Sunnudagsblaðið - 28.11.1965, Qupperneq 9

DESMOND MORRIS deildarstjöri við dýragarðinn i
London hefur gert tilraun til að komast að því,
hvaða dýr séu vinsælust meðal áhorfenda og hver
£éu óvinsælust Hann hefur reynt að fá sem áreiðan-
iegastar upplýsingar iim þeitta með skoðanakönnun-
um í sjónvarpi og blöðum, fsem hafa náð til mjög
niargra, einkum þó barna. Langvinsælustu dýrin
rtyndust vera sjimpansar og apakettir, en reyndar
var þeim oft ruglað saman í svörunum. Þetta er talið
stafa af því, að aþar líkjast mönnum mest af öllum
dýrum. í þrlðja sæti kom alþekkt húsdýr, hesturinn,
sem reyndar er ekki til nema i fáum dýragörðum.
Lernúrapi kemur svo í fjórða sæti, oig panda-
björn og brunbjörn í fimmta og sjötta sæti. Vinsæld-
ir bjjarnanna stafa eflaust af því, hvc lengi leik-
íangabangsar hafa verið framleiddir, cn af þeim
sökum líta börn gjarnan á birni sem hálfgerð leik-
öýr, þrátt fyrir stærð þeirra.
Hvað óvinsældirnar snerti var snákurinn í sér-
Hokki. Allt að því þriðja hverjum svaranda var
verst við snákinn af öllum dýrum. Dr. Morris telur,
a3 óbeit manna á snákum standi mjög djúpum rótum
°8 komi snemma fram. Svarendurnir gefa þó upp
hinar margvíslegustu ástæður: r— Þeir eru slím-
bgir _ þeir eru ógeðslegir — mér býður við þeim
hvenær sem ég sé eða heyri minnzt á snák, finnst
Jnér hann vera að skríða upp eftir fótleggnura á
mér.
Dr. Morris telur að snákar séu í augum fólks oft
tongdir saur og óhreinindum, og skiptir þá engu
bJáii þótt í reynd séu þeir hvorki slímugir né óhrein-
jr, heldur þurrir og þrifnir. Ástæður þessarar óbeit-
kr manna á snákum telur hann einkum þrjár: upp-
c'!disáhrif, trúarbragðalærdómur (höggormurinn í
Eden) og vöxtur borgarlífsins, sem á þátt í þvi að
%ið eriað lita á snákínn sem tákn hins ókunna og
hraeðiiéga. Ðg siðan varpar dr. Morris iram þeirri
spiBBiogB, bvort fjór.Öa ástéöwiöi ,getí eMd ejoais
verið til að dreifa, hvort ótti manna við snáka getl
ekki verið meðfæddur og eðlislægur, alveg eins og
hjá öpum. Hann bendir í þessu sambandi á köngul-
ærnar, sem koma næst snákunum, á óvinsældalist-
arum, en öpum er einnig meðfædd óbeit á þeim. Á
hinn bóginn skýrir hann ekki ástæður þess, að óbeit
stúlkna á snákum er svipuð á öllum aldri, en óbeitin
á köngulóm vex til mikilla muna hjá þeim, þegar
þær komast á gelgjuskeiðsaldur.
ÁHQRFENDUR sækja auðvitað ekkert síður að bur-
um hinna óvinsælustu dýra en hinna vinsælustu. Að-
sóknin að þeim, sem éru mitt á milli, er tlltölulega
minnst. Fólk fer í dýragarða til að skemmta sér og
upplifa spennu af einhverju tagi. Þess vegna eru
lika dýr, sem hafa eitthvað fyrir stafni, alltaf vin-
sælust, og af sömu ástæðu er alltaf mikil þröng um-
hverfis búrin á matmálstímum. Sérstaklega virðist
vinsælt að horfa á mörgæsir taka til matar síns
(„þær eru alveg eins og litlir karlar”, segja margir)
og rándýr, en í dýragarðinum í London er einnig
mikið fylgzt með ránfuglunum. Sú athygli er þó ný-
tilkomin. Snemma þessa árs slapp örn úr búri sínu
i dýragarðinum, og síðan hann fannst aftur hafa á-
horfendur haft hann í miklum metum og keppast
við að vera viðstaddir, þegar honum er gefið æti.
En áhorfendur láta sér það oft ekki nægja að
liorfa á dýrin éta á matmálstímum. Þeir hafa oft
meðferðis ýmiss konar æti, sem þeir gæða dýrun-
um á. Þetta hefur valdið svo miklum erfiðleikum, að
i mörgum dýragörðum hafa allar slikar matargjafir
verið stranglega bannaðar. Dýrin hafa oft drepizt
af völdum rangrar fæðu eða sýkzt alvarlega, enda
kennir margra grasa í því sem áhorfendur gefa dýr-
unum eða þau ná í frá þeim. Sem dæmi má nefna
það, sem indverskum fil í dýragarðinum í Rotter-
dam var gefjð á eipum sumardegi fyrir fáeinum
árum. Sá listi er á þessa leið:
ALrf&UBLfBÍTB - eUNNUBACSþfcAÐ 533