NT - 09.06.1984, Blaðsíða 8

Laugardagur 9. júní Í984 ' ‘ 8
Minning
tx
r -f ‘Cl-
Hrólfur Ingólfsson
Fæddur 20. des. 1917.
Dáinn 31. maí 1984.
■ Andlát Hrólfs heitins
Ingólfssonar kom vanda-
mönnum hans og vinum ekki á
óvart.
{ rúman áratug hafði hann
háð hetjulega baráttu við erfið-
an sjúkdóm. Henni lauk að
Vífilsstöðum 31. fyrra mánaðar,
en þar hafði hann verið bundinn
við sjúkrarúm á annað ár.
Hrólfur heitinn var fæddur að
Vakursstöðum í Vopnafirði 20.
des. 1917, sonur hjónanna Ing-
ólfs Hrólfssonar bónda þar, og
síðar verkamanns á Seyðisfirði,
og konu hans Guðrúnar Eiríks-
dóttur.
Hugur Hrólfsstóð til mennta,
en á hana varð ekki kosið, eins
og títt var þá fyrir marga unga
hæfileikamenn, og hygg ég að
hann hafi ævinlega saknað þess.
Fljótlega að loknu skyldunámi
á Seyðisfirði hóf hann störf hjá
útibúi Útvegsbankans þar, en
árið 1946 tók hann við starfi
bæjargjaldkera í Vestmanna-
eyjum. Því starfi og fleirum
gegndi hann í Eyjum til ársins
1963, er hann réðst sem bæjar-
stjóri á Seyðisfirði.
Árið 1970 fluttist hann síðan
suður og var ráðinn sveitarstjóri
Mosfellshrepps um mitt það ár.
Því starfi gegndi hann til 1974,
er hann réðst til byggingardeild-
ar menntamálaráðuneytisins,
en varð að láta af störfum þar í
árslok sama ár sökum heilsu-
brests. Vann hann síðan að
mestu við bókhald heima hjá
sér næstu árin, eins og þrek og
kraftar leyfðu.
Þetta er í stórum dráttum
starfssaga Hrólfs heitins Ingólfs-
sonar. Hann hafði alla tíð
brennandi áhuga á féiags - og
þjóðmálum og gegndi fjölmörg-
um trúnaðarstörfum fyrir sam-
ferðamenn sína auk þeirra, er
áður voru talin enda vel til
forystu fallinn. Nokkurra þeirra
verður getið hér. Hann átti m.a.
sæti í bæjarstjórnum á Seyðis-
firði og í Vestmannaeyjum í tvo
áratugi og starfaði auk þess í
fjölda nefnda á vegum kaup-
staðanna beggja. Þá má geta
þess að hann átti sæti í fyrstu
stjórnum Ungmenna - og
íþróttasambands Austurlands
og Sambands sveitarfélaga í
Austurlandskjördæmi og for-
maður íþróttabandalags Vest-
mannaeyja var hann um skeið.
Kynni okkar Hrólfs heitins
Sigríður Þórdís Eiðsdóttir
Dísa mágkona er dáin, þann-
ig hljóðuðu orð þess sem hringdi
til mín að morgni 29. maí s.l.
Hún kvaddi þennan heim þá um
nóttina, eftir tæplega mánaðar-
legu á Borgarspítalanum í
Reykjavík. Hún tók lokaáíang-
anum með mikilli rósemi. Þakk-
lát forsjóninni fyrir lífið í rúm
69 ár, sem veitti henni starfsfrið
til að sinna ýmsum hugðarefn-
um sér til ánægju og gleði, þrátt
fyrir erfiða lífsbaráttu fyrr á
árum, sem og fylgir mannlífinu
yfirleitt hér á jörðu.
Árið 1938 fluttist Dísa að
Nýp á Skarðsströnd, giftist eftir-
lifandi manni sínum Stefáni
Guðmundssyni á Nýp, 2. ágúst
1940. Árið 1943 tóku þau hjón
við búi á Nýp til 1946, er þau
hættu búskap og fluttu til Kópa-
vogs. Þau Stefán keyptu lítið
hús í Kópavogi, Skjólbraut 5,
ogþarvarheimili hennarsíðan.
Þau eignuðust tvær dætur,
Guðrúnu Sigríði gift Einari Ól-
afssyni rafvirkja, og Jóhönnu
Sæunni, gift Guðmundi Karls-
syni málara, allt mannkosta
Sigríður Þórdís Eiðsdóttir, en
svo hét hún fullu nafni var fædd
23. mars 1915 að Litlu-Hvalsá í
Hrútafirði. Foreldrar hennar
voru Ólafía Sæmundsdóttir frá
Hrafnadal og Eiður Jónsson frá
Valdasteinsstöðum í Hrútafirði.
Áður fyrr var þröngt í búi víða,
og börn því sett í fóstur, svo var
og hlutskipti Dísu, en svo var
hún ævinlega kölluð af hennar
kunningjum. Níu ára gömul fór
hún að heiman til sæmdarhjón-
anna Jóhönnu Brynjólfsdóttur
og Sæmundar Guðjónssonar
sem þá bjuggu í Heydal í
Hrútafirði, síðar á Borðeyrar-
bæ. Dísa ólst upp í friðsælu
umhverfi meðal barna þeirra
hjóna á afskekktu sveitabýli,
þar sem hljómaði fuglasöngur
og friður var á sumrum, en
kaldur og langur vetur tók við
að hausti. Óft minntist Dísa
þeirra daga er hún var í Heydal
sem unglingur. Eftir unglingsár-
in fór hún að vinna fyrir sér sem
kallað er, var í vist á vetrum í
Hrútafirði og víðar, en í kaupa-
vinnu yfir heyskapartímann á
sumrum.
fólk. Dæturnar búa báðar í
Kópavogi, og hefur ætíð verið
náið samband milli þeirra og
foreldranna, og þær önnuðust
vel móður sína til hinstu
stundar.
Barnabörn hennar eru 7 og 3
barnabarnabörn. Oft áttu þau
leið til ömmu á Skjólbrautinni
og veittu þau henni ánægju og
gieði, og mörg flíkin var saumuð
og prjónuð á þau. Dísa var
vinamörg, og margir lögðu leið
sína á heimili þeirra hjóna um
árin. Fósturfaðir og uppeldis-
systkini að norðan voru tíðir
gestir, ásamt frændfólki og vina-
fólki, allir voru velkomnir, gest-
risni og greiðasemi voru í fyrir-
rúmi hjá þeim hjónum.
Dísa var sívinnandi, vinnan
var hennar hálfa líf, það bar
heimili hennar vott um. Þegar
hinum hefðbundnu heimilis-
störfum lauk, var sest við
saumavélina, prjónana eða út-
saumsnálina. Það var sama
hvaða verk hún vann, allt var
gert af vandvirkni, unnið af
miklu kappi, enda var hún verk-
hófust er hann réðst til starfa
sem sveitarstjóri Mosfells-
hrepps. Við höfðum reyndar
hist nokkrum sinnum, m.a. á
fundum sveitarstjórnarmanna,
og við Kristján heitinn, yngri
bróðir hans, síðast fræðslustjóri
Austurlands, vorum góðir vinir
og skólabræður. Þegar Hrólfur
heitinn kom til starfa hjá
hreppnum fundum við fjótt, að
þar fór rey ndur og glöggur sveit-
arstjórnarmaður og öruggur í
öllum athöfnum. Samstarfið allt
gekk eftir því. Unnið var að
margs konar nauðsynlegum
framkvæmdum í ört vaxandi
byggðarlagi undir traustri og
lagin og ósérhlífin. Fötin saum-
uð á dæturnar og barnabörnin,
og einnig prjónað, hún var svo
fljót að prjóna, oe hef ég aldrei
séð neina konu komast nærri
henni í þeirri list. Útsaumur var
hennar mesta áhugamál, hún
saumaði út og flosaði margar
myndir, sem hafa prýtt heimili
hennar, og svo deildi hún þeim
út á milli ættingja og kunningja.
Þetta kostaði mikla vinnu, en
þar hjálpaðist margt að,
sérstök reglusemi, iðjusemi og
ekki síst vinnugleði og kapp-
semi.
Síðustu tuttugu árin vann hún
utan heimilis við saumaskap á
Kópavogshælinu. Hún sýndi lip-
urð og umhyggju fyrir því fólki
sem þar er vistað, og fer á mis
við þau gæði sem lífið hefur upp
á að bjóða. Þá var hún alltaf
tilbúin að hjálpa öldruðu fólki
og þeim sem minni máttar voru,
sem er ein af bestu dyggðum
hvers manns. í þessu sambandi
koma mér í hug tvær aldraðar
heiðurskonur í nágrenni hennar
sem hún reyndist traust hjálpar-
hella árum saman.
Við hjónin bjuggum í sama
húsi og hún í nokkur ár á
Skjólbrautinni, og vorum síðan
næstu nágrannar. Það eru um
fjórir áratugir síðan við kynnt-
umst Dísu, allan þennan tíma
var mjög gott samband okkar á
milli, og engan skugga bar þar
á. Hún var kona friðsemdar og
farsældar í lífi og starfi.
Við eigum henni margt gott
að þakka í þessi 40 ár, og við
munum ætíð minnast Dísu með
þakklæti og virðingu. Góð kona
hefur gengið leið lífsins á þess-
um hnetti, hún hefur skilað sínu
hlutverki með sæmd, sem hús-
móðir, móðir og eiginkona, og
skilur eftir góðar minningar hjá
samferðafólkinu. Við biðjum
henni guðs blessunar á nýju
tilverustigi, og samfundir bíða
síns tíma.
Blessuð sé hennar minning.
Krístín og Gestur Guðmundsson.
farsælli forystu sveitarstjórans.
Hjá því fór ekki, að um Hrólf
heitinn blési á stundum kaldur
gustur, eins og alla, sem slíkum
störfum gegna, en þess minnist
ég ekki að hann hafi nokkru
sinni tekið afstöðu til manna,
sem til hans leituðu sem sveitar-
stjóra, eftir hugsanlegum
þjóðmálaskoðunum þeirra.
Hann taldi sig fyrst og síðast
þjón þess fólks, sem hann starf-
aði fyrir.
Ótal margs er að minnast nú
frá þessum árum, en fátt eitt
verður nefnt. Þó get ég ekki
stillt mig um að nefna, hversu
mjög Hrólfur heitinn lagði sig
fram um að leysa vandamál
þeirra Vestmannaeyinga er
leituðu ásjár hreppsins eftir eld-
ana í Heimaey í ársbyrjun 1973.
Þá fundum við greinilega hve
sterk ítök Eyjarnar og fólkið
þar átti í honum.
Meðan Hrólfur heitinn starfaði
sem sveitarstjóri kom fram sú
hugmynd innan hreppsnefndar
að sýslumaður Kjósarsýslu opn-
aði umboðsskrifstofu í Mosfells-
hreppi til hagræðis fyrir íbúa
upphreppa sýslunnar, sem ella
þyrftu að reka erindi við
embættið suður í Hafnarfirði.
Óeðlilega langan tíma tók að
koma máli þessu í höfn og það
varð ekki fyrr en 1. ágúst 1979
að skrifstofan var opnuð í hús-
næði, sem Hrólfur heitinn lagði
til. Þar starfaði hann síðan hálf-
an daginn, nánast þrotinn af
kröftum, en sinnti sínum
skyldum eigi að síður. Mér er
enn minnistætt, hve ánægður
Hrólfur heitinn var, þegar skrif-
stofan var opnuð. Nauðsynja-
máli fyrir íbúana var komið í
höfn og hann fann ríkulega
hversu ánægðir þeir voru með
þá þjónustu, sem hann gat veitt
þeim.
Því nefni ég þetta sérstaklega
hér, að mér finnst þetta lýsandi
dæmi um lífsviðhorf Hrólfsheit-
ins og lífsstarf allt, þ.e. löngunin
til þess að verða samferða-
mönnum að liði.
Hrólfur heitinn var tvíkvæntur.
Fyrri konu sína, Olöfu Andrés-
dóttur missti hann árið 1959.
Þeim varð fjögurra barna auðið,
sem öll eru á lífi. Þau eru: Andri
Valur, stöðvarstjóri á Reykja-
víkurflugvelli, kvæntur Sunnu
Karlsdóttur, Ingólfur, verkfr.
og framkv.stjóri Hitaveitu
Akraness og Borgarfjarðar,
kvæntur Hönnu Jónsdóttur,
Gunnhildur gift Jóhanni Edvin
Stefánssyni, húsasmið og
Bryndís gift Engibert Gíslasyni,
framkv.stjóra.
Eftirlifandi kona hans er
Hrefna Sveinsdóttir, skósmiðs í
Vík íMýrdal Jónssonarog konu
hans Sólveigar Magnúsdóttur,
og varð þeim þriggja sona auð-
ið, en þeir eru: Sveinn, húsa-
smiður, kvæntur Láru Bryndísi
Björnsdóttur, Daði, lauk prófi
frá Samvinnuskólanum nú í vor
og Arnar Þór, lauk grunn-
skólaprófi í vor. Þá ól Hrólfur
heitinn upp dóttur Hrefnu, Elsu
Þorsteinsdóttur, húsmóður í
Mosfellssveit.
Enginn flýr örlög sín. Það
Fædd 21. maí 1929
Dáin 1. júní 1984
■ Ólafía var fædd að Keldu-
núpi á Síðu, en fluttist með
foreldrum sínum og systkinum
að Mosum um fermingaraldur.
Mér er minnisstæður einn fag-
ur og mildur haustmorgunn á
Kirkjubæjarklaustri árið 1944.
Það kom ung og falleg stúlka
í hlaðið á Kirkjubæjarklaustri í
fylgd með föður sínum, aðeins
fimmtán ára gömul. Þetta var
hún Óla, eins og hún var oftast
kölluð. Hún var að koma í
vinnu til Guðrúnar og Valdi-
mars á Klaustri. Þetta voru
okkar fyrstu kynni. Óla var á
Klaustri þennan vetur, 1944-45,
við öll algeng störf, bæði innan
bæjar og utan. Það var oft
langur vinnudagur hjá Ólu. {þá
daga voru ekki skráðir vinnu-
tímar sólarhrings, og Óla klár-
aði sín störf fyllilega á við þá
sem eldri voru.
Eftir veru sína á Klaustri fór
Óla til Reykjavíkur og vann þar
margvísleg störf, bæði til sjós og
varð Hrólfi heitnum, skaprík-
um, ákafamanni þung raun að
missa heilsuna á góðum starfs-
aldri. Sú hefði orðið raunin með
fleiri. f síðustu heimsóknum
mínum til hans fann ég þó hve
mikil huggun honum var vel-
gengni barnanna, en hjá þeim
og Hrefnu var hugur hans.
Hennar þáttur í langri og erfiðri
baráttu gleymist seint.
Á kveðjustund látins vinar
þakka ég samfylgd og sam-
vinnu, sem aldrei bar skugga á.
Ég minnist með gleði þeirra
stunda, sem við áttum saman og
ræddum sameiginleg áhugamál
og vandamál líðandi stundar.
í samstarfi okkar öllu var
undirritaður þiggjandinn. Ein-
lægar samúðarkveðjur sendi ég
Hrefnu, börnum, barnabörnum
og skyldmennum öllum. Bless-
uð sé þeim og okkur minningin
um drengskaparmanninn Hrólf
Ingólfsson.
Tómas Sturlaugsson.
lands. Eitt ár var hún í Dan-
mörku, og eitt ár vann hún í
mötuneyti Áburðarverksmiðju
ríkisins, svo eitthvað sé nefnt.
Óla stofnaði eigið fyrirtæki,
Hraðhreinsun Austurbæjar í
Kópavogi, sem hún starfrækti,
nú síðast ásamt manni sínum
Daníel.
Óla hafði orð á því að vera
sín á Klaustri hefði verið einn
skemmtilegasti þáttur í lífi sínu,
„þá gat ég alltaf hlegið“.
Óla var mjög trygglynd. Það
kom best fram þegar ég var á
sjúkrahúsum, fáir komu oftar
en Óla. Fyrir það þakka ég
henni sérstaklega.
Flestir hafa sínar áætlanir,
það vissi ég að Óla hafði, þó
hún væri orðin sárveik.
Hér er þessu lokið. Það var
klippt á lífsþráðinn, þú svífur á
eilífðar - braut. Kæra Óla, ég
þakka þér fyrir allt.
Ég votta eiginmanni, systkin-
um og vinum innilega samúð.
Vertu sæl vina.
Sigurður Skúlason.
einu og var það gagnkvæmt.
Amma var vel gefin kona
bæði til munns og handa, en
hún flíkaði ekki sínum tilfinn-
ingum og gerði ekki kröfur.
Hún var trúuð, fór oft til kirkju
og hélt þeim sið alla tíð. Á yngri
árum lærði hún fatasaum og
gerði nokkuð að því að sauma
fyrir fólk framan af.
En hún sat löngum við alls-
konar hannyrðir þegar tími
gafst og nú í seinni tíð sleppti
hún sjaldan heklunál eða
prjónum.
Mikið af fínni og fallegri
handavinnu liggur eftir hana og
prýðir heimili okkar ættingja
hennar og vina.
Þó aldurinn væri orðinn hár
bar amma hann vel, en stundum
sagði hún sem svo „að það væri
alveg dæmalaust hvað hún ætl-
aði að verða gömul‘\ Við vitum
að hún er glöð að vera komin
heim, en við söknum elskulegr-
ar ömmu, sem alltaf tók á móti
okkur með bjarta brosinu sínu
og umvafði okkur hlýju. En
minningarnar lifa um ástkæra
móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu og við þökkum henni
fyrir allt það góða, sem hún gaf
okkur og okkar fjölskyldum.
Við kveðjum ömmu að sinni
með þeim orðum, sem hún svo
gjarnan kvaddi okkur með, Guð
blessi þig og varðveiti.
Inga, Gréta,
Didda og Þorleifur
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði, Guð
þér nú fylgi,
Hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt.
(Vald. Briem.)
t
Móðir mín
Guðlaug Sigmundsdóttir
frá Hamraendum
andaðist 8. júní í Landspítalanum
Berta Herbertsdóttir
Asparfelli 8
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur samúð og hlýhug
viö fráfall elskulegs sonar okkar, bróður og dóttursonar,
Róberts Bergmanns
Sérstakar þakkir til félaga í Átthagafélagi Strandamanna,
Suðurnesjum.
Guð blessi ykkur öll! Eva Jónsdóttir
Ármann Halldórsson
Guðlaug Þorsteinsdóttir
Hörður Bergmann
Ingibjörg Kristmundsdóttir
og systkini hins látna
Málfríður Benediktsdótt-
ir, frá Þorleifsstöðum
Fædd 14. apríl 1892
Dáin 3. janúar 1984
Þann 14. apríl hefði amma
okkar orðið 92ja ára, en hún
lést 3. janúar sl. á Landakots-
spítala eftir þriggja daga legu og
var jarðsett við hlið afa í Mikla-
bæjarkirkjugarði þann 14.
janúar.
Amma hét fullu nafni Sigur-
björg Málfríður Benediktsdótt-
ir og var fædd á Veðramóti í
Skagafirði 14. apríl 1892. Þaðan
fluttist fjölskyldan vestur í
Húnavatnssýslu og ólst amma
upp á Brandarskarði. Af hennar
systkinum er aðeins Valný á lífi,
en mikið og gott samband var á
milli þeirra systra alla tíð. Þær
nutu þess að eiga samverustund-
ir bæði fyrir norðan og eins nú
síðustu ár eftir að Valný fluttist
til Hafnarfjarðar.
Amma giftist árið 1917 afa
okkar Jóhannesi Jónssyni á
Þorleifsstöðum í Skagafirði og
næstu 40 árin bjuggu þau þar
góðu og farsælu búi. Börn þeirra
eru: Hólmfríður gift Ellert
Finnbogasyni, bjuggu á Báru-
stöðum í Borgarfirði, nú í
Kópavogi og Hólmsteinn giftur
Gunnfríði Björnsdóttur, búa á
Þorleifsstöðum.
Son misstu þau tæplega árs-
gamlan, hann hét Jón Benedikt.
Barnabörnin eru 7 og barna-
barnabörnin orðin 18.
Við systkinin erum öll fædd
og uppalin á Þorleifsstöðum og
frá fyrstu tíð nutum við þess í
ríkum mæli að hafa ömmu og
afa svo nálægt okkur og ófáar
ferðir voru farnar upp í bæ til
þeirra ýmissa erinda og þar
höfum við átt margar og nota-
legar stundir í gegnum árin.
Eftir að amma og afi hættu
búskap að mestu, dvöldust þau
hjá Lóu og Ellert á Bárustöðum
á veturna. En á hverju vori
komu þau norður í bæinn sinn
og mikil var tilhlökkunin hjá
okkur þegar von var á þeim, þá
fyrst fannst okkur vorið komið.
Afi dó árið 1965 og nokkrum
árum seinna fluttist amma með
Lóu og Ellert í Kópavoginn.
Hjá þeim naut hún ætíð mikillar
umhyggju og hafði það eins gott
og best varð á kosið og við
vitum, að við mælumfyrirmunn
allra aðstandenda ömmu, er við
þökkum þeim fyrir þá einstöku
umönnun, sem þau sýndu henni
til hins síðasta.
Eftir að afi lést, hélt amma
þeim sið að koma norður og
alltaf var hugsunin þangað jafn
sterk og umhyggja fyrir öllu
heima á Þorleifsstöðum. Og
henni auðnaðist það góð heilsa
og dugnaður, að hún gat komið
á hverju sumri og dvalið um
tíma. Hún naut þess að geta„
verið á þeim stað, sem var henni
svo kær og geta verið samvistum
við Hólma son sinn og Dúddu,
en þeirra sambýii var alla tíð
einstakiega gott. Og margar
voru þær stundir að afloknu
amstri dagsins, sem setið var
uppfrá og spjallað yfir góðum
kaffisopa.
Nú síðustu sumur, var Lóa
hjá ömmu þann stutta tíma,
sem hún gat dvalið og var það
henni gleðiefni að geta verið
samvistum við bæði börnin sín í
Ólafía Sigríður Jónsdóttir