Fréttablaðið - 18.02.2004, Blaðsíða 32
SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 515 75 00, fax: 515 75 16 Ritstjórn: 515 75 05, fax: 515 75 06, ritstjorn@frettabladid.is
Auglýsinga- og markaðsdeild: 515 75 15 - fax 515 75 16, auglysingar@frettabladid.is Dreifing: 515 75 00, dreifing@frettabladid.is
VI Ð S EG J U M F R É T T I R
Bakþankar
SIGURJÓNS M.
EGILSSONAR
Hvar, hvar er
konan mín?
trulofun.is
Væntumþykja var ekki mikil íhjónabandi fólksins, enda var
engin gleði í þeirra húsi. Þau rifust
ekki og töluðust helst ekki við. Í upp-
hafi var hjónabandið ekki þannig,
var eins og flest önnur. Hann hætti
að loka klósettinu eftir notkun og svo
hætti hann að sturta niður og hætti
að hitta allri bununni og það var al-
veg sama hvað hún sagði honum oft
frá hversu illa hann gengi um, hann
gat ekki áttað sig á hvað hann gerði
rangt, bara alls ekki. Sá ekkert at-
hugavert og þó svo hann héti því að
sturta niður næst, rétt á meðan frúin
gerði athugasemdir, þá gleymdi hann
því.
SVO KOM að hún hætti að gera at-
hugasemdir. Hún hætti að leggja á
borð fyrir þau bæði. Setti diskinn
hans og hnífapör á borðið og fór sjálf
inn í stofu meðan hann mataðist.
Enda átti hún sífellt verra og verra
með að þola smjattið og búkhljóðin
sem fylgdu borðhaldinu. Hann var
hættur að sakna þess að borða einn,
þótti það bara betra. Það var ekki
lengur hætta á að konan talaði með-
an fréttatíminn var. Engar spurning-
ar og engar athugasemdir. Hann
kunni þessu bara vel.
ÞAU SVÁFU í sama rúmi. Buðu
ekki lengur góða nótt. Þögðu. Meðan
ást var milli þeirra og möguleiki var
til að eignast börn gerðist ekkert.
Ekkert barn fæddist. Hún saknaði
þess, hann var löngu hættur að
hugsa um það, löngu hættur. Hann
stóð sína plikt, fannst honum. Allir
reikningar greiddir á gjalddaga og
hann vann mikið. Í bræðslunni og
fann ekki lengur lyktina. Sama var
að segja um hana. Fann ekki lengur
peningalyktina af bóndanum. Hann
skaffaði vel. Samt var hún ekki
ánægð.
EINN DAGINN pakkaði hún niður
og fór. Bara fór. Hann spurði hvers
vegna. Hún svaraði ekki, ekki í
fyrstu. Hafði hvort eð er ekki talað
svo lengi við hann. Sagðist svo ekki
vera glöð. Vildi fara. Löngu seinna
spurði vinnufélagi húsbóndans hvort
kellingin væri farin frá honum.
Hann játti því en þegar hann var
spurður hvers vegna sagðist hann
ekki skilja það. „Ég get ekki áttað
mig á þessu. Ekkert skorti. Frysti-
kistan var full af mat.“
SM Á A U G L Ý S I N G AS Í M I N N E R 515 7500
www.undur.is
MÁLVERK?