Sunnudagsblaðið - 14.07.1957, Blaðsíða 15

SUNNUDAGSBLAÐID
431
Það var tekið að rökkva þegar
hann náði skattheimtuhúsinu við
tollhliðið í Kimbalton, um það bil
iníluf'jórðung frá þorpinu, sem bar
saiua nafn. Merin hans bar hann
fíjótt nær ríðandi manni, sem reið
a skokki eftir veginum spölkorn
á undan honum. Maðurinn kink-
aði kolli til tollvarðanna og hélt
afram í áttina til þorpsins. Domi-
Jiicus þekkti tollvörðinn og talaði
ttokkur orð við hann um veðrið
eins og venja er til.
•— Ekki vænti ég, sagði faraud-
salinn, í því aS hann sveiflaði
svipuólinni aftur og lét hana falla
fislétt á kviðinn á merinni, — að
Þú hafir séð nokkuð til Higgin-
úóthams gamla í dag eða í gær?
•— Jú, svaraði tollvörðurinn,
hann fór í gegnum hliðið rétt
aður en þú komst, og þarna ríður
úann út frá, ef ég get greint hartn
gegnum rökkrið. Hann hefur verið
í Woodfield í kvöld, og aðstoðað
við uppboð þar. Gamli maðurinn
fekur venjulega í hendina á mér
°g talar svolítið við mig, en í
kvöld kinkaði hann kolli, — eins
°g hann vildi segja „taktu tollinn
minn“ — og reið áfram á brokki;
Vegna þess, að hvert sem hann fcr,
Verður hann alltaf að vei’a kominn
úeiin um ldukkan átta.
— Svo var mér sagt, sagði Do-
Kiinicus,
— Ég; lieíi aldrei séð nokkurn
lUann eins gulan og mjósleginn
cins og óðalsbóndann, hélt toll-
Vórðurinn áfram. — Ég segi við
s.)alfan mig, „í kvöld var hann lík-
ari draug eða múmíu, en 'manni
llleð holdi og blóði“.
Earandsalinn einblíndi í gegn-
rökkrið og gat aðeins greint
111ann á hestbaki á þorpsveginum
langt burtu. Honum fannst hann
Þannast við baksvipinn á herra
^'gginbótham; vegna ryksins frá
fóturn liestsins og vegna þess að
Klí,J-ggsýnt var orðið, virtjst mað-
Uilnn eljós eg óiikamlegur, ems
og mynd þessa dularfulla gamla
manns væri dauft blönduð myrkri
og daufu ljósi. Dominicus skalf.
— Herra Higginbótham hefur
komið frá öðrum heimi um toll-
hliðið í Kimbalton, hugsaði hann
með sér.
Hann tók í taumana og reið á-
fram og hélt sig í um það bil sömu
fjarlægð frá hinum gráa gamla
skugga, þar til hinn síðarnefndi
hvarf við bugðu á veginum. Þegar
hann kom á þann stað, sá hann
ekki lengur manninn á hestbaki,
en var við endann á þorpsgötu,
ekki langt frá nokkrum verzlun-
utn og tveimur gistihúsum, sem
var hrúgað kringum samkomuhús-
turninn. Honum á vinstri hönd var
steinveggur og hlið á honum. Var
veggurinn takmörk skóglendis,
handan við það var aldingarður,
ennþá íjær slægjuland, og lengst
í burtu hús. Þetta voru eignir
herra Higginbóthams, en bústað-
ur hans var við gamla þjóðveginn,
sem ekki sást frá tollhliðinu i
Kimbalton.
Dominicus þekkti staðinn, og
litla merin stanzaði skyndilega, —
eins og ósjáJfrátt; vegna þess-. að
hann vissi ekki til að hann hcfði
tckið í tauminn.
:— Til þess að ég fái frið í sálu
minni. get cg ’ekki farið framhjá
þessu hliði, sagði hann skjálfandi.
— Ég verð alörei saini maður aft-
ur, fyrr en ég sé hvort herra Higg-
inbótham hangir í sankti Michaels
perutrénu.
Hann stökk úr vagninum, batt
tauminn utan um hliðarstólpann
og hljóp eftir hinni-grasi grónu
götu skóglendisins eins og íjand-
inn sjálfur væi’i á eftir honum. í
því sló þorpsklukkan átta, og við
hvert högg tók Dominicus undir
sig nýtt stökk og þaut hraðar eh
nðtu’, þár til að hann sá hið örlaga
ríka þérutré inni í. dinununni í
miðjujn aklingarðinuin. þtór grein
teygði sig ut frá hínum gamla
skælda trjástofni, yfir götuna, og
kastaði dimmustum skugga á
þann stað.
En það virtist eitthvað brjótast
um undir greininni. Farandsalinn
hafði aldrei státað af meira hug-
rekki, en því, sem sæmir manni í
friðsamlegu starfi, og gat heldur
ekki gert grein fyrir kjark sínum
við þetta hræðileg óvænta atvik.
Samt er það víst, að hann ruddist
áfram, lagði að velli stóran íra
með skaftinu á svipu sinni og fann
— ekki beinlínis hangandi í sankti
Michaels perutrénu, en skjálfandi
neðanundir því með snöruna um
hálsinn — hinn sanna gamla herra
Higginbótham.
— Herra Higginbótham, sagði
Dominicus skjálfandi. — Þú ert
heiðvirður maðui’, og ég' tek orð
þín trúanleg. Hefurðu verið hertgd
ur eða ekki?
Ef gátan er ekki þegar ráðin, þá
munu örfá orð skýra hvernig „það
sem koma skyldi", var látið gerast
fyrirfram.
Þrír menn höfðu ráðgert morð
og rán á herra Higginbótham;
tveir þeirra misstu kjarkinn hvor
eftir annan og flýðu, og hvor
þeirra seinkaði glæpnum um eina
nótt með' því að hverfa, hinn þriðji
var að framkvæma hann þegar
bardagamaðurinn hlýddi ósjáli'rátt
kalli örlaganna, eins og hetjurnar
í fornsögunum og birtist í mynd
Ðominicus Pike.
Það er aðeins eftir að bæta því
við, að Higginbótham gamli tók
mikla ást á farandsalanum, sam-
þykkti bónorð til hinnar snotru
kennslukonu, ánafnaði börnum
þeirra allar eigur sínar, en þeirn
sjálfum vextina.
í fyllingu tímans rak gamli mað
urinn smiðshöggið á góðverk sín
með' því að' deyja kristilegum dauð
daga í rekkju sinni. Eftir það sorg
aratvik fluttist Dominicus Pike
frá Kimbalton og stofnsetti stóra
tóbaksverksunðju i þorpmu rmnu.