Morgunblaðið - 28.09.2005, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. SEPTEMBER 2005 29
MINNINGAR
alltaf svo góð og sterk. Það var svo
æðislegt að koma í sveitina (Borg-
arholt) til þeirra ömmu og afa, það
var svo gaman þar. Þau bjuggu þar
til ársins 1996 en þá fluttu þau á
Akranes. Hún amma átti alltaf
heimabakað og það var alveg sama á
hvaða tíma dags, alltaf dró hún fram
kræsingar og ískalda mjólk. Það er
hægt að minnast á svo margt sem
amma gerði sem var svo gott. Eitt
sinn þegar við vorum stödd í sveit-
inni fæddist andarungi og hann var
mjög veikur og hún brá á það ráð að
halda á honum hita í ofninum. En
hann dó, greyið, en amma dó aldrei
ráðalaus og við fengum að halda smá
jarðarför og jarða hann í garðinum,
hún elsku amma mátti ekkert aumt
sjá. Hún var alltaf svo góð og það var
svo gott að koma til þeirra niður á
Suðurgötu þangað sem þau fluttu
þegar þau seldu Borgarholt. Elsku
amma, þú ert komin á betri stað og
líður betur þó það sé svo erfitt að
sætta sig við það. Þú ert komin til
Óla frænda og Þóru ömmu. Elsku
afi, guð veri með þér á þessum erfiða
tíma. Við elskum þig, amma.
Gunnar, Ingibjörg,
Ársæll og Kristín.
Vá, þetta gerðist allt svo fljótt, ég
er varla búin að átta mig á því að
elsku amma okkar er dáin. Ég hélt
alltaf í vonina um að henni myndi
batna, en lífið er ósanngjarnt og við
getum ósköp lítið eða ekkert stjórn-
að því. En við eigum alla vega góðar
minningar frá öllum ferðalögunum
sem við fórum í með ömmu og afa, og
var þá mikið sungið og skemmtum
við okkur öll konunglega. Það var
alltaf gaman að koma í heimsókn vit-
andi innra með okkur að nú fengjum
við sko að borða, því alltaf var nóg á
boðstólum. Svo var alltaf gaman að
koma í sveitina til ömmu og afa,
Borgarholti, þar sem þau bjuggu til
ársins 1996. Við fjölskyldan vorum
þarna mjög oft yfir sumartímann og
oft á veturna. Man ég vel eftir þegar
ég og Sævar vorum veðurteppt í
sveitinni, okkur til mikillar ánægju
og gleði. Þetta eru minningar sem ég
mun aldrei gleyma og lifa þær í
hjarta mínu að eilífu. Amma, ég
elska þig.
Þín
Hafdís.
Elsku amma, mér finnst leiðinlegt
að missa þig. Ég fór að gráta þegar
ég frétti þetta og mamma huggaði
mig. Mér fannst svo gaman að heim-
sækja þig út á Akranes, en ég er oft
búin að heimsækja afa. Afi er rosa
skemmtilegur og þú varst það líka.
Mér fannst ísinn og kökurnar vera
frábærar. Þú varst svo rosalega
skemmtileg og ég myndi óska þess
að þú værir hjá okkur ennþá. Skilaðu
kveðju til hans pabba míns.
Þín
Kristín Birta.
Góð nágrannakona okkar er horf-
in af sjónarsviðinu.
Hjálpsemi, velvilji og dugnaður er
það fyrsta sem kemur upp í hugann
þegar við minnumst Ingibjargar.
Ingibjörg fluttist ásamt Gunnari
frá Akranesi að Borgarholti 1959 og
hófu þau þar sinn búskap. Þá flutti
Ingibjörg frá þeim þægindum sem
hún hafði alist upp með eins og raf-
magni og sjálfrennandi vatni. Þetta
hafa verið mikil viðbrigði fyrir hana
þar sem börnin komu núna í heiminn
hvert á eftir öðru. Lýsing var frá
gaslukt og lömpum, vatni dælt í bæ-
inn með handafli, kýrnar handmjólk-
aðar og allur matur unnin heima. En
Ingibjörg var ung og hraust og lét
þetta ekki á sig fá.
Það er mjög stutt á milli bæjanna
og mikill samgangur sem endur-
speglaðist í hjálpsemi á báða vegu.
Þar er okkur ofarlega í huga að bæði
Ingibjörg og Gunnar gættu þessa að
láta aldrei á sig halla.
Á fyrstu árunum skiptust bæirnir
á að fara með mjólkina upp á þjóðveg
í veg fyrir mjólkurflutningabílinn.
Þegar Stakkhamar átti að fara með
mjólkina lét Ingibjörg sig ekki muna
um að fara með þeirra mjólk í hjól-
börum í veg fyrir Stakkhamarsbíl-
inn.
Börnin fóru oft á milli bæja og
nutu þess á víxl að fara í pössun yfir
nótt eða lengri tíma. Var það mikil
tilbreyting fyrir börnin og gleði sem
fylgdi því. Þá skapaðist vinátta milli
þeirra sem hefur haldist síðan. Sem
dæmi um gott hjartalag Ingibjargar
minnist Sigrún þess að hafa kallað
hana mömmu í þau skipti sem hún
gisti hjá henni sem smástelpa.
Vorið 1996 ákváðu Gunnar og
Ingibjörg að bregða búi, börnin upp-
komin og farin að heiman. Þetta hef-
ur eflaust ekki verið auðveld ákvörð-
un að yfirgefa jörðina sem þau höfðu
byggt upp og ræktað. Þau fluttu þá
suður á Akranes, í húsið sem Ingi-
björg ólst upp í. Það hús gerðu þau
upp eftir smekkvísi Ingibjargar.
Hún hafði ávallt gaman af því að hafa
fallega hluti í kringum sig. Meðan
hún bjó í Borgarholti sat hún við og
saumaði m.a. púða og áklæði á „ró-
kókó“ stóla.
Þó að þau Gunnar og Ingibjörg
hafi flutt frá Borgarholti suður á
Akranes, hefur haldist gott samband
á milli fjölskyldnanna. Ávallt var
notalegt að koma í heimsókn til
þeirra á Suðurgötuna og njóta veit-
inga sem hún framreiddi af sinni al-
úð.
Þeim þótti alltaf gaman að
skemmta sér og er eftirminnilegt frá
boðskemmtunum í sveitinni hvað
Ingibjörg dansaði létt við hann
Gunnar. Eftir að þau fluttu höfðu
þau enn oftar tækifæri til þess að
dansa saman og skemmta sér. Gam-
an var að gleðjast með þeim í fyrra-
haust þegar þau héldu upp á sameig-
inlegt sjötugsafmæli sitt. Ingibjörg
var nýlega komin úr hnjáaðgerð og
þau dönsuðu saman eins og ung
væru.
Nú er góð nágrannakona horfin á
braut. Við sendum fjölskyldunni frá
Borgarholti okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Fjölskyldan Stakkhamri.
Fljótlega eftir að Gunnar föður-
bróðir minn hafði fest ráð sitt kynnt-
ist ég Ingu.
Mér var strax ljóst sem ungum
dreng að þar fór kona með einstaka
hlýju og mannkærleik. Síðar á ung-
lingsárum mínum þegar bátur sem
ég var á var tekinn í slipp á haustin
fór ég nokkrum sinnum í Borgarholt
til þeirra hjóna. Það voru einstakir
tímar að vera með þeim þegar þau
voru að byggja fjós og hlöðu og finna
hvað samrýnd þau voru og hjóna-
band þeirra einstakt.
Síðar æxluðuðst mál þannig að
Magný Ósk dóttir mín var fjölda
sumra hjá þeim hjónum.
Fyrir okkur foreldra hennar var
þetta einstakt þar sem fátítt var orð-
ið að börn væru í sveit og öðluðust
þann þroska og lærðu til verka eins
og verið hafði um íslensk börn áður.
Fyrir misskilning fór dóttir mín að
kalla þau afa og ömmu og var því
einkar vel tekið af þeim enda varð
samband þeirra við hana í allan stað í
slíka veru. Fyrir þrem árum var ég
ásamt barnabörnum mínum staddur
á írskum dögum á Akranesi og var á
keyrslu niður við höfn.
Allt í einu kallar eitt þeirra:
„Stoppa, stoppa, afi og amma eru
þarna.“ Ég var varla búinn að stöðva
bílinn þegar þau voru hlaupin út og í
fangið á þeim hjónum. Þetta atvik
sýndi mér enn og aftur hvað þau
hjón voru elskuð og elsk að börn-
unum.
Inga hafði svo einstaklega blíða
lund, mikla hjartahlýju og umburð-
arlyndi sem svo geislaði af henni
hvort sem maður var að ræða við
hana um alvarleg málefni eða mein-
laus dægurmál.
Nú þegar við kveðjum Ingu þá vil
ég þakka einstök kynni við einstaka
konu og fyrir alla sem þekktu og um-
gengust hana veit ég að kynnin hafa
haft djúp áhrif og verið mannbæt-
andi fyrir þá eins og mig. Kæri
Gunnar, Ágúst, Þóra, Guðjón, Jón,
Alli, barnabörn og aðstandendur,
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Arnór Pétursson.
Þegar ég frétti að „amma“ væri
dáin varð mér illa við. Vissulega vissi
ég að hún hafði greinst með þann
skaðlega sjúkdóm krabbamein fyrir
um ári, en allar fréttir voru á þá vegu
að útlitið væri gott. Hins vegar er nú
lífið þannig að maður veit aldrei hve-
nær hinsta stund rennur upp.
Ég var aðeins átta ára þegar ég
fór með pabba og mömmu í heim-
sókn í Borgarholt. Þegar þau fóru
aftur heim var ákveðið að ég yrði eft-
ir í viku eða tíu daga hjá þeim Ingu
og Gunnari.
Þessi stutti tími varð að sjö sumr-
um og í flestum fríum eins og
páskafríum var ég þar.
Fyrir misskilning fór ég fljótlega
að kalla þau afa og ömmu og þar varð
síðan í þá veru enda voru þau alla tíð
eins og þannig væri. Þetta hefur svo
færst til yngri kynslóðarinnar því
börnin mín kalla þau afa og ömmu.
Öll þessi hamingjuríku sumur hjá
„afa“ og „ömmu“ í Borgarholti voru
mér ómetanlega lærdóms- og ham-
ingjurík enda var mér tekið eins og
einu af börnunum þeirra. Að eignast
þannig aðra fjölskyldu og ævarandi
vini eins og systkinin í Borgarholti er
aldrei hægt að fullþakka. „Amma“
var einstök manneskja, svo hlý,
skilningsrík og góð að það var mann-
bætandi að umgangast hana. Þau
hjón voru líka svo elsk að hvort öðru
að þar fór ekki á milli mála að um
einstaklega gott og hamingjuríkt
hjónaband var að ræða.
Í þessum fáu orðum vil ég þakka
að hafa orðið þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast og vera langtímum
samvistum við „ömmu“. Það verður
erfitt að vera án hennar en þá er best
að minnast allra góðu stundanna til
að ýta sorginni í burtu fyrir gleði
þeirra minninga, en þannig er ég viss
um að „amma“ vill að við minnumst
hennar.
Elsku afi, Gústi, Þóra, Guðjón,
Jón, Alli, barnabörn og aðstandend-
ur, okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Magný Ósk Arnórsdóttir
og fjölskylda.
hvað minningar frá unglingsárum
um bílaviðgerðir á hlaðinu í Garðhús-
um, jafnvel í ausandi slagveðri, geta
verið ljúfar.
Stáka var fleira til lista lagt en
bakstur og ísgerð. Hann var einnig
lærður málari og starfaði við það
samhliða bakstrinum. Eftir gosið
þegar fjölskyldan flutti á fastalandið
tók hann upp penslana að nýju og
starfaði við málaraiðn það sem eftir
lifði starfsævinnar.
En Stáki var ekki einn, eiginkona
hans í hartnær sextíu ár Bertha
María var með í leik og starfi. Hún
starfaði í bakaríinu, húsmóðir í fullu
starfi á stóru heimili og svo unnu þau
saman í skermagerð hennar á síðari
árum. Það þurfti enga sérfræðinga
til að skilgreina þau sem ástfangið
fólk. Það sást á fasi þeirra öllu, bliki
augnanna, hlýju brosa þeirra og
rómi raddanna. Hjá þeim var allt til
staðar sem þarf til að tryggja gott
hjónaband, ást, traust og vinátta. Af
þeim er stór hópur komin, af vönd-
uðu úrvalsfólki.
Við lok æviverksins hlýtur að vera
eftirsóknarvert að geta litið um öxl
og vera sáttur við verkið og einnig að
sjá fram á veginn að afkomendur lifa
og starfa í þeim anda sem til hefur
verið sáð. Þannig held ég að Stáki
hafi séð tilgang tilverunnar, að sjá
sína stóru samhentu fjölskyldu skila
sér vel fram á veginn.
Að leiðarlokum þakkar fjölskylda
mín, sem og fjölskyldan frá Hlíðar-
húsum ævilanga vináttu og tryggð
og fyrir þá hlutdeild sem við eigum í
minningum um góðan mann.
Við sendum Berthu og fjölskyldu,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Eiríkur Bogason.
Látinn er, eftir erfið veikindi, Jón
Jónsson Waagfjörð, bakari og mál-
arameistari. Í blóma lífsins, eins og
við munum hann, var hann glaðbeitt-
ur maður og vaskur, fríður sýnum og
samsvaraði sér vel. Þau hjón Jón og
Bertha Waagfjörð voru óvenjuglæsi-
legt par. Þrátt fyrir sitt fagra en
framandi nafn var Jón jafnan kall-
aður „Stáki“ manna á meðal og
kenndur við æskuheimili sitt, Garð-
hús í Vestmannaeyjum.
Garðhús voru byggð 1906 en faðir
Stáka, Jón Vigfússon Waagfjörð
(dregið af Vogsósum), keypti húsið
er hann kom heim frá langri dvöl og
málaranámi í Kaupmannahöfn 1920.
Hann stofnaði bakarí með öðrum,
Félagsbakaríið, en rak það einn um
áratugi. Jón Waagfjörð eldri var
mikil kempa. „Ég trúi á rúgbrauð,
það hefur reynst mér best,“ sagði
„Vogsi“ en svo var hann oftast
nefndur og bakaríið hans „Vogsa-
bakarí“; annað tveggja í Eyjum upp
úr miðri síðustu öld, hitt var Magn-
úsarbakarí. Garðhús voru, að okkur
fannst, stórt hús, og var umkringt
mörgum geymslum og dularfullum
skúrum. Bakaríið var í kjallara, en á
jarðhæð sölubúðin og íbúð sameign-
armanns, Ólafs Jónssonar og Önnu
Vigfúsdóttur; virðuleg húskveðja
eftir andlát hennar 1954, eru meðal
elstu minninga sem greyptust í huga
forvitins snáða úr næsta nágrenni. Á
aðalhæð bjuggu svo hjónin Jón eldri
og kona hans, Kristín Jónsdóttir frá
Jómsborg. Við snáðarnir úr hverfinu
vorum tíðir gestir í eldhúsi hjá Krist-
ínu, en við fengum sjaldan að fara í
suðurstofu þar sem var meira stáss
en maður átti að venjast. Á efri hæð,
og í risi, bjuggu Stáki og Bertha með
börnum sínum.
Milli Garðhúsa og Borgarhóls, fyr-
ir framan gömlu rafstöðina, var rúmt
leiksvæði og jafnan mikið fjör fram
eftir öllum kvöldum. Úr nálægum
húsum, Hól, Strönd, Bjarma, Tungu
(Magnúsarbakarí), Steinholti,
Byggðarholti, Grafarholti, Brynj-
úlfsbúð, Gamla-spítala og fleiri hús-
um, kom sægur af börnum, þetta 5–
10 úr hverju húsi, og þessi staður
mátti kallast kjarni miðbæjarins. Nú
er þetta pláss horfið og mörg
húsanna líka, en Garðhús standa þó
enn. Stáki og Bertha lögðu sinn skerf
í þessa krakkasúpu, og ekki þá frið-
sömustu! Við Kristinn, sonur þeirra,
erum jafnaldra og æskuvinir, Jón
bróðir minn og Þorvaldur heitinn í
Garðhúsum voru það líka og þannig
tengdust öll þessi hús óteljandi
böndum þvers og kruss. Það var gott
að vera í Garðhúsum, á öllum hæð-
um. Hveitislóðina eftir okkur strák-
ana mátti rekja frá kjallara og upp á
aðra hæð. Allt var með frjálslegum
brag hjá Stáka og Berthu og glað-
værð mikil. Það var sama upp á
hverju við tókum, aldrei byrsti Stáki
sig við okkur og alltaf var Bertha
mild og skær; það eru ljúfar minn-
ingar.
Stundum deildum við strákar í
miðbænum um hvort vínarbrauðin
væru betri hjá „Vogsa“ eða í Magn-
úsarbakaríi. Fyrir mér var þetta erf-
itt spursmál, og viðkvæmt hags-
munamál, því að ég átti að vinum
bakarasyni úr báðum stöðum. Ég
fann málamiðlun sem dugði: vínar-
brauðin væru betri hjá „Vogsa“ en
vínarbrauðsendarnir betri í Magnús-
arbakaríi, en af þeim fengum við
peyjarnir nóg, t.d. þegar við komum
úr skólasundi, glorsoltnir. Stærsta
hátíð ársins var bolludagurinn. Ilm-
ur úr bakaríi hefur jafnan síðan vak-
ið góðar kenndir og kallað fram góð-
ar minningar.
Stáki ólst upp í Garðhúsum en fór
ungur til Reykjavíkur og varð meist-
ari í málaraiðn. Hann tók, í félagi við
aðra, að sér mörg stór verk en sagði
að efnisskortur og höft hefðu verið
bagaleg á þessum árum. Þegar faðir
hans tók að lýjast við baksturinn
fluttist hann til Eyja á ný 1950.
Það var alltaf kátt í „Vogsa-bak-
aríi“ og Stáki oft með spaugsyrði á
vörum. Lengst af voru danskir bak-
arar í vinnu hjá Stáka; fjörugir karl-
ar sem okkur gekk þó ekki alltaf vel
að skilja. Allir lögðust á eitt í fjöl-
skyldunni að vinna að bakstrinum og
við heimagangar vorum líka settir í
verkin með strákunum á heimilinu,
bárum inn hveiti og rúgmjöl, þrifum
tæki, og mörgum stundum stigum
við Kristinn saman tvíbökuvélina.
Í sundinu milli Garðhúsa og Bóka-
verslunar Þorsteins Johnssonar,
bróður Kristínar, stóðu í dálitlum
halla bílar, m.a. trogbíll, Ford 1942,
notaður til aðdrátta og útkeyrslu í
sölubúðir vestur í bæ. Eitt sinn vor-
um við Kristinn að leika okkur í For-
dinum, ég sat á húddinu og vingsaði
vinnukonunum en Kristinn var undir
stýri og framleiddi vélarhljóðið með
vörunum. En svo varð honum á að
taka úr gír og bíllinn rann aftur á bak
og stöðvaðist með trogið inni í sölu-
búðinni þar sem allt brotnaði í smáa
mola. Við urðum heldur betur lúðu-
lakalegir en hlutum þó væga refs-
ingu. Í sundinu var líka drossía,
Dodge, sem Stáki átti og ók á sunnu-
dögum út um alla eyju með fjöl-
skyldu sína; ég fékk oft að sitja í og
þótti það óskaplega skemmtilegt.
Meðan Stáki var við störf í
Reykjavík festi hann ráð sitt og
kvæntist Berthu Maríu Grímsdóttur.
Það var mikið heillaráð, og hjóna-
band þeirra „samfelld kærligheds-
historie“ eins og systur mínar orð-
uðu það en tvær þeirra, Þóra og Að-
albjörg (Lilla), unnu í bakaríinu hjá
þeim og fannst Stáki góður hús-
bóndi. Stáki var stríðinn; t.d. setti
hann upp mikinn undrunarsvip þeg-
ar menn komu til hans að falast eftir
pressugeri. „Ja, það er meira hvað
þetta er mikill heimabakstur hjá
þér,“ sagði hann, en vissi vel að nota
átti gerið til að brugga vín!
Með eldgosinu í janúar 1973 lauk
bakstri í Garðhúsum. Stáki vann við
að bjarga tækjum og varð þá fyrir
gaseitrun og skaðaðist varanlega á
heyrn. Þau Bertha fluttustu í Garða-
bæ og Stáki tók að mála á ný, en
Bertha varð brátt annáluð fyrir
skermagerð sína.
Við leiðarlok sendum við systkinin
frá Borgarhól innilegar samúðar-
kveðjur til Berthu og fjölskyldu
hennar allrar og þökkum góð
grannakynni, vináttu og ræktarsemi
um mörg ár. Þær minningar eru oft
rifjaðar upp og gott að ylja sér við
þær.
Guð blessi minningu Jóns J.
Waagfjörðs.
Helgi Bernódusson.
Mig langar með nokkrum orðum
að kveðja afa dóttur minnar, Jón
Waagfjörd eða Stáka eins og hann
var alltaf kallaður. Stáki var hlýr og
góður maður og átti yndislegt hjarta.
Alltaf var gaman að heimsækja
Stáka og Berthu í Garðabæinn og er
góð sál í húsinu þeirra. Þau voru
höfðingjar heim að sækja enda var
mjög gestkvæmt hjá þeim hjónum.
Mikill vinskapur hefur ætíð verið hjá
foreldrum mínum og þeim hjónum
Stáka og Berthu, og nú um jólin var
ég að skoða myndaalbúm hjá
mömmu og pabba frá Kanaríferðum
þeirra til margra ára og tók ég sér-
staklega eftir fallega brosinu þínu á
öllum myndunum, Stáki minn. Og
ekki gleymir maður öllum góðu kök-
unum þínum og sérstaklega kransa-
kökunum sem þú töfraðir fram fyrir
allar veislur, og ég var alltaf svo stolt
og sagði: Stáki gerði þessa, því eng-
inn gerði eins góða kransaköku og
þú. En þú varst ekki bara bakari, þú
varst líka málari og þið pabbi unnuð
saman að mála í mörg ár og voruð
mjög nánir vinir. Ekki gleymi ég
hvað var gaman að koma í skerma-
gerðina ykkar Berthu og allt lék í
höndunum á þér og allt varð að vera
vandað og vel gert og þú varst ekki
lengi að gata skermana fyrir Berthu
þína.
Og ekki má gleyma hvað þú varst
stríðinn og hafðir gaman af. Oft tal-
aði ég um hvað samband ykkar
Berthu væri innilegt, þið voruð alltaf
svo hamingjusöm og eins og nýtrú-
lofuð, og veit ég, Bertha mín, að
söknuðurinn er mikill hjá þér. Mig
langar að þakka þér, Stáki, fyrir
hvað þú reyndist mér alltaf vel og
hvað þið hjónin voruð mér alltaf góð.
Ég veit að þú hefur verið hvíldinni
feginn, því þú varst búinn að vera
veikur síðustu ár.
Ég veit að nú líður þér vel umvaf-
inn ástvinum sem á undan þér voru
farnir og ert kominn í fangið á Þor-
valdi syni þínum sem þú saknaðir svo
sárt alla tíð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi, og gæfa var það öllum, er
fengu að kynnast þér.
(Ingibj Sig.)
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra.
Kristín Ósk.