Morgunblaðið - 18.10.2004, Blaðsíða 22

22 MÁNUDAGUR 18. OKTÓBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Jói, það er erfitt að sætta
sig við að þú sért farinn frá okkur
þar sem við áttum eftir að gera svo
margt saman. Takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Kristjana, Guðbjörn, Elín,
JÓHANN OTTÓ
GUÐBJÖRNSSON
✝ Jóhann Ottó Guð-björnsson fæddist
á Akureyri 17. júní
1983. Hann lést á
Líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
10. október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Guðbjörn Þor-
steinsson, f. 1943 og
Elín Anna Kröyer, f.
1945. Systkini Jó-
hanns eru Margrét, f.
1967, sambýlismaður
Magnús Gehringer
og Þorsteinn, f. 1969,
sambýliskona Ragn-
heiður Guðmundsdóttir.
Unnusta Jóhanns er Kristjana
Árnadóttir, f. 1985.
Útför Jóhanns fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Margrét og Þorsteinn,
við biðjum góðan guð
að styrkja ykkur á
þessum sorgarstund-
um og blessa allar
góðu minningarnar
um góðan vin.
Árni, Helena,
Hlynur og Karen.
Að vera ungur er
með ýmsu móti. Oftast
er leiðin löng. En
stundum er tíminn svo
skammur að hann
dugir hvergi. Hvorki
til að ljúka því sem ætla mætti né
deila lífsleiðinni með ættingjum,
vinum og öðrum sem á veginum
kunna að verða.
Biðin er þung þegar leiðin vísast
stutt og endastöðin er öðru hvoru í
sjónmáli í gegnum skin og skúri
lífsins. Spurningar svífa stöðugt að
um hvort dagur nái að kvöldi og
hvort nýr dagur ljúkist upp með líf-
ið fullt af nýjum krafti.
Það krefst æðruleysis af ungum
að lifa við þá spurningu og styrks af
nánum að fylgja sporum hans frá
einni von til annarrar. Gefa við
hvert fótmál en njóta einnig til fulls
á svo skömmum tíma þess sem öðr-
um er ætlað að eiga til lengri leiðar.
Þannig var líf Jóhanns Ottós
Guðbjörnssonar og aðstandenda
hans eftir að erfiður sjúkdómur sló
hrammi um hann á unga aldri. Sí-
felld spurning um tíma. Öðru hvoru
birti til. Forynjur sjúkleikans viku
og nýjar vonir tóku að vakna. Hafði
sigurinn unnist og svo virtist um
tíma en baráttan var tvísýn.
Nú hefur kvöldað í síðasta sinn.
Slökkt hefur verið á lömpum en úti
við sjóndeildarhringinn heldur
morgunsólin áfram að brjóta sér
leið í gegnum storma lífsins.
Bestu samúðarkveðjur.
Sigríður Axelsdóttir
og fjölskylda.
Elsku frændi okkar er fallinn frá
einungis 21 árs að aldri. Hann háði
margra ára baráttu við erfiðan
sjúkdóm. Jói var langyngstur
barnabarna afa og ömmu í Norður-
götunni en hann bar það ekki alltaf
með sér því oft á tíðum var eins og
hann væri bæði eldri og vitrari en
við hin. Hann kom því eins og sól-
argeisli inn í frændsystkinahópinn,
hjartahlýr með bjartan og yfirveg-
aðan svip. Og Það kom ekki á óvart
að börn og dýr löðuðust að honum.
Þetta fann líka hjúkrunarfólkið sem
annaðist hann og með þeim varð oft
góður vinskapur. Það hjálpaði líka
mikið hversu jákvæður og gaman-
samur Jói var og eins smitaði hann
okkur öll með sínum sterka bar-
áttuvilja. Hann áttaði sig líka á því
að hann átti góða að sem sáu til
þess að hann gæti notið daganna
þrátt fyrir veikindin. Foreldra sína
mat hann mikils og þau héldu utan
um drenginn sinn af mikilli ósér-
hlífni. Þá átti Jói margar af bestu
stundum lífs síns eftir að hann
greindist með krabbamein. Þar má
nefna Noregsferð sem hann fór
með Kristjönu kærustu sinni í
fyrrasumar. Honum var mikið niðri
fyrir að segja frá þegar heim kom
og skein gleðin úr augum þeirra
beggja. Fyrir Jóa var það ómetan-
legt að hafa Kristjönu sér við hlið á
góðum dögum jafnt sem slæmum
og dáðumst við að því hvernig hún
stóð með honum allt til dauðadags.
Elsku Kristjana, Gubbi, Nanna,
Magga, Daddi og Dagný Björk við
samhryggjumst ykkur vegna frá-
falls Jóa sem fór svo ungur frá okk-
ur. Við hin sem fáum að vera hér
lengur, okkur ber að fara vel með
þann tíma og njóta alls þess sem
hver dagur býður upp á.
Við geymum minninguna um ljúf-
an dreng.
Sigríður og Drífa.
Elsku Jói.
Orð Tómasar Guðmundssonar
komu í huga minn er mér var til-
kynnt andlát þitt.
Svo yndislega æskan
úr augum þínum skein.
Svo saklaus var þinn svipur
og sál þín björt og hrein.
Það var þannig sem þú birtist
mér í september 2001 er þú gekkst
inn á heimili mitt og „húsið“ fylltist
af hlýju og birtu. En þannig varst
þú einmitt, svo bjartur, hlýr og
mikið drengur góður og gekkst allt-
af heill. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að ganga veginn með þér,
þótt stutt væri. Það kenndi mér
mikið, þitt æðruleysi og dugnaður í
veikindum þínum sem var löng og
kvalafull barátta.
Ég kveð þig með orðum Jóhanns
Jónssonar
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Kæra fjölskylda og vinir, miss-
irinn er mikill, en þegar fram líða
stundir þá munu ljúfar minningar
koma í stað sársaukans. Með þess-
um orðum sendi ég ykkur innilega
samúðarkveðju.
Megi minning um bjartan og
góðan dreng alltaf lifa.
Áslaug Kristjánsdóttir.
Elsku Jói, það er svo margt að
segja frá en orðin bara koma ekki!
Tárin renna niður kinnarnar og það
eina sem við fáum hugsað er af
hverju? Sennilega fáum við því
aldrei svarað, en einhver hlýtur þó
tilgangurinn að vera. Nú skiljum
við loksins máltækið, þeir sem guð-
irnir elska mest deyja ungir, þú ert
greinilega einn af þeim, því þú
varst svo ljúfur, hress og yndisleg-
ur í alla staði. Þú varst ávallt trygg-
ur vinum þínum og betri vin var
ekki hægt að hugsa sér.
Við viljum kveðja þig með þessu
ljóði, sem okkur fannst lýsa per-
sónuleika þínu vel.
… Ég er ekki gefin fyrir
uppgjöf. Ég berst þar til
ég fell. Þetta er
styrkur sem mér er
í blóð borinn…
Það sem
máli skiptir er að trúa á
meðan þú getur
dregið andann
eigirðu von.
(Cicely Tyson.)
Það að eiga ekki eftir að hitta þig
aftur, hlæja með þér eða skreppa
með þér á rúntinn er svo óraun-
verulegt, því það er svo mikið sem
við áttum eftir ógert saman, en það
gerum við seinna þegar okkar tími
kemur. Engillinn okkar, þú munt
ávallt lifa í hjörtum okkar. Það var
sárt að horfa upp á þig svona veik-
an, sérstaklega seinustu klukku-
stundirnar, en nú vitum við að þér
líður vel og að þú ert á betri stað
núna, laus við alla verki og vanlíð-
an. Við hittumst seinna kæri vinur,
vaktu yfir okkur, þín er sárt sakn-
að.
Elsku Kristjana, Elín Anna, Guð-
björn, Margrét, Þorsteinn og fjöl-
skylda, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur, megi algóður guð styrkja
ykkur og vernda á þessum erfiðu
tímum.
Þínir vinir
Brynjar og Helga.
Frá því ég man eftir mér hefur
Jói verið hluti af mínu lífi. Alveg frá
upphafi var mjög sterk vinátta milli
okkar. Við vorum mikið saman og
lentum oft í ýmsum uppákomum.
Langar mig að nefna eitt af þeim
fjölmörgu ævintýrum sem við fé-
lagarnir lentum í.
Það var einn vetrardag þegar við
vorum litlir að við ákváðum að fara
niður í bæ. Ekki voru neinar sjálf-
rennireiðar til umráða en okkur
fannst lítið mál að hjóla. Við settum
ekki fyrir okkur að fara niður
bröttustu brekkuna í bænum þó ég
væri á bremsulausu hjóli. Þegar ég
er hálfnaður niður brekkuna ætla
ég setja niður fæturnar til að
minnka hraðann. Gekk það frekar
erfiðlega þar sem mikil snjór var á
götunni. Sem betur fer var Jói á
undan mér og náði að stoppa um-
ferðina á næstu gatnamótum svo ég
✝ Árni Sveinsson,fyrrverandi úti-
bússtjóri Lands-
banka Íslands,
fæddist á Akureyri
19. desember 1933.
Hann lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans við Hring-
braut laugardaginn
9. október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Björg Vigfús-
dóttir húsmóðir, f.
16.2. 1897 á Gríms-
stöðum í Þistilfirði í
N-Þingeyjarsýslu,
d. 19.5. 1972, og Sveinn Bjarna-
son, framfærslufulltrúi Akureyr-
arbæjar, f. 17.5. 1885 á Illuga-
stöðum í Laxárdal í
A-Húnavatnssýslu, d. 15.6. 1960.
f. 27.4. 1983, Árni, f. 5.4. 1985,
og Íris Elísabet, f. 7.2. 1991.
Barnabarnabörn: Elvar Örn, f.
17.4. 1995, Erla Rós, f. 2.8. 2000,
og Þórarinn Ólafur, f. 31.1. 2002.
Árni starfaði í endurskoðunar-
deild Landsbanka Íslands 1956
til 1965. Hann var fulltrúi í bók-
haldi útibúa bankans 1965 til
1967, deildarstjóri endurskoðun-
ardeildar 1967 til 1980, útibús-
stjóri í Neskaupstað 1980 til
1987, útibússtjóri á Húsavík 1988
til 1997 og útibússtjóri á Hvols-
velli 1997 til 1999.
Árni sat í stjórn Sjálfsbjargar
1965 til 1977, var varaformaður
Karlakórsins Fóstbræðra 1963
til 1970, formaður Félags starfs-
manna Landsbanka Íslands 1971
til 1973, formaður Sambands ís-
lenskra bankamanna 1971 til
1973 og í stjórn Norræna banka-
mannasambandsins 1971 til
1973.
Útför Árna verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Systkini Árna eru
Sólveig Ingibjörg
verslunarmaður, f.
19.10. 1926, d. 27.3.
1999, og Bjarni, múr-
arameistari og kaup-
maður, f. 27.6. 1929.
Eiginkona Árna
var Ásta Ólafsdóttir
skrifstofumaður, f.
9.9. 1935, d. 13.1.
1986. Foreldrar
hennar voru Ingileif
Guðmundsdóttir hús-
móðir, f. 5.6. 1909, d.
5.12. 1993, og Ólafur
Einarsson, bóndi og
oddviti, f. 30.6. 1902, d. 25.6.
1962. Sonur Ástu og Árna er
Ólafur, f. 11.12. 1954. Barna-
börn: Ingi Þór, f. 24.3. 1972,
Ásta, f. 16.5. 1979, Victor Pétur,
Elsku afi, við söknum þín mikið.
Maturinn þinn var æðislegur, t.d.
beikon og egg á morgnana og alls
kyns kræsingar alltaf, þú varst al-
gjör snillingur í eldamennskunni og
hafðir svo gaman af því að elda fyrir
okkur barnabörnin þín. Ef maður
kom í heimsókn til þín í hádeginu
fékk maður ekki að fara fyrr en þú
varst búinn að elda handa okkur
kvöldmat. Það fór sko enginn svang-
ur frá afa.
Það er mjög skrýtið að hafa þig
ekki lengur hjá okkur, en við erum
búin að vita allt þetta ár að þú værir
að fara.
Í minningu okkar situr þú alltaf í
sama stólnum með dagblöðin
vinstra megin á stólarminum í réttri
röð. Við munum sakna þín alveg
rosalega mikið, þú varst svo stór
hluti af lífi okkar allra. Guð geymi
þig elsku afi.
Ástarkveðjur frá okkur barna-
börnunum,
Ingi Þór, Ásta,
Victor Pétur, Árni og
Iris Elísabet.
Nú er Árni frændi, elskulegur föð-
urbróðir oá vit forfeðranna og sann-
arlega margs að minnast og þakka á
kveðjustund. Við sem eftir lifum er-
um þess fullviss að ástvinirnir taki á
móti honum og nú lifi hann í Ljósinu
milda og bjarta og safni kröftum fyr-
ir næstu ferð; sæll. Alltaf munum við
hve sæll hann var í sinni og brosið
fallegt og kankvíst heima í Brekku-
götunni.
Árni ólst upp í föðurhúsum hjá
foreldrum sínum, þeim Sveini
Bjarnasyni, framfærslufulltrúa á
Akureyri, og Björgu Vigfúsdóttur
kjólameistara, á miklu menningar-
heimili þeirra að Brekkugötu 3.
Hann var góður félagsmaður og
lagði ýmsum merkum málum lið,
starfaði m.a. mikið fyrir Sjálfsbjörgu
og Landssamband bankamanna.
Við minnumst Árna frænda líka
fyrir einstaka fagmennsku hans og
trúnað sem starfsmanns Lands-
banka Íslands og fyrir þá miklu alúð
sem hann lagði í samstarf sitt við
starfsfólk sitt og við hinn almenna
viðskiptavin bankans. Þetta hugar-
far hans kemur vel fram í blaðavið-
tali við hann frá því hann var útibús-
stjóri Landsbankans á Húsavík en
þar talar hann um að hann kjósi
frekar að taka atvinnurekendur í við-
töl og á fundi eftir hádegið á daginn
svo að þeir taki ekki tímann frá al-
menningi.
Árni átti við fötlun að stríða allt
frá unga aldri og sú fötlun hafði heil-
mikil áhrif á okkur systkinin. Lífstrú
hans hélst ætíð ósködduð þrátt fyrir
ýmis áföllin á lífsleiðinni og koma orð
Henry David Thoreau upp í hugann:
Haltu för þinni áfram með þeirri
sannfæringu sem draumar þínir hafa
gefið þér og lifðu lífinu eins og það
háleitasta í sjálfum þér hefur kennt
þér.
Árni var búinn að eiga við van-
heilsu að stríða um árabil en bar sig
alltaf vel. Líf hans var samofið starf-
inu, fjölskyldu, syni, barnabörnum
og vinum og þannig kvaddi hann
mannheim, trúr því sem honum var
trúað fyrir. Söknuður okkar er mikill
en hitt er þó sterkara, það sem hann
kenndi okkur og gaf. Far í friði Guðs
og manna. Sæll ævinlega, elsku besti
frændi.
Ingibjörg og Björg Bjarna-
dætur (Stúlla og Didda).
Þegar Árni Sveinsson er kvaddur
hinstu kveðju er margs að minnast.
Ekki vorum við þó æskufélagar en
við hittumst fyrst á stúdentsárum
mínum milli 1960 og 1970 og síðan
alltaf af og til bæði hérlendis og í
Danmörku. Árni varð stúdent frá
Menntaskólanum að Laugarvatni
vorið 1956 en hann var Akureyring-
ur að ætt og uppruna að því að ég
best veit. Hann varð fyrir því áfalli
að missa annan fótinn þegar hann
var unglingur og hefur það vafalaust
orðið til að breyta mörgu í skóla-
göngu hans og lífi. Hann mun hafa
átt létt með nám en að stúdentsprófi
loknu fór hann að vinna í Lands-
banka Íslands og starfaði við þá
stofnun allan sinn starfsaldur.
Það var í félagsskap eldri Laug-
arvatnsstúdenta sem leiðir okkar
lágu saman. Við Matthías Kjeld
bekkjarbróðir hans deildum íbúð
saman í nokkur ár og var Árni þar
tíður gestur ásamt nokkrum öðrum
sem of langt yrði upp að telja. Var
Árni mikill aufúsugestur því hann
var skemmtilegur, söngmaður ágæt-
ur, glæsimenni hið mesta þótt fatl-
aður væri og var gæddur fleiri góð-
um góðum eiginleikum. Á einum
þessara vinafunda man ég að ung
kona sagði við mig: „Páll, líttu á hann
Árna Sveinsson núna. Getur maður
hugsað sér að drottinn hafi nokkurn
tíma skapað fallegri mann?“ Það var
satt að Árni bar glæsileikann í bak
og fyrir meðan margur maðurinn
með báða fætur heila afskræmdi
vöxt sinn með klunnalegu göngulagi
en Árni gekk hnarreistur og djarf-
mannlegur hvar sem hann var. Og
málrómur hans var tiginn og falleg-
ur.
Þess er áður getið að Árni starfaði
við Landsbankann og var í endur-
skoðunardeild þegar ég man fyrst
eftir. Það mun hafa verið stjórn
bankans eða Lúðvík Jósefsson sem
var um hríð í bankastjórninni sem
átti þá hugmynd að Árni myndi vera
heppilegur útibússtjóri og varð Árni
útibússtjóri á Neskaupstað 1980, síð-
an á Húsavík og síðast á Hvolsvelli
uns hann lét af störfum. Störf banka-
stjóra eru vandasöm en Árni mun
hafa leyst þau vel af hendi. Skal til
dæmis um það nefna að einu sinni
átti ég erindi við kaupfélagsstjórann
á Húsavík og spurði ég hann í leið-
inni hvort hann þekkti ekki Árna.
Hann hélt það nú og sagði þessi orð
sem mér urðu minnisstæð: „Það var
mikil gæfa fyrir okkur þegar hann
kom í þetta byggðarlag.“
Í bankanum var hann líka kosinn í
stjórn starfsmannafélagsins og einu
sinni var hann formaður Sambands
íslenskra bankamanna svo að hann
naut trausts sem bankamaður bæði
innávið og útávið. Í Kaupmannahöfn
var hann eitt ár við starfsþjálfun í
banka og eignaðist hann þar góða
vini. Einn af þeim var Ole Bisgaard
sem starfaði við Det Berlingske Hus
sem gefur út Berlingske Tidende og
fleiri blöð. Vorum við einu sinni
boðnir heim til Ole þegar ég var í
Kaupmannahöfn og var það allgóður
fagnaður. Það mun hafa verið um
þetta leyti sem ég orti þessa vísu
ÁRNI
SVEINSSON