Heimilistíminn - 28.04.1977, Blaðsíða 32

6
FRAMHALDSSAGAN
Jennifer Ames:
Neydd til
að gleyma
verið viss reynsla. Hún kaus að hugsa ekki um,
hvað fósturforeldrar hennar segðu við þessu, en
hún hafði áður vakið á sér athygli, og þó að þau
hefðu haft sitt af hverju að segja, hafði alltaf allt
komizt í lag að lokum.
Hún stóð öðrum megin í salnum nálægt útgöngu-
dyrunum og horfði á Judson, meðan hann talaði.
Hún heyrði ekki hvað hann sagði, en virti hann
vandlega fyrir sér. Hann var sannarlega skapmikill
ungur maður og mikið var hann sterkur! Hún
minntist þess að armar hans höf ðu verið eins og úr
stáli, þegar hann bar hana upp á pallinn. Hún hafði
reynt að gera hann að athlægi, en hafði þess í stað
orðið það sjálf. Hún reyndi að f inna til andúðarinn-
ar á honum aftur, en tókst ekki. I staðinn reyndist
þetta vera aðdáunartilf inning í hans garð. Ef til vill
er ég sú viðbjóðslega kvengerð, sem f innst gott að
láta berja sig, hugsaði hún og reyndi að finna til
viðbjóðs, en brosti í staðinn. Hún hefði gaman af að
kynnast Judson Freeman betur!
Og þar sem Pearl haf ði vanizt þvt í tæp tíu ár að
gera nákvæmlega það sem hana langaði til, stóð
hún og beið eftir honum. Hann kom bráðlega og var
einn. Húngekktil hans, brosti sinu blíðasta brosi og
sagði:
— Sælir, Freeman, ég hef bílinn minn hérna. Má
ég aka yður eitthvert? Það var rétt eins og þau væru
gamlir vinir.
— Það var vægt til orða tekið, að Judson yrði
hissa. Þessi stúlka hafði kastað í hann tómötum og
slegið hann utan undir, hann hafði gert hana að at-
hlægi opinberlega og þó að hann hefði talið það
mátulegt á hana, hafði hann samt gert það. Þessa
stundina ætti hún ekki aðeins að hata hann, heldur
gera allt sem i hennar valdi stæði til að hefna sín.
— Yður er ekki f isjað saman, sagði hann loks.
— Ekki yður heldur, svaraði hún að bragði. — Ég
hef ði gaman af að sjá karlmann, sem gerði mér það
sama og slyppi vel frá því!
— Má ég spyrja hvers vegna ég nýt sérréttinda?
— Ég er bara í góðu skapi í dag, svaraði hún. —
Hvert má ég aka yður?
— Ég hef ekkert á móti þvi að fara í stutta öku-
32
ferð út í sveit, sagði hann eftir stutta þögn. — Það
er heitt og fundurinn var þreytandi, eins og þér
hljótið að verða að viðurkenna.
Hún brosti og hann greip andann á lofti. Hún var
afar fögur þegar hún brosti. Engin kona getur verið
svona falleg, hugsaði hann um leið og hann steig inn
í bílinn við hlið hennar.
— Ég skal aka yður út í klúbbinn, þar sem við get-
um fengið okkur drykk og síðan... hún hnykkti höfð-
inu aftur og hló... hvers vegna skylduð þér ekki
koma í kvöldverð heim til mín?
— I kvöldverð heim til yðar? sagði hann forviða.
— Eruð þér gengin af vitinu?
— Hvers vegna ekki? spurði hún glaðlega. — Ég
viðurkenni að pabbi er óskaplega íhaldssamur, en
þér gætuð ef til vill breytt skoðunum hans eitthvað.
Þau hlógu bæði. Reiði hans í hennar garð var
horf in og hann komst að raun um að honum geðjað-
ist að henni. En auðvitað gat hann ekki farið með
henni heim til kvöldverðar. Honum yrði likast til
varpað á dyr um leið og hann birtist.
— Eigum við ekki að verða dús? sagði hún. Hann
hikaði.
— Þú ert hræddur, sagði hún. — En skemmti-
legt! Þú ert hræddur við að þiggja kvöldverðar-
boð mitt.
— Ég er alls ekki hræddur, sagði hann herskár.
— Þá kemurðu, sagði hún kuldalega. — Þér mun
þykja gaman að hitta pabba á heimavelli, og ef þú
kemur, muntu meira að segja hitta „háttvirtan
keppinaut" þinn, David Woolf, „já-bróður" pabba.
— Þú veizt ósköp vel, að ég get ekki komið, sagði
hann stuttlega.
Hún andvarpaði. — Þú veldur mér vonbrigðum.
Eftir f ramkomu þinni í dag að dæma, hélt ég að þú
mundir geta gert hvað sem væri.
— Það er ekki það sem um er að ræða, sagði hann.
— Það er ekki til siðs að þrengja sér inn, þar sem
nærveru manns er ekki óskað.
— Hver segir, að hennar sé ekki óskað? Ég á þó
heima í húsinu og hef rétt til að bjóða þangað hver j-
um sem er. Hún hallaði sér að honum og hann