða samstarfsmenn eða úr fjöl-
skylduhópi. Hann var alls staðar og á-
vallt velkominn, hvar og hvenær sem
hann kom.
Þorsteinn átti ýmis áhugamál sem hann
stundaði þegar færi gafst. Bridge-spilari
var hann með ágætum og þau Guðriður
tóku þátt i fjölmörgum bridge-keppnum
sér og öðrum til ánægju, auk þess sem þau
spiluðu reglulega við áhugasama vini
heima.
Stangaveiði var annað áhugamál, bæði
lax- og silungsveiði/sem þau hjónin stund-
uðu hvert sumar, uns heilsan bilaði.
Margar ógleymanlegar stundir á fjöl-
skylda min úr slikum veiðiferðum og úti-
legum, enda var Þorsteinn i senn fiskinn
og góður, hjálpfús og skemmtilegur veiði-
og ferðafélagi sem gladdist jafnt yfir vel-
gengnifélagasinnasem eigin. Ekki spillti
fyrir á slikum ferðalögum og öðrum hve
reyndur og ráðagóður bilstjóri hann var,
þegar farið var um hin stórbrotnu öræfi
landsins og undantekningarlaust var
komið heilu og höldnu til baka heim.
Þorsteinn var barngóður maður enda i
miklu uppáhaldi hjá barnabörnum og
barnabarnabörnum. Þorsteinn þurfti ekki
aðkaupa sér hylli barnanna með gjöfum,
hans hljóðláta hlýja viðmót og kærleikur
nægði jafnt börnunum sem okkur hinum.
,,A ég þá bara tvo afa?” sagði ein þriggja
ára er hún heyrði að Steini afi væri dáinn.
Það myndaðist eitthvað tóm i barnshug-
anum við fréttina.
Þorsteinn kenndi sér þess meins er
sigraði aðlokum, fyrst sumarið 1974. Bar-
áttan stóð þvi i rúm 7 ár. Hann varð fljót-
lega að hætta vinnu, og dvaldist öðru
hverju i sjúkrahúsum til lækninga og
hressingar^sem oftast færðu honum betri
liðan um sinn, misjafnlega lengi. Byrði
sina bar hann með æðruleysi. Honum var
löngu orðið ljdst, að hverju stefndi og var
tilbúinn að mæta kallinu fyrir nokkrum
árum. Hann var afar þakklátur fyrir allt,
sem aðrir gerðu tilað styttahonum stund-
irnar, jafnvel aðeins það að sjá andlit
gladdi hann. Hann fór sáttur við allt og
alla, kveið engu og hvfkiin var vel þegin.
Nú þegar leiðir skiljast að sinni, er okk-
ur efst ihuga þakklæti fyrir samfylgdina,
og það sem hann var okkur, börnum okk-
arogbarnabörnum. Við samfögnum hon-
um með að erfiður hjalli er að baki, full-
viss um að hittast á ný þegar réttur timi
kemur.
Sigurður Gunnarsson.
Jón H. Björnsson ^
þá sérstöku samúð þess viö jarðarför
hans. Því skal minnst að sérhvert vinar
orð vermir sem vorsólar ljós. Sérhver
greiði og góðvild er gæiúnnar rós.
Þann 18. oktober lésthann og jarðarför
hans fór fram laugardaginn 24. sama
mánaðar að Stað i Staðardal að mörgum
viðstöddum i fegursta veðri, táknrænt
fyrir ævi hins látna, þar sem haustsólin
braust fram úrskýjahulunni mild og björt
og minnti mig á orð sem sögð hafa verið á
öðrum stað:
Hæstur Drottinn himnum á
heyr þá bæn og virtu.
Lofaðu mér að leggja frá
landi í sólarbirtu.”
Að lokum þetta:
Verndi þig Guð minn um veröld alla
veiti þér skjól um heima alia
Gefi þér frið frá himins sölum
hátign og ró um eilifð aila.
Sigurbjörn Jónsson
15
íslendingaþættir