Heimilistíminn - 19.07.1979, Qupperneq 21

Drottningin ætti aö afhcnda rikinu aliar þær gjafir, sem hún hefur tekiö viö fyrir hönd rikisins, segir Willie Hamilton.
Vernd
"i— Um tima þurfti ég aö vera undir
lögregluvernd. Stundum fæ ég skila-
boö á skrifstofu mina um aö fólk biöi
eftir mér niöri á götu, og vilji fá aö
hitta mig.
— Ég fer þó aldrei á slik stefhumót.
Þaö er til margt undarlegt fólk i
heiminum.
Hamilton hefur aldrei látiö svlviröi-
leg sendibréf hafa áhrif á sig. Hann
lætur sig innihald þeirra engu skipta,
eöa sendir þau einfaldlega aftur til
þess sem skrifaöi þau. óvinir minir
segja, aö þaö sé li'tilmótleg aöferö til
þess aöauglýsasjálfansig, aösvíviröa
konungsfjölskylduna. Og þeir segja
lika, aö ég geti ekki um annaö talaö.
Andstæöingar mi'nir hafa lika reynt
aö koma þvi inn hjá fólki, aö ég sé eins
konar skrlpakarl og eitthvaö undar-
legur I höföinu. Ég á mikiö safn
skripamynda, sem teiknaöar hafa ver-
iö af mér.
— Hlátur og hæöni eru hættulegustu
vopnin gegn mér. Þau blta þó ekki á
mig, ég hef dregiö mig inn iharöa skel.
Auglýsingastarfsemi
Hamiltonhefur áhyggjuraf þvi, nii á
dögum málfrelsisins, aö stööugt er
veriö aö reyna aö þagga niöur I hon-
lim. Ariö 1975 gaf hann út mjög opin-
skáa bók, þar sem hann lysti andstööu
sinni gegn konungsfjölskyldunni. Bók-
in heitir My Queen and I —Drottningin
min og ég. 1 bókinni er m.a. aö finna
upplýsingar um auöæfi konungsættar-
innar, og þar er þvl haldiö fram, aö
fjölskyldan hafi reist eins konar vegg i
kringum sig meö atvinnuauglýsinga-
mönnum. Bókin vakti mikla athygli,
en seldist ekki mikiö. — Margar bóka-
verzlanir neituöu aö hafa hana i hillum
sínum, segir Hamilton.
— Menn saka mig oft á tíöum um aö
vera kommúnisti, heldur hann áfram.
— í bréfum segir fólk: — Hvers vegna
feröu ekki til Sovétrlkjanna, þar sem
þú átt raunverulega heima? Ekkert
gæti þó veriö fjær lagi.
— Ég hef komiö til Sovétrikjanna,
en hef ekki tima til þess aö helga mig
kommúnismanum.
Þaö eina, sem veldur Hamilton
nokkrum áhyggjum er, aö andstaöa
hans viö konungsfjölskylduna olii
eiginkonu hans miklum erfiöleikum.
Hún hét Joan og lézt fyrir 10 árum.
— Hún þjáöistmeiraennokkur ann-
ar af þessum sökum. Ég varö fyrir aö-
kasti i þinginu, en ég var fær um aö
taka þvi. Hún gat þaö hins vegar ekki.
Nágrannarnir sýndu henni fyrirlitn-
ingu, og oft varö hún aö þola hnútu-
kast frá ókunnugu fólki. Þetta fólk
náöi kannski ekki til min, og þess
vegna réöist þaö aö henni.
— Hún var konungssinni og heföi
helztviljaöaö égheföi haft aörar skoö-
anir en raun ber vitni. Hún sagöi þó
aldrei neitt, og umbar skoöanir minar
i þögn. Hún haföi miklar áhyggjur Ut
af hótununum, sem mér bárust.
IFramhaM á bls. 27.
21
Maöurinn, sem eitt sinn kallaöi Mar-
gréti prinsessu „viöurstyggilegt
snik ju d ýr” og s ag öi a ö Ka rl prins h eföi
gáfur á borö viö barnaskólakennara,
hefur stundum þurft aö óttast um lif
sitt.
— A meðan umræöur fóru fram um
laun konungsfjölskyldunnar, og blöðin
skýröu frá hverju einasta oröi, sem ég
sagöi, bárust mér margar moröhótan-
ir. Þaö er i eina skiptiö, sem ég hef ótt-
azt um lif mitt, eöa veriö hræddur.