Heimilistíminn - 14.11.1974, Qupperneq 33

Gunhild
Hesting:
©
i i ( a,

K o tt
Q
ur i n n
o>sLI £s n
sjá. Var það gröfukýr sem fóraði ljón með hol-
Um? Nei, það hlýtur að hafa verið rjómakýr
sem grét yfir ijónafótunum eða gröfuljón sem
mældi holur, eða.....
í sama bili heyrðist undarlegt hljóð og skræk
konurödd sagði: — Halló, halló, hvar er kisu-
lisunisulóran hennar mömmu.
— Hjálp, það er fólkið mitt, sagði
Sheherasade og Bastian varð svo hræddur að
minnstu munaði að hann stykki út um glugg-
ann aftur, þó hann væri á fjórðu hæð.
— Nei, hingað. Inni bókaskápinn! hvislaði
Sheherasade.
Bastian tók undir sig stökk og tróð sér siðan
inn i bókaskápinn, i bilið fyrir aftan bækurnar,
sem var alveg mátulega breitt fyrir hann.
Hann reyndi að heyra hvað sagt var i stofunni,
kona og karlmaður töluðu, en hann heyrði ekki
orðaskil, þvi bækurnar voru svo þykkar.
Skömmu seinna fóru Sheherasade og fólkið inn
i annað herbergi og allt varð hljótt umhverfis
Bastian. Hann var að velta fyrir sér, hvort
hann ætti að læðast fram aftur, en þá heyrði
hann örmjóa, skraufþurra rödd við eyrað á sér.
Röddin sagði: — Kakkalakki, kakósúpa,
kaldi, kaktus...
— Hver ert þú? spurði Bastian.
— Bókaormur, svaraði röddin. Ef þú vilt
vita meira um mig, þá talaðu við félaga minn i
B-unum. Það er næsta hilla fyrir ofan og þrjú
bindi til vinstri, en ekki trufla mig meira.
Bless. Ég held áfram: Kalahari, Kalabas,
kalkipappir...
— Ég heiti Bastian, sagði Bastian
— Já, en þá áttu ekki að tala við mig, heldur
félaga minn, sem ég nefndi áðan. — Hann er i
deild B. Hillan fyrir ofan og þrjú bindi til
vinstri. Bless, Kalarasch.
— Ég heiti ekki Kalarsch, ég heiti Bastian,
sagði Bastian.
— Æ, þcgiðu nú og hættu að trufla mig,
skrjáfaði i bókaorminum. — Kalarasch er eitt
af orðunum, sem ég á að lesa hérna,
— Hvers vegna? spurði Bastian.
— Af þvi ég er bókaormur.
— Hvað þýðir Kalarasch?
— Það veit ég ekki og langar ekkert til að
vita það.
— En mig langar til að vita það. Viltu ekki
segja mér það?
— Jæja, þá stundi bókaormurinn, — ef þú
lofar að hætta svo að trufla mig. Lofarðu þvi?
— Lofa þvi, sagði Bastian.
Svo byrjaði bókaormurinn að lesa upphátt:
— Kalarasch eða Kalarasi eða Calarasj eða
Calarastsj eða Calarasi eða Stirbey, er borg i
Rúmeniu, skammt frá Kalaraschvatninu
stóra.
— Þakka þér fyrir, sagði Bastian.
— Er forvitni þinni þá svalað? spurði bóka-
ormurinn.
— Já, ég hef engan áhuga lengur.
— Það var gott.
— Hvaða bók er þetta annars? spurði
Bastian aftur.
— Það er alfræðibók. Bókaormurinn var
orðinn snúinn.
— Hvað er alfræðibók?
— Það veit ég sko ekki, hreytti bókaormur-
inn út úr sér. — Það veit félagi minn i deild A,
næstu hillu fyrir ofan, fjögur bindi til vinstri,
Viltu gjöra svo vel að hypja þig.
Kalasiumklórid, Kalevala, Kalli á Hóli....
Bastian reyndi að sofna, en það var ekki
nokkur leið fyrir skrjáfandi rödd bókaormsins
rétt við eyrað á honum. Hann komst ekki hjá
þvi að heyra hvert orð og i hvert sinn fór hann
að velta fyrir sér hvað þau þýddu. Svo lá hann
og hlustaði á allt frá Kalisaltpétri til
Kazakstan, kálfsfætur og kabyssur, kamfóru-
33