Sunnudagsblaðið - 14.07.1957, Blaðsíða 12

428
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
En húji haíði þungar áhyggjur
úl, af honum, og þær gáfu henni
ekki stundar ró. Hún hafði enga
eirð í sínum beinum, svo að hún
fór aftur í yfirhöfn sína og gelck
út. Iíoney og frændi hennar voru
dularfull og hús þeirra var dular-
íullt; enginn, sem hún þekkti, að
undanteknum Len Blake, hafði
komið inn í þetta hús. En í kvöid
ætlaði hún sjálf að komast inn í
húsið. Ef til viil gæti hún orðið
einhvers vísari. Að minnsta kosti
myndi hún geta talað hreinskiln-
islega út úr pokanum við Honqy.
Þegar hún nálgaðist dularfulla
húsið neðst við Cato Street, lædd-
ist hún næstum á tánum. Húsið
stóð á horni, og það lágu tröppur
niður að kjallaradyrunum, sem
voru beint undir aðalinnganginum
í húsið.
Þegar hún kom að járnrimlun-
um við tröppurnar staðnæmdist
hún skyndilega og þrýsti sér upp
að steinveggnum, því að í þessu
kom maður upp úr kjallaratröpp-
tinum. Tveir menn fylgdu á hæla
honum. Þeir læddust eins og kett-
ir, og hún heyrði hatursfulla rödd
hvísla:
— Helvítis karlinn! Við leggj-
um okkur í öll skítverkin, en hann
hirðir alla peningana.
Það var Len Blake, sem þannig
mælti. Hún myndi hafa þekkt rödd
hans hvar sem var.
— Hvar er Rick? hélt Len
áfram.
— Iiann íór upp, svarafþ annar
hinna. — Hann ætlaði að tala eitt-
hvað fleira við Meyers, en hann
kemur fljótlega.
Þegar þeir gengu frá kjallara-
tröppunum læddist Anna nær, og
var nú skyndilega orðinn spennt
af forvitni. Hún hafði heyrt þá
opna hurðina, þegar þeir komu
út, en hún hafði ekki heyrt þá
skella henni aftur. Ef til vill skildu
þeir hana opna með vilja, þar til
fjórði íélagiim kærni ÚU
Ef hún hefði drepið á þessar
dyr, eða við aðalinnganginn, eru
iitlar líkur til þess að lokið hefði
verið upp fyrir henni, en nú var
kannski tækifæri fyrir hana að
komast inn í kjallarann áður en
fjórði maðurinn kom út. Ottinn
vegna Michaels jók henni kjark.
Hún mátti engum tíma spilla.
Hún læddist niður tröppurnar;
dyrnar stóðu opnar, og brátt var
hún komin inn í kjallarann. Hún
fálmaði fyrir sér í myrkrinu, þar
til hún fann fyrir sér borð. Húir
kraup undir það, og nokkrum
augnablikum síðar heyrði hún fóta
tak uppi á loftinu og heyrði að
gengið var niður stigann í kjall-
arann. Anna hélt að sér andanum.
líún heyrði að gengið var rétt
fram hjá borðinu, sem hún kraup
undir. Svo heyrði hún að útihurð-
inni var skellt í lás, og fótatakið
fjarlægðist.
Hún læddist nú að stiganum, er
lá upp á loftið, og titraði af spenn-
ing. Allt var hljótt. En allt í einu
heyrði hún lágvært hljóðskraf, og
hún sá ljósrák leggja undan hurð-
inni. Hún læddist að henni, tók
í handfangið og sneri því hljóða-
laust.
Hún hinkraði andartak við, svo
opnaði hún hurðina varfærnislega
og heyrði nú samtalið greinileg-
ar.
— Eg vona, að þeim takist að
komast vfir farminn í kvöld, þó
að það færi í hándaskolum fyrir
þeim í gærkvöidi! heyrði hún karl
mannsrödd segja. Þetta hlaut að
vera Henry frændi. — Þeir eru
orðnir bölvaðir klaufar, ég veit
eiginlega ekki hvað að þeim geng-
ur. Ég verð að fara að fylgjast
betur með þeim.
— Þeir vilja fá meiri ágóðahlut,
— það er það, sem að þeim geng-
ur, svaraði Honey.
— Nú, því er þannig varið? Ekki
vantar þá frekjuna! Ef þeir ætla
aö fara að sýna eillhveil muður,
þá veit ég iivernig á að meðhöndla
þá.
Hann þagnaði skyndilega. Bæði
hann og Honey litu upp á sama
augnabliki, horfðu á dyrnar, sem
nú stóðu meira opnar og á stúlk-
una, sem stóð á þröskuldinum.
Anna horfði óttaslegin á þau,
svo virti hún fyrir sér ríkmann-
lega stofuna, en leit svo aftur á
þau.
— Hverjar eruð þér stúlka mín,
og hvert er erindi yðar? spurði
Henry frændi. Rödd hans var mild,.
en augnaráðið hvasst og stingandi.
Anna stóð grafkyrr og beið þess,
sem verða Vildi. Hún heyrði Honey
andvarpa. Svo sagði Honey bros-
andi:
— Þetta er hún Anna, Henry
frændi. Þú hefur heyrt mig tala
um hana Önnu. Það var fyrir
milligöngu hennar, sem ég kynnt-
ist manninum frá Ástralíu, kunn-
ingja Dicks bróður míns.
— Hvernig hafið þér komizt inn
í húsið, og hvert er erindið? spurði
Henry frændi án þess að ansa
Honey.
— Dyrnar stóðu opnar, svaraði
Anna loks. — Ég ætlaði bara að
finna Honey, svo að ég gekk inn.
Það voru nokkrir menn að fara
út, en ég held að þeir hafi ekki
séð mig, vegna þess hve dimmt
var.
Meyers hélt áfrain að stara á
hana, en sagði ekki neitt. Það var
Honey, sem hélt áfram:
— Ó, þú átt við mennina, sem
vinna hjá frænda. Þú manst, að
ég sagði þér frá því, að hann
keypti og seldi gamla hluti. I
kvöld ætla þeir einmitt að sækja
farm af húsgögnum og öðru þess
háttar, og þeir munu verða að aka
mest alla nóttina, — þetta er svo
langt norður frá. Þeir segja, að
það séu svo margir bófar á veg-
unum um þessar mundir, og þeú'
eru hræddir um að verða fyrir
árás. En írændi lieidur að þeu-