Sunnudagsblaðið - 28.11.1965, Side 17

veggina í strætisvagnabiðskýlum, svo að þau freisti
ekki eins skemmdarvarga. Borgarráðsmaðurinn
Harry Bill segir: „Það verður að gera eitthvað til
að koma í veg fyrir skemmdarverk á þessum bið-
skýlum. Ég fæ ekki betur séð en þetta sé eina
leiðin.”
En það eru fleiri en opinberir aðilar, sem halda
st.undum fast við kynlega stefnu. í lesendabréfi Sun
stendur t. d. þetta: „Síðast liðið hálft ár, hef ég
velt um kol) ekki færri en fjórum hjólreiðamönn-
um. í hvert skipti var það hjólreiðamanninum ein-
um að kenna. Framvegis ætla ég að láta þá taka
ai'leiðingunum af eigin þjösnaskap og ekki að gera
neitt til að víkja undan þeim.”
Dýravinir eru margir í Englandi, og að sjálfsögðu
leggja þeir talsvert af mörkum til bókarinnar: —
„Einu sinni þegar hann þurfti að fara til Ameríku
liringdi hann þrisvar sinnum heim til hundsins og
borgaði þrjú pund fyrir hvert þriggja mínútna
símtal. Hann gaf frá sér „hundahljóð“ í símann, og
þegar Daisy þekkti rödd húsbónda síns, sleikti hún
símtólið.” cpgir í frá'-övn í DaV-y Mir"or. — Það
kemur víðar fram, að hundar eru merkilegar skepn-
ur. Og þeir eru siðsamari en sumar manneskjur.
Því heldur að minnsta kosti lesandinn fram, sem
•skrifaði Daily Mirror ó þessa leið: „Þegar hundur-
úin minn sá unga stúlku í topplausum kjól boygði
hann höfuð sitt í blygðun."
Yfirleitt bera hundar mikið af mönnum. „Hvers
vegna er bannað að hafa hunda í húsum, sem
leigð eru jneð styrk frá hinu opinbera?” skrifaði
maður einn í Reveille. „Hvernig væri að þanna
í staðinn þessa sóðalegu leigjendur með lcrakka-
hjörð, sem við höldum lífi í með styrkjum? Það
er liægt að temja dýr, en ekki þessa krakkafjanda.
Börn, sem verða bitin af hundum, eiga það fullkom-
lega skilið. Þau spttu að passa á sér puttana iog
sjá um sig sjálf. Þau eru ekki ánægð fyrr en þau
hafa eyðilagt eitthvað. Þetta allt er ekki hægt að
stöðva nema með því að koma vendinum aftur í
tízku.” í bréfi í Bedfordshire Times & Standard
kemur einnig fram, að hundar eru betri en menn,
Jrak, betri en útlendingar. Þar segir: „Fyrst fólk
talar svo mikið um það að banna hunda í matvöru-
búðum, hvers vegna ér útlendingum þá leyft að sherta
matvæli og meira að segja að lykta af þeim, áður
tn þeir kaupa vörurnar? Það er þó langtum sóða-
legra heldur en að leyfa vel snyrtum hundi að ganga
um búðina.” — Yfirleitt kemur það fram í lesanda-
bréfum, að útlendingar standa langt að baki inn-
freddum Englendingum. t einu slíku bréfi er t. d.
afhjúpuð blekkingin um matargerðarlist Frakka.
f'ar segir: „Ástæða þess, að Frakkar búa gjarnan
lú ýmis konar kássur, er sú, að þeir geta ekki
fengið eins gott kjöt og fæst í Englandi — enda
vissu þoir ekki heldur, hvernig ætti að matreiða
Það.” — Það fer yfirleitt ekki á milli mála, hvaða
hjóð er merkilegust í þessum heimi. Sa'mkvæmTT'
„Þegar hund-
urinu minn sú
unga stúlku í
topplausum kjól
beygði hann
höfuð sitt í
blygðun.“
VTestern Mercury & Somersetshire Herald svaraði
J. Simpson, majór, formaður flokksfélags í íhalds-
flokknum spurningu blaðsins á þessa leið: „Svar
mitt skal vera stutt. Við erum ágætasta þjóð í heimi
og höfum alltaf verið það. Við erum hin útvalda
þjóð. Um það er ég sannfærður."
Trúmál koma nokkuð við sögu í bókinni. — í
Manchester Evening News segir t. d.: „Auðvitað
trúum við Englendingar á Guð. Það höfum við allt
af gert, en hitt skiptir meira máli, að hann trúir
á okkur. Hvernig hefðum við annars getað byggt'
upp voldugt heimsveldi?” — Generalmajór D. M.
Wimberley er meðal þeirra Englendinga, sem trúa
á Guð, en samband hans Við himnaföðurinn hefur
þó verið með nokkuð sérstökum hætti. Hann segir:
„Þegar ég var með iherfylkinu í orrustunni, bað ég'
til Iguðs á kvöldin og fól herfylkið á hendur honum.
Þegar ég vaknaði um morguninn tók ég síðan aftur'
við því.”
Það væri endalaust liægt að taka upp klausur úr
þessari bók, en að endingu er rétt að nefna tvær,
sem eiginlega eru rr^eira átakanlegar en skemmti-
legar. Sú fyrri er tekin úr Daily Mirror: „Douglas
Fairbairn, sem er 21 árs igamall, helti sjóðand ivatni'
yfir höfuð móður sinnar, áf því að hann hélt að
móðirin hefði vanrækt að senda eftir manni til að
gera við sjonvarpstækið.” — Og hin tilvitnunin er
úr Daily Herald: „Lítill drengur með stór, starandi
augu togaði í kápu móður sinnar og spurði: „Af
hverju erum við hérna, mamma?” Þau stóðu
mæðginin og biðu fyrir utan Wandsworth fahgelsið
eftir því, að Victor Terry yrði hengdur. Þetta var
í ánnáð skiþti, sem Leslie litli Hargraves, fjögurra
ára, hafði staðið meðal þeirra, sem biðu eftir af-
töku.' „Hann gleýmir þessu áldrei,” sagði móðir
hán's'." „Háiin ér álltaf' áð spyrjá. Og' þégar hánn
sfækkáf,' véf'ðuf 'hönúm ljos gféinármúhúr góðs og*
iITkr’~ .- • '•i' ' - ' •' • • ••-'-'
ALÞÝBTJBLAÐIÐ - SUNNXJDÁGSBLAÐ gQl