Eintak - 14.04.1994, Qupperneq 35

Myndirðu
' aftafrá
i?
pu
einhvem
hnupla
vörum úti
íbúð?
Rúnar Þór Pétursson
tónlistarmaður
„Ég býst við þvíefsá sem htut á
að máli á það ekki. “
Dóra Takefusa
þáttagerðarmaður
„Nei, það kæmi mér ekki við.“
Steinn Ármann Magnússon
leikari
„Það færi eftir því hver það væri.
Efþað væru til dæmis óknytta-
strákar á leiðinlegum aldri myndi
ég kjafta frá en efþað væru
virðulegar húsmæður með netta
stelsýki myndi ég eflaust láta það
eiga sig.“
Erla Rafnsdóttir markaðsstjóri
„Já, það á ekki að hnuþla í búð-
um.“
Guðrún
Bergmann
verslunar-
kona og
þáttagerðar-
maður
„Ég reikna
með að ég
myndi láta vita
afþvítil eig-
anda þúðar-
innar. “
Birna Þórðardóttir
blaðamaður
„Ég myndi ekki kæra alla. Það
færi eftir því hvort einhver væri að
naþþa sér af eintómri græðgi eða
af þörf. Ég yrði að gera það upp
við mína eigin samvisku. “
Leoncie ekki í alla staði ánœgð með þáttinn © Lítill áhugi leikstjóra á leikurum menntuðum erlendis ©
© Herra Erlendur gefur frú Emilíu undirfótinn © Þjóðleikhúsið leitar að hœfileikafólki í Hárið
Indverska
prinsessan Le-
oncie hefur
sent Ríkissjón-
varpinu bréf þess
efnis að þáttur-
inn um hana,
Söngelska prinsessan, verði
ekki endursýndur án þess
að „skriflegt samband" verði
haft við hana fyrst. Þátturinn
var sýndur í lok janúar og var
í umsjón Illuga Jökulssonar
en Andrá var framleiðandi. Le-
oncie segir í bréfinu að sér hafi
verið gefið í skyn að Andrá væri
að vinna fyrir Ríkissjónvarpið og
því krefst hún borgunar fyrir greið-
ann. Prinsessan fullyrðir
jafnframt að ólög-
lega hafi verið
staðið að mál-
Leikararnir
Felix
Bergsson,
JÓHANNA JÓNAS Og
VlLHJÁLMUR HJ&LMARSSON bOÖUÖU
leikstjóra landsins í Borgarleik-
húsið fyrir
skömmu þar
sem leikarar sem
lært höfðu erlendis
gætu sýnt kunnáttu
sína. Áhuginn virtist
ekki hafa verið mik-
ill því af þeim um
það bil 70 Jjt-,
mönnum sem
boðaðir voru í leikhúsið mættu
aðeins tólf...
Herra Erlendur heitir leikhóp-
ur sem nýlega hefur verið
stofnaður af fólki sem
numið hefur leiklist erlendis; 2
körlum og 3 konum. Meðal þeirra
er Ragnhildur Rúriks-
DÓTTIR HARALDS-
sonar. Hópurinn hef-
ur þegar hafið æfingar og
hyggst hann sýna í húsnæði Frú
Emilíu. Hann getur þá auglýst:
Herra Erlendur sýnir í Frú Emilíu...
jóðleikhúsið ætlar að setja
upp söngleikinn Hárið í júli í
samvinnu við hóp manna
þar sem fremstir í flokki fara Balt-
asar Kormákur sem leikstýrir
herlegheitunum og Hallur
Helgason. Prufur fara fram um
helgina og er leitað að atvinnu-
mönnum til að taka þátt í sýning-
unni en einnig kvað óuppgötvað
hæfileikafólk koma til greina. Ætli
það sé ekki bara trikk hjá Balta
svo söngfuglinn Heiðrún Anna,
unnusta hans, komist að...?
TÆKI
VIKUNNAR
Sendir heim með járntöflur og uppskera svartar hægðir og harðar.
Út í loftið, segir aðstoðarlandlæknir
Blóðgjafamir
blóðrrýólkaði
Hlerunarvari
Á þeim tímum, sem stór
fíkniefnamál vaða uppi og
Bjami Fel otar hljóðnemum
að saklausum skálaræðum,
er vissara að vera var um
sig hvað maðursegir, við
hvem og hverjir kunna að
liggja á hleri. Apparatið að
neðan pípir og vælir efþað
er í námunda við hvers kyns
hljóðnema, hvort
sem þeir eru á
vegum RÚV eða
KGB. Tækið fæst
hjá Sharper
Image póstversl-
uninni og kostar
aðeins 130 dali
eða um 10.000
krónur.
Síminn hjá
Sharper
Image er
901415
445 6100
Borið hefur á því á síðustu mán-
uðum að hringt sé frá Blóbankan-
um í blóðgjafa, nánast samdægurs
og þeim er talið óhætt að gefa blóð
aftur eftir síðustu blóðgjöf, og þeir
beðnir að mæta aftur, en miðað er
við að minnst þrír mánuðir líði á
milli. Þá eru allir þeir sem gefa blóð
tvisvar eða oftar á ári sendir heim
með íoo járntöflur og þeim uppá-
lagt að taka þær daglega í fimmtíu
daga eftir blóðgjöf. Nokkrir sem
gefið hafa blóð reglulega hafa haft á
orði að það sé eins og eigi að „blóð-
mjólka“ þá í orðsins fyllstu merk-
ingu. Blóðrauðinn sé aukinn með
járninu og því óhætt að hóa í þá
oftar en áður. Sá galli er hins vegar
á gjöf Njarðar að járninntakan hef-
ur þau áhrif að hægðir verða svart-
ar og rnargir kvarta yfir harðlífi.
Það kostar því meiri fórnir en áður
að komast í jólakökurnar í eldhúsi
Blóðbankans að lokinni blóðgjöf.
Björg Ólafsdóttir, hjúkrunar-
framkvæmdastjóri Blóðbankans,
sagði í samtali við EINTAK að járnið
væri til að vega upp á móti járntap-
inu. „Við tökum 450 millilítra í
hvert sinn og þá tapa menn miklu
járni. Það á að vinnast upp með
Blóðgjafar kvarta yfir harðlífi og
svörtum hægðum eftir að Blóð-
bankinn tók upp á því að senda
þá heim með járntöflur til að
auka blóðrauðann. Gildir einu
hvort hann mælist hár eða lág-
ur. Aðstoðarlandlæknir segir að
járninntakan sé ekki hættuleg
en óþarfi.
taka inn járntöflur. Það sé þekkt að
járn geti hlaðist upp í líkamanum,
hugsanlega með alvarlegum afleið-
ingum, en þá þurfi skammtarnir að
vera miklu stærri. Borið var undir
Matthías raunverulegt dæmi þar
sem blóðgjafi var sendur heim með
járn og beðinn um að taka töflurn-
ar daglega en við mælingar fyrir
blóðtöku reyndist blóðrauðinn
vera 15,9. „Að mínu viti er út í loftið
að gefa manni með þetta háan
blóðrauða járn,“ sagði Matthías.
„Ég sé ekki annað en að það sé
óþarfi."©
fæðunni en við getum ekki fylgst
með því hvað fólk borðar. Það hef-
ur tíðkast í mörg ár á Norðurlönd-
unum að senda blóðgjafa heim
með járntöflur.“
Fylgja einhverjar aukaverkanir
járninntöku?
„Nei, ekki aðrar en þær að henni
fylgir stundum harðlífi. Aðrar
aukaverkanir koma ekki til nema
fólk sé sjúkt, en þeir sem gefa blóð
hjá okkur eiga að vera í hópi
hraustasta fólks landsins."
Rannsókn sem gerð var sýndi
samsvörun milli járnmagns í blóði
og hjartasjúkdóma. Einar Bald-
vinsson, sérfræðingur í lyflækn-
ingum og hjartasjúkdómum, sagði
að þessi rannsókn sannaði ekki
þessi tengsl. „Það er ekki hættulegt
að taka inn járn en það er ástæðu-
laust því að við fáum nóg af því úr
fæðunni.11
Matthías Halldórsson, aðstoð-
arlandlæknir, tók í sama streng og
sagði það ekki vera hættulegt að
ÉQ VEIT PAD EKKI
EFTIR HALLGRlM HELGASON
Hardcore nótt í iðrum jarðar
Ég veit það ekki. Hvað maður er
að pæla. Orðinn þetta gamall og
svona...en samt, laugardagskvöld
og ekkert MTV með það, maður
drífur sig út fyrir bæjarmörkin, á
Reif-kvöld á þriðju hæð neðnajarð-
ar í bílageymslu í St. Denis. „Anot-
her World“ heitir hátíðin en fyrir
mig: „Still another world“, enn
einn heimur að kynnast því þetta er
ekkert venjulegt reif, þetta er meira
eins og þreif, maður er þrifinn,
verður þrifinn...hátt og lágt, í eyr-
um og innyflum...alveg óógeeðs-
lega þrifið maður.“
Hér er um Hardcore kvöld að
ræða. 180 bít á mínútu dynjandi úr
tveimur fjórtán tonna hátölurum
sem rétt rúmast undir lágu lofti
bílageymslunnar og styrkurinn ná-
kvæmlega stilltur rétt undir heyrn-
arleysismörkunum. (Parísarlög-
reglan notar jarðskjálftamæla til að
finna út staðsetningu slíkra neðan-
jarðarnátta og mætir síðan und-
ercover með derhúfu til að taka
myndir. Flassar á hass...og sýru og
basa...) Fyrstu mínúturnar fara í
það að banda frá sér bjóðendum
illra efna.
Þúsund manns í ryk- og reif-
mettum súluðum 3500 fermetra sal.
Hettur, húfur og bakpokar, allt
kynlaust. Hjólabuxur, fjallgöngu-
skór og flautur. Innan um einstaka
bill í sínu stæði eins og hestur á
hestamannamóti og gott ef þetta er
ekki frekar tónlist fyrir bíla en fólk.
Skyrtan straujast sjálfkrafa af völd-
um fíntitrings um leið og maður
gengur inn og hatturinn snýst hálf-
hring á höfði mínu þegar ég tek
mér stöðu framan við annan hátal-
arann. Loftpressa á hlustum. 180
hnefahögg á mínútu. Músík á
mörkum hins mannlega. Verður
lengra gengið í tónlistarsköpun?
Fútúristarnir gömlu fá það loks í
gröfinni. Næsta skref yrði einfaldur
hljóðmúr.
Fólkið í kringum mig reynir hið
ómögulega: að dansa við þetta.
Menn að dansa eftir tölvu. Chaplin
og færibandið. Þó tölvurnar séu
slappar í skák eru þær ódrepandi
duglegar á trommur. Takturinn er
hraðari en hugsun. Maður á ekki
möguleika. Þarf heldur ekki að
dansa en lætur hljóðbylgjurnar
dynja á sér, líður eins og í nudd-
potti. 180 andlitslyftingar á mínútu.
Sex Pistols voru vatnsbyssur miðað
við þetta. Þetta er önnur öld. Önn-
ur kúla. „Bara Stanley Kjúúbrick
sko...“
Fyrir eldri borgara: 180 bítum á
mínútu má helst líkja við það ef
gjörvallri íslandssögunni væri
þjappað saman á einn lítinn tölvu-
disk og honurn síðan brugðið á
fóninn. Fyrstu tíu sekúndurnar
yrðu hægar (landnámið) en síðan
tækju spjótalögin og axarhöggin að
dynja, 180 sverðshögg á mínútu, í
þrjár mínútur, fram að siðaskipt-
um. Þá kæmi rólegur millikafli,
svona eins og holdsveikt kjökur úr
kör, þar til bítið væri aftur keyrt
upp með nýbyggingum: 180 ham-
arshögg á mínútu.
Ég veit það ekki. Hvernig þetta er
eiginlega allt orðið. Allt svo sam-
þjappað eitthvað. „Manni líður
bara einhvern veginn eins og það sé
búið að sampla alla mannkynssög-
una og nú sé verið að spila hana...
og ekki einu sinni hægt að dansa
við þetta.“
Maður bara stendur undir hatti
og hlustar, horfir á DJ-inn hamast
við að skipta um plötur og plata á
milli þeirra með tölvu. Maður er
ekki inn í þessu. Veit ekkert hvað
hann er að gera, Rob Gee, besti
Hardcore-snúðurinn frá New
York, hálsþykkur hvítur náungi
neð naumhyggjutagl og stáleyru,
þybbinn af þotulaki og vansvefni
frekar en ofnæringu. En ákaflega
handfljótur. Á eftir honum kernur
síðan The Dentist frá London, rétt-
nefndur svo. Ef maður þorir, þá
opnar maður munninn og lætur
taktinn smúla á manni tanngarð-
inn, bora sig inn í tannbeinið og
finnur ekkert fyrir því svo upp-
deyfður sem rnaður er af hávaðan-
um. Holufyllingar í hundraðatali
og silfrið sáldrast út úr fólki: Loftið
er rykmettað. Reif- og rykmettað.
Þetta er ekkert „Hér gala gaukar“
heldur „Hér glamra gómar.“
Þetta er ekkert „Reif í fótinn“
heldur „Reif í hárið.“
Þetta er Voyage au centre de la
Terre.“
Alla vega er maður hér á sömu
manni tanngarðinn, bora sig inn í tannbeinið
ogfinnur ekkertfyrirþví svo uppdeyfður sem
maður er afhávaðanum. “
hæð og Jules Verne í sinni kistu. kjarninn, af harðasta liðinu í París
Ferð að miðju jarðar, í leit að hörð- að hlusta á harðkjarna-teknó.
um kjarna, og þetta er harðasti Hardcore, nótt í iðrum jarðar. ©
FIMMTUDAGUR 14. APRÍL 1994
35