Eintak - 14.04.1994, Blaðsíða 21

þessa leið: „Ég spyr aldrei urn nektar-
senur þegar ég þigg hlutverk, enda
eru þœrekki neitt vandamál. Égersú
sem haft er samband við þegar vant-
ar drottnunargyðju eða berbrjósta
vampíru sem flýguryfirgarð.“
„Þessi heimur er afskaplega
harður og þeir sem eru að byrja og
ætla sér að komast að í kvikmynd-
um eru margir til í að gera ýmislegt.
Sumar ungar leikkonur sofa til
dæmis hjá kvikmyndaframleiðend-
um og öðrum áhrifamönnum hjá
kvikmyndafyrirtækjunum ef þær
hatda að þannig geti þær fengið
vinnu. Svo er alltaf eitthvað um eit-
urlyf og annað rugl í þessum
bransa. Eg skil ekki hvað það er sem
fólki fmnst svo spennandi að það
nenni að standa í þannig strögli. En
að þessu leyti eru bíó- og fyrirsætu-
heimurinn svipaðir, fólk er að
reyna að koma sér á framfæri og
beitir til þess ýmsum aðferðum.
Það eru líka alls kyns vafasamir ka-
rakterar viðloðandi þetta sem geta
verið stórvarasamir fyrir unga
krakka. Þess vegna er ég mjög á
móti því að stelpur séu að fara í fyr-
irsætustörf út í heim of ungar. Þær
verða að vera búnar að ná vissum
þroska til að geta varað sig á ýmsu
sem er í gangi í þessum bransa.
Fólk áttar sig heldur ekki alveg á því
að það er hörð vinna að vera fýrir-
sæta.“
Ertu að spá í að taka leiklistartíma
og reyna frekar fyrir þér í Holly-
wood?
„Ég hef svona verið að hugsa um
það og hef spurst fýrir um hvert sé
best að fara. En hins vegar veit ég
ekki hvort ég hafi nógu mikinn
sjálfsaga, eða hreinlega nógu mik-
inn áhuga til að hella mér út í þetta
af fullum krafti. Það er svo tilvilj-
unarkennt hvernig þetta gengur.
Það er fullt af fólki sem hefur verið
að berjast í mörg ár við það að slá I
gegn, það er ekki þjóðsaga að meira
en annar hver þjónn í Los Angeles
sé leikari sem fær ekki aðra vinnu.
Svo getur maður líka verið mjög
heppinn og fengið eitt tækifæri sem
breytir öllu. Fyrir fimm árum þegar
ég var að byrja fýrir alvöru að vinna
sem fýrirsæta, var ég búin að vera í
London í sex mánuði og hafa
þokkalegt að gera, þá kom Herb
Ritts og bókaði mig í myndatöku
og allir urðu voða upprifnir. Þetta
var það sem gerði gæfumuninn fyr-
ir mig. Það þarf oft ekki nema einn
mann, eða eitt verkefni, til að
brjóta ísinn. Þessi bransi er ofboðs-
lega yfirborðskenndur og fólk
snobbar mjög mikið fyrir því hverja
maður hefur áður unnið fyrir.“
Er alltaf nóg að gera hjá þér?
„Það hefúr verið mjög mikið að
gera hjá mér í allan vetur. Ég ætlaði
til dæmis að koma hingað til fs-
lands í desember en komst þá ekki
út af vinnunni. Það var með herkj-
um að ég gat losað mig núna tif að
komast í hálfs mánaðar frí.
Þessa dagana vinn ég mest í Los
Angeles og nágrenni. Eg er komin
með ákveðin fýrirtæki sem ég vinn
reglulega fýrir og þarf því ekki að
vera mikið á ferðinni til að kynna
mig. Vinnuvikan er venjulega
þannig hjá mér að ég fer kannski í
tvær myndatökur og í tvö, þrjú við-
töl á viku. Það er útbreiddur mis-
skilningur að ef fyrirsæta sést ekki
reglulega í tískuþáttum í Elle og Vo-
uge eða öðrum viðlíka tímaritum
að það sé ekkert að gera hjá henni.
Fólk áttar sig ekki á því að vinnan
fyrir blöðin er aðeins pínulítill hluti
af þeim verkefnum sem eru í boði
og að auki mjög illa borguð. Ég
sagði fyrst þegar ég byrjaði í þessu
að ég ætlaði ekki að vinna neitt
annað en fýrir blöðin. Eftir tvö ár
átti ég ekki neitt og sá að þetta var
ekki rétt hjá mér. Núna hef ég aðal-
lega verið að vinna fýrir katalóga'
sem er mjög vel borgað. Ég vinn þó
líka stundum fyrir blöðin, ég er til
dæmis í tískuþætti í nýjasta hefti
Elle og svo fær maður líka alltaf ein-
hverjar auglýsingar við og við, ég er
til dæmis í nýjum auglýsingum ffá
Request gallabuxnaframleiðendun-
um og rétt áður en ég kom hingað
var ég í myndatöku fyrir nýja aug-
lýsingaherferð frá Guess fatafyr-
irtækinu."
Ertu þá hætt aðfara í vinnuferðir
frá Los Angeles?
„Já, að mestu leyti, enda var ég
búin að fá meira en nóg af því.
Fyrstu þrjú árin sem ég vann sem
fýrirsæta átti ég eiginlega hvergi
heima, maður þvældist bara um og
vann hér og þar. Þetta var ein-
manalegt líf og maður orðinn mjög
rótlaus. Maður eignast marga
kunningja í þessum bransa en af-
skaplega fáa alvöru vini. Ég hef
eignast eina vinkonu frá því að ég
byrjaði í þessu og það er dæmigert
að hún býr núna í New York. Þetta
er allt öðruvísi eftir að ég settist að í
Los Angeles og fór að vinna mest
þar. Það er mjög þægilegt að geta
farið á eigin bíl í vinnuna og vita að
maður muni sofa heima hjá sér í
sínu eigin rúmi um nóttina en eklti
á einhverju hóteli."
Hvemig er svo að koma til ís-
lands?
„Það er alltaf jafn gaman.
Reykjavík breytist svo hratt, í hvert
skipti sem maður kemur hingað er
búið að gera eitthvað nýtt, ný hús
rísa á nokkrum mánuðum, það
koma ný gatnamót, götum er breytt
í einstefnugötur og svo lendir mað-
ur kannski í því að vera allt í einu
að keyra á móti umferðinni. íslend-
ingar eru líka alltaf jafn söguglaðir.
Ég frétti áðan þegar ég var í klipp-
ingu að ég hefði verið með Richard
Gere fyrr í vetur. Þetta voru alveg
nýjar fréttir fyrir mér, ég hef ekki
einu sinni séð manninn hvað þá
meira. Þetta er auðvitað hálf fynd-
ið, en það er ekkert hægt að gera til
þess að breyta fólki, maður verður
bara að passa að láta svona sögur
ekki pirra sig of mikið.“
Los Angeles erfurðuleg borg, mað-
ur getur lagt upp frá einhverju götu-
horni þar, keyrt stanslaust í klukku-
tíma og þegar maður stoppar er eins
og maður sé ennþá á sarna horninu.
Og ef náttúran er ekki að gera íbú-
unum grikk þá eru þeir sjálfir að
berja hver á öðrum. Hvernig er að
búa þama?
„Jarðskjálftinn í janúar fékk
mann til að stoppa aðeins við og
hugsa sinn gang. Þarna var maður
minntur á að þetta getur gerst hve-
nær sem er. Og glæpirnir í borginni
eru alltaf að verða verri og verri.
Það er annar hver maður með
byssu og menn eru drepnir fyrir fá-
ránlega hluti. Daginn áður en ég
flaug hingað voru til dæmis tveir
japanskir skiptinemar skotnir fyrir
utan kjörbúð og bílnum þeirra,
ómerkilegri gamalli Hondu, stolið.
Ég get alls ekki hugsað mér að ala
börnin mín þarna upp og kærast-
inn minn og ég erum alvarlega að
hugsa um að flytja eitthvert ann-
að.“
Hingað heim kannski?
„Nei, ég er mjög ánægð úti og á
heima þar núna.“ ©
FIMMTUDAGUR 14. APRIL 1994
21