Eintak - 28.07.1994, Síða 18

Siónvarp
SIGURJÓN KJARTANSSON
Skál!
Staupasteinn (Cheers)
Ríkissjónvarpinu
★ ★★★
Það var mikil sorg fyrir okkur
Staupasteins-aðdáendur þegar
ákveðið var að hætta framleiðslu
þessa frábæra myndaflokks í fyrra-
vor. Þá hafði hann verið í gangi í
hátt á annan áratug og orðinn gjör-
samlega fastur liður í tilverunni.
Svo vinsælir voru þættirnir hér á
landi að suður í Kópavogi var
meira að segja opnaður bar undir
sama nafni, þar sem líkt var effir
útliti leikmyndarinnar í einu og
öllu og jafnframt reynt að bjóða
upp á persónulega þjónustu „a la
Cheers". Þessi bar fór nú reyndar á
hausinn fyrir skömmu en það verð-
ur að segjast að hann náði sannar-
lega að vera líkari fyrirmyndinni
heldur en sá bar sem að þættirnir
sjálfir voru byggðir á. Sú knæpa er
ennþá til og er staðsett í Boston.
Þangað flykkjast ferðamenn alls
staðar að úr heiminum og verða
flestir fyrir svipað miklum von-
brigðum og ég um árið, þegar ég
átti leið um Boston og ákvað að
taka á mig krók til þess að berja
þessa merku krá augum. Það voru
sko vonbrigði í lagi. Það var ná-
kvæmlega ekkert sem minnti á útlit
barsins í þáttunum nema pínulítið
indíánalíkneski úti í horni, annars
var þarna ekkert að sjá nema sorrí
túrista drekkandi rándýran bjór. Ég
var ekk’’ lengi að labba út.
Er /að um það, þættirnir sjálfir
V' otrúleg snilld og sem betur fer
.ikissjónvarpið enn nokkra tugi af
ósýndum þáttum. Fyrir skömmu
hófú þeir einmitt sýningar á enn
einni þáttaröðinni sem kemur von-
andi til með að endast eitthvað
fram á haust. Þangað til getum við
unað ánægð við okkar hlutskipti,
ásamt póstmanninum Cliff, fítu-
bollunni Norm, töffaranum Sam,
vitleysingnum Woody, sálfræð-
ingnum Frasier, grybbunni Cörlu
og bossanum Rebeccu. Skál fýrir
því! ©
ÓTTARR PROPPÉ
íslenskt ogfrískt í
bland
Smekkleysa f hALfa öld
★★★
Egg '94
★★★
Útgáfufyrirtækið Smekkleysa
lifði lengi vel á því að vera dóttur-
fýrirtæki Sykurmolanna sálugu. Nú
hefur fyrirtækið hins vegar öðlast
sjálfstætt líf og það svo um munar.
Útgáfa fyrirtækisins er með blóm-
legasta móti þessa dagana eins og
sést á metsöluplötu Páls Óskars
og milljónamæringanna og safn-
plötunum Smekkleysu í hálfa öld,
sem er gefin út í tilefni afmælis lýð-
veldisins en ekki Smekkleysu, og
danssafninu Eggi '94.
Hljómkringlur þessar sameina
þá hugsjón að safna saman fjölda
lítt og óþekktra hljómsveita og
hrúga saman til kynningar. Þetta er
skemmtileg tilbreyting frá þeirri
lensku að gefa út safnplötur með
nokkrum íslenskum lögum í bland
við erlenda slagara og safna síðan
saman safnlögum íslensku sveit-
anna á næstu plötur sveitanna.
Á safnskífum Smekkleysu heyrist
í fjölda hljómsveita sem hefði tæp-
lega heyrst í ef ekki væri fyrir þessa
útgáfu. Hvort þær eiga það allar
skilið að erta eyru landsmanna er
svo aftur allt önnur spurning.
Smelddeysa í hálfa öld er sem fýrr
segir lýðveldisplata og stendur
undir nafni með því að þyrja á lýð-
veldisslagara hljómsveitarinnar Ex-
em. í kjölfarið sigla svo lög eftir
spámenn á borð við Texas Jesus,
Bubbleflies, Curver og músiktil-
raunaþríeykið Kolrössu krókríð-
andi, Yukatan og Maus. Frísk bönd
öll og áheyrileg. Hljómsveitin Ern-
ir, Sbr. Frostbite á lag undir nafn-
inu Kali þar sem Guðmundur gítar
Pétursson kemur við sögu í rokk-
könnun þeirra félaga. Erkitöffarinn
Rúni Júl syngur lag með Unun,
nýrri súpergrúppu Dr. Gunnars og
Þórs Eldon og hefur ekki hljómað
jafn bítlalega í alltof langan tíma.
Olympia kannar útkomuna af því
að spyrna saman evrópoppi í anda
Pet Shop Boys og drungalegum
fjallatenór í anda Stefáns íslandi.
Mesta uppgötvun þeirra Smekk-
leysumanna er þó fönkrokksveitin
Los sem er einhver sú ferskasta sem
komist hefur á plast, eða geisla eða
hvað það nú heitir í dag, í háa herr-
ans tíð.
Svona safnplötur vilja gjarnan
enda á því að maður hlustar á þær
með fjarstýringunni til að hlaupa
yfir verri lögin. Þessi skífa er furðu
laus við leiðindi og sýnir grósku í
undirheimum rokksins sem er í
engu samræmi við tíðindaleysið í
tónleikahaldi.
Það myndi náttúrlega jaðra við
drottinssvik að gefa út Smekkleysu-
plötu án þess að Björk fengi að vera
með. Innlegg hennar að þessu sinni
er Akkeri, íslensk útgáfa af Anchor
song af Debut. Þessi útgáfa bætir
litlu við upprunalega lagið nema
helst að henni takist að gleðja ís-
lenskufræðinga. Það skiptir ein-
hvern veginn engu máli á hvaða
máli er sungið þegar rödd Bjarkar
er annars vegar. Hún hefði áreiðan-
lega slegið í gegn þó hún syngi á
færeysku.
Egg ‘94 er þrettán laga plata þar
sem teknóið ræður ríkjum. Þó svo
nöfn sveita á við Underground
Family, Kusur, Hydema og Plastic
kveiki ekki á perunni hjá öðrum en
innvígðum, er augljóst að teknóið
þróast á ljóshraða hér á skerinu. Ef
miða má við framfarir Ajax og T-
world, þeirra einu sem undirritað-
ur kannast við, er ísland næsta Ital-
ía þegar kemur að dansgólfmu.
Þessi plata stendur fyllilega upp í
hárinu á erlendis safnplötum af
„Smekkleysa hafi þökk
fyrír vel heppnuð söfn.
Næsta skref er að
senda Los á sveita-
ballamarkaðinn og
selja T-world út í heim.
Það er alla vega gott
til þess að vita að það
eru aðrir að spila
músik en Pláhnetan og 1
Scope.“
sama toga. Það þarf umtalsverðan
heilaskaða til að fíla þessa grúv ekki
í botn, alla vega brotnaði talsvert af
kristal þegar hún rataði á fóninn
hjá mér.
Smekkleysa hafi þökk fyrir vel
heppnuð söfn. Næsta skref er að
senda Los á sveitaballamarkaðinn
og selja T-world út í heim. Það er
alla vega gott til þess að vita að það
eru aðrir að spila músik en Pláhnet-
an og Scope. ©
MEÐ HULDARI BRE IÐFJÖRÐ YFIR H O LLYWOOD
Hay hay hay ha..ha
Ég hef oft velt því fyrir mér þegar
ég hef horft á Bill Cosby Show og
hina og þessa gamanþætti sem eru
teknir upp fyrir framan „live studio
audience“, hvað liðið í stúdíóinu
getur hlegið mikið. Sama hversu
slappur þátturinn er, sama hversu
lélegur búmorinn er, alltaf skelli-
hlær þetta blessaða „live studio
audience“. Maður fer að velta því
fyrir sér hvort þetta fólk sé svona
svakalega ánægt með lífið og finnist
allt svona ferlega fyndið, eða hvort
maður sjálfur sé alger fúlingi. En
svo kemst maður að þeirri niður-
stöðu að liðið í þættinum hljóti að
vera sérvaldir hláturbelgir sem ekki
bara hlæi hátt og mikið, heldur séu
þeir loksins að fá tækifæri til að
vera viðstaddir tökur á uppáhalds-
þættinum sínum. Og það er næst-
um því þannig, að því komst ég ný-
lega.
Ég var að rölta í rólegheitunum á
Melrose Avenue einn daginn þegar
allt í einu vindur sér að mér maður
á fertugsaldri í bleikum jogging-
galla með hor í skegginu og stoppar
mig. Hann romsar svo upp úr sér
svaka rullu sem greinilega átti að
vera brandari, potar því næst í
magann á mér, bakkar tvö skref og
starir framan í mig, greinilega að
bíða eftir viðbrögðum. Ég hikaði
aðeins, starandi til baka á viðundr-
ið og fór svo að skellihlæja. Þá fór
hann að gefa frá sér alls kyns kynja-
hljóð sem erfitt er að ná á prenti en
hljómuðu einhvern veginn eins og
„hnnaa muuaii, banaa, ba, ba,
hnumma, mmaaa, dúúrí dúúrí,
hnaa, ba, ba!“ Mér fannst þetta al-
veg stórsniðug hljóð og hélt áfram
að skellihlæja. Og enn meira hló ég
þegar hann sagði mér að kynja-
hljóðin hefði verið tælenskt ljóð
sem íjallaði um lífið, dauðann og
stöðu mannsins í heiminum. Þegar
ég hafði hlegið mig máttlausan yfir
þessum frábæra karakter í dágóða
stund, rétti hann fram hendina,
sagðist heita Floyd Fredfred
Floyd og starfa við það að finna
hláturmilt fólk í „live studio audi-
ence“ fýrir gamanþátt sem héti
„And the world keeps spinning“.
Ég væri greinilega hláturmildur
maður sem hefði örugglega gaman
af þættinum og mér væri hér með
boðið að vera viðstaddur upptökur
á næsta þætti. Því næst útskýrði
hann fyrir mér hvar og hvenær
upptökur færu fram og kvaddi svo.
Þegar ég gekk í burtu frá honum
heyrði ég hann upphefja kynja-
hljóðin á ný og greinilegt að hann
var að prófa annan vegfaranda. Því-
lík vinna, hugsaði ég með mér.
Daginn eftir brunaði ég niður í
stúdíóið þar sem taka átti þáttinn
upp. Þegar ég kom í upptökusalinn
var mér vísað til sætis á milli
tveggja fituhlunka sem voru svo
polyester-dressaðir að ég fór strax
að hafa áhyggjur af því hvort fötin
þeirra myndu ekki hreinlega blossa
upp þegar kveikt yrði á öllum
sterku stúdíókösturunum. Ég
reyndi að koma mér vel fyrir í því
takmarkaða plássi sem ég hafði á
milli amerísku hamborgararass-
anna og leit yfir salinn. Ég áttaði
mig fljótlega á því að það hefði ver-
ið alveg sama bvar mér hefði verið
vísað til sætis, alls staðar blasti við
fólk sem hafði örugglega átt mikinn
þátt í því að gera McDonalds að
stórfyrirtæki. Hver einasti maður í
salnum var akfeitur. Ég velti því
fýrir mér hvernig í fjáranum mað-
urinn í bleika jogginggallanum
hefði eiginlega tengt við mig þenn-
an hóp, og hvers konar þáttur þetta
væri eiginlega.
Meðan verið var að gera klárt
fyrir sjóið var boðið upp á enda-
lausan sítrónusafa og ég áttaði mig
á því að það væri til að mýkja á
okkur raddböndin þannig að við
ættum auðveldara með að hlæja.
Loksins byrjaði þátturinn og að-
alpersónan steig á svið. Ég áttaði
mig fljótlega á því að þessi blessaða
aðalpersóna ætti að eiga við offitu-
vandamál að stríða og væri alltaf
fallandi á endalausa megrunar-
kúrnum sínum. Mér fannst þetta
frekar óspennandi söguþráður og
fremur ófyndið allt saman. En
þungavigtar „live audience-ið“
skemmti sér konunglega og ískraði
og hossaðiast uni af hlátri. Til
dæmis þegar Dale Toms, aðalper-
sónan, ákvað að hrískaka væri
mildu nothæfari sem glasabakki en
matur og pantaði sér pizzu, hélt ég
að polyesterbræðurnir sitthvoru
megin við mig myndu hreinlega fá
andarteppu því þeir hlógu svo mik-
ið. Enda eflaust búnir að lenda í
svipuðum aðstæðum sjálfir nokkr-
um sinnum. Og ekki batnaði það
þegar þurfti að taka þetta ágæta
pizzuatriði aftur og aftur því Dale
ruglaðist alltaf í textanum sínum.
Alltaf ískraði salurinn og hossaðist.
Og ég með, vel klemmdur á milli
þeirra polyestérbræðra.
Svo loksins þegar ég sá ástæðu til
að hlæja að Dale Toms var það þeg-
ar hann flæktist í einni af ljóskast-
arasnúrunum og flaug á hausinn,
en það var víst ekki í handritinu. En
ég hló nú samt og komst að því að
maginn í mér var orðinn bæði vel
súr eftir allan sítrónusafann og <
slappur eftir allan hristinginn og
hossið sem þeir polyesterbræður
höfðu boðið upp á. Því laumaði ég (
mér út úr stúdíóinu frá Dale Toms
og hinum aukakílóunum.
í þessum pistli er falinn djúpur
boðskapur scm ég skora á þig að
finna og segja svo vini þínum.
1
Huldar Breiðfjörð
Los Angeles
18
u