Sunnudagsblaðið - 28.11.1965, Side 22

við hægri hcfnd lögreglumanns-
ins — og :iúr. íölnaði.
IJm 'eið og þeir stigu út úr
lestinni, sagði Ken Pearson við
McGuire. — Finnst þér þetta ekki
skrítið? £g á að vera næstu 15
árin eða svo í stað, sem kallaður
er St. Vineeni de Paul, og þessi
unga nunna á að öllum líkindum
eftir að eyða ævinni í klaustri,
sem er kallað St. Gregoiré. Það
er sinn hver dýrlingurinn, en
raunverulega eitt og hið sama,
þegar þú ferð að hugsa um það.
McGuire svaraði ekki, en teymdi
hann yfir brautarpallinn í átt að
stöðvarhúsinu.
Þegar hann leit um öxl sá hann
andlit ungu nunnunnar í glugg-
anum. Honum fannst hann sjá
varir hennar hreyfast, eins og
hún væri að segja eitthvað, en
hann var ekki viss. Hvort hún
hafði sagt eitthvað eða ekki, gæti
hann hugleitt þau löngu ár, sem
biðu hans.
KEISARINN
Prh. laf bls. 591.
Un hafði flutt til að réttlæta af-.
stöðu keisarans 1914. Innan fárra
vikna yrði 21. útlegðarár hans á
enda. Hverjum cinasta degi í allt
þetta tímabil, 21 ár, hafði hann
varið til að halda fram sakleysi
sínu. Þótt hann væri glaðsinna,
held ég að minningarnar frá
stríðsárunum hafi aldrei yfirgefið
hann til lengdar.
HVE MIKLA SÖK sagnfræðingar
framtíðarinnar munu telja, að
keisarinn eigi á fyrri heimsstyrj-
öldinni, er mál, sem ekki er vert
að rökræða um hér. Af opinberum
skjölum má sjá, að hann var ekki
hinn cjni seki, og ekki einu sinni
sá mest seki, og því er það órétt-
Iátt að kalla styrjöldina 1914—
18 „keisarastríðið.” Hvernig svo
sem keisaranum kann að hafa
verið innan brjósts, — er hitt
ijóst, — að hinar fjandsamlegu
ævisögur hans, sem voru ritaðar
á árunum milli styrjaldanna, eru
hlutdrægar, og tími er því til þess
kotninn að cndurskoða mat á
þjóðhöiðiugja, sem að miuusta
kosti að hluta var fórnarlamb
nánasta umhverfis sins og stæri-
lætisdrauma þýzku þjóðarinnar.
Hann var vanheill frá fæðingu.
Móðir hans ól á vanmetakennd
af því að hafa , alið vanskapað
barn. Og sonurinn ól á vanmeta-
kennd við að finna að hann var
ekki eins og aðrir menn, þrátt
fyrir alla ættgöfgina. Hann reyndi
að sigrast á þessari vanmeta-
kennd með ærslum, hrekkjafýsn
og öfgafullri löngun til að drama-
tísera. Þessir eiginleikar fóru í
taugarnar á frændum hans, Ját-
varði VII. og Georgi V., en þeim
var báðum lítið um hann gefið.
Verst lék hann þó kannski hinn
takmarkalausi lífsþróttur hans,
bæði lílcamlegur og andlegur. —
Ilann hafði yfirborðsþekkingu á
óteljandi efnum og það hefur ef
til vill gert hann að mesta hálf-
menntungi heimsins. En hann
varð fyrst og fremst leikari. Þeg-
ar hann var meðal hermanna
flutti hann stríðsræður, jafnvel
þótt hann kærði sig ekkert um
ófrið. Þegar haim flutti predik-
anir, setti hann andlitið í stell-
ingar, svo að hann yrði trúrækn-
ari á svipinn. Hann virtist aldrei
vera alveg einlægur í neinu, sem
hann tók sér fyrir hendur, og
hann virtist einnig skorta þá dóm-
greind og þá skyldurækni við dag
leg störf, sem góður þjóðhöfðingi
verður að hafa til að bera.
Á hinn bóginn var margt gott
um hann. í Doorn töluðu allir
mikið um örlæti hans; um barn-
gæzku hans, og um hana get ég
sjálfur borið vitni. Hann kom
auk þess alltaf virðulega fram.
Útlegðin hafði eflaust gert hann
stilltari, en ég get ekki trúað því
að hann hafi nokkru sinni verið
sá fantur, sem ævisagnahöfund-
arnir hafa viljaö gera úr honum.
Hann var þakklátur og mildur
þeim, sem héldu tryggð við hann,
og þeir voru fjöldamargir.
Ég kom aftur til Doorn í októ-
bcr 1953, en þá hafði húsinu ver-
ið breytt í einkasafn í eigu Hoh-
enzollern-ættarinnar. Fátt hafði
breytzt, nema hvað sumir hinna
smærri muna, svo sem tóbaksdósir
Friðriks mikla og sígarettuveski
VilhjáJcis keisara, böfðu verið
settir undir gler, svo að gestir
stælu þeim ekki.
Hinir hollenzku þjónar keisar-
ans voru þarna enn og þekktu
mig undir eins. Þeir sóttu afrit
af sumum bréfum keisarans til
mín í skjalasafnið og drógu einn-
ig fram eintak af bókinni um
Marlborough, sem á var letrað
skýrri hendi:
Til hans hágöfgi Vilhjálms
II. Þýzkalandskeisara frá
Winston S. Churchill.
Hollenzku þjónarnir töluðu
fallega um það, hve góður keis-
arinn hefði verið þjónustufólki
sínu, og þeir sögðu að hann hefði
verið andstæður nazistum til hins
síðasta. Sem dæmi nefndu þeir,
að Dommes hershöfðingi, yfir-
maður lífvarðarins, hefði alltaf
néitað að svara Hitlerskveðju
þeirra háttsettu nazistaforingja,
sem komið hefði til Doorn á stríðs
ái-unum. Þeir höfðu mér einnig,
að þangáð til hefðu á árinu kom-
iö 54 þúsund gestir til Doorn, að-
allega fyrrverandi þýzkir herfor-
ingjar.
DÝRAGARÐAR
Frh. af bls. 594
dýragarðar . verið hin beztu
kennslutæki um líf og háttu dýra.
í dýragörðum geta skapazt kynni
milli manna og dýra og þar er
hægt. að innræta fólki í hverju
sönn dýravinátta er fólgin. En þá
verður líka að kenna mönnum að
umgangast dýrin á réttan hátt, en
það telja margir dýragarðsmenn
að sé um of vanrækt. Svo að aft-
ur sé vitnað til dr. Hedigers, þá
segir hann, að á því sé hætta, að
börn venjist á að líta á dýr sem
leikföng, er hægt sé að þvæla á
allan hátt; þau viíji eflaust vcra
dýrunum góð, en séu þeim of til
mikilla kvalar Til þess að geta
sýnt dýrum umhyggju verður fólk
nefnilega að vita, hvað dýrunum
kemur og taka fullt tillit til lík
amshyggmgar þeirra og oðliáíart>..
606 sþnnuoaösblað - alþýðublaðið