Sunnudagsblaðið - 14.07.1957, Blaðsíða 13

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
429
geri úlfalda úr mýflugu og mikli
þetta allt fyrir sér.
Þetta gæti náttúrlega vel kom-
ið heim við það sem Anna hafði
heyrt tvo af mönnunum segja. Ef
til vill var ekkert grunsamlegt við
þetta. Anna reyndi að gera sér
grein fyrir hvernig í öllu lægi.
Auðvitað gat verið að Honey lygi
að henni, en það var engin. leið að
fullvissa sig um það.
— Hvers vegna vilduð þér tala
við Honey? spurði Meyers, sem
ennþá horfði án afláts á Önnu.
— Það var út af Michael, sagði
hún stamandi.
— Hvað er nú með Michael?
spurði Honey blíðlega. — Komdu
inn, vinkona, og leyf okkur að
heyra, hvað þér liggur á hjarta.
Ég ímynda mér, að ég viti hvern-
ig þér er innanbrjósts út af Mic-
hale.
Higginbolhams
Greinin byrjar á bls. 424.
unum, sem höfðu lagt niður hinn
venjulega hávaða sinn í virðing-
arskyni við hinn látna. Ef herra
Higginbótham hefði kært sig um
orðstír eftir dauðann, þá hefði
hinn ótímabæri andi hans ekki
ráðið sér fyrir gleði við öll þessi
ósköp. Vegna hinnar meðfæddu
hégómagirni sinnar, þú gleymdi
vinur okkar Dominicus, hinni ætl-
uðu varúð, steig upp á vatnspóst
þorpsins og lýsti sig flytjanda
þessara áreiðanlegu frétta, sem
haft höfðu svo dásamleg áhrif.
Hann varð þegar í stað hinn mikli
maður dagsins, og var rétt nýbyrj-
aður á nýrri útgáfu af sögunni,
með rödd eins og götupredikari,
þegar póstvagninn ók inn í götur
bæjarins. Vagninn hafði verið á
ferð alla nóttina, og hlaut að hafa
skipt um hesta í Kimbalton klukk-
an þrjú um morguninn.
— Nú skulum við heyra öll smá
atriði“, hrópaði mannfjöldinn.
Vagninn skrönglaðist upp á stóra
svæðið framan við veitingahúsið
en mikill mannfjöldi elti. Því,
þótt hver og einn hafi til þessa
hugsað um sinn eig'in hag, þá varð
forvitnin öllu yfirsterkari. Far-
andsalinn, sem var fremstur í
hópnum, sá tvo farþega, en þeir
höfðu báðir verið vaktir af vær-
um blundi inni í miðri mannþvrp-
ingunni. Hjúin voru gerð orðlaus,
þó að annað þeirra væri lögfræð-
ingur, en hitt ung frú, er allir réð-
ust að þeim með ólíkar spurning-
ar, bornar fram allar í einu.
— Herra Higginbótham. Segið
okkur eitthvað um herra Higgin-
bótham gamla? öskraði mannfjöld
inn. — Hver er úrskurður líkskoð-
arans? Er búið að handtaka morð-
ingjana? Er frænka Higginbótham
búin að ná sér eftir yfirliðin?
Herra Higginbótham . . . Herra
Higginbótam!
Vagnstjórinn sagði ekki neitt,
nema að bölva veitingamanninum
duglega fyrir að færa sér ekki ó-
þreytta hesta.
Lögfræðingurinn í vagninum
vissi venjulegá sínu viti, jafnvel
þegar hann var sofandi. Hið fyrsta
sem liann gerði þegar hann vissi
um orsök æsinganna, var að taka
upp stóra rauða vasbók.
Dominicus Pike var afar kurteis
maður, og hjálpaði hann því frúnni
út úr vagninum, vegna þess að
hann grunaði að kvenmannstunga
myndi segja söguna eins liðlega
og lögfræðings. Hún var falleg,
vel klædd stúlka, nú glaðvakandi
og ljómandi eins og látúnshnapp-
ur, og hún hafði svo snotran
munn, að Dominicus hefði heldur
viljað heyra ástarorð af vörum
hennar, en talað um morð.
— Herrar og frúr, sagði lög-
fræðingurinn, við búðarmennina,
járnsmiðina og verksmiðjustúlk-
urnar. — Ég get fullvissað ykkur
um, að einhver hrapalegur mis-
skilningur, eða ennþá frekar und-
irferli af ásettu ráði, illkvitnislega
uppfundin til þess að eyðileggja
lánstraust herra Higginbóthams,
hafi komið þessu undarlega upp-
þoti af stað. Við fórum gegnum
Kimbalton klukkan þrjú í morg-
un, og vissulega hefði okkur verið
skýrt frá morðinu, ef það hefði
verið framið. Ég hefi sönnun, sem
er nærri því eins sterk eins og
munnlegur vitnisburður Higgin-
bóthams sjálfs í gagnstæða átt.
Hér er blað viðkomandi máli hans
í Connecticut réttinum, sem hann
afhenti mér sjálfur. Ég sé, að það
er dagsett klukkan 10 í gærvöldi.
Að svo mæltu sýndi lögfrssðing-
urinn dagsetninguna og undir-
skrift blaðsins, sem sanraaði óhrekj
anlega, að hinn þrjtzki Higgin-
bótham hafi verið liíunii bcgar
hann ritaði það, eða — cins og
einhver áleit líklegra af tvennu
ólíku — að hann væri svo sokkinn
niður í voraldlega hluti, að hann
héldi áfram að sýsla við þá, jafn-
vel þegar hann væri dauður. En
nú kom óvænt sönnun fram. Þeg-
ar unga stúlkan hafði hlustað á
skýringar farandsalans, greip hún
tækifærið til þess að slétta úr
kápu sinni og koma hári sínu í
lag, síðan fór hún að dyrum gisti-
hússins, gerði kurteislega merki
um það, að hún vildi láta hlusta
á sig. — Góðir hálsar, sagði hún.
— Ég er frænlta Higginbóthams.
Undrunarkliður fór um mann-
fjöldann, þegar hann sá hana svo
bjarta og blómlega; sömu ógæfu-
sömu frænkuna, sem þeir höfðu
gert sér í hugarlund eftir heim-
ildum Parkers Falls Gazette, sem
ætti að vera að dauða komin af
yfirliðum. En einhverjir höfðu nú
samt alltaf efazt um að ung frú
hefði orðið svo örvingluð við heng
ingu gamals ríks frænda.
— Þið sjáið, hélt ungfrú Iligg-