Eintak - 14.04.1994, Blaðsíða 23

Laugardagur
23. janúar 1993
15. Ibl. 77. árg.
VERB f LAUSASÖLU
KR. 110.-
gerö milljóna dollara myndar með stór-
ndí á naBstunni:
við Stall-
andsvini?
„Ég beið í tvo daga með að birta
fréttina en hún var svo birt á
iaugardegi. Eftir heigina var
bömunum rænt.“
PJETUR SIGURÐSSON
Eggert Þorsteinsson, fyrrum
forstjóri Tryggingastofnunar rík-
isins, var ráðherra, tókst okkur
að birta um hann forsíðufirétt þar
sem hann var látinn heita Ekkert.
Það var bót í máli að afsökun-
arbeiðnin skrifaði sig nánast
sjálf: „Kæri Ekkert, við meintum
eggert með þessu.“
Annar krataráðherra, hár
maður og digur, fékk heldur svona
kaldar kveðjur frá okkur þegar
hann kom úr utanlandsferð einu
sinni sem oftar. Okkur gekk að
vísu gott eitt til þegar við höfðum
myndina af honum tvídálka þar
sem hann steig út úr flugvélinni.
En því miður villtist kolvitlaus fyr-
irsögn undir hina hlemmistóru og
virðulegu ráðherramynd. Nefni-
kur þykir þeUa
.kaplega lciöin-
alla staöi. ug
r. aö l’óstur og
efur oröið fyrir
n álitshnekki
þessa máls.
Jón Skiilason.
>g slmamála-
I samtali við
ablaðið i gter.
issaöhaftvar
td við Jón var,
r hclgi birtist
tarfrétt um það
laðinu. að fjár-
'tir við Alþýöu-
1 frá norraaium
^nokknm. hefði
nutnið 33 mílljónum
króna en ekki IS-IG
milljónum, eins og
haldiö hcfði verið fram
af forystumönnum
Alþýðufltátksins.
HeimUdanoaOur Dagbleteina
viöbirUngu þcssarar íretUr var
neíndur Oddvor Dröjbak,
bUtemaður á Verdens Gattg I
Naregi, en hann mun ha(* *nn-
*st upplysingaóHun I þe*su máil
I Norcgi. iyrir Dagblaöift.
Efttr •& DagblatUft birtt þesaa
irétt slna kom hin* vcgar 1 Jjó*.
a& hCr haf&i bta&ifi btaupið á
aig. Skfybft tii Dagbla&cim v*r
ekki fri norska bia&amann-
inum, heidur haí&i þa& vrrlö
•ett saman aí einum af atarfs-
mfionum ritaiman* og imihald
þeaa tta&iauair aUfir meft fiilu.
— Stjdrn stofnunarínnar ger-
ir auövitaö alll aem i hcnnar
Uppsiáttur Dagblaðsins byggður á fóisuðu skeyti:
Málið sent til rann-
sóknarlögreglunnar
valdi atendur, til afi swna eigí
aér ekkí *ta&, aagfii Jfin Sktila-
*on, — en *rona hlutir ent þess
e&át* afi varb er unnt •& fyrir-
byggja þá. Málifi er hins vegar
afi hreg&aal réU vib þegar þeir
eiga sér stafi.
Vlökomandt starfsmafiur ríl-
slmans var þegar i staft ieystur
frá st&rfum ir"
me&ao vertft <
txitns I máiím
morgun geng
fyigtskjðlum t8 Rannééknarifig-
rrglu rtkisiiu frá Pd*t- og »fmá-
málastjfim, þar aem þe*s cr
farift & iett, afi tanssfiknárl&g-
reglan taki málifi tU athugunar,
Ui a& komaat aft þvl hvorl lleiri
innao stnfnunarinnar rfia ulan
hafi veriö vifi málift ri&oir.
— &g iel a& mefi vifihrðg&um
okkar hfifum viA m» h*A <«m «
slma a einhvern hátt akafiabfita-
skyldan fyrir þefta ieifiinda-
atvik. — Ef vift beffium ekkert
gert I roáiinu, eílir aM Ijða kom
hvernig því var háttaft, hef&um
v»& vafalaust verift ska&abOU-
skyUir. En mefi þvl afi vfkja
vifikomandi starfsmanni Or
vinnu og setja þafi tsfartaust I
rjtnnvokn id <h> nð víá KW.»
stjómartíð enda berjist blaðamenn
alla sína tíð við að gera mistök. En
austfirskar konur hljóta þó ein-
hvem tímann að hafa hugsað hon-
um þegjandi þörfina.
„Einhverju sinni fór maður
nokkur til Austfjarða og drakk þar
kaffi hjá kvenfélagskonum sem
buðu upp á veitingar. Svo kom
hann upp á Tíma og sagði fféttír af
ferðinni og minntist á það í leið-
inni hvað meðlætið hefði verið
vont. Einhver álpaðist til að skrifa
þetta í blaðið. Eldsnemma næsta
morgun hringdi Eysteinn Jóns-
son og spurði hvað gengi á hjá
okkur. Konurnar á Austíjörðum
væru aldrei með neitt annað en
gott kaffi og meðlæti. Eysteinn
hafði alltaf verið duglegur við að
„Starfsmaður á
Pósti og síma hafði
sett saman
haganlegt skeyti til
að stríða
starfsbróður sínum
sem var krati.“
JÓN BIRGIR PÉTURSSON
fara á milli bæja fyrir kosningar þar
sem hann slapp ekki við að þiggja
kaffi. Hann var aftur á móti svo
magaveikur að þegar bíilinn var
kominn í hvarf stakk hann fingrin-
um ofan í kok og seldi upp. Ég gat
því ekki gert annað en að hlæja í sí-
mann og Eysteini fannst ég óskap-
lega ósvífinn og varð alltaf reiðari
og reiðari. Ég setti svo leiðréttingu
í blaðið og sagði að Tíminn hefði
ekki haft neitt fyrir sér í því að
kaffið og meðlætið á Austfjörðum
væri óætt.“
Nepal eða Napólí
Blaðamaður í erlendum fréttum
á NT skrifaði einu sinni mikla
grein um mafíuna í Nepal. Sam-
starfsmanni hans fannst það sæta
tíðindum að öll nöfn mafíósanna
voru ítölsk og fór því að kanna
málið. Hann komst fljótlega að því
---—.., i.,.;.,-' ...
ARABIU

hlt.SIU.ADH) FiMMTUDAGUR JANÚAK 1»9I
29
Okkar maður reynd-
ist ekki okkar maður
„Ég sló því föstu að þama færi rétti
maðurinn enda staðfesti CNN að John
Sweeney væri staddur í Saudi-Arabíu
þótt ekki næðist til hans.u
ELÍN PÁLMADÓTTIR
Vi
Komið er í fj6« ad „okkar
nndur í Saudi Arabhi", J6n
iveinaaoa rAt Sean Sweeney.
•r ekki okkar maður. UndirrU-
iður bUfiamaihir gckk þar Ur-
ejca i vatnid áisamt þrim kunn-
. iufdutu Jftna, *.*« tíHdu iitf
1 þekkja haun á hkjánum i uiseod-
ingum njónvarpaatíWvarinnar
'INN frá Saudi Arabíu. Peð
eyniat vern naítri h*n*. á svip-
tfium aWri. Greinin uni J6n
Iveinsaon fri llofi í Vntnadt.1,
«m birtfai l aidaata aunnudajf*-
ilaði stendur að öðru leytl fyrir
iina, cnda Itaft eflir viuutn hans,
tetn ekki höftht þó aéð .manuinn
i skjánum“. Verð ég þvi að Wð>a
ufsðkunar þá hetmildarmcnn,
lcacndnr ag ckki aíst Jów Sveins-
»on njálfan, sctn hló bam og
Itafdi Raman af þe«*um nuuma-
rugiingi þegnr náð»t I Utum l
sima. PóU haun hafl verið er-
iemlÍK vor hann ekki i striðinu
við Persaflóa beitlur mcð QW-
skyldu ainni i Atneríku þar item
MutftuiK «mur han* er við Uá-
skólanám.
Jón sagðixt hafa verið f 9 4r í
Saudt Arabíu eusónrt fhiltur bdn«
til íriands. Vem utn }x*»ar niundir
bóndí opbýrá l5öfeky»dubÓKar«n-
ura. Aöalk'K* kvað«t hann þó wlja
við að þýða hðk Jamea Jojrs „The
Dtaul" úr cnsku i fawysku. Uann
sagðút ftlltitf vera uð liugaa til U-
huafa. en visRÍ ckki hvcnsw hann
lurmi nawt.
Þegar kunningjar Jóns Svem*-
r á falatHÍi töldu mg Itafa þokkt
hann scm fréttamann CNN í Saudi
Aralkiu, rv-ynduni vW að liringja i
iKtnn Swecnuy og fá hjá CNN
mynd af htHium, cn ilagið var of
iitiktð þangað suður eftir U1 }h5«s
að það gengi. Aðeins 6Uðfcsti ajón-
varpHHtiWhn að þoir hRfíht frélta-
ntnnn f Saudi AraWu mfð nafninu
John Svroewy- A Irlandi var sagt
að Scnn Swcency og Qölskylda
hans vœru cricndtR. Þcgar svo kntn
i þós að hefrtl>uiulm jólakort höfðo
ckki borisl vinum ham á ialantli
þóOi sýnt að btutn herði um annað
. I»að var ekki fynr en nó
viku uð Biðbútn jólakurt
ð hugttx 1
im miðja v
tóku að U-rar.l, enda var hann
nýkominn hctm acm fyrr cr aagt.
Jón SYwnason frá Hofi er Bcmaagt
ekki John Su.cr.cy frí*ttamaður, síi
scm sésl á rikjáuum okkar.
Ktl sinn skrifaði nmrkur frtbði-
maður á Ishrndi doktorsritgcrð um
htepp ú lslandl og ntglaði *aman
tvcúnur Jónum Jón**oaum og var
tæplcgn fyritgcfið l*að. Vonandi
vetða lcacndur umlwtðariyndari
við imdirriiaðan blaðumann fyrir
að hafa gengið I vatnið og mgiað
saman tvetmur Swocncyum (Saudi
Araliiu.
13in Pálmadóttír ‘
lcga STÓRI GUFUBORINN KOM-
INN TIL LANDSINS.
Þriðja raunasagan er líka eins
konar jólasaga. Hákratinn Jón Ax-
el Pétursson var um hríð forstjóri
Bæjarútgerðar Reykjavíkur. Sem
sanntrúaður krati tók hann auglýs-
ingastjóranum okkar ljúflega þegar
sá síðarnefndi sló á þráðinn til
hans undir jólin og bað hann um
eina af þessum heföbundnu jóla-
kveðjuauglýsingum. Jón Axel
sagði: „Alveg sjálfsagt og ætli þeir
hefðu hana ekki bara eins og hálfa
síðu.“ Og þar af leiðandi birtist
þetta árið í jólablaði Alþýðublaðs-
ins hálfrar síðu auglýsing með svo-
hljóðandi kveðju á heimsendaletr-
inu okkar: ÓSKUM SJÖ MÖNN-
UM GLEÐILEGRA JÓLA. BÆJ-
ARÚTGERÐ REYKJAVÍKUR.“
Af kaffí á Austfjörðum
Indriði G. Þorsteinsson fýrr-
verandi ritstjóri Tímans tekur fyrir
að alvarleg mistök hafi gerst í sinni
að blaðamaðurinn hafði misskilið
borgarheitið Naples á fféttaskeyt-
inu en þannig er ítalska borgin Na-
pólí á ensku.
Ragnar Baldursson sem eitt
sinn starfaði á fféttastofu Ríkisút-
varpsins segist líklega hafa verið
eini maðurinn á landinu sem tók
effir því þegar Margrét Indriða-
dóttir fféttastjóri karlkenndi ein-
hverju sinni formann sósíalista-
flokksins í Kína sem var í raun
kvenmaður að nafni Doi. Þetta
verða þó að teljast frekar skiljanleg
mistök enda erfitt að sjá af slíku
nafni að um kvenmann sé að ræða,
hvað þá karlmann.
Vigdís í kryddsíldínni
Frægasta prentvillan á Morgun-
blaðinu er líkast til sú sem kennd
er við kryddsíld.
„Vigdís hafði farið í opinbera
heimsókn til Danmerkur og átti að
sitja blaðamannafund með Mar-
gréti drottningu,“ segir Bjöm Jó-
hannsson fréttastjóri á Morgun-
blaðinu. „f fréttinni sem okkar
frétt var þýdd úr var sagt að þær
myndu hittast í krydsild sem þýddi
í þessu tilfelli að sitja fyrir svörum
við spurningum blaðamanna. En
hér var það þýtt sem kryddsíld.
Þetta er afar skiljanleg villa en
keppinautarnir blésu þetta strax
upp enda ekki oft sem vitleysur
verða í Mogganum.
Árið 1914 birtist oft í Morgun-
blaðinu að hershöfðinginn Staff
segði eitt og annað. Var hann ým-
ist franskur, enskur eða rússnesk-
ur. Herforinginn StafF var þá þýtt
úr General Staff sem þýðir í raun
herforingjaráð.
Þegar ég vann á Aiþýðublaðinu
birtist þar auglýsing frá versluninni
Vísi á Laugaveginum. Þar var
kaupmaður sem maiaði kaffið
sjálfitr og var það kallað Vísiskaffi.
Prentvilla laumaðist í auglýsingu
og auglýsingin var á þessa leið:
„Vísiskaffi gerir alla graða, í stað
„glaða.“„
Síminn að stríða
1 júlí 1978 var gúrkutíð í fjöl-
miðlum og þá áttu sér mistök stað
á Dagblaðinu gamla.
„Þá var mikið rætt um óeðlilega
fjárhagslega styrki krataflokka á
Norðurlöndum til félaga sinna hér
heima. Eitthvað var Dagblaðið að
kanna þessi mál,“ segir Jón Birgir
Pétursson sem nú starfar á Al-
þýðublaðinu. „Fréttir erlendis frá
bárust á þessum tíma gjarnan með
símskeytum. Einn daginn kom
símskeyti þar sem blaðamaður
Verdens Gang skýrði frá 33 millj-
óna króna styrkjum til íslenskra
krata.
Fljótlega kom í ljós að hér var
um að ræða hin verstu mistök.
Fréttaskeytið var nefnilega tilbún-
ingur einn. Starfsmaður á Pósti og
síma hafði sett saman haganlegt
skeyti til að striða starfsbróður sín-
um, sem var krati. Skeytið barst í
bakka með skeytum sem átti að
bera út. Sendill greip skeytið og ók
af stað með það inn í Síðumúla til
Dagblaðsins. Ekkert var að gert
þann daginn, en síðan kom for-
„Hið sanna í málinu
Ari Arason hringdi á
sagðist vera að fara
PJETUR SIGURÐSSON
síðufréttin: „Staðhæft að styrkur-
inn nemi 33 milljónum alls.“
Upp komust svik um síðir. Ég
var boðaður til Póst- og símamála-
stjóra og beðinn opinberlega af-
sökunar á þessu falsskeyti. Engu að
síður voru þarna á ferðinni stór-
felld mistök, sama hvernig í pott-
inn var búið.“
Kvaldist til æviloka
Sigtryggur Sigtryggsson á
Morgunblaðinu segir eina verstu
prentvillu sem komið hafi í blað-
inu hafa verið í minningargrein.
„Greinin var um mann sem búið
hafði í Hveragerði hjá landsþekktri
sómakonu. í minningargrein um
hann átti að standa: „Hann dvald-
ist hjá henni til æviloka“ en þess í
stað stóð: „Hann kvaldist hjá henni
til æviloka.“ Að sjálfsögðu bárust
okkur kvartanir vegna þessa. Matt-
hías Johannessen tók mistökin
afskaplega nærri sér og fékk frétta-
ritarann á staðnum til að fara með
blóm og afsökunarbeiðni til kon-
unnar.
í kringum 1975 barst okkur ffétt
utan af landi um nýtt fyrirtæki sem
stofhað hafði verið. Á ljósmynd
sem fylgdi með fréttinni sáust þrír
eigendur fýrirtækisins standa fyrir
framan það. Fréttaritarinn sendi
leiðbeiningarmiða sem einungis
var ætlaður ljósmyndadeildinni.
En þau hrikalegu mistök verða að
hann fer í myndatexta og þar
stendur skrifað um einn eigend-
anna: „Guðmundur sem er auð-
þekktur. Hann er þessi litli og
sköllótti með gleraugun í miðj-
unni.“ Fréttaritarinn hafði verið
mikill vinur Guðmundar svo þetta
var sérlega bagalegt enda yrti Guð-
mundur ekki á hann lengi á eftir.“
Stallone á íslandi
Pjetur Sigurðsson starfaði sem
blaðamaður og ljósmyndari á Tím-
anum í átta ár. Það sem menn
muna helst ffá ferli hans var þegar
hann skrifaði mikla ffétt um að
vöðvabúntið Sylvester Stallone
væri á leið til landsins til að leika í
kvikmynd.
„Við á Tímanum höfðum frétt
ffá Emu Eyjólfsdóttur að hún
væri komin í vinnu hjá bandaríska
kvikmyndafyrirtækinu Carolco
Pictures við gerð myndar sem
Stallone léki í. Á móti honum átti
að leika kona sem Ema átti að
kenna íslensku.
Starfsfólk Carolco Pictures var
þá komið hingað til lands. Ég talaði
við konu í hópnum en hún benti
mér á blaðafulltrúa í Bandaríkjun-
um. Hann sagði mér að til stæði að
gera myndina hér á landi en vegna
samningaviðræðna um upptöku-
staði mætti ekki segja frá henni op-
inberlega. Ef eitthvað vesen kæmi
upp yrði myndin tekin upp í Nor-
egi. Ég beið í tvo daga með að birta
fréttina en hún var svo birt á laug-
ardegi. Effir helgina var börnunum
svo rænt.
Erna sagði mér að allt hefði farið
úr böndunum þegar fréttin birtist.
Fólkið hafði ætlað sér að halda ut-
an með börnin og ræna þeim þar.
Eftir að ég fór að forvitnast um
myndina flutti það af Hótel Sögu
þar sem það hafði dvalist og fór á
Hótel Holt.
Ég gerði ekkert annað í heila
viku en að fylgja fréttinni eftir.
Aðrir fjölmiðlar urðu mjög
spenntir fyrir sögu minni og vildu
fá að vita allt um samskipti mín við
þetta fólk sem voru i raun ekki
mikil.
Ég lít ekki á fréttina sem mistök
en kannski var ég dálítið grænn. Ég
treysti viðmælandanum allt of
mikið.
Ég talaði við lögfræðing Stallo-
nes eftir ránið og spurði hann um
álit hans á því að nafn hans væri
var að Þorvaldur
ritstjórn og
í framboð.“
notað í þessum tilgangi. Hann
sagði mér að Stallone hefði verið
allt annað en ánægður með það.
Hann bað um úrklippur og lét
þýða þær yfir á ensku fyrir kapp-
ann.
Þegar fréttakona ffá NBC
hringdi í mig ffá Bandaríkjunum
til að mæla sér mót við mig út af
sjónvarpsþætti sem hún gerði um
Sarnsránið, eyddi ég miklum tíma í
að ganga úr skugga um hvort hún
væri í raun og veru til. Ég hringdi
meðal annars í Boga Ágústsson
hjá Ríkissjónvarpinu til að athuga
hvort hann kannaðist við hana.
Hann hló að því hvað ég var orð-
inn tortrygginn, en brennt barn
forðast eldinn.
Stallone-fféttin er liklega sú ffétt
sem vakið hefúr hvað mesta athygli
af þeim sem ég hef skrifað þótt mér
hafi ekki alltaf þótt það skemmti-
legt. Reyndar er hægt að segja núna
að ég hafi verið langt á undan
minni samtíð því eins og menn
vita er Stallone nú að fara að gera
mynd á Islandi.
Af almennilegum mistökum á
Tímanum rekur mig helst minni til
þess þegar blaðið sló því upp með
stríðslétri á forsíðu að Þorvaldur
Garðar Kristjánsson væri að
skipta um kjördæmi og færi nú í
ffamboð i Norðurlandi vestra en
hann hafði áður verið í Vestfjarða-
kjördæmi. Hið sanna í málinu var
að Þorvaldur Ari Arason lögfræð-
ingur hringdi á ritstjórn og sagðist
vera að fara í framboð.“ ©
F^fýlTypAfiUfj KbARBk 4894 v
23L