Morgunblaðið - 28.05.2005, Side 51

hjá þeim í sveit, þar til ég var orðin
16 ára. Eftir að systir mín flutti
heim frá Danmörku varð hún ekki í
rónni fyrr en hún fékk að fara í
sömu sveit og stóra systir, en Guð-
rún og Jósef tóku henni opnum örm-
um eins og bræðrum okkar síðar.
Það var myndarheimili hjá Guð-
rúnu og Jósef á Þingeyrum og oft líf
og fjör þar á sumrin. Þar var fólk á
öllum aldri; frændfólk, vinafólk,
kaupakonur, kaupamenn og eldra
fólk sem dvaldi þar tímabundið og
hjálpaði til við heyskap og inniverk.
Minnist ég þar m.a. Steinu Valdi-
marsdóttur og Guðmundar gamla
Magnússonar. Þá kom Ólafía
Björnsdóttir móðir Guðrúnar í langa
heimsókn á hverju sumri, okkur
krökkunum til mikillar ánægju.
Stundum bættust við óvæntir gestir,
eins og Göngu-Geiri, sem gekk um
landið og stoppaði á bæjum og fékk
sér hressingu. Iðulega voru 20
manns í mat að sumri til.
Ekki var í kot vísað hjá Guðrúnu.
Hún var góður gestgjafi og lista-
kokkur, lagði mikla alúð í matseld-
ina. Það var hafragrautur og slátur
á morgnana, smurt brauð og kökur
með kaffinu, heitur matur kvölds og
morgna auk morgun- og kvöldkaffis.
Þá voru ekki tilbúnir réttir í frystin-
um í kaupfélaginu, heldur frystir
lambaskrokkar; frystur silungur í
kistunni; svartbaksegg og slátur-
tunnur í útigeymslunni og heima-
tilbúin súrmjólk í búrinu. Guðrún
bjó til ljúffenga rétti af ýmsum gerð-
um úr hráefninu. Aðstæður á Þing-
eyrum voru ekki alltaf þær þægileg-
ustu fyrir húsmóður, þó þær hafi
mikinn sjarma í barnsminninu. Það
var kolaeldavél í eldhúsinu og í
henni var allt heita vatnið hitað á
heimilinu, nema ef farið var í bað, þá
þurfti að sjóða vatn í þvottakatli.
Ekki var síður rómantík yfir því í
minningunni þegar kveikt var á olíu-
lömpum á kvöldin eftir að slökkt var
á heimarafstöðinni, sem var á Þing-
eyrum á bernskuárum mínum.
Sama má segja um sveitasímann.
Okkur þætti hann ekki þægilegur
nú, þó hann hefði verið hin mesta
skemmtun fyrir börn og unglinga á
sínum tíma.
Guðrún var ekki dæmigerð hús-
móðir í sveit að því leyti að hún
skipti sér lítið af útiverkunum en lét
heimilið sig mestu varða. Hún var
alltaf vel til höfð og hafði betri stofu,
sem ekki mátti fara inn í nema í
hreinum fötum. Guðrún var gestris-
in, glaðleg og hreinskiptin, skemmti-
leg heim að sækja. Hún var að mínu
mati einstaklega skapgóð. Aldrei
man ég eftir að hún hafi hreytt ónot-
um í fólk, þó hún léti vita ef henni
mislíkaði eitthvað. Einstakt var að
hún passaði ávallt að kaupakonurn-
ar slyppu við erfiðustu verkin, þau
gerði hún sjálf. Í minningunni sé ég
hana fyrir mér raula: „Komd’ í Kos-
tervals. . .“ eða „Daisy Daisy . .“ í
eldhúsinu; spyrja okkur krakkana
útúr í spurningakeppni; eða sitja
inni í stofu með handavinnu og
hlusta með okkur stelpunum á Guð-
rúnu frá Lundi, fyrir tíma sjón-
varpsins. Ég man okkur vinkonurn-
ar stoltar í eins peysum sem Guðrún
hafði prjónað og eftir myndatökum
úti í garðinum á Þingeyrum, sem var
eins og ævintýraland fyrir yngri
kynslóðina.
Eins og ég minntist á í byrjun bjó
afi minn Jón Pálmason líka á Þing-
eyrum, en hann og Jósef leigðu jörð-
ina saman til að byrja með. Smám
saman minnkuðu umsvif afa, en
hann bjó áfram hjá Jósef og Guð-
rúnu þar til hann dó. Það var því
mikill samgangur milli fjölskyldn-
anna, líka að vetri til. Einhverju
sinni vorum við amma á Þingeyrum
yfir jól og áramót. Mér eru þessi jól
mjög minnisstæð, svo heimilisleg,
eins og Guðrúnu var lagið! Skreyttir
pappastrimlar meðfram öllum loft-
um, flugeldar, stjörnuljós og fleira
fólk en ég átti að venjast á þessum
árstíma.
Með þessum minningabrotum vil
ég fyrir hönd okkar systkinanna
Önnu Sölku, Stefáns Jóns og Páls
Jakobs þakka fyrir þær góðu stund-
ir sem við áttum á Þingeyrum og
síðar í Steinnesi hjá Jósef og Guð-
rúnu og fyrir það veganesti sem við
fengum þaðan með okkur út í lífið.
Hulda S. Jeppesen.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. MAÍ 2005 51
MINNINGAR
✝ GuðmundurGuðleifsson,
fyrrverandi bóndi á
Langsstöðum í
Hraungerðishreppi,
fæddist á Oddgeirs-
hólahöfða í sömu
sveit 22. ágúst 1907.
Hann andaðist á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Sel-
fossi laugardaginn
21. maí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Guðleifur
Hannesson frá Stétt-
um í Hraunshverfi, f.
15. sept. 1869, d. 13. nóv. 1947,
bóndi á Oddgeirshólahöfða, og
kona hans, Sigríður Eiríksdóttir
frá Sólheimum í Hrunamanna-
hreppi, f. 25. des. 1874, d. 14. des.
1957. Þau Guðleifur og Sigríður
fluttu að Langsstöðum í Hraun-
gerðishreppi árið 1927. Þau eign-
uðust tíu börn. Tvö þeirra létust í
frumbernsku. Systkini Guðmund-
ar eru nú öll látin, nema tvö þau
yngstu, tvíburarnir Guðríður, sem
lengi bjó í Ólafsvík, átti Guðmund
Ársælsson; og Sigurður, sem á
heima í Reykjavík, átti Herdísi
Jónsdóttur, sem er látin. Þessi af
Önnu Kristínu Kjartansdóttur frá
Hellu, og með henni tvær dætur,
Írisi Erlu og Magný Rós, þau
skildu, átti síðar Hrönn Sverris-
dóttur, og eiga þau saman einn
son, Gunnar Bjarna. Sigurður lést
52 ára, 18. desember 2000. 2) Ingi-
björg Helena Werner Guðmunds-
dóttir, f. 1953, húsfreyja á Sel-
fossi, átti Guðmund Ólafsson frá
Vatnskoti í Þykkvabæ, starfsmann
í Búrfellsvirkjun, f. 2. október
1942, d. 6. febrúar 1998. Þau eign-
uðust saman fjögur börn: Sigrúnu
Hildi Werner, Ástrós Werner,
Guðleif Werner og Elínborgu
Werner. 3) Sonja Werner Guð-
mundsdóttir, f. 1956, á heima á
Selfossi, bjó með Magnúsi Þór
Gissurarsyni og eignuðust þau tvö
börn: Guðmund Þór Magnússon
og Steinunni Þóru Magnúsdóttur;
Steinunni misstu þau 1. október
1996.
Guðmundur var iðjumaður og
hagur, bæði á tré og járn. Hann
söng lengi í Kirkjukór Hraungerð-
iskirkju og tók þátt í uppfærslu
sjónleikja á vegum Ungmenna-
félagsins Baldurs. Þau Guðmund-
ur og Hildegaard brugðu búi á
Langsstöðum og fluttu til Selfoss
1975. Síðustu 17 árin bjó hann
ekkjumaður í Lyngheiði 15, fékkst
við smíðar og ók bifreið til hinsta
dags.
Útför Guðmundar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
systkinunum frá Odd-
geirshólahöfða eru
látin: Eiríkur og
Hannes, sem bjuggu í
Reykjavík; Kristófer í
Reykjavík, átti Guð-
rúnu Guðmundsdótt-
ur, sem lifir mann
sinn; Helga í Hafnar-
firði, átti Jón Sveins-
son, hann er látinn;
Steinunn í Reykjavík,
átti fyrr Guðmund
Einarsson, en síðar
Ólaf Þorvaldsson,
hann er látinn.
Eftir lát Guðleifs,
föður þeirra, árið 1947, bjó Guð-
mundur á Langsstöðum í Hraun-
gerðishreppi, ásamt móður sinni.
Hinn 25. desember 1949 gékk
hann að eiga Hildegaard Werner,
hjúkrunarkonu frá Travemünde í
Þýskalandi, dóttur hjónanna Hel-
ene Leonhardt og Fredericks
Werner, skipstjóra. Hildegaard
fæddist 2. júlí 1927. Hún andaðist
hinn 18. ágúst 1988.
Guðmundi og Hildegaard varð
þriggja barna auðið; þau eru
þessi, í aldursröð: 1) Sigurður
Guðmundsson, trésmiður, hann
átti heima á Selfossi, átti fyrr
Daprast hugir dauðinn kallar,
drjúpa tár og væta kinn.
Faðir minn þú höfði hallar,
heim þig leiðir frelsarinn.
Þökkum liðnu löngu árin,
er leiddir okkur sérhvert sinn.
Ljúft hjá mömmu trega tárin
hún tekur þig í faðminn sinn.
(Guðrún Guðjónsdóttir.)
Elsku pabbi, af mörgu er að taka á
langri ævi, en árin voru orðin ansi
mörg eða það fannst þér að minnsta
kosti. Þér fannst tími til kominn að
mamma, sem kvaddi fyrir 17 árum,
færi nú að koma að ná í þig eins og þú
orðaðir það og loks fékkstu ósk þína
uppfyllta 21. maí sl. Þú kvaddir þenn-
an heim á fallegu vorkvöldi, sæll og
sáttur við allt og alla.
Hagleiksmaður varst þú mikill, úti í
bílskúr varstu öllum stundum og
smíðaðir fullt af lömpum með út-
skornum fótum nú og innskotsborðin
voru orðin ansi mörg og allt var þetta
útskorið. Þú hafðir gaman af að gefa
okkur börnum þínum og afabörnum,
sem voru að byrja að búa. Leiðis-
krossarnir voru líka orðnir ansi marg-
ir sem þú smíðaðir. Þegar Siggi bróð-
ir okkar dó smíðaðir þú t.d krossinn á
leiðið hans og sagðir ennfremur að nú
ætlaðir þú ekki að smíða fleiri því nú
værir þú næstur og sú varð raunin.
Það er svo margt sem hægt er að
rifja upp en okkur langar bara aðeins
með fáeinum orðum að tína úr eitt-
hvað af því sem stendur upp úr. T.d. á
sumrin þegar verið var að heyja úti á
engjum, þá var nesti tekið með; heitt
kakó á hitabrúsa og brauðsamlokur,
kleinur, flatkökur og annað góðgæti
sem átti að duga yfir daginn. Þetta
þótti okkur krökkunum afar spenn-
andi og skemmtilegt. Nú ekki má
gleyma þegar verið var að heyja og
heyvagninn orðinn fullur af heyi og
þú gekkst auðvitað úr skugga um að
allt væri í lagi áður en lagt væri af
stað heim. Við krakkarnir og sumar-
börnin fengum að vera uppi á vagni
og bjuggum við um okkur í heyinu.
Síðan var haldið af stað heim. Gömul
Farmal cub-dráttarvél dró heyvagn-
inn hægt og rólega og svo var nátt-
úrulega sungið af hjartans lyst allt
hvað af tók á leiðinni heim.
Þetta voru yndislegir tímar sem
aldrei gleymast. Ágústkvöldin, þegar
aðeins var farið að rökkva, þóttu róm-
antískust og alveg rjómablíða. Þetta
eru alveg ógleymanlegar stundir. Já
lengi gætum við haldið áfram elsku
pabbi en nú er komið að leiðarlokum
og kveðjum við þig með virðingu og
þakklæti fyrir að hafa fengið að hafa
þig svona lengi hjá okkur og við góða
heilsu öll árin. Heilsan þín var mikil
og góð guðsgjöf sem við þökkum fyrir
nú á kveðjustund.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Hinsta kveðja elsku pabbi,
Guð geymi þig og hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Þínar dætur
Sonja og Ingibjörg.
Elsku afi og langafi, okkur langar
að minnast þín með nokkrum orðum
og minningum sem við munum ávallt
geyma í hjörtum okkur. Alltaf var
gaman að koma til þín í Lyngheiðina,
svo hljótt en samt fullt hús af gleði,
þær voru nú ófáar næturnar sem ég
gisti hjá þér og þá var farið inn í skúr
að smíða, sem þú varst mjög lunkinn
við, eða horft á sjónvarpið, við tveir.
Þú varst alltaf með á nótunum í öllu,
fréttirnar af heiminum, íþróttir og
margt fleira, sást eins og köttur og
keyrðir eins og sannur herramaður
öll þessi 98 ár og megum við nú þakka
guði fyrir þessa heilsu sem þú hafðir.
Það er margt sem er að minnast og
tárin geta auðveldlega fallið niður á
kinn, en sú verður ekki raunin, ekki
nema þá gleðitár. Í lokin varstu svo
sáttur við það fá að fara og hitta alla
þá sem bíða handan við hornið, sem
ekki eru fáir. Það gleður mig mest að
ég hitti þig nokkrum sinnum á sjúkra-
húsinu á Selfossi og þá varstu svo
glaður og hress og bara beiðst eftir að
hitta gamla kunningja og að sjálf-
sögðu hana Hildi (ömmu).
Þú sofnað hefur síðsta blund
í sælli von um endurfund,
nú englar Drottins undurhljótt
þér yfir vaki – sofðu rótt.
(Aðalbjörg Magnúsdóttir.)
Elsku afi, nú ertu kominn á staðinn
sem þig dreymdi um þar sem sólin
skín og fuglar syngja gleðisöngva.
Sofðu vel og megi drottinn lýsa þinn
fallega veg og umlykja þig í faðmi sín-
um, við sjáumst síðar.
Guðleifur W. Guðmundsson,
Georgína Björg Jónsdóttir
og dætur.
Ég á því láni að fagna að hafa verið
nágranni Guðmundar nánast alla
mína ævi, fyrst á bernskuheimili
mínu Bollastöðum og svo þrjátíu ár í
Lyngheiðinni. Hjá okkur Bollastaða-
systkinum var eitt víst: sólin kom upp
í austri og fyrir sunnan okkur voru
Guðmundur og Sigríður á Langstöð-
um. Við spjölluðum oft saman og
hann sagði mér margt frá sinni löngu
ævi.Sigríður móðir hans hefur haft
nóg um að hugsa, því fór hann fljótt
að passa yngri systkini sín. Það kom
fljótt í ljós hvaða mann hann hafði að
geyma, glaður og trúr öllu sem hann
gekk að, góður verkmaður og um-
fram allt frábær félagi og samferða-
maður allra, á hvaða aldri sem þeir
voru.
Guðmundur var í farskóla að þess
tíma hætti og lauk fullnaðarprófi 13
ára. Þá gat hann verið við gegningar
heima svo eldri bræður hans og faðir
gætu farið á vertíð eða í aðra vinnu
sem bauðst. Liðlega fermdur fór
hann gegningamaður upp í Grímsnes
og 16 ára til Vestmannaeyja á sína
fyrstu vertíð. Árið 1927, þá tvítugur
að aldri, fluttu Guðmundur og fjöl-
skylda hans að Langstöðum í Flóa.
Hann tók alla vinnu sem bauðst utan
vertíðar. Eitt var það sem honum var
gefið og það var að vita ekki hvað loft-
hræðsla var. Það var gaman að heyra
hann segja frá því þegar þeir voru að
steypa upp strompinn á Mjólkurbúi
Flóamanna, Sigurður Bjargmundar-
son og hann, báðum sama hve hátt
þeir fóru upp. Til sveita var mikill
framfarahugur í mönnum. Flóaáveit-
an komin og Mjólkurbúið fylgdi í kjöl-
farið. Hann studdi þessar framfarir,
svo og annað sem til heilla horfði. Fé-
lagshyggjumaður var Guðmundur,
gekk í Ungmennafélagið Baldur og
var þar dyggur félagi, hann lék og
söng í leikritum og á skemmtunum
eftir þeim kröfum sem þá tíðkuðust.
1944 stofnaði Sigurður Birkis kirkju-
kór Hraungerðiskirkju. Guðmundur
gekk strax í hann og þá kom tenór-
rödd hans sér vel. Sigríður móðir
hans kunni má segja allar raddir í
sálmalögum, þurfti ekki að heyra þær
nema einu sinni, svo næmt söngeyra
og góða söngrödd hafði hún. Þetta
kom sér vel því ekki var hljóðfæri á
hverju strái. Móðir mín lagði þessum
raddæfingum lið, hún var líka í kórn-
um og eru það góðar bernskuminn-
ingar þegar æft var saman á Bolla-
stöðum.
Árið 1949 kom að Langstöðum frá
hinu stríðshrjáða Þýskalandi ung
stúlka, Hildegard Werner. Hún fann
fljótt hvern mann Guðmundur hafði
að geyma. Erfitt hlýtur að hafa verið
að koma mállaus til framandi lands og
vera ætlað að taka strax þátt í lífi og
störfum fólksins á bænum. Hún vann
traust og vináttu samferðafólks og
leiðir þeirra Guðmundar lágu fljótt
saman, því um jólin 1949 giftu þau sig
og tóku við búinu á Langstöðum 1950.
Þau voru samstiga lífsförunautar.
Það sést best á því að Hildegard kveið
því að Guðmundur dæi á undan sér
því þá yrði hún svo einmana. Hún dó
langt um aldur fram 18. ágúst 1988,
nákvæmlega 39 árum eftir að hún
kom til landsins.
Árið 1975 fluttu þau í Lyngheiði 15
á Selfossi. Ég spurði Guðmund: „Var
ekki erfitt að flytja?“ Þá svaraði hann:
„Ég hef aðeins flutt einu sinni“ og átti
þá við frá Oddgeirshólahöfða að
Langstöðum. Eftir að Guðmundur
fluttist að Selfossi fór hann strax að
vinna hjá Einari Elíassyni í Steypu-
iðjunni og vann þar til 1984. Eftir að
Hildegard lést var hann áfram einn í
Lyngheiðinni en fór fljótlega að leigja
út herbergi ungu fólki í Fjölbrauta-
skóla Suðurlands. Þar brást hann
ekki frekar en fyrri daginn. Allt þetta
unga fólk dáði hann og virti, munur-
inn var mikill á aldri en skoðanir Guð-
mundar voru í samræmi við nú-
tímann, allt hafði breyst og var á
réttri leið að hans dómi.
Nokkru áður en Guðmundur veikt-
ist og var fluttur á sjúkrahúsið,
skrapp ég til hans eins og oft áður.
Þegar ég kvaddi hann sagðist ég
koma fljótt aftur sem ég og gerði en
greip þá í tómt.
Við Bollastaðafólk kveðjum þenn-
an góða nágranna og samferðamann
með þökk fyrir allt gott okkur til
handa. Við sendum fjölskyldu hans
samúðarkveðjur.
Helga Guðjónsdóttir
frá Bollastöðum.
GUÐMUNDUR
GUÐLEIFSSON
Er kveð ég þig afi, í hinsta sinn,
svo þakklát er fyrir tímann þinn.
Tár ég felli niður kinn.
Tómarúm í hjartanu finn.
Tárast mín augu, tárast mín sál,
af saknaðar tárum er tilveran hál.
Far þú í friði, far þú í sátt,
far þú þar sem þrautir ei átt.
(K.M.)
Minning þín er ljós í lífi
okkar, sofðu rótt elsku afi og
langafi, þín
afabörn og langafabörn.
HINSTA KVEÐJA
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi, langafi og langalangafi,
JÓN R.M. SIGURÐSSON,
Lönguhlíð 17,
Akureyri,
lést mánudaginn 23. maí.
Hann verður jarðsunginn frá Glerárkirkju
fimmtudaginn 2. júní kl.13:00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á heimahlynningu Akureyri.
Kristín Sigurðardóttir,
Guðrún Jónsdóttir, Helgi Friðfinnsson,
Unnur Jónsdóttir,
Katrín Jónsdóttir, Valtýr Hreiðarsson,
Heiðrún Jónsdóttir, Jón Kr. Kristjánsson,
afabörn, langafabörn
og langalangafabörn.
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800