Tíminn - 15.08.1972, Blaðsíða 14

14
TÍMINN
Þriöjudagur 15. ágúst 1972
,,Allt, sem ég sagði stendur lika óhaggað, Emilia”. — Hann saug
sigarettuna fast og forðaðist að lita framan i mig. ,,Þú ert allt of góð
fyrir mig, og það veit ég ósköp vel, en....”
„Fyrirgefðu mér, Harrý”, greip ég fram i fyrir honum. ,,Ég er
sjálfselsk og skapbráð og óþolinmóð, en ég ann þér falslaust. Einmitt
þess vegna haga ég mér stundum dálitið heimskulega”.
Hann lagði lófann á munninn á mér og vildi ekki leyfa mér að segja
meira. Þegar hann var farinn, reikaði ég um garðinn og staðnæmdist
milli eplatrjánna. Táta, sem Jói litli Kellý hafði gefið mér daginn, sem
ég opinberaði, kom hlaupandi á móti mér út úr verkfæraskýlinu. Mér
var talsverður raunaléttir að þvi að finna rófuna á henni slást við fót-
leggi mina og láta hana sleikja á mér fingurna með mjúkri og votri
tungunni. „Þessi hundur” hét hún á máli Emmu frænku og Möngu,
sem ekki vildu einu sinni viðurkenna, hvers kyns hún var. — Þótt hún
væri ekki smáfrið, bætti hún mér það upp með órofa tryggð og vinalát-
um, er stundum voru ofsafengin úr hófi fram. Táta var löng og beina-
stór, en hárið var silkimjúkt eins og á kjölturakka. Eyrun löfðu niður á
háls, en rófan var löng og stóðbeint upp i loftið og slóst til eins og fáni á
stöng. Þrátt fyir daprar hugrenningar minar, gat ég ekki varizt brosi,
þegar hún tritlaði á undan mér um garðinn i rökkrinu. Hún þefaði
tryggilega af hverju tré og leit öðru hverju við til þess að fullvissa sig
um það, að ég íylgdi henni eftir.
Allt i einu tók hún sprett og dillaði sér allri og gætti þess ekki einu
sinni að lita við. Snöggvast missti ég sjónar á henni i myrkrinu. Þegar
ég kom nær, sá ég hvað olli kátinu hennar. Milli trjánna stóð fátæklega
búinn maður með dökkt og úfið hár. Ég þekkti undir eins, aðþað var Jói
Kellý, þótt ég byggist sizt af öllu við að hitta hann i garðinum okkar.
Það var orðið svo rokkið, að ég sá ekki framan i hann. Ég staðnæmdist
bak við eitt eplatré og sá, að hann beygði sig niður til þess að kjassa tik-
ina. Hún hljóp beint upp i fangið á honum, og þótt ég heyröi ekki fagn-
aðarýlfur hennar, duldust mér ekki feginslætin. Ég horfði á þau um
stund og hugleiddi, hvaða eiginleiki það væri, sem þessi maður var
gæddur, og megnaði jafnt að vinna hug og ást hundkvikindis og traust
og tiltrú manna. Jafnvel þeim, sem litu á hann sem óvin sinn, gazt vel
að honum. Það var eitthvað i l'ari hans, sem ekki varð nafn gefið og
gerði þó allan skoðanamun að hégómlegu aukaatriði. Mér þótti vænt
um, að Táta skyldi hal'a leitt mig hingað á þessari stundu. Mig langaði
til þess að kalla nafn Jóa og finna granna, kvika hönd hans i lófa min-
um. Ég hefði getað átt hughreystandi samræöur við Jóa þarna undir
greinum trjánna, þótt margt hefði gerzt seinustu tvö árin, er leitt hafði
okkur til gagnstæðra átta.
En það var orðið of dimmt til þess, að ég gæti lesið af vörum hans.
Þess vegna stóð ég kyrr, þar sem ég var komin og horfði á hann milli
kræklóttra og sligaðra greina eplatrjánna. Hann hafði bersýnilega ver-
ið að kljúfa og hlaða saman eldiviði, þvi að hjá honum var dálitill köst-
ur. Ég vissi það jafn óyggjandi og hann hefði sjálfur sagt mér það, að
hann hafði verið á laun að hjálpa afa sinum, sem var orðinn of gamall
og farinn til þess að anna öllum þeim störfum, sem á honum hvíldu.
Ég hafði orðið þess vör, að Emma frænka var orðin hálf-áhyggjufull
út af þvi, hve gamli maðurinn var þrár: hann vildi hvorki láta af störf-
um sinum né þiggja neina aðstoð, þrátt fyrir ellisina. Ég vissi, að Jói
myndi einnig hugsa til gamla mannsins, þótt þeir bæru ekki gæfu til að
lifa i sátt og sameiningu.
Hann hélt áfram við vinnu sina, og þegar hann hafði lagt siðasta
sprekið i hlaðann, strauk hann svitann af enni sinu með jakkaerminni.
Siðan rétti hann úr sér og horfði stundarkorn heim að húsinu, þar sem
ljós skein úr hinum gamalkunnu gluggum. Mér datt i hug, hvort hann
myndi.enn eftir stóra, útskorna rúminu, sem hann lá eitt sinn i nokkrar
vikur i bernsku sinni. Eða hafði hann þurrkað minningarnar um allt
gamalt og gott hérna megin árinnar úr huga sinum?
Ég sá, að hann laut niður til þess að gæla við tikina, sem hann hafði
sjálfur gefið mér, og siðan sveiflaði hann sér yfir girðinguna og hvarf
niður veginn. Ef til vill var hann að hraða sér til fundar við einhverja
verkamenn, til þess að hvetja þá til samtaka og verkfalls eins og hann
gerði á siðasta fjöldafundi. Og þarna var viðurinn, sem hann hafði klof-
ið og hlaðið saman og lagður yrði á arin i húsi okkar, svo að þar yrði
hlýlegt og þokkasælt á köldum haustkvöldum. Slika hegðun fékk ég
ekki skilið. En hvað sem öllum skilningi leið, þá hafði það gefið mér dá-
litið af hinni fornu og sælu öryggiskennd, sem æska min var svo auðug
af, að sjá Jóa Kellý þarna. Mér fannst, að við hefðum enn á ný eignazt
sameiginlegt leyndarmál á sama hátt og áður en áin deildi með okkur
löndum og lifi.
Táta var komin til min aftur. Hún rak trýnið hvað eftir annað i ökkl-
ana og kálfana á mér, er ég gekk heim dimma akbrautina. Ég var
þakklát fyrir návist hennar, þessarar heitu og fjörmiklu og trygglyndu
veru. Einangrunin, sem heyrnarleysið hafði i för með sér, var alltaf
geigvænlegust eftir að dimma tók. Ég hafði sannfærzt eftirminnilega
um sannindi hins gamla málsháttar, er segir, að „dagurinn hafi augu,
en nóttin eyru”.
FJÓRTANDl KAPITULI
Framkvæmdastjórar Friðarpipuverksmiðjanna héldu ævinlega
fundi með stjórn fyrirtækjanna 1. nóvember og 30. april ár hvert. Það
voru eins konar áramót i augum Emmu frænku og Wallace frænda.
Eins langt og ég man aftur i timann höfðu þau miðað alla viðburði við
þessa fundi og sagt, að þetta eða hitt hefði gerzt fyrir eða eftir vorfund-
inn eða haustfundinn. 1 seinni tið hafði ég verið svo oft og lengi fjarvist-
um, að þessir fundir voru ekki lengur jafn mikilvægir og áður i vitund
minni. Að þessu sinni hafði þó haustfundurinn fram úr mikilvægum
A fjórða dogi Olympiuleikanna voru
úrslit i frjálsum iþróttum. Damagetos,
sem var afDiagorasættinni, sem svooft
lial'ði átl liafði átl sigurvegara á leikjun-
iim. vann 5000 metra hlaupið. Meðan á
hlaupinu stóð fannst þar kona ein, sem
var kædd karlmannsfötum. i samræmi
við liigin var luín i skyndi flutt að
Typaingjánni, þar sem henni skyldi
varpað framaf. Þá kom i Ijós, að hún
var móðir Damagetosar — hún varð að
sjá son sinn sigra. Hún var náðuð, og fór
með syni sinum lieim til Ródos og var
hyllt þar ásatm honum.
I
IÍíÍKeSíE,
ÞRIÐJUDAGUR 15.
ágúst
7.00 Morgunútvarp
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir.
Tilkynningar.
13.00 Eftir hádegið Jón B.
Gunnlaugsson leikur létt lög
og spjallar við hlustendur.
14.30 Siðdegissagan: „Þrútið
loft” eftir P.G. Wodehouse
Jón Aðils leikari les (2).
15.00 Fréttir. Tilkynningar.
15.15 Miðdcgistónleikar:
Frönsk tónlist Alexander
Brailowsky og Sinfóniu-
hljómsveitin i Boston leika
Pianókonsert nr. 4 i c-moll
op. 44 eftir Saint-Saé'ns,
Charles Munch stj. Samson
Francois leikur „Pour le
piano”, svitu eftir Debussy.
Evelyne Crochet leikur
þrjár noktúrnur eftir Fauré.
16.15 Veðurfregnir. Létt lög.
17.00 Fréttir. Tónleikar.
17.30. „Sagan af Sólrúnu” eftir
Dagbjörtu Dagsdóttur
Þórunn Magnúsdóttir
leikkona les (10).
18.00 Fréttir á ensku
18.10 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Tilkynningar.
19.30 Fréttaspegill
19.45 'íslenzkt 'umhverfiIngvi
Þorsteinsson grasafræð-
ingur talar um gróðurvernd.
20.00 Lög unga fólksins
Sigurður Garðarsson kynnir
21.00 iþróttir Jón Ásgeirsson
sér um þáttinn.
21.20 Vettvangur í þættinum
verður fjallað um unga öku-
menn og umferðina.
Umsjónarmaður: Sigmar B.
Hauksson.
21.40 Kórsöngur Drengjakór-
inn i Vinarborg syngur lög
eftir Mozart, Schubert og
Johann Strauss.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Kvöld-
sagan: „Maðurinn, sem
breytti um and-
lit” eftir Marcel AymcKarl
Isfeld islenzkaði. Kristinn
Reyr les (8).
22.35 Harmonikulög
22.50 A hljóðbergi Sænski
leikarinn Ulf Palme les úr
ijóðaflokknum „Aniara”
eftir Harry Martinsson.
(Hljóðritun var gerð hjá
Rikisútvarpinu og áður flutt
i marzlok 1967).
23.30 Fréttir i stuttu máli.
Dagskrárlok.
illiiBBi
Þ RIÐJUDAGUR
15. ágúst 1972
20.00 Fréttir
20.25 Veöur og auglýsingar
20.30 Ashton-fjöiskyldan
Brezkur framhaldsmynda-
flokkur. 16. þáttur. Það,
sem gildir Þýðandi Jón O.
Edwald. Efni 15. þáttar:
Margrét Ashton er i tygjum
við ungan ekkil, foreldrum
sinum og systkynum til
mikillar áhyggju. Hún verð-
ur brátt barnshafandi, en
getur ekki gifzt, þvi engin
veit með vissu um afdrif
manns hennar. Shefton býð-
ur Edwin húsið til kaups við
vægu vérði, en Jean sýnir
þvi takmarkaðan áhuga.
21.21 Breiðu bökin Umræðu-
þáttur um skattamál.
Umsjónarmaður Ólafur
Ragnar Grimsson.
22.25 Frá heimsmeistaraein-
viginu i skák Umsjónar-
maður Friðrik Ólafsson.
22.45 ÍþróttirM.a. myndir frá
frjálsiþróttakeppni á Bislet-
leikvanginum i Osló og frá
landsleik i knattspyrnu milli
Norðmanna og íslendinga.
Umsjónarmaður Ómar
Ragnarsson.
23.40 Dagskrárlok