Morgunblaðið - 18.10.2004, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. OKTÓBER 2004 23
MINNINGAR
hafði greiða leið að endasendast yf-
ir götuna á fullri ferð og endaði inn
í runna þar sem ég flaug af hjólinu,
lenti á grenitré og kastaðist þaðan
með hausinn á undan ofaní næsta
snjóskafl svo ekkert stóð uppúr
nema lappirnar. Þegar ég loks næ
að komast úr snjóskaflinum og er
að brölta yfir runnann þá kemur
gamall maður að og segir, „Þú
verður nú að fara passa þig betur
vinur minn“ og svo rölti hann í
hægðum sínum áfram niður göt-
una.
Þessi atburður varð okkur Jóa
mjög minnisstæður og rifjuðum við
hann oft upp okkur til skemmtunar.
Alltaf höfðum við Jói eitthvað
fyrir stafni og sjaldan var það að
okkur leiddist. Oft létum við hug-
ann reika þar sem við planlögðum
framtíðina. Sjaldan varð nú samt
eitthvað úr þessum áformum okk-
ar. Eitt þeirra var þó enn í háveg-
um haft. Það var að stofna til innan-
hús hjólastólaralls þegar búið væri
að leggja okkur inn á elliheimili.
Því miður verður nú víst lítið úr
þessari annars ágætu hugmynd
okkar félaganna. Kannski sem bet-
ur fer fyrir mig, því Jói hefði verið
búinn að tjúnna sinn stól og græja
hann allan til svo að ég hefði bara
setið eftir á ráslínunni.
Jói var yndisleg persóna sem gaf
mikið af sér. Hann var svo jákvæð-
ur og skemmtilegur og það var
sama hvað bjátaði á, þá var alltaf
stutt í húmorinn. Hann fylgdist vel
með því sem fram fór í kringum sig
og oft þurfti hann að upplýsa mig
um hvað var að gerast. Jói hafði
alltaf eitthvert markmið að leiðar-
ljósi og lét ekkert aftra sér að ná
því. Jói lét því mikil veikindi og erf-
iðleika ekki halda aftur af sér og
hélt sínum yndislega persónuleika
allt til loka. Jói gaf mikið af sér og
ég lærði mikið af honum. Hann
reyndist mér afar góður vinur.
Þau æskuár sem ég átti með Jóa
og fjölskyldu hans eru mér því
ómetanleg. Þau voru mín önnur
fjölskylda þar sem mér var ávallt
tekið með opnum örmum og mikl-
um hlýhug. Kann ég þeim öllum
bestu þakkir fyrir það.
Pétur Bergmann.
Okkar fyrstu minningar um Jóa
leiða okkur alveg til þess þegar við
vorum smápollar að leik. Þar er Jói
staddur með Bulls-derhúfuna á
kollinum og körfuboltann undir
hendinni. Við brölluðum ýmislegt
saman, hvort sem það sneri að skól-
anum eða áhugamálum. Áttum við
fjölmörg sameiginleg áhugamál en
þó var badmintonið ávallt fremst í
flokki. Á þeim árum myndaðist ein-
staklega samrýmdur vinahópur
sem náði vel saman að miklu leyti
fyrir tilstuðlan Jóa og verður hon-
um seint fyllilega þakkað fyrir það.
Þegar Jói stálpaðist óx með hon-
um ólæknandi bíla- og græjudella.
Það fóru töluvert margar klukku-
stundir hjá okkur í umræður og
vangaveltur tengdar bílum og
græjum. Bílaeign hans tók stöðug-
um framförum sem byrjaði í
Dæjara og endaði í glæsilegum
Lexus. Saman áttum við vinirnir
svo margar góðar stundir við að
koma allskonar aukahlutum fyrir í
bílana. Þannig sást hvernig Jói hélt
áfram að lifa lífinu þótt hann ætti
við erfiðleika að stríða.
Strax þegar við vorum ungir að
aldri mynduðust sterk vinabönd
enda var Jói afskaplega góður vin-
ur. Vorum við sjaldan athafnalausir
þegar Jói var með í för enda var
hann einstaklega hugmyndaríkur.
Honum datt ýmislegt í hug sem
varð að skrautlegum ævintýrum
sem við getum hlegið að í dag.
Þótt Jói sé ógleymanlegur er erf-
itt að lýsa honum í fáum orðum.
Persónuleiki hans var svo einstak-
lega litríkur. Það sem strax kemur
upp í hugann er sú jákvæðni og
gleði sem hann bjó yfir. Grínið var
aldrei langt undan og munum við
nánast ekki eftir honum öðruvísi en
með prakkaraglottið. Oftar en ekki
tókst honum að draga fram hlátur
okkar vinanna með svibrigðunum
sem við vorum farnir að þekkja.
Þótt það hafi verið stutt í grínið hjá
honum gat hann verið afskaplega
ákveðinn. Þegar hann setti sér
markmið kom ekkert annað til
greina hjá honum en að ná þeim.
Jói gafst aldrei upp.
Árin sem við áttum saman með
honum munu ávallt verða okkur
eftirminnileg og verður hans sárt
saknað.
Brynjar, Egill,
Jón Hilmar og Pétur.
Sæll kæri vinur.
Þá er þessari erfiðu en hetjulegu
baráttu lokið hjá þér. Það eru
margir sem gætu tekið þig til fyr-
irmyndar og sýnt þá lífsgleði og já-
kvæðni sem þú sýndir, þó svo að
mótvindur væri oft á tíðum mikill.
Ég er viss um að þetta hugarfar
hefur hjálpað þér mikið. Þegar ég
hugsa til baka, þá minnist ég sér-
staklega þeirra góðu stunda og
ferða sem við áttum með badmin-
tonfélaginu. Áhugi þinn á bílum og
græjum var ekki í minni kantinum,
og gátum við alltaf fundið eitthvað
til að ræða um þar, þegar við hitt-
umst.
Þín er sárt saknað.
Ég sendi unnustu og fjölskyldu
innilegar samúðarkveðjur.
Kristján Pétur Hilmarsson.
Þegar ég frétti að nú væri Jói
numinn burt af þessari jarðvist,
kominn til æðri máttarvalda, þá
var hugur minn hljóður eitt augna-
blik. Bróðir minn hefur misst
traustan og góðan vin að eilífu. Af
hverju að nema burt svo góðan
dreng á svo ungum aldri, er mér of
mikil þraut að skilja, hugurinn
spyr af hverju, en engin skýr svör
eru fáanleg. En sú er raunin og því
langar mig að minnast hans ör-
stutt.
Jói, þú varst besti vinur bróður
míns, milli ykkar ríkti mikil vinátta
og sú vinátta risti djúpt. Það var
yndislegt að fá að kynnast þér
gegnum bróður minn. Þó svo minn-
ingarnar séu ekki margar þá eru
þær mjög ljúfar þegar þeim skýtur
upp og þær hreiðra um sig í koll-
inum á mér.
Þegar þú komst í heimsókn, þá
byrjaði bróðir minn grínið yfirleitt,
eða stundum ég í seinni tíð,
kannski einhver venja hjá mér að
halda í grínið sem fylgdi því að
hitta ykkur tvo saman. Ein allra
besta minningin er sú þegar þið,
elskulegu drengir, voruð niðri í
hjólageymslu að ræða eitthvað
ykkar á milli. – Ég tek fram að þið
voruð nýbyrjaðir á unglingsskeið-
inu. – Ég kem þjótandi niður og
Pétur byrjar að glotta til mín. For-
vitni mín bar mig ofurliði og ég
spyr, hvað er að ykkur, strákar? Af
minni alkunnu snilld þá náði ég
loksins upp úr ykkur hvaða stríðn-
isglampi var í augunum á ykkur.
Pétur bróðir sagði mér þá að
hann hefði orðið vitni að ýmislegu
þegar ég var með mínum fyrrver-
andi 2–3 árum áður. Ég og bróðir
minn áttum þá sitt herbergið hvort
hlið við hlið. Þið, pottormanir ykk-
ar – ég man að ég blóðroðnaði al-
veg niður í tær. Þið hlóguð og
skríktuð eins og ykkur var lagið.
Þið voruð yndislegir. Ég mun aldr-
ei gleyma þessu og ef til vill mun ég
hjúfra mig í ruggustólnum mínum
við arineldinn á elliheimilinu með
þessa minningu í huga.
Ein er sú minning sem mér dett-
ur í hug er þegar ég hitti þig Jói
og foreldra þína þegar þú varst að
byrja í þjálfun á Grensás. Því
miður hitti ég ykkur ekki oftar
þar, því ég var að hætta störfum
þar. Þá gerði ég mér enn meiri
grein fyrir hve mikill baráttuvilji
þinn var. Ég fór allavega heim full
af lífskrafti eftir að hafa hitt þig
og foreldra þína. Þá fann ég virki-
lega fyrir þeirri tilfinningu hversu
mikil hetja þú varst, að berjast við
þennan banvæna sjúkdóm. Ég var
svo jákvæð í þinn garð og sagði
við sjálfa mig – já, honum tekst
þetta.
Minningarnar eru miklu fleiri
um þig, minn elskulegi drengur,
þær hrannast svo upp í huga mér
að erfitt er að henda reiður á
þeim. En til þess að gera langa
sögu stutta, þá frétti ég næst af
þér þegar þú varst kominn á líkn-
ardeildina – hvernig þú hélst
ótrauður áfram. Hvílík seigla,
hetjuskapur og kraftur sem ein-
kennir þig, „Súpermann“. Ok,
bróðir minn á súpermann-vin.
Einnig fann ég, sem ég reyndar
vissi, hve djúpur kærleikur og gíf-
urlega sterk vináttubönd ríktu
milli ykkar. Enda engin furða, tveir
heiðurspersónuleikar á ferð.
En við sem eftir lifum varðveit-
um minningarnar, hvort sem þær
eru fáar eða margar og allt þar á
milli, geymum minningarnar ætíð í
hjörtum okkar. Munum líka að þó
svo þú sért farinn til æðri mátt-
arvalda, þá lifir andinn um sann-
kalla súperstjörnu og sveimar yfir
fjölskyldu þinni, ættingjum og vin-
um þínum.
Þótt við séum fjarri
finnst þér við svo nærri
því sterk eru böndin
og hlý er höndin.
Ég sendi hér með innilegar sam-
úðarkveðjur til fjölskyldu þinnar,
vina og ættingja, megi góður guð
umvefja þig og vernda.
Hlý kveðja, stóra systir Péturs,
Hugrún Árnadóttir.
Þegar æskuvinur minn Daddi
eignaðist lítinn bróður vorum við
strax með stór áform. Jói, við ætl-
uðum að gera þig að atvinnuknatt-
spyrnumanni. Sennilega hafa þjálf-
urunum eitthvað verið mislagðir
fætur, því áformin fóru fyrir lítið
þar sem þú sýndir aldrei neinn
áhuga á fótbolta. Þú ákvaðst að feta
í fótspor stóra bróður og hófst að
æfa badminton og gerðir um árabil.
Því miður settu veikindin strik í
reikninginn. Mér er það samt
minnisstætt er ég hitti þig nýkom-
inn með gervifót hvað þú varst
kappsamur og sagðir að ekki yrði
langt í að þú myndir sigra Dadda í
badminton. Þetta keppnisskap ein-
kenndi baráttu þína við krabba-
meinið. Það var sama þótt á móti
blési, alltaf varst þú bjartsýnastur
allra. Þú leist á veikindi þín sem
hvert annað verkefni sem þyrfti að
leysa og stefndir á hönnun í fram-
tíðinni.
Margt fer öðruvísi en ætlað er.
Það er sárt að kveðja góðan
mann. Ég er stoltur af að hafa
þekkt þig kæri vinur.
Daddi, ég votta þér og ykkur öll-
um mína dýpstu samúð.
Björn Björnsson.
sem Árni hafði oft yfir en hún er
svona:
Ég vaknaði í morgun veikur
og vesæll sem hvert annað sprek.
En nú er lífið leikur
på Det lille Apotek.
Árni kynntist konu sinni, Ástu
Ólafsdóttur, ungur að árum. Þau
eignuðust einn son, Ólaf, sem verið
hefur stoð og stytta föður síns hin
síðari ár. Þau bjuggu í Álftamýri í
Reykjavík þegar ég kynntist þeim
fyrst en síðan í bankastjórabústaðn-
um á Neskaupstað. Ásta lést árið
1986. Þegar við Elísabet vorum ný-
gift heimsóttum við þau Árna á Nes-
kaupstað og gistum hjá þeim tvær
nætur. Fórum við öll saman í
skemmtilega ferð í Borgarfjörð
eystra og komum við á helstu sögu-
stöðum og náttúruperlum á leiðinni.
Þannig var Árni hinn mesti höfðingi
heim að sækja og gestgjafi með af-
brigðum.
Árni bar fötlun sína svo vel að
maður varð aldrei var við að hún háði
honum andlega eða líkamlega og
hann var virkur í starfi Sjálfsbjarg-
ar, félags fatlaðra og í stjórn félags-
ins í 12 ár. Var hann góð fyrirmynd
þeirra sem ekki voru eins kjarkmikl-
ir og þrekmiklir því aldrei fann neinn
að hann léti fötlunina smækka sig
heldur má ef til vill segja að hún hafi
gefið honum meiri víðsýni og mann-
skilning en ella hefði verið. Á þessum
vettvangi batt hann líka vináttu við
ýmsa af sínum bestu vinum eins og
Ola Bisgaard, sem fyrr er nefndur,
og mun það hafa verið á vettvangi
norrænna samskipta fatlaðra.
Fyrir nokkrum dögum hringdi
Árni í mig og sagði mér að hann hefði
þá á dögunum ort vísu. „Ég var á
heimleið frá Sigmari gullsmið,“ sagði
hann. „Þá datt mér þessi vísa í hug:
Allur úr mér þróttur þver,
þrýtur merg í beini.
Æ mér sækist ver og ver
vörn gegn krabbameini.“
Sýnir þessi vísa hvað Árni hélt
andlegu þreki til dauðadags. Við El-
ísabet sendum Ólafi syni hans og
öörum aðstandendum bestu samúð-
arkveðjur.
Páll Skúlason.
Látinn er vinur og lífsspekingur,
Árni Sveinsson. Þar var bannsettur
krabbinn að verki og Árni orti: Allur
í mér þróttur þverr/ þrýtur merg í
beini./ Æ, mér gengur verr og verr/
að verjast krabbameini. Æðrulaus
og brosandi sagði hann: Þetta þyng-
ist heldur.
Við Árni kynntumst í Menntaskól-
anum á Laugarvatni 1952. Árni var
nokkru eldri en við hin bekkjar-
systkinin og lífsreyndari. Hann hafði
verið í Lundúnum til meðferðar
vegna hörmulegs slyss sem henti
hann þegar hann vann í Síldarverk-
smiðju og missti annan fótlegginn. Í
London hafði hann að sið Englend-
inga setið á pöbbum og drukkið gör-
óttar veigar. Þetta þótti okkur, hin-
um nýfermdu, kúl. Og Árni grét ekki
örlög sín. Hann var glaðværðin sjálf
með gott skopskyn og skarpa greind
og örvaði menn til umhugsunar um
víddir heimsins og hverfult líf á jörð.
Við yngri táningarnir vorum á for-
vitnu varðbergi gagnvart sterkri og
þægilegri nærveru þessa myndar-
lega pilts. En Árni klippti sundur all-
ar umgengnisgirðingar og tók for-
málalaust við forystu í jazzi,
vísnakveðskap, söng og ýmsum öðr-
um menningarmálum. Á Laugar-
vatni kynntist Árni konu sinni, Ástu.
Árni var frábær söngmaður og í
uppáhaldi hjá kórstjóra okkar á
Laugarvatni, og í mörg ár söng Árni
með Karlakórnum Fóstbræðrum.
Árni hóf störf í Landsbankanum eft-
ir stúdentspróf og starfaði þar síðan,
síðustu áratugina sem útibússtjóri
nokkurra útibúa bankans. Þar hefur
notið sín vel félagslyndi hans og víð-
sýni, svo og sterk tilfinning hans fyr-
ir því að hafa reglu á hlutunum.
Hann var þó enginn regluþræll og
vissi af hinni hliðinni á klerkinum
Lúther, Wer nicht liebt wein . . .
Árni hafði yndi af stangveiðum
enda mikill listamaður í fluguköst-
um. Síðastliðið vor á björtum degi
fór hann með okkur, nokkra félaga
sína, að fallegri laxveiðiá og kynnti
fyrir okkur leyndardóma þá sem
fljót og fiskar búa yfir. Það var
ánægjuleg kennslustund.
Ég kveð nú minn góða vin og fé-
laga og þakka samfylgdina. Ólafi
syni hans og barnabörnum votta ég
hluttekningu mína.
Matthías Kjeld.
Ævidagar vorir ... þeir líða í skyndi og vér
fljúgum burt.
(Sálmarnir 90:10)
Í minningunni um Árna Sveinsson
ríkir heiðríkjan ein. Skátinn, eins og
við félagarnir kölluðum hann, var
einstakur maður. Myndarlegur á
velli var hann, vel mæltur, með fagra
söngrödd og góðar gáfur. Hann var
vinsæll og vel liðinn hvar sem hann
fór. Öllum þótti vænt um Árna
Sveins.
Ungur lenti hann í hörmulegu
slysi og missti annan fótinn. Þetta
háði honum alla tíð og seinkaði fram-
haldsnámi. Hann var því ögn eldri og
þroskaðri en við félagarnir er við
settumst saman á skólabekk fyrir
margt löngu.
Við urðum stúdentar frá Laugar-
vatni 1956 og eigum því aðeins tvö ár
í fimmtíu ára afmælið sem við hlökk-
uðum allir mikið til. Það er mikill
skaði að Skátinn skuli ekki vera með
okkur þá. Skátanafnið kom til vegna
þess að Árni hafði verið ötull í skáta-
hreyfingunni á Akureyri fyrir slysið
á Raufarhöfn.
Góð kynni og vinátta sem skapast
á skólaárum helst gjarnan alla ævi
og svo var um okkur þremenn-
ingana. Undangengna mánuði hitt-
umst við í hádeginu öðru hvoru. Þar
var Skátinn hrókur alls fagnaðar
þótt krabbameinið væri farið að leika
hann grátt. Árni talaði um sjúkdóm
sinn sem hvert annað mál og lét sér í
engu bregða. Hann tók örlögum sín-
um af mikilli skynsemi.
Svo flaug hann burt í skyndi og of
fljótt.
Nú brast gott hjarta,
Hvíl vært, kæri prins
engla-sveimur syngi þig til náða.
(W. S. – Þýð. H. Hálfd.)
Aðstandendum öllum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Erling Aspelund,
Hilmar Sigurðsson.
Kveðja frá Fóstbræðrum
„Fátt er betur fallið til að vekja
kærleika í brjósti manns til félaga
sinna en meðvitundin um að þeir
vilja, ásamt þér, leggja sig alla fram
og styðja hver annan og styrkja í
óeigingjörnu starfi í þágu þess félags
sem þeim og okkur öllum er kærast
og sem við berum mesta umhyggju
fyrir og hlýhug til – Karlakórsins
Fóstbræðra.“
Þannig komst Þorsteinn R. Helga-
son að orði er hann lét af formennsku
í stjórn Fóstbræðra árið 1968. Orðin
voru töluð til meðstjórnarmanna
hans sem unnið höfðu með honum í
stjórn kórsins og þakkaði hann þeim
sérstaklega fyrir vel unnin störf.
Einn þeirra manna var Árni
Sveinsson sem nú er kvaddur hinstu
kveðju.
Árni, sem gekk í kórinn árið 1959,
söng 1. bassa. Fyrstu árin hans í
kórnum voru viðburðarík, en strax
árið eftir inngöngu hans hélt hann
með kórnum í frækilega söngför til
Noregs þar sem kórinn söng undir
stjórn Ragnars Björnssonar. Árni
sýndi og sannaði strax í þeirri ferð að
þar fór sannur Fóstbróðir. Í ferð
þessari kom kórinn víða við í Noregi
þar sem honum var fádæma vel tek-
ið. Ekki leið á löngu þar til önnur
ferð var farin, en þá hélt kórinn til
Sovétríkjanna árið 1961. Fór Árni
einnig í þá ferð, en í þeirri ferð var
ferðast víða um Sovétríkin, m.a. til
Leningrad, Moskvu og Eystrasalts-
landanna. Söngstarf átti hug Árna
allan á þessum árum og vann hann
ötullega að félagi sínu, bæði í söng og
eins gegndi hann trúnaðarstörfum,
m.a. í stjórn félagsins, en á þessum
árum voru mörkuð tímamót í sögu
félagsins er það fékk í árslok 1965 út-
hlutað lóð undir félagsheimili sitt, en
undirbúningur að byggingu þess
hófst þá þegar. Árið 1966 var því
annasamt fyrir Fóstbræður, bæði
vegna umfangsmikils undirbúnings
byggingarinnar og ekki síður vegna
þess að það ár var haldið upp á 50 ára
afmæli kórsins með íburðarmiklum
hætti.
Eftir rúmlega áratugar starf í
kórnum var Árni kallaður til annarra
verka, en hann gegndi um árabil
stöðu útibússtjóra fyrir Landsbanka
Íslands. Starfsins vegna þurfti hann
að flytjast búferlum út á land og varð
hann því að hætta reglulegu starfi
með Fóstbræðrum. Hugur hans stóð
þó alltaf til kórsins og var hann alltaf
mættur á hátíðarstundum. Þá lét
hann sig aldrei vanta á Menning-
arhátíð Fóstbræðra á þorra, en svo
kalla Fóstbræður þorrablót sitt.
Fóstbræður minnast þessa fallna
félaga með hlýhug. Fóstbræður
muna hann ljúfan og skemmtilegan
félaga, hinn þægilegasta í öllu við-
móti.
Með þessum fátæklegu orðum eru
honum þökkuð störf hans í þágu fé-
lagsins. Án þeirra sem svo ötullega
hafa starfað fyrir Fóstbræður í
gegnum tíðina væri vart um svo
sterkt félag að ræða sem raun ber
vitni.
Blessuð sé minning Árna Sveins-
sonar.
Eyþór Eðvarðsson,
formaður Fóstbræðra.