Morgunblaðið - 07.09.2004, Síða 30

MINNINGAR
30 ÞRIÐJUDAGUR 7. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hansína MargrétBjarnadóttir
fæddist á Húsavík
13. júlí 1926. Hún
lést á heimili sínu í
Mosfellssveit 27.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þórdís Ásgeirs-
dóttir, f. í Knarrar-
nesi í Álftaneshreppi
á Mýrum 30.6. 1889,
d. 23.4. 1965, og
Bjarni Benediktsson
kaupmaður á Húsa-
vík, f. á Grenjaðar-
stað í Aðaldal 29.9.
1877, d. 25.6. 1964.
Systkini Hansínu Margrétar voru
fjórtán en tveir bræður hennar
dóu ungir. Einnig átti hún eina
fóstursystur, sem lifir hana ásamt
sex systkinanna.
Hansína Margrét giftist 23.
mars 1949 Jóni Vigfúsi Bjarnasyni
garðyrkjubónda, f. á Suður-Reykj-
um í Mosfellssveit 23. mars 1927,
d. 5.5. 1990. Foreldrar hans voru
Ásta Jónsdóttir, f. í Reykjavík
3) Kristján Ingi, f. 30.11. 1957,
fyrri sambýlismaður Haraldur
Tómasson, látinn. Maki Einar
Bogi Sigurðsson, börn Einars
Boga frá fyrra hjónabandi eru
Ágúst Rafn, Matthías og Erna. 4)
Baldur, f. 28.2. 1963, kvæntur
Hugrúnu Svavarsdóttur, þau eiga
þrjú börn: a) Thelmu, í sambúð
með Val Örnólfssyni, þau eiga
tvær dætur, Lenu Líf og Diljá
Dögg, b) Maríu Björk og c) Aron
Braga.
Hansína Margrét, eða Haddý
eins og hún var kölluð, átti stóran
systkinahóp og var mannmargt á
heimili hennar á Húsavík og fór
hún því í nokkur ár á bernskuár-
um sínum í fóstur til Jónasar
Kristjánssonar læknis á Sauðár-
króki og Hansínu eiginkonu hans
en hún var föðursystir Haddýjar.
Haddý fór í Kvennaskólann í
Reykjavík og starfaði um tíma í
Ingólfsapóteki. Hún réð sig í
vinnu sem kaupakona að Reykjum
í Mosfellssveit, þar hitti hún Jón
Vigfús (Jovva). Þar hófu þau sinn
búskap við garðyrkjuna á Reykj-
um og bjuggu fyrst á Árbakka og
síðan á Suður-Reykjum 3, þar sem
hún bjó til dauðadags.
Útför Hansínu Margrétar fer
fram frá Lágafellskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
20.9. 1895, d. 26.4.
1977, og Bjarni Ás-
geirsson bóndi á
Knarrarnesi og
Reykjum í Mosfells-
sveit, alþingismaður
og ráðherra, f. í
Knarrarnesi í Álfta-
neshreppi á Mýrum
1.8. 1891, d. 15.6.
1956. Börn Hansínu
Margrétar og Jóns
Vigfúsar eru: 1) Ásta,
f. 17.4. 1950, gift
Ragnari Björnssyni,
þau eiga þrjá syni:
Jón Davíð, hann á
eina dóttur, Ástu
Margréti, Björn Inga, í sambúð
með Lovísu Rut Jónsdóttur, og Jó-
hann Óskar. 2) Bjarni Ásgeir, f.
19.2. 1952, kvæntur Margréti
Atladóttur, þau eiga tvö börn,
Atla og Ragnheiði. Börn Bjarna
Ásgeirs frá fyrra hjónabandi eru
þrjú: Jón Vigfús, kvæntur Svan-
fríði Lindu Jónasdóttur, þau eiga
tvö börn, Bjarna Ásgeir og Guð-
rúnu Sögu, Sigríður og Benedikt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Haddý, takk fyrir allt.
Blessuð sé minning þín.
Þín tengdadóttir
Hugrún.
Í dag kveðjum við með sárum
trega og miklum söknuði ömmu á
Reykjum. Þegar ég sit hér og
reyni að rita fátækleg þakkarorð
til ömmu minnar verð ég þess
verulega áskynja hve mikil þakk-
arskuldin er.
Allt frá upphafi gætti amma þess
að halda okkur, barnabörnunum, á
mottunni. Við vissum öll að nei
þýddi nei og aldrei neitt annað í
hennar húsum, enda vissum við
alltaf að hverju við gengum. Allt
sitt líf var hún iðin við að rækta
með okkur góða og gilda siði og
var oft þörf á. En það var líka allt-
af tekið vel á móti okkur. Góðar
voru stundirnar í eldhúsinu þar
sem við fengum að snæða heima-
bakað brauð með ömmusultu eða
heimalagaðri kæfu.
Seinna varð ég þess heiðurs að-
njótandi að fá að búa hjá henni
þegar afi og amma ákváðu að taka
að sér mjög ráðvilltan og óharðn-
aðan ungling. Ákvörðun sem átti
eftir að setja mikinn svip á framtíð
mína, því lífsgildin sem bæði amma
og afi náðu að miðla til mín á þessu
tímabili einkenna og marka líf mitt
enn þann dag í dag og er ég án
nokkurs vafa betri maður fyrir vik-
ið. Þar fékk ég að búa við mikið ör-
yggi og góðan aga, en þó í innilegri
hlýju og umfram allt eignaðist ég
stað sem ég gat svo innilega kallað
heimilið mitt. Og fyrir þetta mun
ég að eilífu standa í mikilli þakk-
arskuld við ömmu og afa. Þakk-
arskuld sem eingöngu verður
greidd með því að takast á við lífið
af sama æðruleysi og virðingu
gagnvart náunganum og þau við-
höfðu allt sitt líf og umfram allt að
leyfa næstu kynslóð Reykjabarna
að upplifa sömu gildi í sínum upp-
vexti.
Nú síðustu mánuðina höfðu veik-
indi ömmu minnar tekið mikinn toll
en er það mér huggun harmi gegn
að hafa átt með henni dýrmætt
samtal fyrir tæpri viku þar sem við
rifjuðum upp gamla og góða tíma
og fékk ég þar að kveðja hana.
Takk elsku amma fyrir allar
góðu samverustundirnar, þín verð-
ur sárt saknað. Eftir þig liggur þó
mikill fjársjóður barna, barnabarna
og barnabarnabarna og yndislegar
minningar í hugum okkar um góð-
ar fjölskyldustundir. Lífsgildin sem
þú miðlaðir til okkar mynda sterk-
an grunn í lífi okkar og líf þitt end-
urspeglast í hjörtum okkar allra
sem á eftir þér horfa.
Jón Vigfús, Svanfríður
Linda, Bjarni Ásgeir og
Guðrún Saga.
Það er svo erfitt að kveðja þig
kæra vinkona. Þú ert búin að vera
miðdepillinn í lífi mínu allt mitt líf,
sérstaklega þó eftir að ég flutti aft-
ur til þín í sveitina 16 ára. Það
verður erfitt að venjast því að
koma ekki til þín eftir vinnu í kaffi
eða í hádeginu, reyndar geri ég
það enn og er viss um að þú sért
þar hjá mér.
Þegar ég hugsa hvað ég er hepp-
in að hafa átt ömmu sem jafnframt
var ein af mínum bestu vinkonum
er ég svo þakklát, svo þakklát fyrir
þennan yndislega tíma sem við
spjölluðum og rökræddum um allt.
Sérstaklega allan þann ómetanlega
stuðning sem ég fékk frá þér á
mjög erfiðum tímum.
Ég get ekki annað en brosað
gegnum tárin að vita af þér hjá afa
Jovva eins og þú þráðir og að vita
að betri engil gæti ég ekki haft
mér við hlið.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að
hvert eitt tár ykkar snertir mig og kvel-
ur, þótt látinn mig haldið. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug, lyftist
sál mín upp í mót til ljóssins. Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífið gefur og
ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Takk fyrir mig, ástin mín.
Þín
Sigríður.
Elsku amma á Reykjum.
Við þökkum þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman
heima hjá þér á Reykjum.
Þegar við sitjum hérna saman og
rifjum upp gamlar stundir, þá er
margt sem kemur upp í hugann.
Grillveislurnar í garðinum, laufa-
brauðsbaksturinn fyrir jólin, púkk-
ið á jóladag og gamlárskvöldin, þar
sem öll fjölskyldan var samankom-
in til að fagna nýju ári með því að
ganga yfir bandið, svo fátt eitt sé
talið. Einnig voru samverustund-
irnar sem við áttum í eldhúsinu hjá
þér ófáar, en þar fannst öllum allt-
af best að vera.
Skrýtið verður að koma heim að
Reykjum og þú ert ekki þar, því
eitt af því fáa sem hægt var að
treysta á í þessum heimi var að
amma á Reykjum var alltaf heima,
tilbúin að taka á móti fólkinu sínu.
En svona er nú þetta líf og við
kveðjum þig með söknuði og vitum
að nú ertu hjá afa Jovva.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Þangað til næst.
Ástarkveðja.
Jón Davíð, Björn Ingi
og Jóhann Óskar.
Elsku amma Haddý. Það er und-
arlegt hvað lífið getur breyst á
augabragði og hjartað getur fyllst
tómleika og söknuði á einu and-
artaki.
Við sátum saman inni í sjón-
varpsholi um daginn og spjölluðum
heillengi saman um lífið og til-
veruna, þú hafðir alltaf svo
skemmtilegar sögur að segja.
Hvert einasta skipti sem ég
gekk út frá þér, amma mín, var ég
alltaf nokkrum fróðleiksmolum rík-
ari. Þú kenndir mér alla þá kapla
sem ég kann og dunda mér við að
leggja annað slagið. Þú sagðir mér
frá frændfólki sem ég á, og raktir
sögu þeirra langt aftur í ættir.
Langflestar mínar bernskuminn-
ingar á ég af Reykjum þar sem þið
afi áttuð ykkur yndislegt lítið hús,
falið í fallegu öspunum sem afi og
pabbi plöntuðu.
Ég gleymi því aldrei hvað þú
tókst okkur barnabörnum alltaf
opnum örmum.
Ég man þegar ég var lítil bjóstu
til bestu tómatsúpu sem ég hafði
smakkað, rjómalöguð með linsoðnu
eggi útí.
Ég man þegar við krakkarnir
fórum alltaf í skúffuna í eldhúsinu
og sóttum þar blöð, og sátum heil-
lengi og teiknuðum myndir handa
þér.
Ég man þegar við vorum búin að
vera lengi út að leika okkur og
komum uppgefin inn til þín, og
fengum kex og ömmudjús í tómar
jógúrtdollur sem þú safnaðir.
Ég man hvað þú unnir fuglunum
í garðinum þínum og hvað þú varst
sár þegar við vorum að angra þá.
Ég man þegar ég fékk mér
strípur í fyrsta sinn, hvað þú varst
ósátt en ég veit að það var ein-
ungis væntumþykja. Ég man hvað
þú fylgdist alltaf með fótboltanum
og vissir allt um liðin og mennina.
Ég man þetta, amma mín, og
meira til, ég mun aldrei gleyma
þessu og svo sannarlega ekki þér.
Það er svo erfitt að kveðja þig,
en einhvern tíma sé ég þig aftur í
paradís, þá kíki ég til þín og afa
upp að Reykjum í kex og ömmu-
djús.
Þetta er svo erfiður tími hjá okk-
ur fjölskyldunni án þín, en það
bjarta í öllum þessum sorgum er
það að nú ertu hjá afa, sem þú ert
búin að sakna svo sárt.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Pabbi, mamma og Atli biðja að
heilsa ykkur báðum.
Sakna þín og elska þig.
Þín
Ragnheiður Bjarnadóttir.
Elsku amma Haddý.
Okkur langar til að kveðja þig
með bæninni sem þú kenndir okkur
þegar við vorum lítil.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Við elskum þig ávallt.
María Björk og Aron Bragi
Baldursbörn.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um hjá Haddý frænku, svilkonu
mömmu og nágranna okkar til
fjölda ára, leitar hugurinn til baka
til æskuáranna. Jovvi, bróðir
pabba, Haddý konan hans og börn-
in þeirra fjögur bjuggu í hinum
enda hússins heima á Reykjum og
var ekki hægt að hugsa sér betri
granna. Þar sem húsið var tvíbýlis-
hús var óhjákvæmilegt að samvinna
og tillitssemi varð að ríkja milli
fjölskyldnanna. Við krakkarnir vor-
um samtals átta, öll á svipuðum
aldri. Sveitin okkar, Mosfellssveit,
var ennþá hefðbundin sveit á þess-
um árum. Á Reykjum var stunduð
garðyrkja, Jovvi stundaði blóma-
rækt en pabbi ræktun matjurta.
Mæður okkar voru heimavinnandi
eins og flestar konur á þessum ár-
um, þær sinntu matseld, sauma-
skap, sultun og öðru þess háttar.
Við börnin nutum góðs af þessu,
fengum heitan mat þegar við kom-
um úr skólanum og gengum að því
vísu að alltaf væri einhver heima
allan daginn og auðvelt að leita til
mæðra okkar ef eitthvað bjátaði á.
Margt hefur breyst frá því þetta
var og óneitanlega fylgir því ákveð-
inn tregi að hugsa til baka og rifja
upp æskuárin, svo mikið hefur
breyst á þessum 35 til 45 árum.
Við systkinin eigum margar góð-
ar minningar frá þessum árum,
þegar sumardagarnir voru langir
og heitir og sumarkvöldin alltof
stutt þegar útileikirnir voru stund-
aðir. Á veturna var nægur snjór til
þess að byggja snjóhús og renna
sér á sleðum eða skíðum. Við nut-
um þess að leika okkur við frænd-
systkinin og einnig lærðum við að
vinna þegar við höfðum aldur til og
fengum að taka til hendinni hjá
feðrum okkar við garðyrkjustörfin.
Haddý var hæglát kona sem ekki
hafði sig mikið í frammi. Eftir að
hún varð ekkja sáum við hana
sjaldan, hún dró sig í hlé og undi
sér best heima, en börnin hennar,
barnabörnin og ömmubörnin voru
iðin við að heimsækja hana. Síðustu
mánuðirnir voru henni erfiðir og
var hún hvíldinni fegin.
Við systkinin, Bjarni, María, Dið-
rik og Helgi og móðir okkar Titia
þökkum henni samfylgdina og vott-
um börnum hennar og fjölskyldum
þeirra samúð.
María Titia Ásgeirsdóttir.
Með aldrinum fá minningar
bernskuáranna í huga okkar smám
saman tærari skilning, dýpri merk-
ingu og stærra samhengi. Öll þau
atvik sem við minnumst og eru okk-
ur kær verða að einni og heilli
mynd; um þann kærleika, sem við
vorum umvafin og sem hefur fylgt
okkur eins og hlíf og blessun æ síð-
an.
Heimili afa og ömmu á Húsavík
var slíkt kærleiksheimili. Það varð
að veganesti okkar allra, sem þaðan
erum. Sá kærleikur og sú um-
hyggja, sem þar ríkti var hin eig-
inlega mótun og uppeldi barnanna,
sem þar ólust upp, og síðan gjöf
þeirra til okkar barnabarnanna.
Haddý, móðursystir mín, var lif-
andi arfleifð þessa heimilis og eng-
inn þáttur í fari hennar sterkari en
þessi heila og skilyrðislausa ástúð
og umhyggja fyrir fjölskyldunni og
einlæga gleði við að hitta ættingja
og fá í heimsókn.
Ég vil fá að minnast þessarar
ástkæru frænku minnar með því að
vitna í orð úr bók bandaríska rit-
höfundarins Thornton Wilder, um
brúna, þar sem hann leitast við að
skilgreina tilgang lífsins. Sagan
fjallar um fimm manneskjur, sem
látast af slysförum þegar brú hryn-
ur, og um leit eftirlifenda að til-
gangi. Skáldið segir:
En brátt deyjum við sjálf og minning
okkar um þau fimm verður horfin frá
jörðu; við sjálf elskuð um stund en síðan
gleymd. En ástin ein hefur verið nóg; all-
ar þær kenndir sem hún vakti sameinast
að nýju þeirri ást sem þær kveikti. Ástin
þarfnast ekki minnis.
Það er til land hinna lifandi og það er til
land hinna látnu. Brúin milli þeirra er
ást; hið eina sem lifir áfram; hinn eini og
sanni tilgangur lífsins.
Bjarni Sigtryggsson.
Ef ég mætti yrkja,
yrkja vildi eg jörð.
Sveit er sáðmanns kirkja,
sáning bænagjörð.
Vorsins söngvaseiður
sálmalögin hans.
Blómgar akurbreiður
blessun skaparans.
(B.Á.)
Þessi afstaða til starfa bóndans,
sem fram kemur í Söng sáðmanns-
ins, ljóði Bjarna Ásgeirssonar,
tengdaföður og móðurbróður
Haddýjar, einkenndi líf og störf
hennar og Jovva föðurbróður míns.
Hún var ákaflega dugleg, vinnusöm
og driffjöður í búrekstri þeirra,
hvort sem það var blómaræktin eða
kjúklingabúskapurinn, sem börnin
þeirra tóku þátt í þegar þau uxu úr
grasi. Ég sé hana í anda í gróð-
urhúsunum við Árbakka, unga konu
með barnahópinn í kringum sig að
„knúppa“ nellikkurnar, jafnvel fram
á kvöld, og seinna við eggjaþvott og
önnur verk sem til féllu við kjúk-
lingana.
Hún var jafnlynd og góð heim að
sækja, oft ákveðin í skoðunum og
átti til að leiðbeina manni í siðum
og málfari. „Taktu alltaf þéttings-
fast í höndina á þeim sem þú heils-
ar, Ásta Ragna mín,“ sagði hún eitt
sinn við mig litla stelpu, „svona
laust handtak virkar eins og þú
meinir ekkert með því.“ Þessu
gleymdi ég aldrei. Þegar ég vann
hjá Útvarpinu bað hún mig að
koma því til félaga minna að tala
ekki alltaf um „krakka“ heldur
„börn“, annað væri lítilsvirðandi við
börn.
Haddý var heimakær í seinni tíð
og hugsaði vel um fólkið sitt, sem
sótti mikið til hennar. Á meðan
Jovva naut við voru þau ákaflega
samhent og miklir félagar, nutu
lífsins við allt sem þau tóku sér fyr-
ir hendur. Minnisstætt er mér sum-
arleyfi sem þau áttu í Portúgal með
Baldri bróður hennar og Þóreyju
konu hans, þegar við Einar vorum
þar fararstjórar. Þar var nú kátt á
hjalla og hverrar stundar notið. Nú
er eflaust tekinn upp þráðurinn
með Jovva einhvers staðar, en hans
var mjög saknað er hann lést langt
um aldur fram.
Ég vil þakka Haddý samfylgdina
fyrir hönd fjölskyldu minnar, móð-
ur og systkina. Við vottum börnum,
tengdabörnum og öllum ættingjum
hennar innilega samúð.
Ásta R. Jóhannesdóttir.
HANSÍNA MARGRÉT
BJARNADÓTTIR