Sunnudagsblaðið - 14.07.1957, Blaðsíða 7

423
skógarstígum. — Loksins steig
hann uppá vagnskörina og hvísl-
aði í eyrað á Dominicusi, þó að
hann hefði heyrt það.
—1 Ég hefi smávægilcgar fréttir,
sagði hann. — Higginbotham
gamli í Kimbalton var drepinn í
aldingarðinum sínum í gærkvöldi
klukkan átta, af íra nokkrum og
negra. Þeir hengdu hann á grein
á sankti Michaels perutré, þar
sem enginn myndi finna hann fyrr
en með morgninum.
Jaínskjótt og þessi skelfilega
frétt var sögð, hraðaði ferðamað-
urinn sér á burt, á meiri hraða en
áður; sneri jafnvel ekki við, þeg-
ar Dominicus kallaði á hann og
hauð honum að reykja spanskan
vindil og skýra frá öllum smá-
atriðum.
Tóbaksfarandsalinn flautaði nú
ú meri sína og hélt áfram ferð
sinni upp hæðina. Hann velti fyr-
ir sér hinum sorglegu örlögum
Higginbóthams, sem hann hafði
átt viðskipti við, og oft selt hon-
um mörg knippi af löngum vindl-
um og talsvert af rjóli, munn-
tóbaki fyrir kvenfólk og grófu
tóbaki. Hann furðaði sig ekki lítið
á þeim hraða sem fréttin hafði
borizt með. Kimbalton var nærri
því í sextíu mílna fjarlægð, væri
miðað við loftleiðina þangað;
morðið hafði verið framið klukk-
an átta kvöldið áður; samt hafði
Dominicus haft spurnir af því
klukkan sjö morguninn eftir, en
um það leyti er líklegt að vesa-
hngs fjölskyldan hans Higginbót-
hams hafi naumast fundið skrokk-
inn af honum hangandi í sankti
Michaels perutrénu. Þessi ókunni
göngugarpur hlýtur að hafa verið
í sjö mílna stígvélum, til þess að
kornast áfram á þvílíkum hraða.
—- Illar fregnir eru fljótar í
förum, hugsaði Dominicus, — en
betta fer hraðar en eimlest. Það
mtti að ráða þenna náunga sem
hráðboða forsetans.
SIINNUDAGSBLADIÐ
.......................■*-
Gátan var ráðin með því að gera
ráð fyrir því, að maðurinn hefði
farið daga villt um einn dag í
frásögninni um atburðinn. Sögu-
hetjan sagði söguna því hispurs-
laust í hverju kaffihúsi og sveita-
verzlun, er á leið hans varð, og
kostaði tjl handa skelfdum áheyr-
endum sínum á fjölmörgum stöð-
um, einu búnti af spönskum vindl-
um. Allsstaðar var hann sá fyrsti,
er kom með fréttir þessar, og
rigndi spurningunum svo yfir
hann, að hann varð að fylla í eyð-
urnar þar til að þetta var orðin
myndar saga. Hann fekk sönnun
fvrir einu atriði. Herra Higgin-
bótham var kaupmaður. Domini-
cus sagði fvrrverandi skrifara hans
söguna, og hann bar það, að gamli
maðurinn væri vanur að halda
heim um dagsetur gegnum aldin-
garðinn, með peningana og skjöl
verzlunarinnar í vasanum. Skrif-
arinn lét í ljós litla hryggð út af
slysinu, en gat þess, sem farand-
salinn hafði og komizt að í við-
skiptum sínum við herra Higgin-
bótham, að hann væri leiðinlegur
gamall þrjótur, og nízkur í tilbót.
Eignir hans myndu renna til
snotrar systurdóttur, kennslukonu
í Kimbalton.
Dominicus tafðist svo mjög á
leiðinni, bæði vegna fréttanna sem
hann flutti almenningi, og einnig
vegna þeirra viðskipta sem hann
gerði fyrir sjálfan sig, að honum
fannst ráðlegast að gista í kaffi-
húsi einu, fimm mílur frá Park-
ers Falls. Eftir kvöldmatinn
kveikti hann sér í góðum vindli,
settist í veitingastofuna og tók að
hafa yfir söguna um morðið, en
nú var hún orðin það ]öng að frá-
sögnin tók hálfa klukkustund.
Það voru tuttugu manns í veit-
ingastofunni, en nítján þeirfa tóku
þetta sem hvert annað slúður. Sá
tuttugasti var gamall bóndi, sem
hafði komið ríðandi stuttu áður,
en saþnú úti í horni og reykti pípu
sína. Þegar sagan var á enda, reis
hann á fætur mjög ákveðinn,
færði stól sinn fram fyrir Domini-
cus og horfði beint framan í hann.
Um leið blés hann út úr sér daun-
versta tóbaksreyk sem farandsal-
inn hafði nokkurntíman fundið.
— Viltu gefa skrifleg'a yfirlýs-
ingu heimtaði hann með málrómi
sveitaryfirvalds, sem er við yfir-
lieyrslu, — að gamli óðalsbónd-
inn Higginbótham hafi verið myrt
ur í aldingarði sínum í fvrrinótt,
og að hann hafi fundizt hangandi
á stóra perutrénu sínu í gærmorg-
un.
— Ég segi söguna eins og ég
heyrði hana, herra, svaraði Domi-
nicus og henti háifreyktum vindli.
Ég held því ekki fram að ég liafi
séð þetta sjálfur. Þessvegna get;
ég ekki lagt eið út á það, að hann
hafi verið mvrtiu’ nákvæmlega á
þenna hátt, — En ég get lagt eið
út á það, sagði bóndinn, að ef
Higginbótham óðalsbóndi var
myrtur í fyrrinótt, að ég hafi
drukkið glas af bitterbrennivíni
með afturgöngunni hans í morg-
un. Hann er nágranni minn, og
þegar ég reið framhjá búðinni
hans, kallaði hann á mig og veitti
mér beina og bað mig að gera
smáviðvik fyrir sig á leiðinni.
Hann virtist ekki vita neitt meira
um morðið á sér en ég.
— Þá getur þetta ekki verið
satt, sagði Dominicus Pike. — Ég
býst við því að hann hefði haft
orð á því, ef svo hefði verið, sagði
gamli bóndinn; og hann flutti stól-
inn sinn aftur útí hornið og skildi
Dominicus eftir dapran í bragði.
Hér var um leiða endurreisn
Higginbóthams gamla að ræða.
Farandsalinn hafði enga löngun
til þess að blanda sér lengur í
samræðurnar, en lét sig hafa það
gott með glas af gini og vatni fyr-
ir framan sig, síðan fór hann að
hátta og dreymdi alla nóttina um
hengingu á sankti Michaels peru-