Morgunblaðið - 25.07.2004, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25. JÚLÍ 2004 25
SKIPULAGSSTOFNUN hefur haf-
ið athugun á mati á umhverfisáhrif-
um vegna lagningar nýs Gjábakka-
vegar milli Laugarvatns og
Þingvalla. Í matsskýrslu Vegagerð-
arinnar, sem var afhent Skipulags-
stofnun fyrir stuttu, voru lagðir fram
fjórir valkostir, það eru leiðir 2, 3 og
12a austan megin, og leið 7 vestan
megin. Mælti Vegagerðin með að
leið 3 yrði farin austanmegin, og leið
7 vestanmegin.
Ennfremur er í matsskýrslu
fjallað um leið 1, uppbyggingu nú-
verandi vegar, en hún var aðeins
lögð fram til samanburðar og sá
kostur ekki lagður fram til úrskurð-
ar. Um er að ræða um 15 km langa
nýlagningu vegar. Matsskýrsla um
mat á umhverfisáhrifum mun liggja
frammi til kynningar frá 23. júlí til 3.
september 2004 á skrifstofu Blá-
skógabyggðar, Aratungu, skrifstofu
skipulags- og byggingarfulltrúa á
Laugarvatni, í Þjóðarbókhlöðunni og
hjá Skipulagsstofnun.
Matsskýrsla um nýjan Gjábakkveg
Auglýst eftir
athugasemdum
FRÉTTIR
FYRIR skömmu var haldið um-
dæmisþing Rótarý á Íslandi og var
Valgeiri Þorvaldssyni afhent þar
viðurkenning og verðlaun fyrir frá-
bært starf við stofnun og uppbygg-
ingu Vesturfarasetursins. Þetta er
árleg viðurkenning úr starfsgreina-
sjóði (Vocational Service Fund) til
frumkvöðuls á ýmsum sviðum og
sérstaklega á sviði menningarmála.
Uppbygging á Hofsósi hófst um
1990 þegar Valgeir hófst handa um
endurbyggingu gamla kaupfélags-
hússins sem var þá eins og önnur
verslunarhús þar komið til ára sinna
og skorti alvarlega viðhald. Hug-
mynd að Vesturfarasetrinu var
kynnt um 1995 og þótti mörgum
gæta mikillar bjartsýni.
Árið 1996 var Vesturfarasetrið
svo opnað með viðhöfn. Um sömu
mundir friðaði Þjóðminjasafnið og
lét jafnframt endurbyggja gamla
pakkhúsið við árósinn. Síðan hefur
verið byggt svonefnt Konungsversl-
unarhús, sem hýsir sérstaka sýn-
ingu um byggðir íslenskra land-
nema í Norður-Dakóta, og
Frændgarður, sem fyrst hýsti sýn-
ingu um landnám íslenskra mor-
móna í Utah, en þar er einnig bóka-
safn setursins.
Rótarý verðlaunar frum-
kvöðlastarf Valgeirs
sveit, sem gerir staðinn mjög vin-
sælan hjá þeim sem vilja dansa,“
segir Helena. Á flestum öðrum stöð-
um er vart hægt að tala um dans-
gólf, þótt víða sé boðið upp á lifandi
tónlist þar líka.
Raunar er það alveg sérstök
reynsla að koma til þeirra Paolo og
Helenu og fylgjast með fólkinu á
dansgólfinu. Þarna svífa um gólf
Spánverjar með náttúrutalent fyrir
dansi og svo útlendingar, sem dansa
af innlifun án þess að skeyta um of
um sporin, og loks eru alltaf allmörg
pör sem greinilega hafa farið á
mörg dansnámskeið og koma svo á
La Marina Sport Complex til að
njóta ávaxtanna af danskennslunni.
Þetta fólk dansar af mikilli ná-
kvæmni! Á staðinn koma allra þjóða
kvikindi enda býr í La Marina og
nærliggjandi bæjum fólk frá ótal
mörgum löndum.
Lífið er vinna
Í La Marina búa, auk Spánverj-
anna, Bretar, Þjóðverjar, Skandin-
avar, Íslendingar, Rússar og fólk frá
ýmsum löndum í Austur-Evrópu, þá
hefur Suður-Ameríkumönnum fjölg-
að mikið, t.d. Kólumbíumönnum, og
svo er náttúrlega mikið af Marokk-
óbúum, sem margir hverjir eru
ólöglegir innflytjendur.
„Það koma bátar að suðurströnd
Spánar í Andalúsíu á hverju kvöldi,“
segir Helena og hún segir þetta fólk
og ýmsa aðra innflytjendur eiga erf-
itt líf, því þeir fái ekki landvist og
þar með enga aðstoð frá ríkinu.
Fólk frá Norður-Afríku er ekki vin-
sælt hér hjá stjórnvöldum, a.m.k. í
tíð Aznars, fyrrverandi forsætisráð-
herra Spánar, sem reyndar féll í síð-
ustu kosningum.
Um muninn á því að lifa á Spáni
og Íslandi segir Paolo ákveðinn:
„Það er enginn munur í rauninni.
Lífið er vinna. En það er betra að
vinna fyrir sjálfan sig en aðra og svo
höfum við núna möguleika á því að
hafa eitthvað upp úr þessu með því
að stjórna fyrirtækinu sjálf.“
Um búsetuskiptin frá Íslandi seg-
ir Helena:
„Ég vissi alveg að hverju ég gekk,
þegar við ákváðum að flytja til
Spánar. Við vorum komin með börn
á skólaaldri og það var í raun bara
að hrökkva eða stökkva. Ég hefði
t.d. ekki komið hingað, ef Þórunn
(elsta dóttirin) hefði verið orðin
eldri. Hún var á síðasta ári barna-
skóla en er hér komin í gagnfræða-
skóla í Rojales, skammt frá La Mar-
ina. Þetta var náttúrlega stór
ákvörðun hjá okkur, aðallega vegna
barnanna. Við þurftum að koma
þeim í skóla og ganga frá öllu sem
því fylgir.
Enginn losarabragur á börnunum
Og hvað um framtíðina?
„Við erum flutt hingað, börnin
eru komin í skóla hér, og við höfum
ákveðið að búa á Spáni. Börnin eru
ánægð hérna og mér finnst skóla-
starfið hér að mörgu leyti betra en á
Íslandi. Hér er enginn losarabragur
á börnum eins og oft vill verða
heima. Í skólanum er strangur agi
og þegar börnin eru komin í skólann
er hliðinu lokað og þaðan fer enginn
út fyrr en að skóla loknum. Hug-
arfarið er einhvern veginn allt ann-
að. Þá má nefna að námsefnið er allt
annað og börn hér byrja fyrr að
læra ýmsar greinar en heima, eink-
um raunvísindagreinar. Þá er
Benjamín, sem er bara sex ára, t.d.
byrjaður að læra ensku.“
Það er greinilegt að Helenu líkar
vel hvernig skólastarfið er og hvern-
ig börnin séu öguð og ekki látin
komast upp með moðreyk.
„Við erum orðin einhvern veginn
svo skandinavísk heima á Íslandi, að
það má ekkert orðið segja við börn í
skólum, þá eiga foreldrar það til að
gera stórmál úr engu. Ég öfunda
ekki íslenzka kennara, sem þurfa að
vinna við slíkar aðstæður. Það er
einhver linka í skólakerfinu heima
og börn eru ekki látin taka ábyrgð á
sjálfum sér – og ekki kennt það. Það
er aldrei tekið á vandamálum, held-
ur ríkir einhvers konar „linkulýð-
ræði“ í skólum heima,“ segir Hel-
ena.
Helena vill þó taka fram, að hún
hafi sjálf svo sem ekkert yfir neinu
að kvarta á Íslandi, en svona sé
samanburðurinn, því miður, þegar
hún hefur kynnzt bæði íslenzku og
spænsku skólakerfi frá fyrstu hendi.