Sunnudagsblaðið - 14.07.1957, Blaðsíða 8

424
SUNNUDAGSBLADIÐ
trénu. Til þess að lxitta ekki gamla
bóndann (en hann fyi’irleit hann
svo, að henging hans hefði glatt
hann meira en henging Higgin-
bóthams) fór Dominicus á fætur
er byrjaði að lýsa af degi, spennti
litlu merina fyrir grænu kerruna
og brokkaði af stað í áttina til
Parkers Falls. Hinn hressandi
blær, döggvotur vegui'inn og hinn
indæli sumarmorgunn hressti
hann upp, og hefðu getað veitt
lionum bugrekki til þess að endur-
taka gömlu söguna, cf nokkur
liefði vcrið viðstaddur til þess að
hlýöa á hana. En hann mætti
Jivorki uxaeylri, iéttivagni, ferða-
kerru, ríðandi manni né göngu-
manni. Piétt í því að hann var að
fara yfir Salmon ána, kom maður
þrammandi niður að brúnni og bar
poka á bakinu á stafpriki.
— Góðan daginn herra, sagði
íarandsalinn og tók í tauminn á
merinni. — Ef þú ert að koma frá
Kimbalton eða nágrenni, þá ætt-
irðu að geta sagt mér hið sanna
um herra Iiigginbótham? Er það
rétt, að liann hafi verið myrtur
fyrir tveimur eða þremur nóttum
af Ira og negra?
Dominicus liafði í byrjun talað
af lxeldur miklum mó.ði, til þess
að veita því athygli að ókunni
maðurinn bar talsverðan negra-
svipí
Er kynblendingurinn heyrði
})essa afdráttarlausu spurningu,
J)á virtist hann bregða litum, gul-
Jeiti andlitsblærinn varð náhvít-
ur, og lxann svaraði þannig stam-
andi og slíjálfandi.
— Nei, nei, það var enginn
negri, það var Iri, sem hengdi
liann í gærkvöldi klukkan átta,
ég fór burtu klukkan sjö. Fjöl-
slívlda hans hefur tæplega íarið
að lcita lians cnnþá i aldingarðin-
um.
Varla hafði gullcifi maðurinn
sleppt orðinu, þegar hann tók rögg
á sig, svo þreyttur seni liann var,
og liélt áfram för sinni, á það
mikilli ferð, að merin hefði þurft
að brolxka til þess að hafa við lxon-
um. Dominicus starði á eftir hon-
um alveg ráðalaus. Ef morðið
hefði ekki verið framið fyrr en á
þriðjudagskvöldið, hver var þá sá
spámaður, að geta sagt frá því í
öllum smáatriðum á þriðjudags-
morguninn? Ef fjölskylda Higgin-
bótliams væri ekki ennþá búin að
finna skrolririnn af honum, lxvern-
ig ætti þá kynblendingurinn, sem
var í mcira cn þrjátíu mílna fjar-
lægð, að vita að lxann héngi inni
í aldingarðinum. úr því að liann
hafði farið úr Kimbalt.on áður en
vcsalings maðúrinn var hengdur.
Þessar óljósu kringumstæður,
og undrun og ótti ókunna manns-
ins, settu Dominicus á fremsta
lilunn að lirópa og kaJla á eftir
lionum sem þáttakanda í morðinu;
þar eð morðið virtist í raun og
veru lxafa verið framið.
— En við skulum láta ræfilinn
sleppa, hugsaði Dominicus. — Ég
vil cliki saurga mig á hans svarta
blóði; henging negi'ans myndi
lxcldur ekki lífga Fligginbótham
við. Ég veit að þetta er Jeiðinlegt;
en ég vildi alls eklíi að hann lifn-
aði við í annað sinn og gerði mig
að Jygara.
Niðursokkinn í þessar hugleið-
ingar ók Dominicus Pike inn í
götur. Parkers Falls, en þar er
velgengninn á svo háu stigi sem
tvær baðmullarverksmiðjur og ein
járnverksmiðja geta komið henni.
Þegar hann kom í húsagarðinn við
veitingahúsið og gerði fyrstu
verzlun sína, sem var fjórir fjórð-
ungar af höfrum handa merinni
sinni, þá voru vélarnar ekki í
gangi og aðeins örfáar búðardyr
opnar. Næsta skylda hans var auð-
vitað að láta veitingamanninn fá
vitncskju um ógæfu herra Higgin-
bóthams. Ilann álcit það samt ráð-
lcgt að vera ckki alltof viss á dag-
setningu þessa lu’æðilega atbux'ð-
*
ar, og einnig hvort það hefði verið
framið af íra og kynblendingi cða
af íranum aleinum. Hann vildi
heldur ekki láta hafa þetta eftir
sér eða neinum sérstökum; en
nefndi það sem altalað mál.
Sagan flaug um bæinn eins og
eldur í sinu, og varð svo altöluð,
að enginn gat sagt hvaðan hún
hafði komið. Herra Higginbótham
var eins vel þekktur í boi'ginni
eins og hver annar borgari bæjar-
ins, þar sem liann átti hluta í
járnvcrksmiðjunni og átti talsvert
af hJutabréfum í baðmullarverk-
smiðjunum. íbúum fannst sín eig-
in velmegun vera komin undir ör-
lögum hans. Æsingin var það mik-
il, að Parkers Falls Gazette kom
út á undan áætlun, með helming-
inn óprentaðan, og fyrirsögnin:
„Hræðilegt morð á herra Higgin-
bótham“, var skrifuð með stórurn
upphafsstöfum til frekari áherzlu.
Meðal annara hræðilegra atriða,
var í greininni sagt frá röndinni
eftir kaðalinn á hálsi dauða manns
ins, einnig var sagt frá þúsund
dollara upphæð, sem rænt hafði
verið frá manninum. Það var mik-
ið talað um ást frænku hans, sem
hafði fallið í yfirlið hvað eftir
annað, allan tímann síðan frændi
hennar hafði fundizt hangandi í
stóra sankti Michaels perutrénu,
með vasana umsnúna. Skáld bæj-
arins minntist sorgar frúarinnar
með sautján vísna kvæði. Bæjar-
fulltrúarnir héldu fund, og mcð
tilliti til krafna Higginbóthams til
borgarinnar, ákváðu þeir að
gefa út handhafabréf, og bjóða
fimm hundruð dollara verðlaun
þeim sem hefði uppá morðingjun-
um og hinum stolnu fjármunum.
Nú þaut allt fólkið í Parkers
Falls út á strætin, búðarmenn,
matsölukonur, vei’ksmiðjustúikur,
járnsmiðir og skólastrákar. Varð
skvaldrið svo mikið, að það kom
í stað liávaðans frá baðmullarvél-
Gjörið avo vel að fletía á bls. 429.