Íslendingaþættir Tímans - 16.12.1981, Blaðsíða 10

Stefanía Sigurbjörg
Kristj ánsdóttir
16.11.1893—1.11.1981
Húsmóöir og verkakona er fallin i
valinn eftir langan starfsdag. Hún
andaöist aöfaranótt 1.11. eftir þunga legu
á Landspitalanum og langvarandi veik-
indi i heimahúsum. Stefania var fædd á
Leifsstöðum i Vopnafiröi, en þar var
móöir hennar vinnukona. Hún hét Signý
Sigurlaug Daviðsdóttir frá Höfn á Strönd,
Sigmundssonar af Tjörnesi og Guörúnar
Jónsdóttur. Faöir hennar var Gunnar
Kristján Jakobsson, Sveinssonar á
Djúpalæk og konu hans Hólmfriðar
heimili þangaö, fór aö vinna viö bygging-
ar og aflaöi sér réttinda sem byggingar-
meistari, og kom sér upp trésmiöaverk-
stæöi, einnig var hann byggingarfulltrúi í
Grindavík i 30 ár, eöa meöan kraftar hans
entust.
Jóhanna og Engilbert eignuöust tvær
dætur, Gróu gift Oddi Armanni Pálssyni
flugvélstjóra og búa þau í Kópavogi, og
Margréti gifta Siguröi Gunnari Ólafssyni
byggingarmeistara og búa þau i Grinda-
vik.
Engilbert var vel gefinn, fróöur og ræö-
inn, fylgdist vel meö málefnum þjóðar-
innar hverju sinni, og haföi slöar
ákveönar skoöanir á mönnum og málefn-
um, meöal fjölmörgu' áhugamála hans
var að i' Grindavik risi heimili fyrir
aldraöa, svoaögamla fólkið þyrfti ekki aö
hrekjast burt frá átthögum sinum.
En þegar ég lit til baka yfir farinn veg
og minnist Engilberts, er mér efst i huga
hlýleikinn og pruðmennskan sem maöur
mætti i fari hans. Hann fetaði I fótspor
fööur sins, var bindindismaöur alla ævi,
heilsuhraustur var hann þar til um siö-
ustu áramót, þá veiktist hann og lá á
sjúkrahúsum eftir þaö, oftast þungt hald-
inn. Hann var heimakær og unni sinni
fjölskyldu, enda uppskar hann eins og
hann sáöi, i veikindum hans var hann um-
vafinn ástúö og umhyggjukonu sinnar og
barna, þar til yfir lauk, svo rómaö var.
Blessuö sé minning hans. Aö siðustu
sendum viö Jóhönnu og börnum hans
samúöar kveöju.
Sigriin Guömundsdóttir
Hlíöartungu, ölfusi.
10
Guömundsdóttur. Búendur á Leifsstööum
voru þá Sigurbjörg Stefánsd. og Stefán
Jónsson. Hann var nærfærinn og haföi
tekiö á móti Stefaniu og reynst konum vel
og hjálpaö mörgu barninu inn i þennan
heim. Þennan vetur var faðir Stefaniu
vinnumaöur hjá séra Ingvari á Skeggja-
stööum i Bakkafiröi og fylgdi honum ung-
ur sonur þeirra Signýjar á ööru ári.
Drengurinn hét Þorvaldur Kristján.
Signý haföi áöur veriö gift Stefáni
Jónssyni en hann varö bráökvaddur.
Höföu þau átt nokkur börn, en aöeins 2
dætur Signýjar voru á lifi. Björglin
Guörún og Hólmfriöur. A öldinni sem leiö
var oft hart i ári fyrir verkafólk eöa
þurrabúöarfólk eins og þaö hét þá. Þeg-
ar húsbændurnir á Leifsstööum fluttu
búferlum til Ameríku, uröu mæögurnar
einnig aö vikja og sjá sér fyrir samastaö.
Signý flutti nú niöur á Vopnafjörö og haföi
bæöi yngri börnin, Stefaníu og Þorvald á
sinum vegum. Hún var á ýmsum stöðum,
svo sem á Glæpaloftinu en þaö var
verbúöarloft yfir fiskiskúrum. Siöar flutti
Signý aö Austur-Skálanesi meö börnin og
gætti þar gamallar konu, Oddnýjar
Lillendahl. Þaö fannst Stefaniu hafa
verið yndislegasti timi bernsku sinnar.
Þar rann stór lækur fram af brekkubrún'
sem i augum þeirra var sem á eöa fljót. A
vorin var ull þvegin þarna viö lækinn, en
þegar liöa tók á sumariö komu fransmenn
þarna aö landi, sóttu sér drykkjarvatn og
þvoöu sér. Börnunum gáfu þeir ilmandi
sápu og Pommpala kex. Þegar Signý
þurfti aö yfirgefa Austur-Skálanes flúði
hún á náöir tsafoldar gömlu Hunólfsdótt-
ur sem bjó i litlum bæ er kallaður var
Hörmung. Þar var baðstofan uppi, en
niöri voru kindur haföar. Signý vann alla
tiö höröum höndum, hún vaskaði fisk og
breiddi. Hún þvoði þvotta fyrir efnaheim-
ilin og þótti þvo vel, hún tók aö sér hvert
þaö verk sem hún gat fengið. Ekki lá
Kristján heldur á liöi sinu, og Þorvaldur
gætti Stefaniu litlu systur sinnar.
A þessum erfiöu timum var þaö nýi
fiskurinn og lýsiö er bjargaöi börnunum
frá kröm, um mjólk var ekki að ræöa.
Loks birti til og þau komust i eigin bæ,
sem nefndur var Brekkubær og stóö eilitiö
fyrir ofan smiöju Arna pósts og nálægt
húsi Jóns sleðbrjóts. Börnin voru nú farin
aö vinna þó ung væru, Þorvaldur var
smali I Skógum og Stefania vann i fiski-
Þá var þaö aö fjölgun varö á heimilinu.
Björglin eignaöist son, sem út af fyrir sig
var ekki merkilegt, en presturinn, séra
Siguröur Sivertsen, neitaöi aö skira barn-
iö. tJt af þessu uröu mikil leiöindi og þau
seldu Brekkubæ og fluttu til Seyðis-
fjaröar. Þar skiröi séra Björn á Dverga-
steini drenginn og gaf honum nafniö
Stefán. Kristján réöi sig á prestsetriö en
Signý reyndi aö koma sér fyrir meö litla
drenginn og Stefaniu. Þetta varö erfiöur
vetur og voriö eftir snéru þau aftur til
Vopnafjaröar. Þá söknuöu þau sárt gamla
Brekkubæjarins, þvi nú uröu þau aö gera
sér aö góöu hvaö sem var og Kristján fékk
leyfi til aö þilja aö innan meö spýtum og
striga gamla skemmu er stóö á Skálatún-
inu. Þetta reyndist köld vistarvera og þar
gátu þau aöeins veriö yfir sumariö-
Stefania var nú komin á 14. áriö og farin
aö stækka og þroskast, hún vann alltaf
þegar vinnu var aö fá i fiski hjá örnulfi
kaupmanni. Hún lagöi ákaflega hart að
sér, þvi þetta var þrælavinna. Hana
dreymdi um aö fá aö kaupa kjól, sem hún
haföi séö i versluninni. Svo kom aö þvi að
gert var upp viö fólkiö er unniö haföi i
Islendingaþættír