Morgunblaðið - 31.12.2005, Page 48

48 LAUGARDAGUR 31. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Eitt af örfáu semég man úr eðlis-og efnafræðitím-um gagnfræða-skólaáranna er
dálítið sem ágætur kenn-
ari minn sagði, í beinu
framhaldi af einhverju
sem við höfðum verið að
ræða í bekknum. Orð
hans voru svofelld: „Það
besta sem manninum hefur ver-
ið gefið, er að geta gleymt.“
Í þessu er fólginn mikill
sannleikur. Þó ekki algildur.
Mér datt þetta í hug er ég
leit til baka og var að reyna að
sjá hátindana í umræðu þjóð-
félagsins á árinu sem nú er að
kveðja. Fæst af því hefur setið
eftir, verð ég að játa, og tel mig
þó fylgjast sæmilega með því
sem er að gerast hverju sinni.
En ástæðan er auðvitað sú, að
heilinn vinsar úr það sem okkur
finnst einskis virði, en geymir
allt hitt, það sem hefur ræki-
lega komið við líf okkar, snert
hjartað. Sagt er að pólitíkusar
reiði sig á þetta eðli mann-
skepnunnar, og geti af þeim
sökum lofað öllu fögru í aðdrag-
anda kosninga, þótt ekki standi
til að efna það allt eftir á.
En þeir klikka á einu: sumt
nær ekki að týnast. Og það sem
mér finnst gnæfa yfir allt annað
á Íslandi á árinu 2005 er ein-
mitt af þeim meiði, endalaus
barátta lítilmagnans við rík-
isvaldið. Ég leyfi mér að full-
yrða, að þorri landsmanna fær
ekki með nokkru móti skilið,
hvers vegna þetta er svona eða
þarf að vera. Öryrkjar leita enn
réttar síns, og aldraðir eru að
gefast upp. Og þar á milli er
stór hópur af ýmsum toga,
píndur og kvalinn. Maður fær
áþreifanlega að kynnast því á
aðventunni, þegar símtölin
koma eitt af öðru, frá hinum
ólíku samtökum veikra ein-
staklinga, með beiðni um að-
stoð. Fæst af þeim kann ég að
nefna. En þetta fólk er allt er
af holdi og blóði, og neyðin til
staðar.
Það er óþægileg staðreynd,
að ekki sé fastar að orði kveðið,
að þessu skuli hafa verið betur
fyrir komið meðal Forn-Egypta
en hér á landi þúsundum árum
síðar, en í fréttum á mbl.is á
dögunum kom fram, að vís-
dómsskrif og siðfræðikennsla
þess tíma hafi kveðið á um að
dvergum skyldi sýnd virðing
sem og öðrum með hvers konar
fötlun.
Ástandið núna er ekkert ann-
að en þjóðarskömm. Og hvað
þau, sem komin eru á efri ár
snertir, má benda á, að dags-
verk þeirra er hornsteinninn
sem nútímasamfélagið byggir á.
Að neita að horfast í augu við
þá staðreynd, með tilheyrandi
niðurlægingu fyrir þolendurna,
er óafsakanlegt með öllu, æp-
andi og meiðandi svívirða, og á
ekki að líða. Aldraðir íbúar
þessa lands eiga ekki að vera í
hlutverki olnbogabarna þjóð-
arinnar; við eigum að líta til
þeirra með stolti, og búa þeim
áhyggjulaust ævikvöld.
Ósjálfrátt leitar á hugann
spurningin, hvað Jesús Kristur
myndi segja við þessu og gera,
ef hann birtist á þessu eylandi í
Norður-Atlantshafi á morgun í
eigin persónu, og hæfi upp
raust sína, líkt og í Gyðinga-
landi forðum. Ekki veit ég það
nákvæmlega, en heilagri reiði
fylltist hann af minna tilefni á
hérvistarárum sínum, og mætti
tilfæra eftirfarandi sögu úr 21.
kafla Matteusarguðspjall sem
dæmi, en þar er ritað:
Hann sá fíkjutré eitt við veginn og
gekk að því, en fann þar ekkert
nema blöðin tóm. Hann segir við
það: „Aldrei framar vaxi ávöxtur á
þér að eilífu.“ En fíkjutréð visnaði
þegar í stað.
Jú, eflaust myndi hann taka í
lurginn á þeim sem ábyrgðina
bera, sýna þeim í tvo heimana.
Nú er ég alls ekki viss um að
á þessu yrði breyting í rétta
átt, að leiðrétting fengist, að
nýr kúrs yrði tekinn, þótt skipt
yrði um menn í brúnni á skút-
unni okkar, með tilkomu hinna
flokkanna að stýrinu. Það vant-
ar sárlega nýtt afl, ferska hugs-
un.
Þess vegna hvet ég aldraða
til að safna nú liði og bjóða
fram í næstu alþingiskosn-
ingum, eins og reyndar hefur
verið til skoðunar á þeim bæ,
og alla aðra, sem eru undir
hælnum á valdinu, niðurtraðk-
aðir og aumir, að slást með í þá
herför. Þeir fengju a.m.k. at-
kvæði mitt og stuðning.
Hitt gengur ekki lengur.
En eflaust mun verða reynt
að slá ryki í augu á vordögum,
klóra í bakkann, e.t.v. með fjár-
gjöfum á báðar hendur, enda
dúnmjúk sætin í húfi. Þannig
hafa kaupin gengið fyrir sig á
eyrinni til þessa. En eitthvað
segir mér, að það muni ekki
takast, að hinir kúguðu séu
búnir að fá nóg. Sú leið myndi
einungis bæta gráu ofan á
svart, því mannsæmandi kjör
áttu vitanlega að bjóðast og
nást fram í upphafi starfstíma
núverandi ríkisstjórnar, en ekki
notast sem gulrót, stökkpallur
yfir á enn eitt kjörtímabilið.
Slíkt yrði einfaldlega túlkað
sem gróf móðgun, því umræddir
einstaklingar eru ekki heimskir
þótt fátækir séu af veraldlegum
gæðum.
Í von og með ósk um farsælt
komandi ár.
Fíkjutréð
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Síðasti dagur ársins
er runninn upp, nýtt
heilsar bráðlega og
með því koma ný
tækifæri og vonandi
margir sigrar líka.
Sigurður Ægisson lít-
ur af þessu tilefni yfir
farinn veg og rýnir í
mannanna verk.
HUGVEKJA
Amma mín.
Sjá, hér tímans brotnar bára,
byltist fram með straumi ára;
geirar milli hærðra hára,
hrukkótt ennið nýtur sín.
– Þetta er hún amma mín.
Á myrku vetrar köldu kveldi
kveikir hún ljós og gerir að eldi,
hver athöfn greypt í æðra veldi,
enginn mistök, léttúð, grín.
– Amma vandar verkin sín.
Hún les á kvöldin, segir sögur,
semur jafnvel stundum bögur.
Þá er hún í framan fögur,
fegri en nokkur blómarós.
– Þó fær amma aldrei hrós.
Þótt hún sömu verkin vinni,
vefi, tæti, kembi, spinni,
alltaf er hennar sama sinni,
sífelld vinnugleði og fjör.
– Svona eru ömmu ævikjör.
Amma mín er fyrst á fætur,
flýr hún langar vökunætur.
Þegar barnabarnið grætur,
bregst hún þá við létt og ör.
– Amma forðast feigðarkjör.
Amma er dáin, dagur liðinn,
Drottinn veitti henni friðinn.
Enn eru sömu sjónarmiðin,
sami áhuginn og fyrr
fyrir innan Drottins dyr.
(Haraldur Hjálmarsson.)
Þakka þér fyrir allar stundirnar,
elsku amma mín. Ég sakna þín mikið.
Hvíl í friði.
Þinn
Brynjar Örn.
Elsku amma mín, þú getur varla
trúað því hvað vantar mikið í hjarta
mitt eftir að þú fórst, þegar ég frétti
að þú værir farin fann ég að það
slokknaði eitthvað í hjarta mínu, en
ég veit að núna líður þér vel og að þú
ert alltaf hjá mér. Ég er svo óskap-
lega fegin að ég náði að læra pínu hjá
þér og það er mér ómetanlegt, þó að
ég hefði viljað læra miklu meira.
Það var alltaf svo gott að koma
heim til þín og finna alla þá ást og
hlýju sem þú gafst mér, og ég á eftir
að sakna þess mikið að geta ekki litið
inn til þín og spjallað um lífið og til-
veruna. En þó að þetta sé sárt og erf-
itt þá veit ég að þú ert hjá mér og ég
get alltaf talað við þig núna, sama
hvar ég er stödd, þá erum við alltaf
saman.
En þrátt fyrir þetta þá áttum við
margar góðar stundir saman, þó að
þær hefðu mátt vera miklu fleiri, og
það er það sem ég á núna eftir að þú
ert farin og mun ég varðveita þær
minningar vel. Ég gleymi t.d. ekki
þegar við Unnur frænka vorum alltaf
hjá þér þegar við vorum litlar skottur
eins og afi kallaði okkur, að vesenast í
kringum þig og láta þig gera alla
mögulega hluti með okkur, og svo var
alltaf svo gaman að hjálpa þér því að
þú varst alltaf svo þakklát fyrir allt
sem við gerðum. Og allur stuðning-
urinn sem ég fékk frá þér þegar ég
missti hárið var mér ómetanlegur, þú
stóðst allan tímann við bakið á mér og
studdir mig í gegnum þann erfiða
tíma og alltaf trúðirðu að þetta myndi
ganga vel.
En ég vona innilega að þér líði eins
vel og mögulegt er, þó að þú sért ekki
hjá okkur, við hittumst vonandi aftur
seinna, amma mín.
Láttu þér líða vel.
Þín
Bylgja.
BETTÝ MARSELL-
ÍUSDÓTTIR
✝ Bettý Marsell-íusdóttir fædd-
ist á Ísafirði 18.
desember 1935.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans fimmtu-
daginn 15.
desember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Hofsóskirkju 28.
desember.
Við höfði lútum í sorg og
harmi
og hrygg við strjúkum burt
tárin af hvarmi.
Nú stórt er skarð í líf okkar
sorfið
því fegursta blómið frá okkur
er horfið.
Með ástúð og kærleika þú allt
að þér vafðir
og ætíð finna fyrir okkur þú
hafðir
þótt móðuna miklu þú farin
sért yfir
þá alltaf í huga okkar myndin
þín lifir.
Við kveðjum þig, amma, með söknuð í
hjarta,
en minnig um faðmlag og brosið þitt bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur dreymi
og algóður Guð á heiminum þig geymi.
(Sigfríður.)
Með kveðju og þakklæti fyrir allt.
Hreiðar, Sigfríður, Sædís
Bylgja, Ingimar, Magnús
Logi og Sigurjón Heiðar.
Amma, því þurftir þú að fara? Við
vorum búnar að gera svo margt sam-
an um ævina. En ég veit að þú ert
alltaf hjá okkur og verður alltaf. Hér
er ljóð sem ég samdi handa þér,
amma mín:
Ástin í hjarta þínu
veitti okkur hamingju og ást.
Þú veittir okkur
hlýju og kærleik þannig
að við gætum öll
komið saman á góðum og
slæmum dögum.
Þú ert hjá okkur um alla eilífð.
Guð blessi þig, amma.
Kveðja og þakkir fyrir allt.
Laufey Rún.
Í dag er til moldar borin móður-
systir mín, Bettý Marsellíusdóttir.
Hún var ein af litlu systrum móður
minnar og bjó alltaf norður í landi, á
Hofsósi. Fyrstu myndirnar sem ég
geymi af henni eru af myndarlegri,
blíðlegri, móðurlegri, elskulegri konu
með rauðhærða krakkahópinn sinn
og duglega manninn sinn. Sístritandi,
sífellt umhugað um að öllum liði vel.
Við komum iðulega við hjá þeim á
leiðinni vestur á Ísafjörð að heim-
sækja afa og ömmu. Móttökurnar
voru hlýlegar, en þó alltaf feimnisleg-
ar. Við þekktumst ekki vel og kynnin
voru alltaf stutt þegar þau bar við.
Síðar eignast ég skýrari mynd af
Bettý. Þá sjaldan sem fundum okkar
bar saman var hún ávallt reiðubúin
að aðstoða og hjálpa í hverju því sem
hún kunni vel. Í mínu tilfelli var það
saumaskapur. Hún hjálpaði mér að
sauma gardínur og í einni heimsókn
gaf hún börnunum mínum föt sem
hún hafði saumað. Bettý var góð
saumakona og vann um árabil á
saumastofu, m.a. við sauma á ís-
lenska fánanum.
Síðastliðnir mánuðir hafa verið
gjöfulir til samvista við Bettý.
Snemmsumars keyrði ég þær systur,
Bettý og mömmu, til Ísafjarðar að
heilsa upp á elstu systur þeirra,
Öddu, sem hafði átt í veikindum.
Birtist mér þar ný Bettý. Hún hafði
grennt sig mikið og fengið við það
aukinn kraft og meiri lífsánægju.
Hún hafði margt á prjónunum. Gat
jafnvel hugsað sér að koma suður til
Reykjavíkur og dvelja einhverja
daga hjá mömmu. Ferðin var góð og
ekki spillti fyrir að þegar nær dró
Ísafjarðardjúpi flaug yfir okkur til-
komumikill haförn.
Í heimsóknum hennar nú í haust
höfum við öll notið þess að kynnast
Bettý. Við drógum hana með okkur í
heimsóknir til allra ættingjanna, þó
hún reyndi stundum að segja: „Það á
ekkert að hafa fyrir mér.“ Okkur var
það ánægja og við erum glöð yfir
þeim stundum sem við eyddum með
henni.
Bettý þoldi margt um ævina og
hefur borið þá raun af æðruleysi, tek-
ið því sem að höndum bar alvarleg og
þegið sitt hlutskipti af hógværð. Hún
var ekki kona sem bar tilfinningar
sínar á torg né ætlaði sér mikið pláss
og fannst erfitt að vera sú sem naut
viðurgjörnings eða þjónustu. Að
þjónusta var miklu heldur hennar
hlutverk.
Lífi Bettýar lauk skyndilega, ein-
mitt þegar nýr þráður hafði verið
spunninn í vináttu hennar og okkar
allra. Við væntum þess að hún kæmi
nú oftar til Reykjavíkur og dveldi hjá
mömmu, sem saknar hennar nú sárt.
Dauðinn er óafturkræfur og heldur
sínu. Eftir stendur þögn, hrópandi
þögn, mettuð góðum minningum um
góðu Bettý. Eitt vitum við: Hún naut
einlæglega síðustu mánaðanna og var
hamingjusöm.
Við systurnar og mamma vottum
ættingjum Bettýjar okkar dýpstu
samúð.
Guðrún H. Tulinius.
Af hverju þurfti þetta að verða? Ég
vildi ekki missa þig. Ég sakna þín svo.
Hélt ég myndi aldrei hætta að gráta
þegar þau sögðu mér frá því.
Ég man svo vel þegar þú kenndir
mér að prjóna. Þegar ég bjó hjá þér
sumarið góða. Og þessi dásamlegi
matur. Að ótöldu Leiðarljósi með þér.
Þú varst alltaf svo góð við alla. Allt-
af tilbúin að hjálpa þegar þeir köll-
uðu. Baðst aldrei um neitt fyrir þig.
Þú varst elskuð af öllum. Þú varst
minn besti vinur. Lést mér alltaf líða
svo vel. Tókst alltaf upp hanskann
fyrir mig. Alveg sama hvað ég gerði.
Ég gat alltaf treyst á þig. Við gátum
alltaf talað saman. Alveg sama hvað
um var að vera.
Ég mun sakna þess að heyra ekki í
þér. Ég mun aldrei gleyma þér.
Alltaf muntu verða í hjarta mér.
Þín
Unnur Bettý.
Bettý fæddist á Ísafirði og ólst þar
upp. Fyrstu árin bjó hún ásamt fjöl-
skyldu sinni í Aðalstræti 15, í Mið-
kaupstað, en árið 1943 flutti fjöl-
skyldan í nýbyggt hús í
Hæstakaupstaðnum, þar sem
mamma (Helga systir hennar) býr
enn.
Ung að árum byrjaði hún að gæta
barna, m.a. á Flateyri hjá föðursyst-
ur sinni Kristínu og í Ástúni á Ingj-
aldssandi hjá Guðmundi föðurbróður
sínum. Síðar fór hún norður í Skaga-
fjörð sem kaupakona að Hofi. Fjöl-
skyldunni hérna fannst hún hafa farið
mjög ung að heiman, því að þar
kynntist hún eftirlifandi manni sínum
Sigurbirni Magnússyni rafvirkja og
giftu þau sig sumarið 1954.
Bubbi og Bettý bjuggu öll sín bú-
skaparár í Ásbyrgi á Hofsósi þar sem
hún stýrði myndarlegu búi þeirra.
Þau eignuðust fimm börn, sem búa
öll, ásamt mökum sínum í Skagafirði.
Frá þeim er kominn hópur afkom-
enda sem saknar nú okkar ástkæru
Bettýjar. Bettý vann auk þess lengi á
saumastofunni á Hofsósi m.a. við
framleiðslu á íslenska fánanum, mun
það eiga eftir að minna mig á Bettý,
að sjá fánann við hún. Henni var ým-
islegt til lista lagt og má segja að allt
hafi bókstaflega leikið í höndunum á
henni. Bettý var mjög iðin við hann-
yrðir, fatasaum og -viðgerðir, auk
þess sem hún var ætíð með hlaðið
borð af góðgæti.
Þegar farið var í heimsókn norður
og maður vildi ekki láta hafa fyrir sér,
þá kom það t.d. fyrir í eitt sinn að hún
hringdi í farsímann okkar og spurði
hvar við værum stödd, þá vorum við
uppi á Nöfunum á Króknum og hún
sagðist hafa tekið eitthvert smáræði
út úr skápnum og biði eftir okkur
með veitingar. Eins og við var að bú-
ast beið okkar þar eitt veisluborðið.
Bettý átti það til að hringja í mig
(Áslaugu), og láta mig halda að um
einhverja aðra væri að ræða, blá-
ókunnuga manneskju og reyna t.d. að
panta hjá mér gistingu, en ég er
stríðin sjálf og læt ekki svo auðveld-
lega plata mig.
Þrátt fyrir veikindi sín þá lét hún
það ekki draga úr dugnaði sínum og
myndarskap. Hún var búin að senda
öll jólakort og gjafir frá sér áður en
hún fór til Reykjavíkur í aðgerð fyrri
hluta þessa mánaðar. Það var erfitt
að hafa síðasta jólakortið og jólagjöf-