Heimilistíminn - 19.07.1979, Síða 28

sem alltaf á sér stað á landar-
eign hans”. Hann geröi smá-
hlé á máli sinu og spurði svo:
,,t>d hefur þó ekki verið með
strákunum, sem stálu frá mér
rófum f haust?” Köld augun
störðu framan i Hilmar, sem
sá ekki annaö vænna, en að
hrækja framan i karlinn. Sig-
mundur veinabi eins ogkona i
barnsnauð, sleppti hálstakinu
og notaði báöar hendurnar til
að kýla Hiimar. Hann reyndi
aö veita einhverja mótspyrnu,
en hún haföi ekkert aö segja,
Hér var viö ofurefli að etja.
Með nokkra marbletti og
bólgna ogsprungna vör, slapp
hann frá honum. Sigmundur
hélt áfram að hreyta i hann
ónotum.
„Þú skalt bara vara þig
framvegis, góurinn, og ekki
reyna aö leggja hendur á þér
meiri máttar. Já, þið eruð sko
ailir eins, ormarnir ykkar”.
Hilmar fetaði sig hægt og
rólega aftur á bak ogsiðan tók
hann á rás inn götuna. Sig-
mundur stóð sperrtur og barði
stafnum i jörðina, blóðið
ólgaði I æðum hans, og hann
fann til sárrar réttlætis-
kenndar. Þaö dugði ekkert
annað en að sýna þessum vill-
ingum, að hann Sigmundur
Stefánsson iéti ekki vaða ofan
I s[g.
HÚmar hljóp heim á leiö og
reyndi að forðast ab mæta
nokkrum manni. Tárin
streymdu niður kinnar hans,
og augun voru grátbólgin.
KHkankom saman til skrafs
og ráöageröa skömmu eftir
kvöldmat. Þá lá fyrir skýrsla
Hilmars um málið, sem óli
28
hafði fengið. Var samþykkt
einróma að með einhverjum
hætti skyldi þessarar árásar á .
Hilmar verða hefnt.
óii kom með sniðugar hug-
myndir i þeim efnum. Heim-
spekingurinn hafði hugsað
málib siðdegis og bætli við
stórsniðugum hugmyndum.
Nonni ætlaði að redda öllu.
Þá var fundi slitið.
2 kafli
Makleg málagjöld.
Mikla hefndarför átti aö
fara þetta veðurmilda laugar-
dagskvöld.
Heimspekingurinn hlakkaði
mjög mikið til og ekki að
ástæbulausu. Hann hafði llka
margoft fengið að finna fyrir
hnefum Sigmundar og f flest-
um tilvikum hafði hann veriö
tekinn I misgripum fyrir aðra
þrjóta, sem höfðu logið ýms-
um ódæðum upp á hann, en
verið svo sekir sjálfir.
lleimspekingurinn þambaði
óspart svaladrykk og þurfti
við ogviðað laga hornspanga-
gleraugun, sem jafnóðum
runnu fram á nefið á honum.
Hann var að gera nákvæman
uppdrátt af vigvellinum, þar
sem Hilmars skyldi hefnt.
Ekkert mátti fara úrskeiðis.
Nonni var aftur á móti að
sulla með tjöru inn f bátaskýl-
inu hans pabba sfns niður við
höfnina. Hann hafði gefiö hon-
um allan þann afgang, sem
hann átti eftir um haustið, eft-
ir að Nonni hafði hjálpað hon-
um við að tjarga bátinn hans.
Nonni átti nefnilega lftinn
kanó, sem var einsmanns bát-
ur, og kom þá tjara sér oft vel
tQ að þétta hann betur undir.
Nonni losaði fóðurbætisfötu,
sem hann fann f skýlinu og
setti tjöruna I hana. Hann
mátti alls ekki eiga á hættu að
nokkur sæi hinar réttu umbúð-
ir, þegar klikan færi að
Bakkabæ.
ÓIi hafði það rólegast af
strákunum þennan eftirmið-
dag. Hann þurfti aðeins að At-
vega vasaljós. Það var nóg
fyrir foringjann að þurfa að
bera ábyrgð á klikunni i
heild..
Strákarnir hittust við báta-
skýlið, þegar tók að rökkva.
Þeir komu allir á svipuðum
tima. Nonni opnaði skýlið,
sem var læst aftur meö stór-
um hengiiás.
Það var kalt og drungalegt
þar inni og niðamyrkur. óli
varö að kveikja á vasaljósinu,
svo þeir sæju til. Skýlið var
nokkuð stórt. Alls staöar var á
að lita alis kyns veiðarfæara-
dót svo sem belgi, baujur,
handfærarúilur, linubala og
þarna var lika geymd lftil
trilla, sem pabbi Nonna var að
byggja yfir fyrir annanmanni
þorpinu. Stýrishúsið var rétt
hálf klárað.
,,Hvar er tjörufatan?”
spurði Óli, en hann hafði ekki
komib auga á hana.
Nonni benti f áttina að segl-
dúk.sem lá ofan á miklu dóti.
,,Hún er falin þarna undir”.
Heimspekingurinn varö
fyrritil að athuga máUð. Hann
byrjaði aö draga til segldúk-
inn, en skyndilega sleppti
hann honum og veinaöi af
hræðslu. Eitthvert óhugnan-
legt, loðið Aýr stökk framund-
an oghljóp á lappirnar á hon-
um með miklu hvæsi.
„Minkur”, vældi Heim-
spekingurinn og stóð stjarfur
af ótta. Hann greip ósjálfrátt i
buxnaskálm arnar og hélt
þeim að sér.
Dýrið tók á rás beinustu leið
út. óli náði að lýsa á það ljós-
inu, rétt áður en það slapp út.
Nonni oghann ráku upp skelli-
hlátur. Heimspekingurinn
vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið.Hann var ennþá i
sjokki.
„Þetta var bara Htiil og sak-
laus köttur”, sagði Óli hlæj-
andi.
„Þessir viIUkettir eru alltaf
annað slagið hérna inni”,
mælti Nonni, „ég skil bara
ekki hvar þeir komast inn”.
Heimspekingurinn var ekki
á sama máli og þeir.
„Minkar geta verið eins á
Btinn og kettir”.
„Ég þekkti strax köttinn,
þegar ÓU lýsti á hann”, sagöi
Nonni, „trúðu mér”.
„Köttur hvæsir ekki svona
mannætuiega”, sagöi Heim-
spekingurinn og hryllti við.
Hann var ekki á þvi aö gefast
upp, allra sist úr þvf að
strákarnir hlógu að honum.
Nonni og óli þekktu báðir
þrjósku hans og hættu öUum
þrætum. Þeir tóku aUir að
leita að fötunni og fundu hana
á visum staö.
„Vá, hvaö hún er þung”,
gall I Heimspekingnum þegar
hann tók á henni.
Nonni potaði i bakið á hon-
um. „1 guðánna bænum, tal-
aðu lægra maöur. Þú vekur
annars keisarann i Kfna. Það
gæti alltaf einhver strákalýð-
ur verið að þvælast hér við
höfnina”.
„Fyrirgefið”, muldraði
Heimspekingurinn og ýtti
gleraugunum upp á nefið á
sér. Hann „spældist” yfir þvi
að hafa ekki gætt sfn. Vitan-
lega varð að gæta allra ó-
hljóða á svona kyrrlátu haust-
kvöldi.
„Dugarþessitjara?” spurði
Óli Nonna.
„Þaö vona ég. Það er ekki
meira til”.
*

i