Heimilistíminn - 02.04.1978, Síða 23

— Ekki mjög mikið.
— Það voru fáir, sem þekktu Fran vel, sagði
Jennie. — hvernir skyldi Bryan Foster liða
núna, þessum ræfli.
— Það er ekki hægt að kenna honum um
þetta að öllu leyti, sagði Barbara, og furðaði
sig á þvi að hún skyldi segja þetta.
— Hverjum öðrum? Jennie rak upp stór
augu.
— Ef til vill Fran sjálfri. Og svo var þetta
auðvitað lika doktor Davidson að kenna, ef
hann hefur kært hana fyrir slæma framkomu.
— Það væri honum likt, hann er með sann-
kallað steinhjarta.
— Vel getur verið að doktor Davidson hafi lit-
ið á þetta sem skyldu sina.
— Kannski hefur hún Daisy okkar átt þarna
einhvern hlut að máli, sagði Jennie. — Hún lét
sig hafa það að koma hingað i morgun undir
þvi yfirskini, að hún ætlaði að fá sér kaffibolla.
Hún spurði mig, hvort ég hefði þekkt hjúkrun-
arkonuna, sem framdi sjálfsmorðið, og ég
sagði hanni að ég hefði ekki þekkt hana. Jennie
hristi svartan kollinn.
Rétt i þessu komu tveir læknar inn til þess að
fá sér kaffi. Jennie fór til þess að sinna þeim.
Jennie hafði aldrei verið eins falleg og þessa
stundina, þegar hún hfði verið að ræða af mik-
illi tilfinningu um Fran, hugsaði Barbara um
leið og hún vafði fallegum pappir utan um
gjafapakkann, sem hún átti að senda i póst um
kvöldið, og fór svo að leggja saman afrakstur
dagsins.
Þetta hafði verið góður dagur i gjafabúðinni.
Hugh hafði sérstaka hæfileika til þess að vita
alltaf i hvers konar skapi hún var. Barböru
varð þetta ljósara en nokkru sinni áður, þá um
kvöldið.
— Ég verð vist ekki til mikillar skemmtunar
i kvöld, sagði hún við Hugh, um leið og þau
gengu út úr sjúkrahúsinu saman.
Hann brosti góðlega. — Ég þoli það. En sem
læknirinn þenn, verð ég að segja þér að hætta
að hugsa um þennan sorglega atburð. Þú getur
ekki fært okkur Fran aftur. Þú eyðileggur að-
eins þina eigin heilsu með þvi að vera alltaf að
hugsa um þetta.
Hugh hafði á réttu að standa, en það fór næst-
um i taugarnar á henni, hversu kaldranalega
hann tók þeirri staðreynd, að Fran var horfin
þeim fyrir fullt og allt.
— Hvernig get ég gleymt Fran? Hún var
daufleg i málrómnum.
—Ég ætlast ekki til þess a þú gleymir henni,
en mundu, að Fran hugsaði ekkert út i það
hvernig þér myndi liða, þegar hún var sá kjáni
að svipta sig lifinu.
Þetta var hennar lif.sagði Barbara þrá-
kelknislega.
— Ekki er ég þér sammála þar, sagði Hugh
mildilega, en þó ákveðinn. — Lif hennar var
mörgum til gagns, en Fran eyddi þvi samt. Það
er aldrei hægt að afsaka slikt, Barbara.
Þau óku um stund i rökkrinu, og bæði voru
djúpt sokkin niður i hugsanir sinar. Að lokum
sneri Hugh bilnum út af veginum og að litlum
veitingastað, og lagði þar.
—Mig langar ekkert i mat, sagði Barbara. —
Góði Hugh, reyndu að skilja, hvernig mér lið-
ur. i
—Ég skil það, sagði hann ákveðinn. — En lif-
ið verður að halda áfram, þrátt fyrir hörmung-
arnar.
Hugh gat lika verið þrár. Barbara fór inn á
veitingastaðinn meira til þess að gera honum
til geðs, heldur en vegna þess að hana langaði i
matinn, en henni til mikillar undrunar var hún
svöng. Hún hafði borðað litið sem ekkert frá
þvi hún fékk fréttirnar um dauða Fran Harri-
son.
—Þetta er betra, sagði Hugh og leit með vel-
þóknum á diskinn hennar.
Hann fór að tala um hitt og þetta, sem var að
gerast á sjúkrahúsinu, og fór aftur að tala um
ótta sinn um að lömunarveikifaraldur væri i
þann veginn að brjótast út i nágrenninu.
— Á hvern hátt snertir það þig? spurði Bar-
bara.
— Það snertir mig ekki. John Davidson er
sérfræðingur okkar i lömunarveliki og hann
mun annast alla þá sjúklinga, sem verða fyrir
alvarlegum skakkaföllum, vegna veikinnar.
Það kann vel að vera, að þér falli ekki maður-
inn vel i geð persónulega, Barbara, en þú verð-
ur þó að viðurkenna, að hann vinnur sitt verk
vel.
þó að viðurkenna, að hann vinnur sitt verk vel.
— Læknir ætti lika að vera mannlegur eða
hvað? '
— Hvaða sönnun hefur þú fyrir þvi, að hann
sé ekki mannlegur?
— Þurfum við alltaf að vera að ræða um
doktor Davidson? sagði Barbara óþolinmóð.
— Þvi miður mun hann án efa eiga eftir að
verða mest umtalaði maðurinn á Hilton-
sjúkrahúsinu áður en langt liður.
Þau fóru að tala um annað, og svo bað Bar-
23